ตอนที่ 178: เริ่มที่การประมงระดับสอง

ที่ท่าเรือ

หานเฟยและคนอื่น ๆ ขึ้นเรือหาปลาของตนและโบกมือลาเสี่ยวฉาน

หลังจากที่พวกเขาออกไปเฒ่าไปและเหวินเหรินยูก็โผล่ออกมาจากฝูงชน

เหวินเหรินหยบ่น “ทําไมฉันจะต้องไปด้วยนะ”

เฒ่าไปหัวเราะเบาๆ “เพราะคุณแพ้เกมทายนิ้วยังไงล่ะ”

เหวินเหรินหยุถอนหายใจ “เด็กบ้าระห่าเหล่านี้กาลังจะไปยังสถานที่เหล่านั้นอย่างแน่นอน”

เฒ่าไปลูบเคราของเขา “ไปเลย สถานที่เหล่านั้นไม่สามารถฆ่าพวกเขาได้หรอก”

เรือประมงทั้งห้าลาลอยล่าอยู่บนท้องฟ้า

เซียเสี่ยวจานชี้ไปที่หานเฟย “ทําไมเรือของคุณสวยจัง? ท่าไมของเราน่าเกลียดขนาดนี้”

หานเฟยพูดอย่างยิ้ม ๆ ว่า “มีคนให้ฉันมาน่ะ”

“ฮ! หานเฟยเปลี่ยนเรือประมงกันเถอะ!”

หานเฟยกลอกตา “พยายามได้ดี คุณไม่ได้ยินสิ่งที่อาจารย์พูดเหรอ? เรากําลังจะไปที่การประมงระดับสอง แต่เราจะไม่อยู่ด้วยกัน เราจะพบกันสามวันให้หลัง เพื่อแลกเปลี่ยนประสบการณ์ของเรา”

เซียเสี่ยวจานถือแผนที่ด้วยมือข้างเดียว แต่ทําไมเราถึงต้องไปเขตประมงระดับสองล่ะ? ความหมายที่แท้จริงของการตกปลาอยู่ที่นั่นงั้นหรอ?”

ลู่เสียวไปกระตือรือร้นที่จะผจญภัย “เมื่อเราไปถึงเราควรศึกษาสัตว์วิญญาณของเราก่อน เรายังไม่ได้ศึกษาพวกเขาในเชิงลึกจริงๆเลย”

เลอเหรินกวงมองไปที่หานเฟยด้วยรอยยิ้มที่น่ารังเกียจ “หานเฟยขอบาร์บีคิวจากหอยกลืนทะเลให้ฉันหน่อยได้ไหม”

“การกินเป็นสิ่งที่คุณอย่างเดียวหรือไง”

เลอเหรินกวงตอบยิ้ม ๆ ว่า “เดี๋ยวเราก็ไม่ได้กินอีกนานเลยนี่นา!”

ทุกคนคุยกันอย่างมีความสุขยกเว้นจางซวนหยที่เหม่อลอยและตื่นเต้นเล็กน้อย

ตาของหานเฟยหรี่ลง “จางซวนหยสารภาพมา เมื่อคืนคุณอยู่ที่ไหน”

จางซวนหยูพูดอย่างใจเย็น “ฉันแค่ทําในสิ่งที่ผู้ชายต้องทํา”

เซียเสียวจานสงสัย “แล้วมันคืออะไรล่ะ”

หานเฟยรีบเปลี่ยนเรื่อง “เอ่อ! ลืมมันไปดีกว่าเซียเสียวจ้านคุณต้องศึกษาอโรวาน่ายักษ์ของคุณอย่างรอบคอบ มันมักจะโจมตีตามอ่าเภอใจ”

เซียเสี่ยวจํานถอนหายใจ “ฉันควบคุมมันไม่ได้ มันไม่ฟังฉัน

ทุกคน: “…”

ลู่เสี่ยวไปขมวดคิ้ว “งั้นก็พยายามหาสาเหตุว่าทําไมมันถึงไม่ฟัง”

เมืองทะเลครามอยู่ห่างจากแหล่งประมงระดับสองเล็กน้อย ซึ่งแตกต่างจากการประมงระดับสามที่มีช่องทางเทเลพอร์ต พวกเขาสามารถล่องเรือไปยังการประมงระดับสองเท่านั้น หลังจากนั้นประมาณสี่ชั่วโมงพวกเขาก็มาถึงแหล่งประมงระดับสอง

การประมงระดับสองมีขนาดใหญ่กว่าการประมงระดับหนึ่งมาก มันเป็นวงกลมและล้อมรอบทั้งการประมงธรรมดาและการประมงระดับหนึ่ง

มันกว้างใหญ่มากจนมองไม่ใครอื่นในทะเลเลย

ปรมาจารย์ตกปลาผู้ยิ่งใหญ่สามารถพบเห็นได้ที่สนามประลองทะเลครามทุกวัน แต่เมื่อคุณเดินไปตามถนนในเมืองทะเลครามไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะได้เห็นปรมาจารย์ตกปลาผู้ยิ่งใหญ่ การประมงระดับสองนั้นกว้างใหญ่กว่ามากดังนั้นความเป็นไปได้ที่ปรมาจารย์ตกปลาผู้ยิ่งใหญ่จะได้เผชิญหน้ากันจึงไม่สูงนัก

เรือประมงเพิ่งขึ้นฝั่งและลู่เสี่ยวไปชี้ไปที่แผนที่แล้วพูดว่า “ทุกคนเข้าใจว่าตอนนี้เราอยู่ที่ไหนใช่ไหม? สามวันต่อมามาพบกันที่นี่นะ”

เซียเสี่ยวจานพูดอย่างร่าเริง “ถ้างั้นฉันไปล่ะ…”
เลอเหรินกวงพึมพํา “มันลาบากมากที่ต้องวิ่งไปมา! อย่างไรก็ตามงานของเราเป็นเพียงการค้นคว้าสัตว์ทางวิญญาณของเรา ฉันจะอยู่ที่นี่รอให้คุณกลับมาอีกสามวัน…หานเฟยบาร์บีคิวของฉัน”

หานเฟยหยิบบาร์บีคิวออกมาหนึ่งกํามืออย่างช่วยไม่ได้และส่งให้ “กินซะ แล้วก็อย่าเอาแต่นอนทั้งสามวันล่ะ”

ลู่เสี่ยวไปกล่าวว่า “ฉันจะมุ่งหน้าไปทางเหนือ”

จางซวนหยูถามว่า “ทําไมไม่ลงไปในน้ําล่ะ? มหาสมุทรไง! สมบัติ! สิ่งดีๆอยู่ใต้น้ําทั้งหมด”

หานเฟยมองไปที่จางซวนหยทันที เขาฉลาดขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่! ฉันไม่เห็นด้วยอีกแล้ว!

“นี่หมูหยู เราควรศึกษาก่อนออกทะเลอย่างน้อยสามวัน มิฉะนั้นเราจะตกอยู่ในอัน ตราย!”

จางซวนหยูพยักหน้า “ก็ถูก แล้วเราจะลงทะเลเมื่อไหร่ล่ะ?”

หานเฟยพูดอย่างสบาย ๆ “อีกไม่กี่วัน”

ลู่เสียวไขมวดคิ้ว “ทํางานที่ครูมอบหมายให้เราให้เสร็จก่อน เราจะแลกเปลี่ยนประสบการณ์ของเราในอีกสามวันต่อมา”

หานเฟยยักไหล่ “ตกลงตกลง! ฉันจะไปทางใต้

ในพริบตาทุกคนกระจัดกระจายและมีเพียงเลอเหรินกวงเท่านั้นที่อยู่ในสถานที่นี้

หลังจากเดินไปประมาณห้าสิบไมล์หานเฟยก็หยุดลง ด้วยแสงวาบระหว่างคิ้วของเขาเจ้าดําและเจ้าขาวกว่ายออกมา

“ฮะ! ระดับ 17? คุณพัฒนาตั้งแต่เมื่อไหร่ ทําไมฉันถึงไม่รู้เนี่ย”

ในขณะที่หานเฟยกลังตกตะลึงปลาตัวน้อยสองตัวก็กระโดดลงไปในน้ํา

“กลับมา”

หานเฟยตะคอก พวกเขาอยู่ห่างจากน้ําเพียงสองหรือสามเดือน ทําไมพวกเขาถึงตื่นเต้นมากขนาดนี้กัน?

เจ้าขาวว่ายกลับไปหาหานเฟยอย่างเชื่อฟัง แต่เจ้าดาไม่สนใจค่าพูดของเขา เมื่อหานเฟยกําลังจะพาพวกเขากลับคลื่นก็กระเพื่อมขึ้นและเจ้าดาก็กลับมาพร้อมคาบปลาตัวใหญ่ยาวเกือบสองเมตรไว้ในปาก

<ชื่อ> ปลาสลิด

<บทนํา> ปลาทั่วไปในการประมงระดับสอง ครีบหลังของมันเหมือนดาบและมีความเร็วที่รวดเร็วมากและมีความสามารถในการกระโดดที่ยอดเยี่ยม

<ระดับ> ระดับ 24

<คุณภาพ> ปกติ

<พลังวิญญาณที่มีอยู่> 187 จุด

<ผล> สามารถเพิ่มพลังชีวิตได้หากรับประทานเป็นระยะเวลานาน

<สะสมได้> ดาบครีบทั่วไป

<สามารถดูดซับได้>

หานเฟยมองไปที่เจ้าดําอย่างทําอะไรไม่ถูก ฉันขอให้คุณจับปลาหรอ? ทันทีที่คุณลงทะเลคุณก็จับปลาเลย

เจ้าดวางปลาสลิดไว้ตรงหน้าหานเฟยราวกับรอคําชมของเขา หานเฟยมองไปที่ปลาที่หลังถูกกัดจนเกือบทะลุและเยี่ยมันลงบนดาดฟ้าเรืออย่างลวก ๆ

หานเฟยไม่รีบร้อน เขามีเวลาเพียงพออยู่แล้ว

“เจ้าด่าแสดงความสามารถของคุณให้ฉันเห็นยกเว้นการที่คนอื่นมองไม่เห็นและการกัดน่ะ”

เจ้าดว่ายวนไปรอบๆหานเฟยกระพริบตาและอ้าปากกว้างทันทีซึ่งทําให้หานเฟยตกใจเพราะจู่ๆปากเล็กๆที่มีขนาดเท่าเชอร์รี่ของเขาก็ใหญ่กว่าฝ่ามือของเขา

หานเฟยเบิกตากว้าง ให้ตายเถอะ…สิ่งที่อาจารย์พูดเป็นความจริง สิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ นี้ยังคงมีความลับมากมาย เขาอ้าปากกว้างขนาดนี้ได้ยังไง?

โชคดีที่เหวินเหรินยูไม่เห็นฉากนี้ ไม่อย่างนั้นเธอคงกลัวแทบตาย แม้ว่าสัตว์วิญญาณสามารถมีส่วนร่วมกับจิตใจของเจ้านายได้ แต่ในหลาย ๆ กรณีพวกมันก็ไม่รู้ความสามารถของตัวเอง พวกเขาเพียงแค่ใช้ความสามารถโดยสัญชาตญาณ ดังนั้น นายของพวกเขาควรมีความคิดที่ชัดเจนเกี่ยวกับความสามารถของพวกเขา

แต่หานเฟยขอกับสัตว์วิญญาณของเขาโดยตรงเพื่อแสดงความสามารถใหม่ของพวกมัน!

หานเฟยกลืนน้ําลาย “มีอะไรอีกมั้ย? นอกจากปากใหญ่แล้วคุณมีความสามารถอื่น ๆ อีกไหมเนี่ย?

เจ้าดว่ายวนไปวนมาด้วยความสับสนสองครั้งและก็เปิดปากของเขาอีกครั้ง คราวนี้ปากของเขาใหญ่เท่าอ่างล้างหน้า

หานเฟยสะดุ้งอีกครั้งและดูทันทีด้วยความโกรธ “มีประโยชน์อย่างอื่นไหมนอกจากการมีปากใหญ่ๆน่ะ? ตัวอย่างเช่นคุณสามารถขุดหาสมบัติหาสมบัติหรือจับปลาปีศาจแปลกใหม่ได้มั้ย?”

เจ้าดงงงวยมากขึ้น เขารู้สึกว่าบางทีปากของเขาไม่ใหญ่พอดังนั้นในช่วงเวลาต่อมาร่างกายของเขาก็ใหญ่ขึ้นอย่างน้อยสามเท่าและปากของเขาก็ใหญ่มากจนสามารถกลืนคนได้ทั้งตัว

“เห้อ…”

หานเฟยนั่งอยู่บนดาดฟ้าด้วยความสับสน คุณควรจะเจ้าตัวใหญ่แทนที่จะเป็นเจ้าด่านะ! แต่เขาก็ประหลาดใจเช่นกันเจ้าดาจะใหญ่ขึ้นกว่านี้ได้มั้ยนะ?

หานเฟยถามว่า “เจ้าด่าแกใหญ่ได้แค่ไหนเนี่ย?”

คราวนี้เจ้าดขยายขนาดเป็นประมาณห้าเท่าของขนาดเดิมของมัน แต่ถึงอย่างนี้นมันก็ยังยาวไม่ถึงสองเมตร

หลังจากพยายามอีกสักพักหานเฟยพบว่าเจ้านี่คนนี้ไม่มีความสามารถอะไรนอกจากจะใหญ่ขึ้นหรือเล็กลง อย่างไรก็ตามมันเป็นนักกินตัวยงจริงๆปลาสลิดบนดาดฟ้าถูกกลืนไปทั้งหมด แต่ร่างกายของเขามันไม่เปลี่ยนแปลงเลย
หานเฟยมองไปที่เจ้าขาวด้วยรอยยิ้ม “เจ้าขาว! คุณมีความสามารถอะไร? แสดงให้ฉันเห็นไหม”

ลิตเติ้ลไวท์กระพริบตาและด้วยเสียง “ปิด” เขาป้อนหานเฟยด้วยพลังแห่งจิตวิญญาณอันบริสุทธิ์

หานเฟยกลืนมันลงไปอย่างรวดเร็วและพูดว่า “เจ้าขาวตัวน้อยเจ้ามีความสามารถอะไรอีกมั้ย?”

อย่างไรก็ตามเจ้าขาวคิดว่าหานเฟยต้องการเห็นเขาเติบโตขึ้นดังนั้นเขาจึงมีขนาดใหญ่ขึ้นเช่นเดียวกับเจ้าดํายกเว้นว่าเจ้าขาวไม่ยอมขยายปากของเขาใหญ่ขนาดนั้น

หานเฟยทําอะไรไม่ถูก “เปลี่ยนกลับเปลี่ยนกลับ คุณดูดีขึ้นเมื่อคุณตัวเล็ก”

หานเฟยหยิบหินวิญญาณคุณภาพต่าออกมาชิ้นหนึ่งและพูดด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนว่า “เจ้าขาว! ฉันหมายความว่านอกจากจะใหญ่ขึ้นหรือเล็กลงแล้วแกมีความสามารถอะไรอีกบ้าง? เช่นหาสมบัติขุดหาสมบัติอะไรท่านองนั้น?”

เจ้าขาวจ้องมองไปที่หินวิญญาณ แต่ทันใดนั้นเจ้าด่าก็ลุกขึ้นกลืนมันและเคี้ยวมันอย่างมีความสุข
หานเฟยพูดอย่างโกรธๆ แกทําอะไรน่ะ? หินวิญญาณคุณภาพตาของฉันนะ! แกตะกละอะไรขนาดนั้น แกกินมากกว่าเลอเหรินกวงอีก”

แต่หลังจากที่เจ้าดํากินหินวิญญาณเจ้าขาวก็พ่นพลังวิญญาณบริสุทธิ์ออกมา ซึ่งดูเหมือนจะบริสุทธิ์กว่าหินวิญญาณ

หานเฟยเลิกคิ้ว เขาค้นพบความสามารถของเจ้าขาวเมื่อนานมาแล้ว แต่เขาไม่คิดว่าเจ้าขาวจะคายพลังวิญญาณออกมาหากเจ้าดอิ่ม ตอนนี้กลายเป็นว่าเขาสามารถคายพลังวิญญาณออกมาได้เรื่อย ๆ !

อย่างไรก็ตามครู่ต่อมาเมื่อเจ้าขาวไม่คายพลังวิญญาณออกมาอีกต่อไปหานเฟยค้นพบว่าหินวิญญาณคุณภาพต่ําชิ้นหนึ่งควรจะมีพลังวิญญาณเกือบ 10,000 จุด แต่เจ้าขาวพ่นมันออกมาเพียง 6,000 จุดยังคงอยู่

แต่หานเฟยไม่สามารถดูดซับพลังวิญญาณ 6,000 จุดนี้ได้! ขีด จําากัดสูงสุด สำหรับพลังวิญญาณของเขาคือ 2,199 จุดดังนั้นส่วนที่เหลือจึงสูญเปล่า

สิ่งเดียวที่เขามีความสุขคือพลังวิญญาณที่เจ้าขาวพ่นออกมาหล่อเลี้ยงร่างกายของเขานั้นดีกว่าผลของการฝึกฝนของเขาเอง
“มีอะไรอีกไหม..”