ตอนที่ 124 – ทางออกของแครสซัส!

*ก่อนจะอ่านนิยาย โปรดตรวจสอบว่าท่านได้อยู่ในสถานที่ที่มีแสงเพียงพอ หรือถ้าท่านอ่านในความมืดก็อย่าลืมเปิด Night Mode หรือจอส้ม เพื่อป้องกันการปวดหัวและสายตาสั้นด้วยนะครับ*

“ข้ารู้, แค่คนๆเดียวทําให้เราตกต่ําถึงขนาดนี้ได้ยังไงกันนะ, ตระกูลจูเลียสเองก็หนุนหลังมันอยู่ด้วย!”

แครสซัสคนพ่อพยักหน้าแล้วถาม “ลูกเอ้ย, สองสามวันที่ผ่านมาลูกคิดอะไรอยู่?”

“ข้าพยายามหาทางออกจากวิกฤตของเราอยู่ครับ!!”

แครสซัสพูดอย่างสุขุม

“เจ้าเจอทางออกแล้วใช่มั้ยล่ะ?”

แครสซัสผู้พ่อถาม เขาดูเหมือนว่าใจเย็นลงแล้ว

“ครับ! ข้ามีทางออกและข้าคิดว่าท่านได้ทํามันไปแล้วด้วยซ้ํา!”

แครสซัสพยักหน้าจากนั้นก็พูดน้ําเสียงร่าเริง

“เจ้าจะให้พ่อทําอย่างไรเล่า?”

แครสซัสคนพ่อก้มหัวลง พร้อมสายตาที่รู้สึกผิด. แครสซัสเป็นบุตรชายที่ล้ําค่าที่สุดในบรรดา บุตรชายทั้งสามของเขา แต่ปีนี้เขาโชคไม่ดีเลย

“ไม่ครับ, โปรดอย่าโทษตัวเองเลย! เรื่องนี้ข้าเป็นคนก่อเอง ทั้งความอัปยศและความอับอายข้าจะแบกมันไว้คนเดียว หากท่านไม่ทํา, ชื่อเสียงของแครสซัสจะตกต่ําแน่, ข้าไม่โทษท่านหรอกครับ. ข้าเชื่อว่ามันจะทําให้ข้าแกร่งขึ้นครับ!”

แครสซัสส่ายหัวแล้วพูดอย่างใจเย็น

“เจ้าคู่ควรกับการเป็นลูกคนโปรดของพ่อจริงๆ ข้าเชื่อว่าวันนึงความรุ่งโรจน์ของตระกูลแคร สซัสจะต้องเฉิดฉายด้วยความพยายามของเจ้า!!”

แครสซัสคนพ่อพยักหน้าด้วยความพอใจแล้วพูดด้วยน้ําเสียงเศร้า “ใช่, พ่อไล่เจ้าออกจากตระกูลแครสซัสในเช้าวันนี้,ทุกคําครหา หลอกลวง, ขี้คดและลบหลู่พระเจ้า เจ้าต้องแบกรับมันไว้คนเดียวรวมถึงข้อหาทั้งหมดด้วย เจ้าจะสู้ต่อหรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับเจ้า! ข้าหวังว่าเจ้าจะพร้อม บ่ายนี้ข้าจะเขียนเจ้า50ครั้ง เจ้าไม่ใช่ลูกของข้าอีกต่อไปแล้ว!”

“ข้าพร้อมครับ!”

แครสซัสพยักหน้าแล้วพูดอย่างหนักแน่น นี่คือทางเดียวที่เขาจะแก้ไขสถานการณ์ในตอนนี้ได้ ดังนั้นตอนที่แครสซัสคนพ่อพูดเขาจึงไม่ประหลาดใจนักแต่ในใจเขาก็มีความเศร้าโศกอยู่

“สถานการณ์ดีขึ้นบ้างไหมครับ?”

แครสซัสถาม.

“อืม, พวกตระกูลใหญ่ๆได้ออกหน้ามาช่วยเรา, ข้อตกลงต่างๆที่กําลังจะถูกยกเลิกก็กลับมาปกติดังเดิมและพวกไพร่หน้าโง่ก็เริ่มสรรเสริญความยิ่งใหญ่ของบิดาเจ้า!”

แครสซัสผู้พ่อไม่รู้ว่าจะดีใจหรือเสียใจดี

สิ่งที่ต้องแลกมากับการฟื้นฟูตระกูลก็คือการไล่บุตรชายคนโปรดออกไปจากตระกูล

“ดีครับ! ท่านพ่อฉลาดและหลักแหลมเสมอ!”

แครสซัสคนลูกยิ้ม, รอยยิ้มนั้นช่างสดใสนักแต่ความเศร้าจากคิ้วของเขาไม่สามารถปกปิดไว้ได้

“ลูกมีแผนอะไรมั้ย?”

แครสซัสผู้พ่อเช็ดน้ําตาจากมุมตาอย่างลับๆแล้วพยายามทําตัวปกติจากนั้นก็ถามลูกชาย

“ครับ! ข้าคิดว่าจะล้างคําครหาโดยการก้าวเข้าสู่สนามรบไปสู้กับพวกพันธมิตร. ข้าจะใช้คุณค วามดีจากการทําศึกล้างคําครหา มันจะต้องเป็นที่ประจักษ์และยิ่งใหญ่!”

เสียงของแครสซัสหนักแน่นมาก.

“เจ้าคู่ควรกับการเป็นบุตรของข้าจริงๆ! ข้าจะตั้งตารอชัยชนะของเจ้า!”

แครสซัสผู้พ่อตบไหล่เขาด้วยความโล่งใจจากนั้นก็รู้สึกภาคภูมิใจขึ้นมา ใครก็ตามเจอเรื่องแบบนี้พวกเขาคงสิ้นหวังไปพักใหญ่ๆแน่ แต่ไม่ใช่กับบุตรชายของเขา

แครสซัสไม่รู้สึกสิ้นหวังเลยแต่รู้สึกราวกับว่าได้เกิดใหม่จากดักแด้ แกร่งขึ้นและสามารถหา ทางออกได้ด้วยตัวเอง

“ข้าอยากไปหาสุละ!”

แครสซัสพูด

“ได้! ข้าจะเอาของกํานั้นไปให้สุละ ให้เขายอมรับเจ้าแล้วใช้เจ้าใหม่, ตามแผนของบุตรชาย ข้าล่ะก็ เขาจะไม่ผิดหวังแน่!”

แครสซัสผู้พ่อตอบพร้อมพยักหน้าให้บุตรชาย

“ขอบพระคุณครับท่านพ่อ…”

แครสซัสไม่ปฏิเสธความเมตตาของพ่อ

“แล้วก็, พ่อจะจ้างนักสู้แกร่งๆแบบลับๆให้เจ้า, ให้มันมาเป็นคนอารักษ์ให้เจ้า!”

แครสซัสผู้พ่อพูดช้าๆ

“ไม่ครับ!”

แครสซัสส่ายหัวอย่างแรง “ข้าจะก้าวเข้าสู่สนามรบด้วยตัวคนเดียว, เริ่มจากทหารธรรมดา เลยครับ ฝีดาบของข้ายังไม่มีเลย. หากข้าเอาชนะพวกพันธมิตรกระจอกๆไม่ได้ข้าจะกลับมาพิชิตปีศาจในภายหน้าได้อย่างไร! สองสามวันมานี้ข้าได้เฝ้าคิดมาตลอดว่าทําไมถึงได้ผิดพลาด. เพราะข้าเกิดมาเหนือกว่าและภาระของตระกูลก็หนักหนาเกินกว่าที่ข้าจะรับไหว มันเลย ทําให้ข้ามองข้ามปัญหาหลายๆอย่าง! หากข้าระมัดระวังมากกว่านี้และรู้ตัวว่านังแพศยา นั่นหลอกข้า ข้าคงตอบถูกไปแล้ว! พอมาคิดดูแล้วเจ้าซาตานมันรู้จักข้าดี, เขารู้ว่าข้านั้นชะล่าใจ! ดังนั้นข้าจะเริ่มจากการที่ไม่มีอะไรเลย…”

ดวงตาของแครสซัสหนักแน่นมาก

“เจ้าตัดสินใจแน่แล้วรึ? ข้าได้ยินสาเหตุที่เจ้าแพ้มาแล้ว เรื่องนั้นคงไม่มีใครตามแผนของซาตานมันทันเลย ต่อให้ข้าอยู่ในสถานการณ์เดียวกับเจ้า ข้าก็คงเลือกตอบแบบเจ้าเช่นกัน”

แครสซัสผู้พ่อพูดด้วยเสียงหนักแน่น

“เหตุนี้แหละครับ เจ้านั่นถึงอันตรายมาก!”

แครสซัสต้องกัดฟันยอมรับอีกครั้ง

“เอาเถอะ ตอนนี้เจ้าตัดสินใจแน่แล้ว, ข้าเคารพการตัดสินใจของเจ้า, ข้าหวังว่าจะได้ยินข่าวดี เกี่ยวกับเจ้าในสภานะ”

แครสซัสคนพ่อพูด

“เชื่อใจข้า, ท่านจะได้ยินแน่ครับ!”

แครสซัสพยักหน้าอย่างมั่นใจ

“งั้นเจ้าต้องเตรียมตัวให้ดี แม้ว่าข้าจะแก่แล้วแต่ข้าก็ยังมีเรี่ยวแรงอยู่นะ!”

แครสซัสคนพ่อลุกขึ้นแล้วเอาหัวพิงกับหัวของลูกชาย

“ท่านพ่อครับ, ข้าใช้เวลา2วัน2คืนเตรียมตัวมาแล้ว พอข้าได้นอนข้าก็ไม่เป็นอะไรแล้ว แต่ถ้าข้าก้าวไปที่แนวหน้าแล้วล่ะก็ ท่านโปรดมอบชื่อใหม่ให้ข้าด้วยเถิดครับ!”

แครสซัสกล่าวอย่างใจเย็น

“นี่เจ้าจะบอกว่ามีคนจ้องจะลอบฆ่าเจ้ารึ?”

สายตาของแครสซัสผู้พ่อเปลี่ยนไปทันทีราวกับเสือ.

“ฮ่าฮ่าข้าเกรงว่าจะมีคนมองแผนเราทะลุหมดแล้ว! ถ้าข้ามีโอกาส ข้าก็จะกําจัดศัตรูคู่อริไม่ให้มันกลับมายืนขึ้นได้อีกเช่นกันครับ!”

แครสซัสกล่าว

“ได้เลย! ต่อให้บุตรชายของข้าจะต้องตาย เขาก็จะต้องตายในสนามรบเท่านั้น ไม่ใช่ตายด้วยวิธีลอบกัด!!”

แครสซัสผู้พ่อพูดเบาๆด้วยสายตาที่ดุร้ายมาก

“ซาตาน, ข้าหวังว่าเจ้าจะไม่บังอาจนะ”

เสียงของแครสซัสผู้พ่อเย็นชาและเบามาก “ไม่งั้นแล้ว ต่อให้เป็นตระกูลจูเลียสก็ช่วยเจ้าไม่ได้!!”

“อย่ากังวลเลยครับ, ตระกูลจูเลียสเองก็อยู่ในสนามรบตอนนี้, ฮ่าฮ่า…”

แครสซัสเย้ย.

“อย่าทําเป็นเล่นเชียว, ตอนนี้โรมกําลังเสียเปรียบด้านการศึกกับพวกพันธมิตรอยู่นะ!!”

แครสซัสผู้พ่อเตือนบุตรชายตัวเอง

“ข้าทราบดีครับ!”

แครสซัสพยักหน้าแล้วกลับห้องไปพักผ่อน