เมิ่งซินยืนรออากิยืดเส้นยืดสายไปประมาณ 5 จนในที่สุดอากิก็ยืดเส้นยืดสายกันเสร็จ เมิ่งซินที่เห็นอย่างนั้นก็เข้าไปถามอากิ

    “เมิ่ง:นี่อากิวันนี้เราจะไปล่ามอนสเตอร์และไปฟามเลเวลใช่ไหม”

    “อากิ:ใช้”

    “เมิ่งซิน:แล้วนายมีแผนหรือยัง”

    “อากิ:ยังไม่มี แต่ฉันคิดไว้แล้วว่าจะดูแผนที่และไปล่าไกลๆเพื่อที่จะไม่ได้เจอคนนะ”

    “เมิ่งซิน:แผ่นที่? มันใช่ดูเส้นทางได้ด้วยหรอ”

    “อากิ:ดูได้สิ ของเธอใช่ดูไม่ได้หรอ”

    “เมิ่งซิน:ไม่ได้ของฉันมันใช่ดูได้แต่รอบๆตัว และเวลาเดินไปไหนแผนที่มันล็อคก็ตามตัวฉันโดยที่มีฉันเป็นศูนย์กลาง ไม่สามารถเลื่อนดูหรือขยับได้เพราะมันล็อคติดตัว และถ้าจะกลับทางเดิมก็ต้องนั่งมาร์คจุดๆในแผ่นที่เพื่อไม่ให้หลงทาง ของนายเป็นแบบไหนกันแน่”

    “อากิ:ของฉันมันซูมเข้าออกได้และสามารถเลื่อนไปดูทางที่เคยผ่านมาแล้วได้ ไม่ล็อคติดตัว สามารถมาร์คแผนที่ไกลๆและมันจะมีจุดๆบอกทางไปจุดที่มาคได้…”

    “เมิ่งซิน:เห็นไหมต่างกันสุดๆ”

    “อากิ:ใช่ต่างกันสุดๆเลย”

    “เมิ่งซิน:แล้วนายทำยังไงหรอถึงสามารถให้แผนที่มันทำแบบนั้นได้นะ”

    “อากิ:เออ~~~ จะว่าไงดี คือมันใช่ได้แบบนี้ตั้งแต่แรกแล้วนะ ไม่รู้วิธีได้มาเหมือนกัน”

    ‘อากิ:ทำไมแผนที่ของเรามันต่างจากของเมิ่งซินขนาดนี้เนี่ย มีคนทำให้หรอ’

    [อลิส:ฉันเป็นทำเองคะ]

    ‘อากิ:เธอทำหรออลิส ขอบคุณมากๆนะถ้าไม่มีเธอฉันคงต้องใช่แผนที่แบบห่วยๆนั้นแน่เลย’

    [อลิส:ยินดีที่ได้ช่วยค่ะท่านอากิ ?]

    “เมิ่งซิน:แปลว่าของนายเป็นแบบพิเศษสินะ อิจฉาหน่อยๆนะเนี่ยเพราะมันสะดวงสบายสุดๆเลยไม่ต้องมานั่งมาร์คและเลื่อนไปดูทางที่ผ่านมาแล้วได้ด้วยดีสุดๆ”

    “อากิ:โทษทีนะ ที่ฉันไม่รู้วิธีได้มานะ”

    “เมิ่งซิน:อย่าคิดมากสิ ฉันแค่ถามเฉยๆเพราะความสงสัยนะ”

    ‘อากิ:การมีอลิสนี้โชดดีสุดๆเลยแฮะ แต่เราได้อลิสมาตอนไหนกั……………….’

    ในตอนที่อากิกำลังสงสัยที่มาของอลิสอยู่ๆเขาก็นิ่งไป แบบนิ่งมากๆจนเมิ่งซินที่เห็นก็เข้ามาสกิด

    “เมิ่งซิน:อากิ นี่ อากิ”

    “อากิ:หะ หืมมีอะไรหรอเมิ่งซิน”

    “เมิ่งซิน:เมื่ออยู่ดีๆนายก็นิ่งไปเลยนะ ฉันเลยเข้ามาสกิดนาย นายเป็นอะไรหรือป่าว”

    “อากิ:ไม่มีอะหรอกแค่คิดอะเพลินๆนะ”

    ‘อากิ:เหมือนจะลืมอะไรแฮะ… แต่ชังมันเถอะดูแผนที่หาทางไปดีกว่า’

    [อลิส:…]

     อากินั้นได้ลืมสิ่งที่คิดไปก่อนหน้านี้อย่างสินเชิงและหันความสนใจไปที่แผนที่และหาทางไปต่อ

    “อากิ:เอาละฉันว่างแผ่นทางที่จะไปต่อแล้ว เราไปกันเถอะ”

    “เมิ่งซิน:ได้สิ นายนำเลย”

    อากิและเมิ่งซินทั้งคู่ได้เดินทางตามแผ่นที่ของอากิเรื่อยๆ จนมาถึงสถานที่ ที่อากิเคยเอาชนะบอสไททันสไลม์ได้ และระหว่างทางอากิก็ได้สังหารมอนสเตอร์ด้วย

    [อลิส:ท่านได้สังหารก็อบลิน 17 ตัว ได้รับEXP 255 

    ท่านได้สังหารโคลโบล 4 ตัวได้รับEXP 72 

    ท่านได้สังหารสไลม์ 9 ตัวได้รับEXP 27 

    ท่านได้ดูดซับคริสตัลมานาแรงย์ E ของก็อบลิน 7 ชิ้นได้รับมานา 17.5 หน่วย 

    ท่านได้ดูดซับคริสตัลมานาแรงย์ F ของสไลม์ 4 ชิ้นได้รับมานา 4 หน่วย 

    ท่านได้ดูดซับคริสตัลมานาแรงย์ E ของโคลโบล 1 ชิ้นได้รับมานา 2.5หน่วย

    ท่านเลเวลอัพ ท่านเลเวลอัพ]

    ‘อากิ:ระหว่างทางล่ามาได้พอควรเลย ได้มาตั้ง 2 เลเวลแนะ ส่วนเมิ่งซินน่าจะได้เยอะกว่าฉันอีกเพราะฉันค่อยเก็บแค่พวกเศษเหลือจากเธอ’

    “เมิ่งซิน:ที่นี้คือที่ไหนหรออากิ ทำไม มันถึงมีรอยต่อสู้และเละเทะได้ขนาดนี้”

    “อากิ:ที่นี้คือ ที่ฉันสู้กับบอสไททันสไลม์”

    “เมิ่งซิน:ที่นี้หรอ ที่นายสู้กับไททันสไลม์มันดู… เละมากๆเลย”

    “อากิ:มันเละได้ขนาดนี้เพราะเจ้าไททันสไลม์เลยแหละ มันสูงจนถึงเพดานเลยนะ”

    “เมิ่งซิน:เพดานเลยหรอ มันน่าประมาณ 8-9 เมตรได้เลยนะ”

    “อากิ:ฉันก็ไม่แน่ใจเรื่องความสูงของมันหลอก เพราะฉันขึ้นไปให้ถึงเพดานไม่ได้ แต่เหมือนในตอนนี้น่าจะมีใครบ้างคนขึ้นไปได้นะ”

    “เมิ่งซิน:อะ ใช่ฉันมีปีกนิ เดี๋ยวฉันบินขึ้นไปดูให้นะ”

    หลังจากพูดจบเมิ่งซินก็กางปีกของเธอและบินขึ้นไปดู

    ‘อากิ:อลิสดูนั้นสิ ตอนที่เมิ่งซินกางปีกออกและบินขึ้นไปมันดูสวยงานเนอะ’

    [อลิส:ใช่คะ มันเป็นภาพที่หน้าทึ่งมากๆ โดยเฉพาะตอนที่เห็นปีกของท่านเมิ่งซินสยายออกและบินขึ้น มันเป็นภาพที่สวยจริงๆคะ]

    ‘อากิ:นี้ อลิสพอขาดการขนาดของปีกนั้นได้ไหม ว่ามันใหญ่แค่ไหนนะ’

    [อลิส:ปีกของท่านเมิ่งซินมีความยาว 153.5 เซ็นติเมตรคะ ถ้ารวมทั้ง 2 ข้างก็ 307 เซ็นติเมตรค่ะ]

    ‘อากิ:ก็สังเกตุดูแล้แหละ แต่ไม่คิดเลยว่ามันจะยาวถึง 3 เมตร’

    [อลิส:3 เมตรกับอีก 7 เซนติเมตรค่ะ]

     ‘อากิ:ครับๆ มี 7 เซนติเมตรด้วยครับ’

     [อลิส:?]

    ในตอนที่อากิและอลิสกำลังคุยกัน เมิ่งซินก็บินขึ้นมาถึงเพดานแล้ว

    ‘เมิ่งซิน:สูงกว่าที่เห็นจากข้างล้างนะเนี่ย สูงประมาณ 12 เมตรกว่าๆได้ แปลว่าเจ้าไททันสไลม์ที่อากิสู้นี้ใหญ่มากแน่ๆ ถ้าเป็นเราแต่ก่อนจะไหวไหมนะ… เลิกคิดดีและลงไปดีกว่า’

    เมิ่งซินที่บินขึ้นไปถึงเพดาน ก็บินอยู่ข้างบนสักพักหนึ่งก็ลงกลับมาหาอากิที่อยู่ข้างล้าง

    “อากิ:จากพื้นขึ้นไปข้างบนสูงเท่าไรหรอ”

    “เมิ่งซิน:ก็สูงประมาณ 12 เมตรกว่าๆ แต่ชังเรื่องความสูงของถ่ำก่อน เพราะตอนนี้ฉันอยากรู้ว่านายสู้กับไททันสไลม์ที่สูง 12 กว่าเมตรได้ยังไง”

    “อากิ:ก็เพราะกระผมมันเก่งอะครับ เลยชนะมาได้”

    “เมิ่งซิน:?…”

    [อลิส:?…]

    “อากิ:อ้า~~~ พวกเธอไม่เชื่อฉันหรอ เดี๋ยวแสดงให้ดูเอาไหมละ”

    “เมิ่งซิน:ฉันเชื่อนายอยู่แล้ว แต่…”

    “อากิ:แต่อะไรเล่า”

    “เมิ่งซิน:…”

    “อากิ:เอ้าอย่าเงียบสิ บอกกันก่อนว่า แต่อะไร~~~”

    “เมิ่งซิน:ฉันว่าเราไปล่ากันต่อเถอะ”

    “อากิ:เดี๋ยวอย่าเปลี่ยนเรื่อ โคลก~~~”

    ในตอนที่อากิกำลังพูดก็มีเสียงดังขึ้นมา มันคือเสียงท้องของอากินัันเอง ซึ่งทำให้เมิ่งซินที่ได้ยินก็หัวเราะเบาๆ

    “เมิ่งซิน:5555 ฉันว่าก่อนไปล่าต่อ เราไปหาอะไรกินกันก่อนดีกว่า”

    “อากิ:ชังเรื่องกิ โคลก~~~… ก็ได้ไปหาอะไรกินกันก่อนดีกว่า”

    “เมิ่งซิน:งั้นกินอะไรกัน”

    “อากิ:อะไรก็ได้แต่ขอไม่ใช่เนื้อก็อบลินกับโคลโบลได้ไหม เนื้อพวกมันเหม็นสาบอ่ะ”

    “เมิ่งซิน:งั้นก็เหลือเปเปโลสินะ หายากนิดนิ่ง แต่อร่อยกว่าเนื้อมอนสเตอร์และอิ้มนานแน่นอน”

    “อากิ:งั้นไปหากันเถอะ”

    ในตอนที่อากิกำลังจะเริ่มออกค้นหาเปเปโล อลิสก็ได้พูดขึ้น

    [อลิส:ทานอากิคะ ทำไมไม่ไปหาวุ้นสไลม์แทนละคะ]

    ‘อากิ:! ใช่มีวุ้นสไลม์อยู่นิ ทำไมฉันถึงได้ลืมมันกันนะ ขอบคุณนะอลิสที่เตือนความจำ’

    [อลิส:ยินดีที่ได้ช่วยค่ะ ?]

    หลังจากที่อลิสแทนความเรื่องวุ่นสไลม์ให้กับอากิ อากิก็หยุดและพูดกับเมิ่งซิน

    “อากิ:นี้เมิ่งซิน”

    “เมิ่งซิน:อะไรหรออากิ”

    “อากิ:ฉันว่าเราไม่ต่องไปหาเปเปโลแล้วละ”

    “เมิ่งซิน:? ถ้าเราไม่หาเปเปโลแล้วจะกินอะไรละ”

    “อากิ:มีกินแน่นอน แค่รออยู่ที่นี้แปปหนึ่งเดี๋ยวฉันมา ล่องหน”

    หลังจากที่อากิพูดจบอากิก็ใช้สกิลล่องหนและหายไปทันที โดยที่เมิ่งซินยังไม่ได้พูดอะไรเลย

    “เมิ่งซิน:… ฉันยังไม่ได้ตอบตกลงอะไรเลย แต่ชังเถอะถ้าเขาบอกว่ามีก็ต้องมีแหละ มั้ง?”

    อากิที่ล่องหนอยู่ก็ออกเดินหาสไลม์ไปเรื่อยๆ จนในที่สุดอากิก็เจอสไลม์ 2 ตัวที่กำลังเอาตัวชนกันอยู่

    ‘อากิ:นี้อลิส ทำไมเจ้าสไลม์มันเอาตัวแนบชิดกันแบบนัันนะ’

    [อลิส:ดิฉันก็ไม่ทราบค่ะ]

    อากิก็ได้แต่สงสัยเพราะว่าไม่รู้มันทำไรกัน 

    ‘อากิ:รอดูพวกมันสักหน่อยไหม’

    [อลิส:สัก 10 นาทีกำลังน่าจะพอดีนะคะ]

    ‘อากิ:งั้นจับเวลาเลย’

    10 นาทีผ่านไป

    [อลิส:ติ้ง! ครบ 10 นาทีแล้วคะท่านอากิ]

    ‘อากิ:10 นาทีแล้วยังไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็ฆ่ามันเลยแล้วกัน’

    อากิที่ลองห่นอยู่เขาก็เดินเข้าไปหาพวกสไลม์ พร้อมกับหยิบคบเพลิงจากกำแพงและก็เดินเข้าไปใกล้สไลม์ตั้ง 2 ตัว พออากิเข้าไปใกล้พอ อากิก็กำลังจะสังหารเจ้าสไลม์ 2 ตัวนั้น แต่ทันใดนั้นเองเจ้าสไลม์ตัวนั้นก็เกิดอาการแปลกๆ เจ้าสไลม์ 2 นี้เริ่มจะสั่นอากิที่เห็นก็หยุดดู

    ‘อากิ:มันสั่น???’

    [อลิส:?]

    อากิดูพวกมันสั่นไปเรื่อยๆ จนพวกมัน 2 ตัวเริ่มที่จะสั่นเร็วขึ้นและเริ่มที่จะหลอมรวมกัน อลิสที่เห็นอย่างนั้นก็บอกว่า

    ![อลิส:ท่านอากิคะ รีบฆ่ามันเร็วๆเลยคะ ฆ่ามันเดี๋ยวนี้เลย]!

    อลิสพูดแบบเสียงดังมาก อากิที่ไม่เคยเห็นอลิสเป็นอย่างนี้มาก่อนก็รีบเอาคบเพลิงที่ถืออยู่ทุบไปที่เจ้าสไลม์ทันที

    “ทุบ!”

    อากิทุบไปที่เจ้าครั้งเดียว เจ้าสไลม์ก็หยุดสั่นและนิ่งไปทันที และมันก็เริ่มแข็งตัวและกลายเป็นวุ่นสไลม์ 

    ‘อากิ:นี้อลิสทำไมถึงต้องตะโก’

    [อลิส:ท่านได้สังหารมอนสเตอร์ตอนกำลังที่กำลังจะวิวัฒนาการจะได้รับEXP เพิ่ม 2 เท่า

    ท่านได้สังหาร สไลม์ ที่กำลังจะวิวัฒนาการเป็น บิ๊กสไลม์ ได้รับEXP 12 โบนัสเพิ่มเติมได้อีก 12 EXP รวมเป็น 24 EXP 

    ท่านได้รับฉายาใหม่จากการขัดขวางมอนสเตอร์ในการวิวัฒนาการได้รับ ฉายาผู้สกัดดาวรุ่ง(B+)]

    “อากิ:วิวัฒนาการพวกมันกำลังจะพัฒนาตัวเองงั้นหรอ… ถ้าเป็นแบบนี้ไม่ใช่เรื่องเล่นๆแล้วรีบกลับไปหาเมิงซินดีกว่า”

    [อลิส:อย่าลืมวุ่นสไลม์คะ]

    “อากิ:เกือบลืมแนะ พอดีฉันตื่นตูมนิดหน่อย ขอบใจนะที่เตือน”

    [อลิส:ยินดีที่ได้ช่วยคะ]

    อากิได้เดินทางกลับไปหาเมิ่งซินโดยใช้เวลาประมาณ 10 นาทีก็กลับมาถึง พอมาถึงก็เห็นเมิ่งซินกำลังสั้งให้พวกสไลม์ เป้ายิ่งชุบกันอยู่

    “เมิ่งซิน:1 2 3 ยิ่งชุบ!”

    อากิที่เห็นก็ยืนดูสักแปปนึง

    “เมิ่งซิน:นายแพ้แล้ว ต้องโดนลงโทษ ทำตัวเองเป็นตัวโอซะ”

    และสไลม์ตัวที่แพ้ก็ทำท่าทางงงๆ เพราะมันไม่น่าจะรู้จักตัวโอ เมิ่งซินที่เห็นว่าเจ้าสไลม์ไม่รู้จักตัวโอ เมิ่งซินก็ได้ทำตัวอย่างให้เจ้าสไลม์ดูด้วยการวาดลงพื้น

    “เมิ่งซิน:นี้ดูนะนายต้องทำให้เป็นแบบนี้ เข้าใจไหม”

    เจ้าสไลม์ตอบกลับด้วยการสั้นตัวเล็กน้อยและเริ่มพยามทำตัวเองเป็นรูปตัวโอ อากิที่ยืนดูอยู่สักพักก็ได้ตัดสินใจเดินเข้าไปหาและพูดว่า

    “อากิ:สนุกไหม?”

    เมิ่งที่ได้ยินก็หันมาดูและพูดว่า

    “เมิ่งซิน:ก็นายไปนานนิ ฉันเลยต้องหาอะไรทำ”

    “อากิ:ด้วยการสั่งสไลม์เป้ายิงชุบอะนะ”

    “เมิ่งซิน:ก็แค่ลองว่าพวกสไลม์มันฉลาดแค่ไหนในการทำตามคำสั่งเลยสอนมันเป้ายิงชุบ”

    “อากิ:แล้วผลเป็นไงมั้ง”

    “เมิ่งซิน:ก็ใช้ได้นะ แต่ถ้าพวกมันไม่รู้จักก็ต้องสอน”

    “อากิ:อ๋อ แล้วได้ลองสั่งพวกมันลองต่อสู้หรือยัง”

     “เมิ่งซิน:ไม่เคยนะ เพราะคิดว่าพวกมันอ่อนแอ”

     “อากิ:ไม่ๆๆพวกมันไม่ได้อ่อนแอเลย เดี๋ยวฉันจะเล่าอะไรฟัง”

    “เมิ่งซิน:ก่อนจะเล่าเรื่อง ของกินที่นายว่าจะไปหาอยู่มันอยู่ไหนล่ะ”

    “อากิ:อ๋อใช่ๆนี่ๆอยู่นี่”

    หลังจากอากิพูดจบเขาก็ได้หยิบเอาวุ้นสไลม์ออกาจากช่องเก็บของ เมิ่งซินที่เห็นก็ทำหน้างงๆ

    “เมิ่งซิน:เออ~~~ อากิมันจะกินได้เหรอไอ้ก้อนที่เหมือนสไลม์นี้นะ”

    “อากิ:กินได้สิฉันเคยกินมาแล้วอร่อยด้วยนะ เอาไปลองสิ”

    พูดจบอากิก็ได้ยื่นวุ้นสไลม์ให้เมิ่งซิน เมิ่งซินก็ยื่นมือไปรับและถือเอาไว้ และเริ่มสังเกตมัน

    ‘เมิ่งซิน:รูปร่างมันเหมือนสไลม์ปกติเลยแค่มันแข็งกว่า ไม่สิมันออกเป็นวุ้นมากกว่าไม่เหลวเหมือนสไลม์ที่อยู่ตรงนี้ แต่ฉันยังไม่กล้าลองนี้สิทำไงดีเนี่ย’

    เมิ่งซินหันไปดูอากิก็พบว่าเขากำลังกินมันอย่างเอร็ดอร่อย

    ‘เมิ่งซิน:เออ~~~ อากิกินมันดูน่าอร่อยนะลองสักหน่อยดีกว่า’

    เมิ่งซินตัดสินใจที่จะกินหลังจากที่เห็นอากิกินมันอย่างเอร็ดอร่อย เธอยกมันขึ้นมาเสมอปากและกัดมันเข้าไป 1 คำ

    ‘เมิ่งซิน:!!!’

    เมิ่งซินได้รู้สึกว้าวทันทีหลังจากกัดเข้าไป 1 คำเพราะสัมผัสแรกที่กัดเข้าไปคือความเด้ง พอเธอเริ่มเคี้ยวเธอก็สัมผัสได้ถึงความหนึบหนับของเจ้าวุ้นสไลม์ แล้วก็ตามมาด้วยรสชาติหวานอ่อนๆยิ่งทำให้เธอรู้สึกชอบมันเพราะเธอไม่ได้กินของรสหวานมานานจึงทำให้เธอกินมันหมดอย่างรวดเร็ว และพอเมิ่งซินเธอกินหมดก็เอ่ยปากถามอากิทันทีว่ามีอีกหรือเปล่า

    “เมิ่งซิน:นี่อากิมีอีกหรือเปล่า”

    “อากิ:โทษทีที่ต้องบอกงี้นะมันหมดแล้วน่ะ”

    เมิ่งซินได้ทำหน้าเซ็งๆ แต่เธอก็ยิ้มออกมาในทันทีหลังจากทำหน้าเซ็งไปแป๊บเดียวแล้ว และเธอก็พูดขึ้นมาว่า

    “เมิ่งซิน:มันยังไม่หมดสักหน่อยนี่ไงอีก 2 ตัว”

    เจ้าสไลม์ทั้ง 2 ตัวที่ได้ดูเหตุการณ์ตั้งแต่ต้นจนจบก็ได้สายตัวปฏิเสธไปมาทันทีหลังจากที่ได้ยินเมิ่งซินพูดอย่างนั้น อากิที่ได้เห็นก็ได้พูดขึ้นมาว่า

    “อากิ:ปล่อยเจ้า 2 ตัวนั้นไปเถอะฉันมีอะไรจะลองอยู่แถมสไลม์ ก็หาง่ายด้วยเดี๋ยวค่อยไปหาใหม่ โอเคนะ”

    เมิ่งซินทำหน้าเซ็งๆแต่เธอก็ตอบกลับมาว่า

    “เมิ่งซิน:ก็ได้เดี๋ยวค่อยไปหาใหม่ แต่สิ่งที่นายอยากลองน่ะคืออะไรเหรอ”

    อากิก็ได้เล่าเหตุการณ์ที่เขาได้ไปประสบพบเจอระหว่างการไปหาวุ้นสไลม์ให้กับเมิ่งซินฟัง พอเมิ่งซินฟังจบเธอก็หันมาหาเจ้าสไลม์ทั้ง 2 ตัวและสั่งมันทันที

    “เมิ่งซิน:เอาล่ะ เฟยหลงกับเฟยหรง ฉันขอออกคำสั่งให้พวกนายทั้ง 2 ตัววิวัฒนาการ!]

    ‘อากิ:เธอไปตั้งชื่อให้มันตอนไหนน่ะแถมยังชื่อ เฟยหลงกับเฟยหรง อีกมันจากกันตรงไหนนะ’

    [อลิส:เฟยหลงหมายถึงมังกรทะยานบิน ส่วนเฟยหรงหมายถึงโบยบินสู่เกียรติยศค่ะ]

    ‘อากิ:ว้าว เธอตั้งชื่อได้สุดยอดไปเลยแฮะ เอาฉันอึ้งไปเลยนะเนี่ย’

    ระหว่างที่อากิกำลังคุยกับอลิซอยู่ เมิ่งซินก็ได้พยายามสื่อสารกับเจ้าสไลม์ทั้ง 2 ตัวและได้ความมาว่า

    “เมิ่งซิน:นี่อากิเหมือนเจ้าสไลม์ทั้ง 2 ตัวนี้ก็ยังวิวัฒนาการไม่ได้นะ”

    “อากิ:ทำไมพวกมันถึงวิวัฒนาการไม่ได้ล่ะ”

    “เมิ่งซิน:เหมือนพวกมันจะบอกว่าเลเวลยังไม่ถึงนะ”

    “อากิ:ดูเหมือนว่ามอนสเตอร์ก็ต้องเก็บเลเวลสินะ”

    “เมิ่งซิน:ใช่ดูเหมือนจะเป็นอย่างนั้นนะ… แล้วจะเอายังไงกันต่อดี จะไปเก็บเลเวลพวกเราก่อนหรือของพวกสไลม์ก่อนดี”

    “อากิ:แล้วแต่เธอเลยจะยังไงก็แล้วแต่เลือกเลย”

    “เมิ่งซิน:งั้นไปเก็บเลเวลฉันก่อน เพราะตอนนี้เลเวลฉัน 31 อีกแค่ 4 เลเวลก็ 35 แล้ว”

    “อากิ:โอเค งั้นไปล่ากันต่อได้ไหม”

    “เมิ่งซิน:ก่อนไปล่ามอนสเตอร์ฉันว่าพวกเรานอนกันสัก 1 รอบก่อนไหมค่อยไปล่าแบบเต็มที่ดีกว่าไหม”

    “อากิ:แบบนั้นก็ดีเหมือนกัน เพราะฉันเริ่มจะง่วงหน่อยๆแล้ว”

    “เมิ่งซิน:โอเค งั้นหาที่เหมาะๆแล้วนอนกันดีกว่า ส่วนเรื่องการเฝ้ายามให้เป็นพวกสไลม์ละกัน”

    “อากิ:ได้เลย งั้นก็ราตรีสวัสดิ์นะ”

    หลังจากพูดคุยตกลงว่าจะพักแล้วทั้ง 2 คนก็แยกย้ายกันไปหาพื้นเรียบๆแหละนอนกัน

 

    ผ่านไป 5 ชั่วโมง

    <ราเฟล:แล้วเกิดอะไรขึ้นบ้างระหว่างที่ฉันหลับ>

    [อลิส:ก็มีหลายเรื่องนะคะ เรื่องก็มีดังนี้]

    อากิเริ่มรู้สึกตัวหลังจากได้ยินเสียงอลิสเล่าเรื่องต่างๆ 

    ‘อากิ:นี่อลิสพูดกับใครเหรอ’

    [อลิส:กำลังพูดคุยกับท่านพี่ราเฟลค่ะ]

    ‘อากิ:ราเฟลตื่นแล้วงั้นเหรอ’

    [อลิส:ใช่ค่ะ]

    <ราเฟล:อรุณสวัสดิ์อากิ>

    ‘อากิ:อรุณสวัสดิ์เช่นกันราเฟล’

    ในตอนที่อากิกำลังพูดคุยกับราเฟลอยู่นั้นระบบก็ได้แจ้งเตือนบางอย่างขึ้นมา

    [ระบบ:แจ้งเตือน player ทุกท่านตอนนี้ระบบกำลังจะทำการอัพเดท ต่อไปนี้หน้าต่างสถานะจะไม่สามารถใช้งานได้ชั่วคราวเป็นเวลา 1 ชั่วโมงกรุณานำตัวเองไปยังที่ปลอดภัย ระบบทำการอัพเดทในอีก 10 นาทีกรุณาเตรียมตัว]

   ‘อากิ:เดี๋ยวๆๆทำไมอยู่ดีๆมันก็กะทันหันขนาดนี้เนี่ย’

    <ราเฟล:โอ้ฉันตื่นมาได้แป๊บเดียวก็มีเรื่องแล้วเนี่ย>

    ‘อากิ:อลิส พอรู้ไหมว่ามันจะอัพเดทเรื่องอะไร’

    [อลิส:ไม่ทราบค่ะท่านอากิ]

    ‘อากิ:แล้วราเฟลล่ะ พอรู้อะไรไหม’

    <ราเฟล:เออ~~~ขอดูก่อนนะแป๊บนึง…>

    ราเฟลได้เงียบไป 5 นาที เธอก็ได้พูดขึ้นมาว่า

    <ราเฟล:เหมือนจะเป็นการอัพเดทเกี่ยวกับฉายาน่ะ ไม่มีอะไรมากหรอกแต่ว่า 1 ชั่วโมงนี้ก็ระวังตัวไว้หน่อย>

    ‘อากิ:อ้ออัพเดทเกี่ยวกับฉายานี้เอง แต่ตอนอัพเดทจะใช้หน้าตาสถานะไม่ได้ ใช้สกิลไม่ได้และค่าสถานะไม่ได้ใช่ไหม’

    <ราเฟล:เหมือนจะใช้สกิลไม่ได้ แต่ค่าสถานะเหมือนจะยังใช้ได้นะ>

‘อากิ:เฮ้อ? โล่งอกเลยที่พอได้ยินว่ายังใช้ค่าสถานะได้ ถ้าใช้ไม่ได้นี่ไม่รอดแน่ๆ ถ้างั้นเดี๋ยวฉันไปปลุกเมิ่งซินก่อนนะ’

    <ราเฟล:อืมไปเถอะเดี๋ยวฉันคุยกับอลิสก่อน>

    

    หลังจากที่อากิพูดคุยกับราเฟลจบ อากิก็ได้เดินไปหาเมิ่งซินและทำการปลุกเธอ

    “อากิ:เมิ่งซิน ตื่นๆมีเรื่องสำคัญแล้ว! เมิ่งซิน!”

    “เมิ่งซิน:อืม~~~ มีอะไรเหรออากิทำไมถึงต้องมาปลุกกันเนี่ย”

    “อากิ:เรื่องด่วน! รีบอ่านการแจ้งเตือนเร็ว”

    เมิ่งซินที่เพิ่งตื่นก็ทำการเปิดหน้าต่างแจ้งเตือนดู เธอเห็นการแจ้งเตือนของระบบ และได้อ่านการแจ้งเตือนนั้นเธอก็ส่างจากการตื่นนอนทันที

    “เมิ่งซิน:เดี๋ยวการอัพเดทอัพเดทเรื่องอะไรเนี่ย”

    “อากิ:ฉันไม่รู้เหมือนกันแต่ว่า 1 ชั่วโมงนี้ต่อจากนี้เราต้องระวังตัวแล้วล่ะ เพราะเราใช้หน้าต่างสถานะไม่ได้”

    “เมิ่งซิน:หะ! ใช้หน้าต่างสถานะไม่ได้ นั่นมันเรื่องใหญ่สุดๆเลยไม่ใช่เหรอ”

    “อากิ:ใช่มันเป็นเรื่องใหญ่มาก ฉันเลยรีบมาปลุกเธอ เพราะเราต้องเตรียมตัวกันแล้ว”

    “เมิ่งซิน:ได้ฉันจะเตรียมตัวเดี๋ยวนี้แหละ”

    ‘อากิ:ถึงจะบอกเตรียมตัวก็เถอะแต่จะทำยังดีละเนี่ย’

    <ราเฟล:ไม่ต้องทำอะไรมากหรอก แค่พวกนายสองคนไปหลบอยู่มุมถ้ำก็พอแล้ว>

    ‘อากิ:… เอาตามนั้นก็ได้’

    “เมิ่งซิน:เสร็จแล้วเอาไงต่อ”

    “อากิ:ตอนนี้มันก็ใกล้จะอัพเดทแล้ว ไปหาที่อื่นคงไม่ทันเราไปหลบกันที่มุมถ้ำเถอะ”

    หลังจากพูดจบทั้งสองคนก็เดินกันไปมุมถ้ำและระบบก็ได้ประกาศการอัพเดท

    [ระบบ:ระบบจะทำการอัพเดทใน 7 6 5 4 3 2 1…]

    หลังจากนับถอยหลังเสร็จหน้าตาสถานะ และหน้าต่างแจ้งเตือนก็ปิดไปทันที

    “อากิ:เริ่มแล้วสินะ”

    “เมิ่งซิน:ฉันหวังว่ามันจะไม่อัพเดทอะไรแปลกๆมานะ”

     ‘อากิ:ฮ่าๆๆ อยากบอกจะให้รู้เลยว่าเรารู้แล้วมันคืออัพเดทอะไร แต่ช่างเถอะไม่บอกดีกว่าเดี๋ยวคำถามมันโถมเข้ามา’

    [อลิส:เห็นด้วยเรื่องที่ไม่บอกค่ะ]

    <ราเฟล:ไม่บอกอ่ะดีแล้ว ท่าบอกนี้มีปัญหามาเป็นแน่ฉันบอกเลย>

    ‘อากิ:ครับๆรู้แล้วครับ แม่มดผู้รู้ทุกสิ่ง’

    <ราเฟล:ไม่รู้ได้รู้ทุกสิ่ง รู้แค่ความลับเข้าใจ?>

    ‘อากิ:เข้าใจแล้วครับ’

    <ราเฟล:?>

    30 นาทีผ่านไป

    อากิและเมิ่งซินที่หลบอยู่มุมถ้ำอยู่ดีๆก็ได้ยินเสียงบางอย่าง มาจากทางซ้าย

    “???:ตึก ตึก ตึก ตึก”

    “เมิ่งซิน:เสียงอะไ”

    ในตอนที่เมิ่งซินกำลังพูด อากิก็ได้ยื่นมือไปปิดปากเมิ่งไว้ทันทีไว้ และทำเสียง

    *”เมิ่งซิน:ชู~~~ ต่อไปนี้เราจะพูดกันเบาๆนะโอเค”*

    เมิ่งซินที่ได้ยินก็พยักหน้าตอบรับ อากิที่เห็นอย่างนั้นก็ปล่อยมือออกอย่างช้าๆ

    *”เมิ่งซิน:นายคิดว่ามันคือเสียงของอะไร”*

    *”อากิ:ฉันไม่รู้มันคือตัวอะไรแต่มันน่าจะเดิน 2 ขาเพราะเสียงมันเป็นจังหวะเหมือนเราเดิน”*

    “???:ตึก ตึก ตึกตึก”

    *”เมิ่งซิน:มันหยุดเดินจะทำยังไงดี”*

    *”อากิ:นิ่งๆไว้ ฉันว่ามันแค่หยุดเดินเฉยๆอย่าตื่นตูม นิ่งๆไว้”*

    *”เมิ่งซิน:ได้ ได้”*

    2 นาที่ผ่านไป

    “???:ตึก ตึก ตึก โฮ็กกกกกก~~~!!! ตึงตึงตึงตึง”

    หลังจากผ่านไป 2 นาทีเสียงกลับมาเดิน แต่เดินได้แค่ 4 ก้าวอยู่ดีๆมันก็คำรามและวิ่งไปจากไป อากิและเมิ่งซินที่แอบอยู่ก็เกิดอาการตกใจทั้งคู่เพราะเสียงคำรามและเสียงวิ่ง

    ‘อากิ:ตอนแรกก็ดีใจอยู่หรอกที่ได้ยินเสียงมันเดิม แต่พอมันได้เสียงมันคำรามแล้ววิ่งนี่สิใจหายแว๊บเลย’

   ‘เมิ่งซิน:อะไรเกิดอะไรขึ้น ทำไมมันวิ่งแบบนั้น มันไม่เห็นเราใช่ไหมเนี่ย’

    ในตอนที่ทั้งคู่กำลังตกใจเสียง  เสียงวิ่งก็เริ่มออกไกลไปเรื่อยๆจนในที่สุดเสียงก็หายไป หลังจากที่เสียงวิ่งหายไปทั้งคู่ก็หันมามองหน้ากัน สักแป๊บนึงแล้วทั้งคู่ก็ถอนหายใจพร้อมกัน

    “อากิ/เมิ่งซิน:เฮ้อ~~~”

    “เมิ่งซิน:ตอนที่ได้ยินเสียงมันวิ่งนึกว่าจะไม่รอดแล้วนะเนี่ย”

    “อากิ:เห็นด้วยอย่างยิ่ง”

    “เมิ่งซิน:แต่ฉันก็สงสัยนะมันวิ่งไปหาอะไร ทำไมถึงได้คำรามแล้วรีบวิ่งไปขนาดนั้น”

    “อากิ:ฉันว่าการไม่อยากรู้นี่ดีกว่านะ ถ้าเราตามไปเนี่ยชิบหายกันแน่ๆรออยู่ที่นี่กันดีกว่า”

    “เมิ่งซิน:ไม่ๆๆฉันไม่ได้บอกว่าจะตามไปดูฉันแค่สงสัยน่ะ”

    “อากิ:อ้อ”

    “เมิ่งซิน:แต่ว่าจะอีกนานไหมเนี่ยกว่าระบบจะอัพเดทเสร็จเนี่ย”

    “อากิ:ตอนนี้น่าจะผ่านไปแล้วประมาณ 35 นาทีและอีกประมาณ 25 นาทีก็ครบแล้วแหละ”

    “เมิ่งซิน:เหลืออีก 25 นาทีสินะคุยกันเล่นๆไหม”

    [อลิส:ดิฉันว่าอยู่กันเงียบๆดีกว่านะคะ ถ้าเจ้าตัวนั้นมันกลับมาอาจจะแย่เอา]

    <ราเฟล:ฉันเห็นด้วยกับวันอลิสนะ>

    

    ‘อากิ:… ฉันเห็นด้วยที่ว่าต้องอยู่เงียบๆ เดี๋ยวฉันบอกเมิ่งซินก่อนนะ’

    “อากิ:ฉันว่าเราอยู่กันเงียบๆดีกว่า เพราะถ้าเจ้าตัวนั้นมันกลับมาจะแย่เอา อดทนหน่อยแค่ 25 นาทีเอง”

    เมิ่งซินทำหน้าตาเซ็งๆแต่เธอก็พยักหน้าตอบรับ

    ‘อากิ:ทำไมหลังจากที่เธอเปลี่ยนเผ่าพันธุ์แล้ว บ้างครัังเธอทำตัวเหมือนเด็กเลยแฮะ’

    <ราเฟล:การเปลี่ยนเผ่าพันธุ์ก็เหมือนการเกิดใหม่นั้นแหละ ทำตัวเหมือนเด็กบ้างนิดหน่อยก็อดทนเอาแล้วกัน>

    ‘อากิ:อ๋อแบบนี้นี่เอง ฉันจะพยายามแล้วกัน’

    25 นาทีผ่านไป

    [ระบบ:ระบบกำลังทำการรีบูทกรุณารอสักครู่ ≠≠≠≠===]

    หลังจากผ่านไป 25 นาทีหน้าต่างเข้าระบบก็เด้งกลับมาอีกครั้ง แล้วแต่ตัวมันเองกำลังทำการรีบูท 

    “เมิ่งซิน:อากิหน้าต่างสถานะกลับมาแล้ว”

    

    “อากิ:ใช่มันเด้งกลับมาแล้วแต่มันเหมือนมันกำลังบอกว่า กำลังรีบูทนะสงสัยต้องรออีกมั้งเนี่ย”

    “เมิ่งซิน:เฮ้อรออีกแล้วหรอเนี่ย รอจนเบื่อแล้วอะ”

    “อากิ:เอาน่าอ่านไม่นานหรอก”

    ผ่านไป 4 นาที

    [ระบบ:≠≠≠≠≠≠≠ ระบบทำการรีบูทเสร็จสิ้น จะทำแจ้งอัพเดทที่เพิ่มมาใหม่

    1.เพิ่มช่องใส่ฉายา ช่องเพิ่มตามเลเวลของผู้เล่น

    2.ระบบจะทำการเพิ่มโซนอันตรายลงบนแมพ

    3.ระดับความยากของชั้นนี้จะเพิ่มขึ้น LV.1->LV.4

    4.ระบบได้อัพเดทแผนที่ใหม่

    การอัพเดทในครั้งนี้มีเพียงเท่านี้ขอสิ้นสุดการแจ้งเตือน]

    [อลิส:กำลังทำการตรวจสอบแพทโน๊ต อ่านแพทโน๊ตเสร็จสิ้นเสร็จสิ้น กำลังทำการอัพเดท… อัพเดทเสร็จสิ้น

    เปิดใช้งานช่องระบบฉายา✓ 

    อัพเดทแผนที่✓

    แจ้งตอนนี้ท่านกำลังอยู่ใน โซนสีแดง(☠️☠️☠️☠️) คำเตือนเลเวลของท่านต่ำเกินไปกรุณาออกมาจากพื้นที่นี่!!!]

    “อากิ:เดี๋ยวๆอะไรเนี่ย แจ้งเตือนอะไรเต็มไปหมดเลย”

    “เมิ่งซิน:ใช้ของฉันก็มีแจ้งเตือนเหมือนกัน และมันบอกว่าเราอยู่ในโซนสีแดง แล้วส่วนสีแดงคืออะไร?”

    ‘อากิ:นี่อลิส พอรู้ไหมว่าโซนสีแดงคืออะไร’

    [อลิส:โซนสีแดงคือโซนพื้นทีมมอนสเตอร์เลเวล 3 ค่ะ]

    ‘อากิ:มอนสเตอร์เลเวล 3 ทำไมมันถึงมี 4 กะโหลก’

     <ราเฟล:มันไม่ใช่ 3 ธรรมดาน่ะสิ>

    ‘อากิ:ไม่ใช่ 3 ธรรมดา? คือยังไงเหรอ’

    <ราเฟล:โซนสีแดงมอนสเตอร์เลเวล 3 ถ้าในแผนที่บอกอย่างนั้นนายก็ต้องเอา 10 ไปคูณ 3 นั่น นั่นคือเลเวลที่แท้จริงของมอนสเตอร์ในโซนนี้>

    ‘อากิ:ถ้าราเฟลบอกให้เอา 10 ไปคูณกับ 3 งั้นมันก็หรือว่า 30 งั้นหรอ’

    <ราเฟล:ไม่ใช่ 30 เฉยๆนะมี 30 ไปถึง 40 เลย>

    ‘อากิ:แล้วมันต่างกันเยอะไหมกับมอนสเตอร์ก่อนหน้านี้’

    <ราเฟล:โหๆ ถามว่าต่างกันแค่ไหนเหรอ ก็ต่างราวกับฟ้ากับเหวลึกเลยแหละ ถ้าอยากรู้ก็ถามอลิสดูสิว่า มอนสเตอร์ก่อนหน้านี้เลเวลเท่าไหร่ >

    ‘อากิ:นี่อลิส มอนสเตอร์ก่อนหน้านี้เลเวลเท่าไหร่บ้าง’

    [อลิส:จะทำการตรวจสอบให้ค่ะ กำลังทำการตรวจสอบรายชื่อมอนสเตอร์

    ก็อบลินเลเวล 1-3

    สไลม์เลเวล 1-3

    ไททันสไลม์เลเวล 10

    โคลโบลเลเวล 1-3

    มิโนทอร์เลเวล 5-10]

    หน้าอากิถอดสีอย่างเห็นได้ชัดหลังจากเห็นเลเวล ของมอนสเตอร์ตัวต่างๆที่เขาเคยฆ่ามา เมิ่งซินที่เห็นอากิทำหน้าอย่างนั้นก็พูดถามมาว่า

    “เมิ่งซิน:นี่อากิเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมทำหน้างั้น”

    “อากิ:ไม่ ไม่มีอะไร แค่คิดอะไรนิดหน่อย

    อากิที่พูดมาด้วยเสียงที่เหมือนกำลังกำกังวลอะไร แต่เมิ่งซินก็ไม่ถามต่อเพราะถ้าอากิอยากบอกเดี๋ยวเขาก็คงพูดมาเอง 

    ‘อากิ:แล้วที่นี้เราจะเอาไงกันดี’

    [อลิส:…]

    <ราเฟล:…>

    ‘อากิ:ฮ่าๆ ฮ่.า ฮ่..า ฮ่…า… มันจะไม่มีวีธีจริงๆงั้นหรอ’

    [อลิส:! ฉันคิดแผนได้แล้วค่ะ]

    ‘อากิ:แผนอะไรเหรอ’

    <ราเฟล:ฮ่า ฉันเข้าใจแล้ว จะใช้สกิลล่องหนให้เป็นประโยชน์ใช่ไหม>

    [อลิส:ใช่ค่ะท่านพี่ราเฟล ถ้าให้ท่านอากิล่องหนและสำรวจเส้นทางแล้วให้ท่านเมิ่งซินตามหลังมา และหลีกเลี่ยงมอนสเตอร์แบบนี้น่าจะออกจากโซนแดงได้นะคะ]

    <ราเฟล:แต่วิธีนี้น่าจะใช้มานาแบบเยอะสุดๆเลยละ>

    “อากิ:ฉันจำได้ว่ามานาฉันเยอะนี่ใช่ไหม อลิสเปิดหน้าต่างสถานะหน่อย”

    [อลิส:ได้ค่ะ]

          [ข้อมูลของตัวละคร]              

    [ชื่อทาคุมะ อากิ อายุ 20/164

    เลเวล 19 (106/190)

    HP 520/520

    MP 3390/3390

    HLMP 1000/1000

    ค่าความหิว 67/100

    ค่าความเหนื่อยล้า 89/100

    อาชีพ เจ้าแห่งสรรพาวุธ

    เผ่าพันธุ์ มนุษย์(97%) กลายพันธุ์(2%) ???(1%)

   ค่าสเตตัส

   ความแข็งแกร่ง 26(+3) 

   ความเร็ว 27(+3)

   สติปัญญา 27(+13)

   มานา 339(+3)

   มานาบริสุทธิ์ 100

   ความอึด 20(+3)

   ไหวพริบ 20(+3)

   โชค 15(+3)

   พลังป้องกัน 15(+3) 

   พลังโจมตี 26(+3)

   พอยที่ยังไม่ได้ใช้ 39

    ฉายา ผู้ถือครองหนังสือหนังสือแห่งความรู้และความลับ⁽ᴹ⁾ ผู้ที่ไม่ได้รับเชิญจากหอคอย⁽ᴬ⁾ นักล่าสไลด์(F⁽ᴱ⁾) ตะกละ⁽ᴮ⁾ นักล่าก็อบลิน(F-⁽ᴰ⁻⁾) นักวิ่ง(F-⁽ᴰ⁾) ผู้ฆ่าราชาเผ่าพันธุ์สไลม์ RUN FOR YOU RLIFE⁽ᴮ⁾ คนเป็นผู้ข้ามแม่น้ำสติกซ์⁽ᴬ⁺⁾  คนแรกที่มีฉายาเกิน 10⁽ᴬ⁺⁾ คนแรกที่มีมานาบริสุทธิ์⁽ᴬ⁺⁾ คนแรกที่ได้รับมานาคริสตัลแรงS⁽ᴬ⁺⁾ NEWผู้สกัดดาวรุ่ง⁽ᴮ⁺⁾

    NEWฉายาที่สวมใส่

    1.

    สกิล THECODEX⁽ᴹ⁾ การดูดซับ(E-⁽ᴹ⁾) การแลกเปลี่ยนที่เท่าเทียม(F⁽ˢˢˢ⁾) AIของระบบ(M⁽ˢˢˢ⁺⁾) NEWสกิลเร่งการฟื้นฟูมานา(F-⁽ˢˢˢ⁾) ฟื้นฟู(F⁽ˢ⁾) เปลี่ยนสีผิวหนัง(F-⁽ᴬ⁾) แปลภาษา(F-⁽ᴮ⁾) ใจเย็น(F⁽ᴰ⁾) การทุบ(F-⁽ᶠ⁾) การฟาด(F-⁽ᶠ⁾) ต้านทานความเจ็บปวด(F⁽ᶠ⁾) ปฐมพยาบาลเบื้องต้น(F-⁽ᴱ⁻⁾) รักษาตัวเองโดยธรรมชาติ(F⁽ᶠ⁻⁾) ขว้างปา(F-⁽ᴱ⁻⁾) เล็งเป้า(F-⁽ᴱ⁻⁾) สมาธิ(F-⁽ᴱ⁻⁾) สกิลหลบหลีก(F-⁽ᴰ⁻⁾) สกิลปัดป้อง(F⁽ᴰ⁻⁾) สกิลฟันดาบ(E⁽ᴰ⁻⁾) วิ่งระยะไกล(D⁽ᴰ⁾) เร่งความเร็ว(F-⁽ᴰ⁾) ชาร์จ(F-⁽ᴰ⁾) โฟกัส(F-⁽ᴰ⁾) ยิงธนู(F-⁽ᴰ⁾) ดาบคู่(F-⁽ᴰ⁾) สร้างกล้ามเนื้อ⁽ᴮ⁺⁾]

    ‘อากิ:นี่ไงมานาของฉันมีตั้ง 3,000 นิ’

    <ราเฟล:แปลว่านายไม่รู้สินะว่าสกิลของนายโดนเนิฟน่ะ>

    ‘อากิ:ห๊ะ! โดนเนิฟ อลิสขอรายละเอียดสกิลหน่อย’

    [อลิส:เปลี่ยนสีผิวหนัง(F-⁽ᴬ⁾) ทำให้ผู้ที่ถือครองสกิลนี้สามารถเปลี่ยนสีผิวหนังตัวเองได้ตามต้องการ การเปลี่ยนอย่างอื่นที่ไม่ใช่ผิวหนังจะทำให้การใช้มานาเพิ่มขึ้น ตัวอย่าง ขนตามร่างกาย เสื้อผ้า อุปกรณ์ คิดตามจำนวนและน้ำหนัก มานาที่ใช้ 20  ต่อ 10 วินาที]

    ‘อากิ:แล้วตอนแรกมันกินเท่าไหร่ล่ะ ฉันจำไม่ได้นะ’

    [อลิส:ตอนได้มาครั้งแรกคือ 1 ต่อ 10 วินาทีค่ะ]

    ‘อากิ:เดี๋ยวๆนี่มันเพิ่มมา 20 เท่าเลยไม่ใช่เหรอ’

    <ราเฟล:ก็สกิลมันออกแบบมาให้มอนสเตอร์ ที่มีมานานน้อยใช้ แต่พอระบบมันตรวจเจอว่านายมีสกิลของมอนสเตอร์ และมันใช้มานาน้อยไปสำหรับให้มนุษย์ใ้ช้ ระบบมันเลยมองว่าไม่สมดุลมันก็เลยทำการเนิฟสกิลที่นายมี>

    ‘อากิ:ระบบเนิฟสกิลได้ด้วยเหรอ’

    <ราเฟล:ระบบเป็นคนให้สกิลนายมาทำไมมันจะเนิฟไม่ได้ล่ะ>

    ‘อากิ:งั้นสกิลการแลกเปลี่ยนที่เท่าเทียมและการดูดซับของฉันก็มีสิทธิ์โดนเนิฟสิ’

    <ราเฟล:ไม่ๆ นายน่าจะเข้าใจผิดไปนิดนึง ระบบมันจะเนิฟได้แค่สกิลที่มันให้นายมา แต่ถ้านายมีมันอยู่แต่แรกแล้วระบบจะทำอะไรกับมันไม่ได้>

    ‘อากิ:ได้ยินแบบนั้นโล่งอกไปหน่อย แต่ตอนนี้ฉันใช้ล่องหนได้กี่นาทีล่ะ’

    [อลิส:25 นาทีค่ะ]

    ‘อากิ:25 นาทีสินะ… ถ้าใช้หยุดใช้หยุดน่าจะได้นานกว่านั้นนะ’

    อากิที่กำลังคุยกับอลิซและราเฟลจนผ่านไปหลายนาที เมิ่งซินที่นั่งรอเงียบๆก็เอ่ยปากขึ้นมาว่า

    

    “เมิ่งซิน:อากิ อากิ”

    “อากิ:หืม อะไรเลย”

    “เมิ่งซิน:ฉันแค่เรียกนายดูนะเห็นนายเงียบไปนาน”

    “อากิ:ฉันเงียบคิดแผนนิดหน่อยนะ”

    “เมิ่งซิน:อ๋อ คิดแผนเองเหรอ แล้วเป็นยังไงบ้าง”

    “อากิ:แผ่นแรกก็รีบออกจากโซนแดงนี้ ส่วนวิธีก็จะให้ฉันล่องหนแล้วไปดูทางข้างหน้าว่ามี มอนสเตอร์ไหม ถ้าไม่มีแล้วฉันจะกลับมารับเธอทำแบบนั้นไปเรื่อยๆจนออกไป”

    “เมิ่งซิน:เน้นหลีกเลี่ยงมอนสเตอร์สินะ ก็ดีเหมือนกันฉันไม่อยากเจอเจ้าของเสียงเท้าก่อนหน้านี้หรอก”

    “อากิ:โอเคตามนี้ เดี๋ยวเริ่มทำเลยเดี๋ยวนี้เลย ฉันไปสำรวจก่อนนะ”

    “เมิ่งซิน:ไปดีมาดีล่ะ”

    ในตอนที่อากิกำลังจะออกไปสำรวจอยู่ดีๆก็มีเสียงเบาๆดังขึ้นมา

    *”???:ฟ่อออ~~~”*

    “เมิ่งซิน:หืม?”

    ‘เมิ่งซิน:เอะ! เหมือนจะได้ยินเสียงอะไร? ไม่แน่ใจแฮะถามอากิดูดีกว่า’

    “เมิ่งซิน:นี่อากิเมื่อกี้นายได้ยินเสียงอะไรหรือเปล่า”

    “อากิ:หืม?เสียง เสียงตอนไหนเหรอ”

    “เมิ่งซิน:เสียง ฟ่อออ~~~ เมื่อกี้อ่ะ”

    “อากิ:ไม่ได้ยินนะ”

    ‘เมิ่งซิน:เขาไม่ได้ยินสินะฉันนะจะหูฝาดเองแหละ’

    “เมิ่งซิน:ฉันน่าจะหูฟังเองแหละไม่มีอะไรหรอก”

    “อากิ:โอเค งั้นฉันไปก่อนนะ”

    4 นาทีผ่านไป

    ‘อากิ:นี่อลิสเราเดินมาไกลหรือยัง’

    [อลิส:เดินมาได้ประมาณ 111 เมตรแล้วค่ะ]

    ‘อากิ:มาไกลพอควรแล้วยังไม่เจมอนสเตอร์เลย งั้นกลับไปรับเมิ่งซินกันดีกว่า’

    ในตอนที่อากิกำลังกลับไปหาเมิ่งซิน เขาก็นึกถึงเรื่องเสียงที่เมิ่งซินบอก อากิที่สงสัยก็เลยถามอลิสกับราเฟลดู

    ‘อากิ:นี่อลิสกับราเฟลพวกเธอได้ยินเสียงอะไร ฟ่อๆ ตามที่เมิ่งซินบอกไหม’

    [อลิส:เหมื-]

    ในตอนที่อลิสกำลังจะพูดราเฟลก็พูดแทรกขึ้นมาว่า

   <ราเฟล:ฉันก็ไม่ได้ยินอะไรนะ เมิ่งซินเธอน่าหูฝาดแหละใช่ไหมอลิส>

ื   [อลิส:… ค่ะ ใช่ค่ะน่าจะหูฝาดแหละ]

    ‘อากิ:ก็แล้วไป งั้นรีบวิ่งไปกันดีกว่า’

    *[อลิส:ทำไมถึงไม่บอกเรื่องเสียงคะท่านพี่]*

    *<ราเฟล:ก็ไม่อยากให้เขาตกใจและระแวงน่ะ ค่อยบอกทีหลังก็ไม่เป็นไรหรอกดูจากมันส่งเสียงมาแบบนี้มันน่าจะไม่ได้อยากจู่โจมก็ปล่อยมันไป>*

    *[อลิส:เข้าใจแล้วค่ะ]*

    “เมิ่งซิน:เมื่อไหร่อากิกลับมาเนี่ยไปเกือบได้ 10 นาทีแล้วมั้ง”

    “อากิ:นี่เมิ่งซินอยู่หรือเปล่า”

    “เมิ่งซิน:อยู่ นายสำรวจทางเสร็จแล้วเหรอ”

    “อากิ:ใช่เสร็จแล้วตามฉันมาเลย”

    อากิและเมิ่งซินทำแบบนี้ไปเรื่อยๆ จนในที่สุดหน้าแจ้งเตือนข้อความของระบบก็เด้งมา

    [อลิส:ท่านได้ออกจากโซนสีแดง(☠️☠️☠️☠️) เข้าไปใน โซนสีเหลือง(☠️☠️☠️)แล้ว]

    “อากิ:เฮ้อเหมือนเราจะออกมาจากโซนสีแดงแล้วนะ”

    “เมิ่งซิน:ใช่เราน่าจะออกมาแล้ว แต่เราจะทำไงกันต่อละ”

    “อากิ:ยังไม่ได้คิดเลย แต่ตอนนี้ฉันว่าเรารีบออกไปจากตรงนี้ดีกว่ามันใกล้โซนแดงอยู่นะ”

    “เมิ่งซิน:ได้เลย”

    และในตอนที่ทั้งสองกำลังจะเดินไปต่อนั้นอยู่ดีๆก็ได้มีเสียงเดินมาจากด้านหลัง

    “???:ตึก ตึก ตึก”

    อากิและเมิ่งซินที่ได้ยินก็หันกลับไปทันที หลังจากหันกลับไปทั้งคู่ก็เห็นมอนสเตอร์ ตัวใหญ่มีผิวหนังสีเขียวเหมือนก็อบลิน แต่ตัวมันใหญ่กว่ามากถือกระบองแล้วกำลังเดินมาทางนี้ อากิและเมิ่งซินที่เห็นก็เตรียมตัวสำหรับการต่อสู้ ส่วนมอนสเตอร์ตัวนั้นก็เห็นพวกเขาเหมือนกันและร้องคำรามขึ้นมา

    !”???:โฮกกก~~~”!

    หลังจากมันคำรามเสร็จมันก็วิ่งเข้ามาทันที

    “???:ตึง ตึง ตึง ตึง!”

    อากิที่เห็นก็หยิบโล่และดาบมือเดียวออกมาถือยืนข้างหน้า เมิ่งซินที่เห็นอากิทำอย่างนั้นก็ไปหลบข้างหลังเขาทันที มันเริ่มวิ่งเข้ามาใกล้เรื่อยๆ อากิตั้งท่าพร้อมรับแรงกระแทกแต่พอมันวิ่งมาถึงทางที่มีทางแยกอยู่ดีๆก็มีสิ่งหนึ่งพุ่งออกมาคาบมันไป 

    “???:ฟ่อออ~~~”

    “???:โฮก?”

    สิ่งที่คาบมอนสเตอร์ตัวนั้นไปคืองูตัวใหญ่ มันใหญ่จนเต็มเกือบเต็มทางเดิน อากิและเมิ่งซินที่เห็นก็ขนลุกซู่ พวกเขาทั้งคู่ตัวแข็งไปแป๊บนึง ส่วนเจ้างูตัวนั้นก็คาบมอนสเตอร์ตัวนั้นไป และก็เลยพุ่งผ่านไปจนสุดตัวลำตัว แต่เพราะตัวมันยาวมากเลยใช้เวลาหลายนาทีกว่าจะสุดและเห็นหาง และหลังจากมันหายไปอากิก็ตั้งสติ

    “อากิ:เมิ่งซินวิ่ง เราต้องวิ่งแล้ว”

    “เมิ่งซิน:ฉะ ฉันก้าวขาไม่ออก”

    อากิที่ได้ยินอย่างนั้นก็รีบวิ่งเข้าไปอุ้มเธอในท่าเจ้าหญิงแล้ววิ่งหนีไปทันที 

    “เมิ่งซิน:อากิมันวนกลับมาแล้ว”

    เจ้างูตัวใหญ่หลังจะคาบมอนสเตอร์ไป และกลืนลงไปแล้วมันก็เลี้ยวกลับมา

    “อากิ:ให้ตายสิ! ทำไมดวงซวยได้ขนาดนี้เนี่ย”

    อากิตั้งหน้าวิ่งโดยที่ไม่หันมองข้างหลัง ส่วนเมิ่งซินที่โดนอุ้มอยู่ก็หันมองข้างหลังก็เห็นว่าเจ้างูนั้นมันหยุดและไม่ตามมาแล้ว

    *”งูตัวใหญ่:ฟ่อออ~~~”*

   มันหยุดและส่งเสียงออกมาเบาๆ เมิ่งซินที่ประสาทสัมผัสดีขึ้นจากการเปลี่ยนเผ่าพันธุ์ก็ได้ยินเสียงนั้น และรู้สึกคุ้นๆเหมือนว่าเคยได้ยินมาก่อนหน้านี้ แต่เมิ่งซินได้แค่สงสัย อากิอุ้มเมิ่งซินวิ่งมาได้ประมาณ 5 นาทีเขาก็หยุดและถามว่า

    “อากิ:มันยังตามอยู่บ้างไหม”

    “เมิ่งซิน:มันหยุดตามไปตั้งนานแล้ว”

    “อากิ:ถ้ามันหยุดตามมาแล้วฉันขอวางเธอลงก่อนนะ ขอพักสักหน่อย”

    “เมิ่งซิน:ได้ๆวางฉันลงตรงนี้เลยฉันน่าจะไหวแล้วนะ”

    “อากิ:แฮก แฮก เฮ้อนึกว่าจะได้ตายวันนนี้ซะแล้ว งูบ้าอะไรตัวใหญ่ขนาดนั้น แถมตัวโคตรยาวด้วย”

    “เมิ่งซิน:ใช่มันใหญ่มากเกือบเต็มทางเดินเลย แล้วมันน่าจะแข็งแกร่งมากแน่ๆ ดูจากที่มันคาบมอนสเตอร์ ตัวนั้นที่สูงเกือบ 2 เมตรไปในคำเดียว”

    “อากิ:ทำไมมันถึงหยุดตามเราล่ะ มันน่าจะไล่เราต่อนะ”

    ในตอนที่อากิกำลังสงสัยหน้าต่างแจ้งเตือนของระบบก็เด้งขึ้นมาว่า

    [อลิส:ท่านได้ทำการหนีจาก The Dead Viper บอสประจำโซนแดงได้สำเร็จ ท่านจะได้รับฉายาใหม่ ฉายาเหยื่อที่ถูกกหมายปอง⁽ᴬ⁺⁾ หลังจากนี้ถ้าบอส เจอท่านอีกครั้งท่านจะโดนเล็งเป็นเป้าหมายแรก และถ้าท่านโดนโจมตีโดยมอนสเตอร์อื่นต่อหน้าบอส บอสจะทำการกำจัดมอนสเตอร์นั้นก่อน ถ้าท่านสามใส่ฉายานี้ท่านจะโจมตีบอสแรงขึ้น 10% และบอสก็จะโจมตีท่านแรงขึ้น 10% ด้วยเหมือนกัน]

    “อากิ/เมิ่งซิน:?”

       

           จากผู้แต่ง

    สำหรับตอนนี้ก็มีแค่นี้แหละครับเดี๋ยวไว้รอชมตอนตอนต่อไปด้วยกันนะครับ แล้วก็ตอนนี้ผมมีดิสคอร์ด  https://discord.com/invite/QPbMKzBH แล้วนะใครว่างก็มาเล่นด้วยกันได้ ปล.ตอนนี้กำลังตามแก้ตอนเก่าๆอยู่ครับ