!!!”ตู้มมมมมมมม”!!!

    “มาร์ค:นั่นเสียงอะไรน่ะ”

    “ราเวีย:เหมือนจะเป็นเสียงระเบิดนะคะ และเหมือนจะแรงมากด้วยนะคะ”

    “มาร์ค:งั้นต้องรีบไปดูละ”

    “ราเวีย:ค่ะ”

    หลังจากที่มาร์คและราเวียคุยกันเสร็จทั้งคู่ก็รีบวิ่งไปดูที่ ที่เกิดเสียงระเบิดทันที และเมื่อทั้งคู่วิ่งมาถึงก็เจอคนบาดเจ็บและคนที่กำลังดับไฟอยู่ มาร์คที่เห็นอย่าฃนั้นก็รีบเข้าไปถามเหตุการณ์ทันที

    “มาร์ค:เฮ้ย! นายอ่ะที่นี่มันเกิดอะไรขึ้น”

    “???:ผมก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ผมแค่มาช่วยครับ”

    ‘มาร์ค:บ้าเอ้ย ถามไม่ได้ความอะไรแล้วสรุปที่นี่มันเกิดอะไรขึ้นว่ะ’

    ในขณะที่มาร์คกำลังยืนคิดอยู่ก็มีเสียงเรียกมาจากด้านข้าง

    !”โจเชฟ:มาร์คคค ราเวียยย ช่วยด้วยลีน่า ลีน่าเธอบาดเจ็บไปช่วยเธอที”!

    “มาร์ค:ห่ะ อะไรนะลีน่าบาดเจ็บ”

    “โจเชฟ:ชะ ใช่เธอบาดเจ็บ”

    “ราเวีย:เธอเป็นอะไรหรอคะ”

    “โจเชฟ:เธอน่าจะอยู่ใกล้กับที่เกิดระเบิด มันทำให้มีเศษไม้กระเด็นมาเสียบท้องเธอ รีบไปช่วยเธอเถอะนะราเวีย”

    “ราเวีย:งั้นก็รีบพาฉันไปเถอะค่ะ”

    “โจเชฟ:งั้นตามฉันมา”

    ราเวียกำลังจะวิ่งตามโจเชฟไปแต่ก็สังเกตุเห็นว่ามาร์คไม่ตามมาด้วยเลยหันกลับไปถาม

    “ราเวีย:ไม่ไปหรอคะ”

    “มาร์ค:… ไม่ดีกว่า”

    “ราเวีย:ทำไมหรอคะ”

    “มาร์ค:ฉันจะอยู่ที่นี่ถามสถานการณ์และตรวจอะไรนิดหนอยนะ ไปกันเลย”

    “โจเชฟ:คุยกันเสร็จยังรีบๆหน่อยเถอะ”

    “ราเวีย:ฉันคุยเสร็จละรีบไปกันเถอะคะ”

    หลังจากพูดจบโจเชฟก็ออกวิ่งไปทันที ราเวียที่เห็นอย่างนั้นก็วิ่งตามโจเชฟมาจนโจเชฟก็พาราเวียวิ่งมาที่สนามฝึกซ้อม ซึ่งน่าจะเป็นสถานที่รวบรวมคนบาดเจ็บ และโจเชฟที่วิ่งมาก่อนก็หยุดรอราเวียที่วิ่งตามมาจนเธอมาถึง

    “โจเชฟ:เร็วรีบไปดูลีน่า”

    “ราเวีย:ได้พาฉันไปเลย”

็

    โจเชฟพาราเวียเข้าไปในสนามฝึก ซึ่งที่แห่งนี่ก็เติมไปด้วยคนเจ็บมากกว่า 20 กว่าคนมีทั้งที่เจ็บเล็กน้อยจนไปถึงเจ็บมาก

   ‘ราเวีย:ระเบิดมันเกิดจากอะไรกัน ทำไมมันถึงมีพลังมากขนาดนี่ละ มันมากจนมีคนบาดเจ็บได้เยอะมาก ฉันอยากช่วยพวกเค้านะแต่ฉันต้องช่วยลีน่าก่อนอดทนไว้ละ’

    ระหว่างที่ราเวียกำลังเดินตามโจเชฟไป เธอก็มองดูผู้บาดเจ็บและประเมินสถานะการต่างๆและระหว่างที่ราเวียกำลังคิดอยู่นั้น โจเชฟก็พาราเวียมาถึงที่ลีน่าอยู่

    “โจเชฟ:มาถึงแล้ว เข้าไปสิ”

    ‘ราเวีย:เขาพาฉันมาที่มุมของสนามฝึกแต่ตรงนี้มีผ้าล้อมปิดไว้อยู่ ไม่รู้สนานะการเป็นไงบ้างต้องรีบเข้าไปดู’

    ราเวียที่กำลังจะเปิดผ้าและเข้าไปก็เห็นโจเชฟที่ทำหน้าวิตกกังวลอย่างมาก ราเวียที่เห็นอย่างนั้นก็พูดขึ้นมาว่า

    “ราเวีย:ฉันอยู่ที่นี่แล้ว ไม่ต้องกังวลหรอก เชื่อมือฉันสิ”

    ‘โจเชฟ:ใช่ราเวียอยู่ที่นี่แล้ว เธอคือ 1 ใน 3 ฮิลเลอร์ที่เก่งที่สุดในที่แห่งนี่ มันต้องไม่เป็นอะไร’

    โจเชฟไม่ได้ตอบอะไรไป แต่ตอนนี้สีหน้าของโจเชฟดีขึ้นแล้ว ราเวียที่เห็นอย่างนั้นก็วางใจและเข้าไปและเมื่อราเวียเข้ามาเธอก็เห็นลีน่าที่นอนหมดสติอยู่พร้อมกับมีท้อนไม้ท้อนประมาณเท่าแขนที่แทงอยู่ตรงท้อง ราเวียที่เห็นอย่างนั้นก็รีบเข้าไปเพื่อที่จะรักษาทันที ราเวียเข้ามานั้งข้างๆลีน่าทางด้านที่มีท่อนไม้ที่แทงท้องเธออยู่และเริ่มตรวจแผล

   

    “ราเวีย:อืมมม ดูเหมือนไม้มันจะแทงไม่ทะลุนะ”

   

    ‘ราเวีย:ฉันที่เห็นอย่างนั้นก็ดีใจที่เห็นว่ามันไม่ทะลุแต่ตอนนี้ฉันต้องมาคิดแล้วว่าควรเอาท้อนนี้ไม้ออกตอนนี้เลยรึป่าว เพราะตอนนี้เลือดของเธอออกมาน้อย ถ้าเป็นแบบนี้น่าจะมีอยู่ 3 สาเหตุคือ 1 ไม่โดนเส้นเลือดสำคัญหรืออวัยวะ 2 เลือดออกมาเยอะจนมันออกมาน้อยแล้วตอนนี้ 3 เลือดตกใน ถ้าเป็นไปได้ฉันหวังว่าจะไม่เป็น 2 อย่างหลังนะเพราะอุปกรณ์ที่ใช้ในการรักษาอาการ 2 อย่างหลังนี้มันไม่มีเลย ทั้งเลือดสำรองและที่ดูดเลือดก็ไม่มี จะทำไงดีฉันต้องรีบตัดสินใจแล้ว’

    หลังจากที่ราเวียวิเคราะห์แผลไปเธอก็นั่งตัดสินใจไปแปปหนึ่งจนเธอตัดสินใจได้ว่า

    ‘ราเวีย:…. ฉันต้องเอามันออกถ้าไม่ทำเธอน่าจะแย่ไปกว่านี้แน่ๆ’

    หลังจากที่ราเวียตัดสินใจได้ยังงั้นเธอก็ดึงท้อนไม้นั้นออกอย่างช้าๆ หลังจากที่ดึงออกราเวียก็รีบตรวจสอบบาดแผลอีกครั้ง

    ‘ราเวีย:บาดแผลไม่ลึกมาก ประมาณครึ่งนิ้วได้และที่สำคัญไม่ได้โดนอวัยวะ ไม่โดนเส้นเลือด ดีถ้าเป็นแบบนี้ก็ใช้ฮิลปิดแผลได้ แต่ต้องนำเศษไม้ตามแผลนี้ออกก่อน’

    หลังจากที่ราเวียตรวจแผลเสร็จราเวียก็ทำความสะอาดแผลและใช้ฮิลรักษาลีน่า

    “ราเวีย:ฮิล”

    แผลที่โดนใช่สกิลฮิลใส่ค่อยสร้างเนื้อเยื้อใหม่มาทดแทนส่วนที่หายไปอย่างช้าๆจนแผลสมานติดกัน

    “ราเวีย:โอเคประมาณนี้ละ…  แต่ฉันดูแล้วแผลตรงท้องนี้คงเป็นแผลเป็นแน่ๆ ฉันอยากรักษาให้ได้มากกว่านี้จัง…. เฮ้อคิดไปก็เท่านั้นไปตรวจแผลส่วนอื่นก่อนดีกว่า”

   

     ราเวียได้ตรวจดูแผลตามตัวลีน่าแล้วนั้นก็พบว่าตามตัวของลีน่านั้นเต็มไปด้วยเศษอะไรมากมายที่ทิ่มตามร่างของลีน่าเยอะมาก และที่สำคัญมันมีแผลรอยไหม้ด้วย ราเวียที่เห็นอย่างนั้นก็วิเคราะห์บาดแผลทันที

    ‘ราเวีย:มีเศษไม้และเศษหินแตกทิ่มตามตัวเธอเยอะเลย แต่มีที่แขนเยอะเป็นพิเศษ และที่สำคัญเลยคือมีลอยแผลไหม้ระดับ 1 ที่มีแต่ด้านหน้าน่าจะเกิดจากที่เธออยู่ใกล้ๆกับที่เกิดเหตุตอนระเบิด ถ้าเป็นแบบนี้แปลว่าเธออยู่ใกล้กับที่เกิดเหตุและน่าจะรู้ว่าระเบิดเกิดจากอะไร… ไว้ค่อยถามตอนเธอตื่นละกัน แต่ไปเรียกโจเชฟมาช่วยดีกว่า’

    หลังจากวิเคราะห์เสร็จราเวียก็ลุกขึ้นและเดินไปหน้าผ้าม่านและเรียกโจเชฟ

    “ราเวีย:นี่โจเชฟ”

    โจเชฟที่รออยู่ด้านนอกอย่างกังวลอย่างมาก ก็ทำได้แค่เดินไปมา เพื่อรอราเวียที่เข้าไปรักษาจนในที่สุดก็มีเสียงของราเวียเรียกเขาก็รีบตอบทันที

    “โจเชฟ:วะ ว่าไงมีอะไรหรอ หรือว่าแผลรักษายาก ถ้ามีอะไรให้ช่วยบอกมาได้เลยนะ”

    “ราเวีย:ใจเย็นๆ ฉันแค่อยากให้นายมาช่วยนะเข้ามาสิ และช่วยอย่าโวยวายด้วยได้ไหม”

    “โจเชฟ:ได้ฉันจะเข้าไปเดี๋ยวนี้ละ”

    หลักจากที่โจเชฟพูดจบเขาก็เปิดผ้าม่านและเข้าไปข้างใน ทันทีที่โจเชฟเข้ามาราเวียก็เรียกให้โจเชฟเข้าไปช่วย

    “ราเวีย:มานี่สิ มาช่วยฉันหน่อย”

    “โจเชฟ:ดะ ได้ ไหนให้ฉันช่วยอะไร”

    “ราเวีย:มานั่งข้างๆฉัน ฉันจะบอกนายเอง”

    โจเชฟที่ได้ยินอย่างก็เข้าไปนั้งข้างๆราเวีย

    “ราเวีย:นายต้องยกแขนเธอขึ้นมาแล้วค่อยๆ ดึงเอาเศษไม้หรือหินที่ทิ้มอยู่ออกอย่างนุ่มนวลแบบนี้ เพราะถ้านายทำแรงเธออาจจะเจ็บ”

    “โจเชฟ:ได้ฉันจะทำเบาๆ”

   

    หลังจากนั้นราเวียและโจเชฟก็ช่วยกันนำสิ่งต่างๆที่ทิ่มตามตัวลีน่าออกจนหมด โจเชฟที่เห็นอย่างนั่นก็โล่งใจและพูดขึ้นมาว่า

    “โจเชฟ:โชคดีนะเนี่ยที่เศษพวกนี้มันทิ่มแค่แขนไม่ค่อยโดนหน้าโชดดีจริง เพราะถ้าโดนคงเสียโฉมแน่ๆเลย”

    ‘ราเวีย:เอะ ฉันก็พึ่งสังเกตุว่าบริเวณใบหน้าของเธอไม่ค่อยมีแผลเลยและที่แขนนั้นก็มีเศษเยอะเป็นพิเศษด้วยหรือว่าเธอเห็นตอนระเบิดเพราะด้วยสัญชาตญาณของคนเราเวลาเห็นอะไรเบิดใกล้ๆคงแขนขึ้นมากัน ตอนแรกฉันคิดว่าลีน่าแค่อยู่ใกล้กับที่เกิดระเบิดแต่ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่แค่อยู่ใกล้แล้วลีน่าน่าจะเห็นด้วย อยากจะถามเธอจังแต่เหมือนว่าเธอคงจะไม่ตื่นเร็วๆนี้แน่ คงได้แต่รอเธอตื่น แต่ไม่เป็นไรอย่างน้อยฉันก็ได้ข้อมูลสำคัญมาค่อยไปบอกมาร์คด้วย’

    “ราเวีย:ขอบใจนะ โจเชฟฉันได้ข้อมูลสำคัญสุดๆมาได้แล้วเพราะนายเลย”

    “โจเชฟ:อะ โอเคดีใจที่ได้ช่วยนะ… แต่เราบอกอะไรไปวะ”

    หลังจากที่ราเวียพูดจบ ราเวียก็ออกมาทันทีและกลับไปหามาร์ค

   

    ย้อนกลับไปประมาณ 1 ชั่วโมงก่อนหน้านี้

    หลังจากที่ราเวียวิ่งตามโจเชฟไป มาร์คก็เดินถามคนอื่นๆเพื่อหาข้อมูลเพิ่มเติม

    “มาร์ค:เห้! นายอ่ะ”

    “???:เออ… เรียกผมหรอครับ”

    “มาร์ค:ใช่นายนั้นแหละ มานี่สิ”

    “???:ครับมีอะไรหรอครับ”

    “มาร์ค:ฉันแค่อยากถามอะไรนายหน่อยได้ไหม”

    “???:อ้อได้ครับ เชิญถามได้เลยครับ”

    “มาร์ค:นายพอจะรู้ไหมว่าที่นี่มันเกิดอะไรขึ้น”

    “???:ผมก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ผมพอรู้ว่าคุณ วินเซนต์น่าจะรู้นะครับ เพราะตอนผมมาคุณ วินเซนต์ก็อยู่สั่งการคนอื่นๆอยู่แล้ว”

    “มาร์ค:อ้อเค ขอบใจมากสำหรับข้อมูล แต่ช่วยอีกนิดจะได้ไหม ช่วยบอกหน่อยว่าวินเซนต์อยู่ไหน”

    “???:ได้ครับ คุณวินเซนต์อยู่ทางขวานู้นเลยครับ”

    “มาร์ค:อืม ทางนั้นสินะงั้นฉันไปละนะ ขอบใจมาก… จะว่าไปแล้วนายชื่ออะไรหรอ”

    “ไน:ไนครับ ผมชื่อไนแล้วคุณละครับ”

    “มาร์ค:ฉันชื่อมาร์ค ขอบใจอีกครั้งนะสำหรับข้อมูลฉันไปล่ะนะ”

    มาร์คหลังจากพูดจบเขาก็เดินไปที่ไนบอกทันที ส่วนที่ไนได้ยินชื่อของมาร์คก็รู้สึกคุ้นๆกับชื่อของมาร์ค

    “ไน:ชื่อคุ้นๆแฮะ… ซิบหายแล้วกูไม่ได้พูดอะไรผิดหูของหัวหน้าแคลนแอลีสใช้ไหมเนีย ถ้าเราเผลอพูดอะไรไม่เข้าหูเขาไปจะไม่ได้กลายเป็นอาหารสไลม์หรออ้า~~~ ซวยเหลือหลาย”

    มาร์คที่เดินมาได้แปปหนึ่งก็ได้เจอกับวินเซนต์ที่กำลังสั่งคนอื่นๆเก็บกวาดและดับไฟอยู่ มาร์คที่เห็นอย่างนั้นก็เข้าไปทัก

    “มาร์ค:เห้! วินเซ็นท์”

    “วินเซนต์:อ้า มาร์คว่าไง”

    “มาร์ค:ฉันอยากมาถามนายนะ ว่าที่นี่มันเกิดอะไรขึ้น”

    “วินเซนต์:อืม~~~ ถ้าสรุปแบบสั้นๆก็เริ่มจากตอนแรกเลย ฉันกับหน่วยของฉันกำลังเดินไปที่ทางออกเพื่อสำรวจเขาวงกตตามปกติจนพวกเราเดินมาถึงตรงนี้อยู่ดีๆ ก็มีเต้นท์ เต้นท์หนึ่งเกิดส่องแสงจ้าออกมาจากข้างในและก็ตามมาด้วยระเบิดและทุกอย่างก็วุ้นวายไปหมด”

    “มาร์ค:อยู่ดีๆก็ระเบิดสินะ เฮ้อ~~~ ไม่มีต้นสายปลายเหตุแบบนี้จะทำไงดีเนี่ย”

    “วินเซนต์:อ้อใช่ มีอีกอย่างที่ฉันลืมบอกนะมาร์ค เต้นท์ที่ระเบิดเป็นของคนที่ชื่ออากิ”

    “มาร์ค:ของอากิงั้นหรอ?”

    “วินเซนต์:ใช่ นายรู้จักเขาหรอ”

    “มาร์ค:ใช่ เขาเป็นลูกแคลนฉันเองและเป็นหัวหน้าหน่วยใหม่ที่พึ่งตั้งด้วย”

    “วินเซนต์:คนใหม่แต่ได้เป็นหัวหน้าหน่วย แปลว่าเขาแข็งแกร่งสินะ”

    “มาร์ค:ใช่แข็งแกร่งมากด้วย… แล้วนายเจออะไรที่พอบอกได้ไหมว่าเขาอยู่กลางระเบิดนั้นหรือป่าว”

    “วินเซนต์:ไม่นะ ตั้งแต่เริ่มดับไฟและเก็บกวาดยังไม่เจออะไรที่เหมือนเศษซากของคนเลย ฉันคิดว่าเขาไม่ได้อยู่ตอนระเบิดละมั้ง แต่ฉันไม่รับรองนะ”

    มาร์คเงียบไปสักแปปเหมือนคิดอะไร วินเซนต์ที่เห็นอย่างนั้นก็ไม่ได้พูดอะไรต่อและรอมาร์ค

    ‘มาร์ค:ตอนนี้รู้แค่ว่าเต้นท์ของอากิเกิดระเบิดแบบรุ่นแรงมาก แต่เจ้าตัวน่าจะไม่อยู่เพราะไม่เจอศพ… ฉันหวังว่าเขายจะยังไม่ตายนะ’

    มาร์คที่ยืนคิดไปสักแปปก็ถอนหายใจออกมา

    “มาร์ค:เฮ้อ~~~”

    วินเซนต์ที่ไม่เคยเห็นมาร์คถอนหายหายใจแบบนี้มาก่อนก็พูดขึ้นมาว่า

    “วินเซนต์:อย่าคิดมากน่า เขาไม่น่าจะเป็นไรหรอก เพราะนายบอกว่าเขาแข็งแกร่งใช่ไหมละ”

    “มาร์ค:ฉันก็หวังว่าอย่างงั้นนะ”

    ในตอนที่ทั้ง 2 กำลังคุยกันอยู่ก็มีคนเดินมาละพูดว่า

    “???:เออ หัวหน้าครับพวกเราย้ายคนเจ็บและดับไฟเสร็จแล้วครับ”

    “มาร์ค:ลูกแคลนใหม่หรอวินเซนต์ ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนเลย”

    “วินเซนต์:ใช่ นี้คนใหม่ที่พึ่งรับมาเมื่อ 4-5 วันก่อนเลยหน่วยก้านดีเลย”

    “มาร์ค:อืม~~~ แล้วชื่ออะไรละ”

    “จอร์น:จอร์น สมิทครับเรียกว่าจอร์นก็ได้ครับ”

    “มาร์ค:โอเค ฉันชื่อมาร์คนะและฉันจะจำนายไว้นะจอร์น งั้นฉันไปก่อนนะ บายวินเซ็นต์”

    “วินเซนต์:โอเค ไปดีมาดีละมาร์ค ถ้ามีอะไรเพิ่มเติมเดี๋ยวฉันส่งคนไปบอก”

    มาร์คไม่ได้ตอบกลับไปแต่เขาก็ยกมือขึ้น เพื่อเป็นการบอกว่าเข้าใจแล้ว วินเซนต์และจอร์นที่เห็นนั้นอย่างก็ยืนรอจนมาร์คเดินไปไกลๆ พอมาร์คเดินไปได้ไกลพอวินเซนต์ก็พูดขึ้นมาว่า

    “วินเซนต์:ไปได้สักทีไอโรคจิตนี่”

    จอร์นที่ยืนอยู่ข้างๆก็เกิดอาการงงเพราะเมื่อกี้พวกเขา 2 คนยังคนกันดีๆอยู่ จอร์นที่ได้ยินวินเซนต์พูดถึงมาร์คแบบนั้นเขาก็อดที่จะไม่ถามไม่ได้

    “จอร์น:เออ หัวหน้าครับ”

    “วินเซนต์:มีอะไรหรอจอร์น”

    “จอร์น:คือขอถามหน่อยครับทำไมถึงเรียก คุณมาร์คมาโรคจิตหรอครับทั้งที่เมื่อกี้ยังคุยกันดีๆอยู่เลย”

    “วินเซนต์:55555 ถามได้ดีนิไม่น่าแปลกที่นายจะไม่รู้เพราะเรื่องนี้มันเกิดตั้งแต่แรกๆที่ตั้งแคมป์นี้แล้วและคนไม่ค่อยอยากพูดถึงมัน”

    “จอร์น:มันเกิดอะไรขึ้นหรอครับ”

    “วินเซนต์:ถ้าเอาแบบสั้นๆเลยตอนที่ตั้งแคมป์ที่นี่แรกๆ มันจะมีพวกที่ไม่ค่อยสนกฎและข้อบังคับของที่นี่้เท่าไร มาร์คที่เห็นอย่างนั้นก็เลยจับพวกมันทั้งหมดรวมกันและเอาไปให้สไลม์กินแบบสดๆเลย ฉันที่อยู่ในเหตุการนั้นก็ยังสยองเลยสไลม์ย่อยคนเป็นๆที่ยังดิ้นและร้องได้เนียโคตรสยองเลย และยังมีวีรกรรมอีกมากเลยแต่ขอเอาแค่นี้ละคิดถึงละสยอง”

    ‘จอร์น:ฉันเคยโดนสไลม์โจมตีนะ มันโคตรจะแสบร้อนเลยแต่นี้โดนย่อยเลยหรอไม่อยากนึกถึงเลย’

    จอร์นที่ได้ยินอย่างก็ไม่อยากถามต่อเพราะเขาเคยที่จะโดนสไลม์โจมตีและรู้ว่ามันเจ็บแค่ไหน

    มาร์คที่เดินมาได้สักพักก็รู้สึกคันหูโดยที่ไม่ทราบสาเหตุ

    “มาร์ค:คันหูแบบนี้มีคน นินทาฉันอีกแน่ๆเลย อย่าให้รู้นะว่าใคร”

    มาร์คที่กำลังเดินบ่นอยู่ก็เจอเข้ากับราเวียที่กำลังเดินมาพอดี

    “ราเวีย:ท่านมาร์คได้เรื่องว่ายังไงบ้างคะ”

    “มาร์ค:ก็ไม่มีอะไรมาก แค่รู้ว่าที่เกิดระเบิดคือเต้นท์ของอากิ”

    “ราเวีย:แล้วท่านอากิละคะ”

    “มาร์ค:ไม่เจอศพหรืออะไรถึงบงบอกว่าเขาอยู่ที่เต้นท์ตอนระเบิดแล้วที่รวมคนเจ็บมีอากิอยู่ไหมละ”

    “ราเวีย:เหมือนจะไม่มีนะคะ”

    “มาร์ค:เขาไม่อยู่ในเต็นท์และใกล้ๆสินะ มืดแปดด้านเลยแฮะ”

    “ราเวีย:อ้อใช่ค่ะ ท่านมาร์คฉันมีอะไรจะบอกคะ”

    “มาร์ค:อะไรหรอราเวีย”

    “ราเวีย:ฉันคิดว่าลีน่า น้าจะเห็นตอนระเบิดนะคะเพราะแขนของเธอเต็มไปด้วยแผลแต่หน้าไม่ค่อยมีแผลเลยคะ”

    “มาร์ค:เธอยกแขนกันสินะ”

    “ราเวีย:น่าจะเป็นแบบนั้นค่ะ”

    “มาร์ค:งั้นเราไปหาลีน่ากันเถอะ”

    “ราเวีย:ไปตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์หรอกค่ะ เพราะลีน่าเธอบาดเจ็บเยอะอยู่นะคะ”

    “มาร์ค:ลีน่าเจ็บหนักแค่ไหนนะ”

    “ราเวีย:มีแผลทั้งตัว ที่หนักคือแขนและท้องคะ ที่ท้องมีท้อนไม้เท่าแขนเสียบส่วนแขนก็มีเศษหินและไม้ทิ่มเต็มเลยคะ”

    “มาร์ค:… มีแค่ต้องรอมีนะ”

                  จากผู้แต่ง

    โทษที่คัฟอู้นานไปหน่อย จะพยามกลับมาขยันนะคัฟ 55555