“ตรงนี้เรียบร้อย”

“ตรงนี้ก็เรียบร้อยดี ไม่มีมอนสเตอร์ตัวไหนรอด”

ชาวบ้านหมู่บ้านโอลเซ่นในที่นั้นเอาโล่กระทุ้งซากมอนสเตอร์ที่นอนก่ายกองกันอยู่ มอนสเตอร์กว่า 200 ตัวถูกถล่มราบเป็นหน้ากลองไม่เหลือรอดแม้แต่ตัวเดียว

“ได้ผลดีใช่ไหมล่ะครับ” รอนบอก

“คราวหลังบอกกันก่อนสิครับ”

“ใช่ ๆ ถ้าพลาดทำหลุดจากเครื่องเมื่อกี้จะเป็นยังไง”

ชาวบ้านรอบๆร้องบ่นอย่างสยิวกิ้ว ถ้าเมื่อกี้ที่รอนเอาเครื่องขึ้นแล้วเกิดระเบิดเวทมนตร์นั่นตกหล่นลงมากลางวง ที่จะเละหายวับไปเห็นจะเป็นพวกเขาไม่ใช่มอนสเตอร์พวกนั้น

ครึ่ก ๆ ๆ ๆ  เสียงสั่นจากพื้นดินดังขึ้น

“ทุกคน เข้าประจำที่ค่ะ”  โรล่าตะโกน

“ตั้งแนวป้องกัน” พอลสั่งการ

ทั้ง 3 กองร้อยต่างวิ่งเข้าจัดแถวและตั้งแนวโล่ แรงสั่นสะเทือนที่พื้นบ่งบอกว่ามีอะไรบางอย่างกำลังตรงเข้ามา เสียงดังลั่นขึ้นเรื่อยๆจนกระทั่งร่างหลายสิบร่างปรากฎขึ้นที่หน้าปากถ้ำ

“นักรบกระดูก!” ใครคนนึงร้องขึ้น

“ทุกคนเตรียมอาวุธ”  พอลสั่งการโดยไม่รอช้า ชาวบ้านแถวหน้าสุดยกหอกไพลั่มขึ้นเตรียมพร้อมที่จะซัดออกไปทุกเมื่อ ทุกคนในที่นั้นเครียดเขม็งกับภาพตรงหน้ากันหมด ยกเว้นเพียงแต่รอนและแพท

“รอน พวกนักรบกระดูกข้างหน้านั่น ในแผนที่มันขึ้นว่าเป็นมิตรเกือบทั้งหมด” แพทถาม

“อื้อ เห็นแล้วล่ะในนักรบกระดูก 20 ตัวนั่น มีศัตรูที่ขึ้นพลังชีวิตอยู่แค่ 4 ตัว” รอนตอบ “ทุกคนอย่าเพิ่งโจมตี! ตั้งแนวป้องกันเอาไว้!”

เด็กหนุ่มพุ่งออกไปพร้อมโล่และดาบในมือ

“อู้ๆๆๆๆ”  นักรบกระดูกข้างหน้าส่งเสียงร้องอะไรบางอย่างออกมาขณะที่มันวิ่งเข้าหารอน ชาวบ้านที่อยู่เบื้องหลังต่างส่งเสียงร้องอย่างตกใจเมื่อเห็นว่ารอนทำทีเหมือนกับไม่เห็นนักรบกระดูกตัวนั้น

“คุณรอน ระวัง! …….  เอ๊ะ”

ทุกคนเห็นรอนพูดอะไรบางอย่างออกไป แล้วนักรบกระดูกตัวนั้นวิ่งผ่านเขาไปเฉยๆ  และในจังหวะที่นักรบกระดูก 3 ตัววิ่งผ่านรอนไป นักรบกระดูกตัวที่4ก็ฟาดดาบลงมา เด็กหนุ่มก็ยกโล่ขึ้นป้องกัน ก่อนที่จะตวัดดาบในมือตัดคอนักรบกระดูกที่โจมตีสวนกลับ

“เกิดอะไรขึ้น ทำไมคุณรอนสู้กับนักรบกระดูกแค่บางตัว” ชาวบ้านเบื้องหลังร้องถามอย่างงงงวย

“ช่างมันเถอะ ตอนนี้สนใจข้างหน้าดีกว่า พวกมันวิ่งมาถึงเราแล้ว” ชาวบ้านอีกคนร้องเตือนเมื่อเห็นว่านักรบกระดูก 15 ตัววิ่งมาถึงหน้าแนวโล่แล้ว

แพทเดินแหวกทางออกไปยืนอยู่เบื้องหน้าสุด ยกมือขึ้น

“[High Bless]” 

แสงสว่างของเวทมนตร์เรืองรองขึ้น เวทแห่งแสงที่แพทร่ายออกมาส่องไปยังร่างนักรบกระดูกทั้ง 15 ตัวนั้น จากนั้นควันสีดำก็ลอยออกจากร่างเหล่านั้น เผยให้เห็นสิ่งที่ปกปิดอยู่เบื้องล่าง

“พ พวกเรา!” นักดาบเผ่าสิงโตร้องขึ้นเมื่อเห็นร่างเหล่านั้น  ร่างของนักผจญภัยเผ่าสัตว์ที่บุกเข้าไปก่อนหน้านี้ ถูกปกคลุมอยู่ใต้ควันสีดำนั่น ทุกคนมีผ้ามัดปากเอาไว้ไม่ให้ส่งเสียง มือที่ถือดาบนั่นแท้จริงคือมือที่ถูกมัดดาบเอาไว้ไม่ให้หลุดมือ

ชาวบ้านช่วยกันปลดพันธนาการออก

“ในกลุ่มพวกเรามีนักรบกระดูกแฝงตัวมาด้วย ทุกคนระวัง” ฉับพลันที่ถอดผ้าผูกปากได้ นักผจญภัยเผ่าหมีก็ร้องเตือน

“ไม่เป็นไรแล้ว ดูนั่น คุณรอนจัดการมันหมดแล้ว”  นักดาบสิงโตชี้ไป

รอนยืนอยู่เบื้องหน้าถ้ำ ที่แทบเท้ามีร่างกระดูก 4 ร่างนอนนิ่งอยู่  เด็กหนุ่มมองเข้าไปในถ้ำที่มืดมิดนั้นแล้วก็เดินหลบไปด้านซ้าย

ซวบ!

หอกซัดที่พุ่งออกจากความมืดของถ้ำ ปักลงที่พื้นที่เมื่อครู่เด็กหนุ่มยืนอยู่

แปะ แปะ แปะ แปะ 

รอนค่อย ๆ ถอยหลังกลับเข้ามารวมกลุ่ม  ชาวบ้านทั้ง 3 กองร้อยต่างตั้งโล่ขึ้นป้องกัน แล้วร่างสีเขียวร่างหนึ่งก็เดินปรบมือออกมาจากถ้ำ

“ไม่นึกเลยว่าจะมีคนดูออกถึงเวทมายาจำแลงของข้าได้โดยที่ไม่ทันได้ลงมือฆ่าพวกเดียวกัน” ก็อบลินร่างสูงตัวนั้นเอ่ยขึ้น “ข้ายังคิดว่าพวกเจ้าต้องฆ่ากันเองสัก 5 คน 10 คน ก่อนที่จะรู้ตัวเสียอีก … โฮ่ แล้วนี่ พวกเจ้าสู้กับกองหน้าของข้าได้โดยที่ไม่มีความสูญเสียเลยเรอะ”

“ก็อบลินลอร์ด ทุกคนระวังให้ดี เจ้านี่คือก็อบลินลอร์ด” นักผจญภัยที่บาดเจ็บคนหนึ่งร้องเตือน

ครืน ๆ ๆ ๆ ๆ

แรงสั่นสะเทือนเลื่อนลั่นจากพื้นดิน ไม่ได้มาจากเบื้องหน้า หากแต่มาจากรอบทิศ

“500 1000 1500 2000 รอน พวกมันล้อมเข้ามาจากด้านหลังและด้านข้าง ระยะห่าง500เมตร” แพทร้องเตือน “ข้าศึกทั้งหมด 2000 กระหนาบ 4 ทิศ ทิศละ 500”

2พันเรอะ!  ชาวบ้านที่ได้ยินอึ้งไป

แต่พวกเรามีแค่ 300 เองนะ

“เป็นอย่างที่ท่านเวก้าบอกไว้จริงๆ พวกแกคนใดคนหนึ่งมีสกิล Battle Map สินะ ถึงได้ล่วงรู้ความเคลื่อนไหวของพวกเราได้ง่ายดายนัก” ก็อบลินลอร์ดร้องขึ้น “ แต่ทั้งหมดก็ต้องจบลงแค่นี้แหละ ไม่ว่าแกจะเป็นนักรบมังกรหรือไม่ วันนี้ก็ต้องจบชีวิตที่นี่ด้วยมือของข้านี้แหละ”

เวก้า! เมื่อกี้เจ้าหมอนี่พูดชื่อเวก้า

นักรบมังกรแห่งความมืดเวก้า อัศวินมังกรที่แสนน่ากลัวนั่นน่ะรึ

ถึงตอนนี้ชาวบ้านหลายคนเริ่มเข่าอ่อน ดูแล้วไม่เห็นทางชนะเอาเสียเลย พื้นดินสั่นสะเทือนเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ทุกคนเห็นกองทัพ

“ท่านเวก้า?! แปลว่าแกทำงานให้ใครบางคนอย่างนั้นเรอะ” รอนตะโกนออกไป ในมือขยุกขยิกยื่นอะไรบางอย่างให้กับแพท

“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”  “ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ”

เสียงหัวเราะดังขึ้น ก็อบลินลอร์ดหัวเราะร่าอย่างขบขัน นอกจากนั้นเสียงหัวเราะยังมาจากก็อบลินนับร้อยที่ยืนอยู่เบื้องหลังของมัน

“ แกไม่รู้จักท่านเวก้าอย่างนั้นรึ” ก็อบลินลอร์ดเงยหน้าหัวเราะ “ข้าจะบอกให้เอาบุญ ท่านเวก้าคือนักรบมังกรแห่งความมืด ท่านปรากฎตัวขึ้นอีกครั้งหลังจากที่หายตัวไป 30 ปี และครั้งนี้ท่านเวก้าจะเป็นผู้นำของพวกเราให้กำราบมนุษย์อย่างพวกเจ้า …. หึ [Blast]!”

บรึม!

ลูกระเบิดเวทมนตร์ก้อนเท่าผลแอปเปิ้ลที่รอนขว้างเข้ามา ถูกเวทพลังของก็อบลินทำลายจนแตกออก ฝุ่นควันสีขาวตลบอบอวล

“อาวุธเวทมนตร์รึ คิดจะลอบกัดข้าตอนที่ข้ากำลังพูดแบบนี้มันเร็วไปร้อยปีเฟ้ย ฮ่าๆๆๆๆๆ” มันหัวเราะ “ถ้าแกฝากความหวังทั้งหมดไว้ที่อาวุธชิ้นเดียวนี่ พวกแกก็เตรียมตัวตายได้เลย” ครึ่ก ๆ ๆ ๆ ลูกระเบิดเวทมนตร์ที่แพทขว้างตามหลังมา กลิ้งมาที่เท้าของมัน

“อ๊ะ”

บรึม!

เสียงระเบิดดังสนั่นหวั่นไหว แรงระเบิดจะระเบิดเวทระดับ 4 ทำให้ปากถ้ำถล่มลงมาปิดทางออกขังก็อบลินทั้งหมดไว้ข้างใน  ขณะเดียวกันเสียงเฮจากรอบข้างก็ดังขึ้น กองทัพกระดูกและโคบอลท์พุ่งเฮกันเข้ามา

“คุณรอน มีระเบิดระดับ 4 อีกไหมครับ”  พอลร้องอย่างมีความหวัง

“ไม่มีแล้ว ระเบิดระดับ 4 สองลูกนั่นเป็นสองอันสุดท้ายแล้ว” รอนร้องขึ้นก่อนจะควักเอากล่องอีกกล่องออกมา ส่งลูกระเบิดเวทอีก 4 ลูกส่งให้แพท แพทใช้เวทกระตุ้นการทำงานแล้วก็ขว้างออกไป

บรึม บรึม บรึม บรึม

ร่างของโคบอลท์และนักรบกระดูกกระจัดกระจายเป็นชิ้นๆตามจุดที่ระเบิดลง

“ไหนบอกไม่มีไงคุณรอน”

“ก็ไม่มีระดับ 4 มีแต่ระดับ 3 ตอนนี้ระดับ 3 ก็ไม่มีแล้ว” รอนตะโกนสั่ง “ทั้งหมด! ตั้งแนวรับแบบวงแหวน!”

ชาวบ้านทั้ง 3 กองร้อยเคลื่อนจัดทัพเป็นวงกลม ตั้งแนวโล่ล้อมรอบไว้เบื้องนอก ทุกคนรอการขว้างระเบิดระดับสองของรอนต่อ  ศัตรูใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เรื่อยๆ แต่ไม่มีใครเตรียมอาวุธไกลเลย

“เดี๋ยวๆ ทำไมทุกคนไม่เตรียมหอกซัด” รอนร้องถาม

“อ้าว คุณรอนยังไม่ขว้างระเบิดระดับสองเลยนี่ครับ”

“ไม่มีแล้ว ระเบิดหมดแล้ว” รอนร้องออกมา “เตรียมหอก เตรียมหอก”

“ระเบิดหมดแล้ว อ้าว ชิป!” ชาวบ้านทุกคนลนลานคว้าหอกซัดขึ้นมาถือ

“ระวัง ระวัง ขว้าง”

พรึ่บ! โคบอลท์และนักรบกระดูกแถวหน้าล้มลงตายเกลื่อน แต่พวกที่อยู่ด้านหลังก็แห่กันเข้ามาต่ออย่างบ้าคลั่ง

“แนวหลังเตรียมไม้ง่ามยิงกระสุนเวท แนวหน้าเตรียมรับการประทะ”

“เฮ”

ปัง!!! เหล่ามอนสเตอร์พุ่งเข้าชาร์จแนวโล่ป้องกันโดยไม่นำพากับหอกดาบที่แทงสวนเข้ามา มอนสเตอร์แถวหน้าล้มตายหลายตัวขณะที่ชาวบ้านบางคนที่โชคร้ายก็เจอจับเหวี่ยงออกไป

“ทุกคน ยันเอาไว้ให้ได้ ยันไว้จนกว่ากองทหารจะมาช่วย” รอนตะโกนปลุกขวัญ “ทุกคน ทนเอาไว้”

“เฮ”

ขณะที่การรบดำเนินต่อไป แขนโลหะวาววับก็ชูขึ้นออกมาจากกองหินปากถ้ำ ร่างโชกเลือดของก็อบลินลอร์ดค่อยๆออกมาจากซากหักพัง

“แก เจ้าพวกมนุษย์ลอบกัด แกต้องตาย”