Chapter 5: …*sniff*…*sniff*…

หมู่บ้านลุค

ระดับหมู่บ้าน: 1

คะเเนนหมู่บ้านที่มี : 10( ได้รับวันละ 11เเต้มต่อวัน )

จำนวนชาวบ้าน : 1

ของขวัญจากหมู่บ้าน : ไม่มี

“ดังนั้น ตอนนี้ผมมีชาวบ้านคนหนึ่งอย่างเป็นทางการแล้ว นอกจากนี้คะแนนที่ผมได้รับในแต่ละวันก็เพิ่มขึ้นเล็กน้อย”

ดูเหมือนว่าเนื่องจากจำนวนชาวบ้านเพิ่มขึ้น จำนวนคะแนนที่ผมได้รับก็เพิ่มขึ้นเช่นกัน

“ผมสงสัยว่าผมจะมีชาวบ้านมากกว่านี้อีกไหม”

“หึหึหึ ดิฉันไม่คิดว่าการอยู่ด้วยกันเเค่สองคนจะเลวร้ายนะค่ะ”

“…หืม?”

“ไม่มีอะไรค่ะ”

แต่ตอนนี้ ผมไม่มีคะแนนเหลือพอที่จะสร้างอะไรเลย

ผมต้องรออย่างน้อยหนึ่งวัน

หลังจากนั้น มิเลีย ก็เตรียมอาหาร พอกินข้าวเสร็จก็มืดเเล้ว

ไม่เหมือนในเมืองหลวงของเรา แทบไม่มีแหล่งกำเนิดแสงใดๆ ที่นี่ ส่วนใหญ่เป็นเพียงแค่แสงของดวงจันทร์และดวงดาว

เนื่องจากเราไม่สามารถทำอะไรได้ในความมืด เราจึงตัดสินใจอยู่ภายในกระท่อมที่พรสวรรค์ของผมสร้างขึ้น

เราทำรูเล็กๆ ในกำแพงเพื่อให้แสงส่องเข้ามาแต่ข้างในก็ยังมืดสนิท

ดังนั้นเราจึงต้องคลำหาในความมืดจนกระทั่งเราสามารถคลุมตัวเองด้วยผ้าห่มและนอนลงเคียงข้างกัน

ผมคิดว่าทำไมพรสวรรค์ทั้งหมดจึงเป็นของขวัญที่ผมได้รับ แต่ตอนนี้ผมเริ่มคิดเเล้วว่าสามารถที่จะทำอะไรได้บ้างเเละพรสวรรค์ที่ได้รับมาอาจจะไม่ได้เเย่ขนาดนั้น

ดังที่ได้กล่าวไปแล้ว ผมไม่ชอบการต่อสู้ แทนที่จะเป็นโลกที่ทุกคนต่อสู้และฆ่ากันเพื่อที่ดินและทรัพยากร ผมอยากอยู่ในโลกที่ทุกคนอยู่ร่วมกันอย่างสันติ ผมคิดอย่างนั้นตั้งแต่ยังเป็นเด็ก และที่แห่งนี้ที่ผมสามารถสร้างหมู่บ้านเล็กๆ ได้ จะเป็นโอกาสของผมที่จะได้มีชีวิตแบบนั้น

อาจไม่ยิ่งใหญ่ แต่อย่างน้อยก็สงบสุข

ผมจดจ่ออยู่กับการคิดสิ่งต่าง ๆ โดยที่ผมไม่ได้สังเกตอะไรบางอย่าง คนข้างๆ ผมกำลังทำเสียงแปลก ๆ …

“ฮัฟ…พัฟ…ฮัฟ…พัฟ…(กูฟุฟุ ที่จะได้ดมกลิ่นของท่านลุคอย่างใกล้ชิดและตลอดทั้งคืน นี่คือสิ่งที่สวรรค์ประทานมาให้)”

ผมไม่แน่ใจว่ามันคืออะไร แต่มีบางอย่างบอกผมว่าควรเพิกเฉยดีกว่า

เช้าวันรุ่งขึ้น ผมตื่นขึ้นจากแสงแดดที่ส่องผ่านรูที่เราทำ

สำหรับ มิเลียเธอหลับตาขณะที่เธอกอดฉันแน่น

“…อืม ใช่ ผมควรสร้างโกดังอีกหลังหนึ่ง”

“อย่า นี่ยังไม่พออีกเหรอค่ะ”

“ตื่นแล้วเหรอ!?”

“แล้วทำไมมิเลียไม่ปลุกผมหละ”

“(เพื่อที่ฉันจะได้เพลิดเพลินกับใบหน้าตอนนอนที่น่ารักของท่านลุค และโอบกอดร่างกายที่อ่อนนุ่มของท่านลุคให้นานที่สุด )  พอดีเห็นท่านลุคหลับสบายเลยเผลอไปหน่อยคะ”

มีหลายครั้งที่ผมรู้สึกเหมือนกับว่ามิลเลียกำลังซ่อนอะไรบางอย่าง

แต่ทุกคนล้วนมีความลับที่ไม่อยากให้ใครรู้กันทั้งนั้น

“อย่างไรก็ตาม มิเลียไม่ใช่สาวใช้เเล้ว มิเลียไม่จำเป็นต้องบังคับตัวเองให้ตื่นเช้า”

“ค่ะ แต่ตอนนี้ดิฉันเป็นชาวบ้าน และท่านลุคเป็นหัวหน้าหมู่บ้าน เป็นการสมควรที่ดิฉันจะทำบางสิ่งเพื่อแสดงความเคารพ”

มันเป็นอย่างนั้นเหรอ?

ผมไม่เคยอาศัยอยู่ในหมู่บ้าน ดังนั้นผมจึงไม่รู้จริงๆ

“โอ้ ผมมี 21 แต้มแล้ว”

“ยินดีด้วย ท่านลุค ตอนนี้ท่านสามารถสร้างไร่ได้แล้วใช่ไหมค่ะ”

ผ่านไปหนึ่งวัน ฉันจึงได้รับคะแนนหมู่บ้านบางส่วน

และอย่างที่ มิเลียยืนยันหลายครั้ง ผมก็ตัดสินใจสร้างไร่

<<20 คะแนนหมู่บ้านจะถูกใช้เพื่อสร้างไร่ ดำเนินการ? *{ใช่}||{ไม่}>>

ข้อความที่คล้ายกันก่อนหน้านี้ปรากฏในวิสัยทัศน์ของผม

เมื่อผมเลือก {ใช่} พื้นที่ด้านหน้าโรงเก็บของก็กลายเป็นไร่ไถนาทันที

“ท่านลูก้า โลกนี้มันอัศจรรย์มากค่ะ พวกเราสามารถปลูกพืชผลที่ยอดเยี่ยมได้ด้วยทุ่งนี้อย่างแน่นอน!”

ขณะร้องอย่างตื่นเต้น มิลเลียก็เริ่มเพาะเมล็ดที่เรานำมาด้วย

…มิเลียเคยเป็นสาวใช้ แต่มิเลียกลับปลูกด้วยความรวดเร็วและสง่างามอย่างไม่น่าเชื่อเหมือนเธอมีประสบการณ์ในการทำฟาร์มมาก่อน!

“เอ่อ ผทจะช่วยด้วย!”

“ท่านลุค งานแบบนี้ไม่ใช่—”

“ได้โปรดอย่าทำกับผมเหมือนว่าผมยังคงเป็นทายาทของลอร์ด นี่คือหมู่บ้านของผม ดังนั้นมันเป็นความรับผิดชอบของผมเเละผมต้องการช่วยปลูฏให้ได้มากที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้เพื่อให้มันเติบโต”

“โอเคค่ะ. ดิฉันขอขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือคะ”

ไร่กว้างประมาณ 50 เมตร ทั้งด้านยาวและกว้าง

มิเลียสอนวิธีเพาะเมล็ดให้ผมอย่างเชี่ยวชาญ แต่ถึงอย่างนั้น เราสองคนก็ต้องใช้เวลาพอสมควรกว่าจะปลูกได้

และนี่เป็นเพียงการปลูก หากเราต้องเริ่มตั้งแต่การเตรียมไร่ เราจะต้องใช้เวลานานกว่านี้แน่นอน

จนกระทั่งเมื่อไม่นานนี้ การกินอาหารเป็นเรื่องสำคัญสำหรับผมแต่ตอนนี้ ผมเริ่มเข้าใจว่าเกษตรกรที่อยู่เบื้องหลังทำงานหนักแค่ไหน