เส้นทางแห่งโชคชะตา เล่ม 1 ตอนที่ 66: ปราสาทราชาแห่งผี (ตอนที่ 1)

เล่ม 1 ตอนที่ 66: ปราสาทราชาแห่งผี (ตอนที่ 1)

สายลมอ่อน ๆ ที่พัดพาใบไม้จนปลิวไปตามท้องถนน หมอกสีขาวและอากาศยามเช้าช่างทําให้ผู้คนรู้สึกส ดขึ้นและผ่อนคลาย

ในป่าริมถนนที่ห่างจากหุบเขาผีสิ่งเข้าไปประมาณ 10 ไมล์ มีผู้เล่นกําลังปะทะวาจากันอย่างดุเดือด จากอากาศที่สดชื่นในยามเช้านี้ มีผู้เล่นคนหนึ่งที่ไม่ได้รู้สึกถึงความสดชื่นจากสายลมเลยแม้แต่น้อย ดวงตาของเขานั้นเต็มไปด้วยความเศร้าและความโกรธ เขาต้องกําหมัดแน่นขณะที่กําลังเผชิญหน้าผู้เล่นหญิง 18 คนซึ่งกําลังยืนตรงหน้าของเขาด้วยความเกรียวกราดจนดวงตาของพวกเธอแทบจะลุกเป็นไฟ

“ยู่ยี่จอมฟุ่มเฟือย เธอต้องการจะให้ฉันลบบัญชีของตัวเองยังงั้นหรือ ? ฝันไปเถอะ ไม่ว่าเธอจะฆ่าฉันจนเหลือเลเวล 0 กี่ครั้งก็ตาม ฉันจะไม่มีวันยอมจํานนเป็นอันขาด” เสียงของกวยหลงก้องกังวาลและเด็ดเดียว

“งั้นหรือ ตอนนี้ฉันเกลียดนายเข้ากระดูกดํา หากนายอยากจะตายนักล่ะก็ ฉันคนนี้จะจัดการให้เอง แม้ว่านายจะต้องกลับไปเลเวล 0 อีก 3 ครั้ง มันก็ยังไม่สามารถทําให้ฉันคนนี้หายโกรธได้ ! ” ยู่ยี่จอมฟุ่มเฟือยเดินเข้าไปหากวยหลง จากนั้นเธอก็ยกเขาขึ้นมาจากพื้นก่อนที่จะทุ่มลงไปอย่างแรง

อัศวินหญิง 18 คน ม้า 18 ตัว หอกขนาดใหญ่ 18 เล่ม สาวสวยที่แต่งตัวรัดรูปสีแดง 18 คนกําลังยืนล้อมรอบกวยหลงเป็นวงกลม

“เอาล่ะ ฉันจะปล่อยนายไปก็ได้ แต่นายต้องเข้าไปแก้ตัวในเว็บไซต์ทางการของเดสตินี่ ความแค้นเคืองของพวกเราทั้งหมดนั้นถึงจะถือว่าจบกัน” ยู่ยี่จอมฟุ่มเฟือยหันหอกของเธอไปที่กวยหลงและหัวเราะออกมาราวกับว่าผู้ชนะ

“แก้ตัวเรื่องอะไร ? ” กวยหลงรู้สึกกระอักกระอ่วนเล็กน้อย หากว่าปัญหานี้ถูกแก้ไขลงไปได้ เขาก็จะไม่ต้องยุ่งเกี่ยวอะไรกับยู่ยี่จอมฟุ่มเฟือยอีก หญิงสาวเหล่านี้มีเงินและเวลามากมายที่จะมาทําร้ายเขา แต่เรื่องนี้ก็ใช่ว่าจะเชื่อใจได้

ยู่ยี่จอมฟุ่มเฟือยกลอกตาและยิ้ม “นายเขียนประกาศบนเว็บไซต์ทางการของเดสตินี่ว่า ยู่ยี่จอมฟุ่มเฟือยที่เคยถูกคุมขังในเมืองโนวิช 110 นั้นถูกนายกับผู้เล่นที่ชื่อว่าโจรใส่ร้ายเขียนลงไปเท่านั้นก็พอ”

“ฮ่าฮ่าฮ่า” กวยหลงหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง จากนั้นเขาก็จ้องมองไปที่ยู่ยี่ฟุ่มเฟือยอย่างดูถูก “บางที่การถูกคุมขังแค่นั้นยังไม่พอใจของเธอสินะ บางทีมันอาจจะเป็นเรื่องจริงที่ผู้เล่นที่ชื่อโจรนั้นเป็นคนเริ่มต้นขุดกําแพง แต่ทั้งมือและแขนก็เป็นของเธอ ไม่มีใครจะไปบังคับเธอได้ ส่วนฉันก็พูดไปตามที่ฉันเห็น ทําไมเธอถึงต้องการให้ฉันพูดอะไรไร้สาระแบบนั้นกันล่ะ ? ” กวยหลงเย้ยหยัน “ฝันไปเถอะ !”

“เข้ามาสิ ฉันไม่กลัวพวกเธอหรอก” กวยหลงชักมีดสั้นออกมา จากนั้นก็กําไว้แน่น เขาจ้องมองไปที่หญิงสาวทั้งสิบแปดคนอย่างไร้ความกลัว

“น้องหญิง จะมัวเสียเวลาทําไม ฆ่ามัน ! ”

“ฆ่ามันจนกว่ามันจะยอมลบบัญชี ! ”

“อืม กวยหลงผู้ซื่อสัตย์ ดีจริง ๆ ! ” ยู่ยี่ฟุ่มเฟือยโบกมืออย่างสิ้นหวัง “ฆ่า ! ” อัศวินหญิงทั้ง 18 คนพุ่งเข้าไปดั่งพายุสีแดงแห่งความแค้น โหมกระหน่ำไปที่กวยหลง

“สมแล้วที่เป็นชายชาตรี คนคนนี้ยืนหยัดอย่างเด็ดเดี่ยว ฉันยอมรับในตัวเขาเลยจริง ๆ เพราะเขานั้นไม่ยอมทําในเรื่องที่ขัดกับมโนธรรมของตัวเขา ดูเหมือนว่าฉันคงต้องออกไปช่วยเขาซะแล้ว” เสียงที่ดังขึ้นนั้นมีทั้งความกล้าหาญและเต็มไปด้วยความหนักแน่น

ม้าที่วิ่งเร็วราวกับสายฟ้า ตอนนี้ทั้งหอกทั้ง 18 เล่ม ได้พุ่งเข้าไปยังกวยหลงที่กําลังยืนอย่างโดดเดี่ยว หอกขนาดใหญ่ของอัศวินหญิงสั่นไปมาจนเกิดเป็นลําแสง อัศวินหญิงเหล่านี้ระเบิดความโกรธออกมาอย่างน่ากลัว

“ฆ่ามัน ! ” เสียงตะโกนจนสุดเสียงดังออกมาจากอัศวินหญิงทั้ง 18 คน จากนั้นพวกเธอก็พุ่งเข้าไปอย่างสุดกําลังหวังจะฆ่ากวยหลงให้ตายคาที่

จู่ ๆ ก็มีชายคนหนึ่งปรากฏตัว อุปกรณ์สวมใส่สีม่วงระดับ 3 รวมกับหอกของอัศวินระดับ 4 ที่อยู่ในมือ ใบหน้าของคนอายุยี่สิบห้าที่มีเคราสีเทาดูน่าเกรงขาม พร้อมกับรอยยิ้มที่เป็นธรรมชาติและเรียบง่ายขณะที่กําลังขี่ม้าอย่างสบาย ๆ ทําให้มองเห็นดวงตาที่แหลมคม รวมถึงความแข็งแกร่งและความมั่นใจอย่างชัดเจน

“โอ้ นายคือผู้เล่นที่มีชื่อเสียงที่สุดคนนั้นนี่หน่า ชื่อจื่อเฟิงสินะ” ยู่ยี่ฟุ่มเฟือยมองไปยังอัศวินฝั่งตรงข้ามด้วยความตกใจ เขาคือผู้เล่นที่มีชื่อเสียงโด่งดังที่สุดในเกมออนไลน์เกมนี้ที่น้อยคนนักที่จะไม่รู้จักกับเขา

“นี่พวกเธอ หยุดก่อน อย่าฆ่าเขาเลย ให้อภัยแล้วปล่อยเขาไปจะได้ไหม ? ” ดาราดังจือเฟิงพูดออกมาเบา ๆ เขายังอยู่ในท่าทางที่สบาย ๆ ดูสงบนิ่งด้วยรอยยิ้มที่เป็นเอกลักษณ์บนใบหน้าของเขา

ยู่ยี่ฟุ่มเฟือยทําหน้าทิ้งและดูไม่มั่นใจ “จื่อเฟิง แม้ว่านายจะมีชื่อเสียงโด่งดัง แต่นายก็ไม่สามารถเข้ามายุ่งเกี่ยวเรื่องของคนอื่นได้ นี่เป็นเรื่องความแค้นของฉันกับเขา มันเกี่ยวอะไรกับนายกันล่ะ ?”

“มันอาจจะไม่เกี่ยวกับเขา แต่เรื่องนี้มันเกี่ยวกับฉัน !” จู่ ๆ เสียงที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ เย้ยหยันและค่อนข้างสง่าจนไม่อาจจะต้านทานได้ก็ดังออกมา

ทั้ง 20 ชีวิตต้องหันหลังกลับมามอง ใต้ต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ไม่ไกล มู่หรงเสี่ยวเทียนยืนกอดอกและพิงต้นไม้อยู่ ซึ่งแน่นอนกําลังสวมใส่เสื้อผ้าขยะที่ดูไม่ดีเอาซะเลย สีหน้าของเขาแสดงออกมาว่ากําลังเหยียดหยามอีกฝ่ายอยู่และดวงตานั้นก็แสดงความเจ้าเล่ห์อย่างลึกซึ้งออกมา

“ต้นเหตุที่เธอต้องไปอยู่ในคุกเป็นเพราะฉัน ไม่เกี่ยวกับกวยหลง หากว่าจะคิดต้นคิดดอกก็มาลงที่ฉันเลย อย่าทําให้น้องกวยหลงคนนั้นต้องตกอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลําบากเลย” มู่หรงเสี่ยวเทียนพูดอย่างใจเย็นแต่ในใจนั้นร้อนรุ่มเป็นอย่างมาก

“แก ไอ้โจรกระจอก ในที่สุดก็ปรากฏตัวขึ้นมาจนได้ พวกเราจะฆ่านายเอง !” เมื่อยู่ยี่จอมฟุ่มเฟือยมองเห็นมู่หรงเสี่ยวเทียน ไฟแห่งความโกรธแค้นในใจของเธอก็เริ่มที่จะปะทุขึ้นมาและมันเป็นเพราะเขาที่ทําให้เธอนั้นต้องไปอยู่ในคุกเป็นเวลานาน ตอนนี้ความโกรธแค้นที่สะสมมานานใกล้ที่จะระเบิดเต็มที ด้วยความใจกล้า เธอรีบหันม้าและวิ่งไปหาเขาทันที

ส่วนดาราดังจือเฟิงที่ยืนอยู่ตรงนั้นด้วยรอยยิ้ม เขาไม่ตั้งใจที่จะหยุดใคร เพราะเขานั้นต้องการจะดูว่าพี่โจรมีอะไรพิเศษในเกมเดสตินี่แห่งนี้

ร่างของมู่หรงเสี่ยวเทียนกลายเป็นภาพติดตา จากนั้นร่างของเขาก็หายไปในทันที ร่างกายเขาพุ่งไปมาอย่างรวดเร็ว เขาหมุนลอยตัวอยู่ในอากาศ จากนั้นก็ขึ้นไปอยู่บนหลังม้าของยู่ยี่จอมฟุ่มเฟือย เขาตบไหล่เธอเบา ๆ “น้องสาว เรื่องต่าง ๆ ก็จบไปนานแล้ว ทําไมยังมัวเสียเวลากับมันอีก ? ฉันคิดว่าเราน่าจะมานั่งคุยกันอย่างสงบดีกว่า ! ”

หลังจากมู่หรงเสี่ยวเทียนพูดจบ เขาก็พลิกตัวกระโดดลงจากหลังม้าและลอยไปยืนข้าง ๆ กวยหลงทันที

“แก !” ใบหน้าของยู่ยี่จอมฟุ่มเฟือยแดงก่ำ จากนั้นเธอก็พูดอะไรไม่ออก

“ฉันก็คิดแบบนั้น จบกันตรงนี้จะดีกว่า” ดาราดังจื่อเฟิงยิ้มออกมาเพื่อแก้ไขความขัดแย้ง “อันที่จริงฉันก็พอจะรู้เรื่องมาอยู่บ้าง มันเป็นเรื่องความเข้าใจผิดระหว่างพี่ชายโจร น้องกวยหลง และเธอ ยู่ยี่จอมฟุ่มเฟือย ฉันคิดว่าทุกคนน่าจะกลับมาคืนดีกัน”

“พูดน่ะมันง่าย ฉันต้องใช้เวลาในคุกถึง 7 วันไปโดยเปล่าประโยชน์ นี่ยังต้องเสียค่าปรับอีก 5,000 หยวน แค้นนี้นายจะชําระยังไง ?” ยู่ยี่ฟุ่มเฟือยไม่พอใจเล็กน้อย

“แล้วการสูญเสียของน้องกวยหลงล่ะใครจะรับผิดชอบ ?” มู่หรงเสียวเทียนขมวดคิ้ว เสียงของเขาเข้มงวดขึ้นเล็กน้อย “เธอเป็นลูกเศรษฐี เธอสามารถไปทุกที่เพื่อสร้างความวุ่นวายให้กับเขาได้ แต่เธอคิดถึงความรู้สึกของกวยหลงบ้างไหม ? ” มู่หรงเสี่ยวเทียนชี้ไปที่กวยหลง “เขาอาจจะเป็นผู้เล่นมืออาชีพ หรือผู้เล่นธรรมดา ๆ ทั่วไปที่เข้ามาในเกมเดสตินี่เพื่อหารายได้ แต่ดูที่เธอทําต่อเขาสิ แล้วผลที่ตามมาจะเป็นเช่นไร ? แล้วก็ไม่ใช่ว่าเขาพูดความจริงออกมางั้นหรือ ? ”

ในเวลานี้กวยหลงมีท่าทีทั้งขุ่นเคืองและเศร้าโศก ความรู้สึกของเขาถูกเข้าใจได้โดยมู่หรงเสี่ยวเทียน

“ก็ได้ ฉันจะไม่สนใจกวยหลงอีก แต่ฉันเองก็จะไม่มีวันปล่อยนายไป” ยู่ยี่จอมฟุ่มเฟือยไม่เต็มใจจากนั้นก็พูดออกมาอย่างเหี้ยมโหด

“ฮ่าฮ่าฮ่า” มู่หรงเสี่ยวเทียนระเบิดเสียงหัวเราะออกมา “เธอนี่มันช่างเป็นผู้หญิงดื้อรั้นซะจริง ๆ ไปขุดที่มุมกําแพงแล้วยังจะมาโทษคนอื่น ไม่มีสมองยังไง ? ! เข้ามาสิ จะมาฆ่าฉันใช่มั้ย ? เข้ามาเลย มาพร้อมกันทั้ง 18 คนนั่นแหละ ตามจับมู่หรงเสียวเทียนคนนี้ให้ได้ก็แล้วกัน”

ออร่าแห่งความต้องการฆ่าที่รุนแรงถูกปล่อยออกมาจากดวงตาของมู่หรงเสี่ยวเทียน

To be continued…