*ก่อนจะอ่านนิยาย โปรดตรวจสอบว่าท่านได้อยู่ในสถานที่ที่มีแสงเพียงพอ หรือถ้าท่านอ่านในความมืดก็อย่าลืมเปิด Night Mode หรือจอส้ม เพื่อป้องกันการปวดหัวและสายตาสั้นด้วยนะครับ*

——————————————————————————————–

“ท่านลอร์ด….”

เย่เทียนนั่งรถม้าตามแม็กซ์กับภรรยาไปที่บ้านตระกูล. ในครอบครัวนั้นมีคนไม่เยอะมาก, หญิงชราหนึ่งคน, ชายชราหนึ่งคนและเด็กผู้หญิงคนนึงที่ดูราวๆ 15-16ปี พร้อมกับสีหน้าที่ดูลนลาน.

แต่เย่เทียนก็เห็นว่าในบ้านมีทาสอยู่จำนวนหนึ่งและพวกเขาก็ดูแข็งแรงมาก. สงสัยแม็กซ์จะดูแลพวกเขาได้ดี.

ภรรยาของแม็กซ์ แมรี่ซูกับลูกสาวเธอคอสซูเทียเข้ามาทักทายเย่เทียนพร้อมกัน.

หน้าของแมรี่ซูนั้นค่อนข้างไม่สู้ดีนัก เพราะเธอกำลังประสบปัญหาร้ายแรง.

คอสซูเทียก็ยังดูน่ารักมากเหมือนเดิม. ตอนที่ทักทายเย่เทียน เธอแอบมองเย่เทียน หน้าแดงอยู่ตลอดจากนั้นเธอก็นิ่งไป.

เด็กผู้หญิงในยุคนี้นั้นโตเร็วมาก.

แม็กซ์เห็นท่าทีของคอสซูเทีย เขาจึงตกใจไปครู่หนึ่ง.

“ยินดีที่ได้พบค่ะลอร์ดซาตาน…..”

ด้วยเสียงเรียกที่โกรธเกรี้ยวของแม็กซ์, น้องสะใภ้ของเขาก็รีบเดินลงมาหาเย่เทียนแล้วทักทายอย่างเคารพ.

พ่อตาและแม่ยายของเขาเองก็ถึงกับคุกเข่าอ้อนวอนต่อเย่เทียน.

“เจ้ามีนามว่าอะไร?”

เย่เทียนมองเด็กผู้หญิงด้านหน้าของเขาแล้วถาม.

เด็กคนนี้อายุราวๆ15ปี, ตัวผอมแต่รูปร่างก็ดูสง่าและอวบอิ่ม. แต่ใบหน้าของเธอนั้นค่อนข้างสวยกว่าพี่สาวของเธอแมรี่ซู.

ตอนนั้นเองใบหน้าจิ้มลิ้มของเธอก็ดูหวาดกลัวขึ้นมาเล็กน้อย.

“ท่านลอร์ดคะ นามของข้าคือมาริน่า….”

เด็กคนนั้นตอบอย่างประหม่า.

“มาริน่า, เจ้าไม่มีสามีรึ?”

เย่เทียนถามด้วยความอยากรู้, จากประสบการณ์โชกโชนแล้วเขาบอกได้เลยว่าเด็กคนนี้ยังซิงอยู่.

มันเป็นเรื่องหายากจริงๆที่พวกชาวเมืองไม่ก็พวกไพร่ที่มีลูกสาวอายุราวๆนี้แต่ยังไม่ได้แต่งงาน.

“ท่านลอร์ดผู้ทรงเกียรติ, เมื่อไม่กี่ปีก่อนนางถูกทาบทามให้แต่งงานแต่เจ้าบ่าวของนางดันตายก่อนวันแต่งเข้า! ท่านลอร์ดครับ, ข้าตัดสินใจแล้วว่าจะยกนางให้กับท่าน, ในฐานะทาสด้วย. ไม่งั้นแล้วนางคงจะโหยหายแต่ความรักอยู่ตลอดแล้วก็ทำให้ตระกูลเราถูกฆ่าล้างบางในไม่ช้าแน่…..”

แม็กซ์อธิบายแทนมาริน่าจากนั้นก็พูดอย่างใจดำ.

“มันไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้นหรอก, เอาจดหมายมาให้ข้าดูซิ….”

เย่เทียนยิ้มแล้วพูด.

“นี่ครับ…..”

แม็กซ์รีบหยิบจดหมายมาแล้วส่งให้เย่เทียนไป.

เย่เทียนดูจดหมายนั่น. มันเป็นจดหมายที่เขียนไว้เมื่อ2ปีก่อนแล้วก็ไม่ใช่จดหมายรักด้วย. มันก็แค่จดหมายแสดงความรักและความชอบ, เหมือนไดอารี่มากกว่า. ถึงยังไงผู้หญิงทุกคนก็มีจิตใจที่บอบบางเพียงแค่นางใจกล้าไปหน่อย.

ยิ่งไปกว่านั้นคือ ในเวลานั้นสงครามสังคมยังไม่ได้ปะทุขึ้นแล้วนางก็จะถูกกล่าวหาว่าไม่รู้เรื่องนั้น ก็ไม่ได้ด้วย.

แต่ที่แย่คือนางไม่ทำลายจดหมายนี้ทิ้งไปตอนที่มีโอกาสเหมาะจนถูกคนอื่นพบเข้า.

เธอผิดเรื่องนี้จริงๆ บางทีมันอาจจะฆ่าแม็กซ์ได้เลยก็ได้.

“ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอกนะ, เจ้าไปเขียนจดหมายส่งให้ข้าอีกฉบับสิ, ลอกมาให้หมดเลย, ลายมือต้องเหมือนกันแล้วก็เปลี่ยนชื่อของทหารคนนั้นเป็นคนอื่นซะ, เขียนชื่อข้าแล้วกัน!”

หลังจากเย่เทียนอ่านจดหมายเสร็จเขาก็พูดกับเด็กคนนั้นอย่างใจเย็น, เรื่องแบบนี้เคลียได้ง่ายๆมากสำหรับเขา.

“เจ้าจะยืนอึ้งอยู่ทำไมเล่า? รีบทำตามที่ท่านลอร์ดสั่งเร็วสิ!”

เมื่อแม็กซ์เห็นหน้าของมาริน่าแดงขึ้นมาแล้วเหม่อไป เขาจึงรีบตะโกน.

“ขออภัยค่ะท่านลอร์ด….”

มาริน่ารีบขอโทษจากนั้นก็ไปหาดินสอกับกระดาษมาแล้วเริ่มลอก.

ดินสอ, ใช่แล้ว, ดินสอแหละแถมมันยังเป็นดินสอจริงๆ – แท่งตะกั่วด้านในปอกเหล็ก!

นี่คือเครื่องมือใช้เขียนของกรีกโบราณ.

“นี่ค่ะท่านลอร์ด….”

หลังจากผ่านไปพักหนึ่ง มาริน่าก็ค่อยๆยื่นจดหมายสองฉบับให้เย่เทียน.

“ช่วยข้าจุดตะเกียงน้ำมันที….”

เย่เทียนพูดเบาๆ.

หลังจากตะเกียงน้ำมันถูกจุดแล้ว เขาชูจดหมายใหม่ขึ้นมาแล้วค่อยๆเผามันกับจดหมายเก่าจากนั้นก็หยดน้ำลงไปตรงกลางหลายๆครั้ง.

จากนั้นกระดาษสองแผ่นที่เหมือนกันก็โผล่ออกมา นอกจากชื่อที่ต่างกันด้านบนแล้วก็ไม่มีอะไรต่างกันเลย.

เย่เทียนสามารถก้อปปี้ภาพวาดเก่าๆได้นับประสาอะไรกับจดหมายอายุ2ปีนั่น.

“แม็กซ์ เจ้าทำลายแผ่นนี้ได้เลยแล้วเรื่องนี้ก็จบลงด้วยดี. ไม่ว่าใครจะมาหาเรื่องเจ้า มันก็ต้องมีหลักฐานก่อน!”

เย่เทียนยิ้มแล้วส่งกระดาษใบหนึ่งให้แม็กซ์.

“สุดยอดจริงๆเลยครับท่านลอร์ดซาตาน, ท่านสุดยอดจริงๆ!”

แม็กซ์ตกใจมากๆ. แม้ว่าเย่เทียนจะทำทุกอย่างต่อหน้าเขาแต่เขาก็ยังไม่เข้าใจว่าเย่เทียนทำได้ยังไง.

“ปัญหานี้จบละ ข้าขอตัวกลับล่ะ!”

เย่เทียนพูด.

“โปรดอยู่ต่ออีกซักหน่อยเถอะครับ, ข้าคิดว่าพวกชั้นสูงน่าจะมาที่นี่ในอีกไม่ช้า….”

ด้วยความลังเลหน่อยนึงแม็กซ์จึงพูดวอนเย่เทียนไป.

“อืมม, ลืมไปว่าเป็นพวกชนชั้นสูงล่ะนะ!”

เย่เทียนพยักหน้า. ถ้าพวกชนชั้นสูงโกรธจัดขึ้นมาแล้วตัดสินใจจะพังบ้านแม็กซ์ เย่เทียนก็คงจะสูญเสียไปด้วยแน่.

แม็กซ์พ่อค้าที่แสนร่ำรวยได้กลายเป็นเหมือนน้องชายเขาไปแล้วตอนนี้. เขาต้องช่วยให้ถึงที่สุดยามปัญหาเกิดสิ.

“ขอบพระคุณครับท่านลอร์ด…..”

แม็กซ์พูดด้วยความซึ้ง.

“ขอบพระคุณค่ะท่านลอร์ด”

มาริน่าเองก็ขอบคุณเขาอย่างเคอะเขิน, ปัญหานี้เกิดจากตัวนาง. โชคดีที่เย่เทียนยอมช่วยไม่งั้นแล้วทั้งบ้านคงถูกลดขั้นไปเป็นทาสแน่.

“ทำไมยังไม่รีบเรียกท่านว่าเจ้านายอีกล่ะ? เจ้าคิดว่าข้าพูดเล่นรึ! ถ้าไม่ได้ความช่วยเหลือจากลอร์ดซาตาน ทั้งตระกูลเราคงถูกลดขั้นเป็นทาสไปแล้วแน่…..”

แม็กซ์ตะโกนใส่มาริน่าอย่างแรง. ถึงยังไงเย่เทียนก็ช่วยตระกูลของเขาไว้ เขาไม่รู้ว่าจะตอบแทนยังไงดี จึงทำได้แค่ยกมาริน่าให้เย่เทียนเท่านั้น.

เขาไม่ได้ผลักไสไล่ส่งมาริน่าเข้ากองเพลิงเลย. พวกทาสหญิงในบ้านของเย่เทียนนั้นกินดีอยู่ดีมาก, หน้าตาสดใสและทำงานได้อย่างอิสระพอที่จะทำให้ทาสหญิงคนอื่นๆอิจฉาตาร้อน.

“เจ้านายผู้ทรงเกียรติของข้า…..”

มาริน่ากล่าวทักทายเย่เทียนอย่างเขินอายอีกครั้ง.

“ไม่ต้องหรอก, ข้าแค่ช่วยเจ้านิดหน่อยเท่านั้น, ข้าไม่ต้องการอิสระของเจ้าหรอกนะ!”

เย่เทียนส่ายหัว. ปกติแล้วเขาก็มีความสุขมากที่ได้สะสมสาวสวยๆ. เพราะยังไงเขาก็ต้องสร้างกองทัพทาสหญิงสวยๆอยู่แล้ว แต่ของแบบนี้เขาไม่อยากรับไว้จริงๆ.

“ไม่ค่ะเจ้านาย, ข้าขออาสาเป็นทาสหญิงของท่าน…..”

มาริน่ากัดฟัน, หน้าแดงขึ้นเล็กน้อยจากนั้นก็รวมความกล้าที่จะยอมรับกับเย่เทียน.

แม็กซ์พูดถูก ถ้าไม่ได้ความช่วยเหลือจากเย่เทียน, มาริน่าคงเป็นคนที่ฆ่าตระกูลเธอจริงๆ. ครั้งนี้เธอตอบแทนความเมตตาของเย่เทียนด้วยตัวเธอเอง.

สิ่งสำคัญที่สุดคือเธอดูจะไม่รังเกียจที่จะเป็นทาสให้ชายคนนี้.

ถึงยังไงการแต่งงานกับพวกชั้นล่างก็คงไม่ต่างกับเป็นทาสอยู่แล้ว…….