The king of War บทที่ 2020 ที่ใดหรือ
ไม่นานนัก ความรู้สึกตื่นเต้นดีใจของหยางเฉินก็หายไป เนื่องจากจิตวิญญาณของเทพมารกำลังจะหลับใหลแล้ว

ถึงแม้เทพมารจะนำวิชาลับเชียนเสวียนที่ผ่านการแก้ไขแล้วถ่ายทอดให้แก่เขา แต่ถึงอย่างไรเขาก็เป็นเพียงนักบูโดที่เพิ่งบรรลุสู่แดนนภาคนหนึ่ง และเมื่อครู่จิตวิญญาณของเทพมารอาศัยร่างกายของเขา ระเบิดศักยภาพที่เทียบเท่ากับผู้แข็งแกร่งแดนนภาขั้นสามชั้นยอดออกมา กดอัดเหล่าผู้แข็งแกร่งในพันธมิตรพิทักษ์

เรื่องนี้จะแพร่งพรายไปทั่วทั้งโลกบู๊โบราณล่างอย่างรวดเร็ว ทันทีที่กองกำลังทั้งหลายร่วมมือกันเพื่อมาทำลายจิตวิญญาณของเทพมารละก็ ถึงครานั้น จิตวิญญาณของเทพมารหลับใหลไปแล้ว เช่นนั้นก็หมายความว่าไฟโกรธทั้งปวงจะร่วงลงบนหัวเขามิใช่หรือ?

“ผู้อาวุโสขอรับ ท่านหลับใหลนานเท่าไหร่ถึงจะฟื้นคืนมาหรือ?”

หยางเฉินถามอย่างระมัดระวัง

แต่ทว่าเขาสอบถามติดต่อกันหลายครั้ง ก็ไม่ได้รับการตอบรับใด ๆ จากเทพมารเลย เห็นได้ชัดเจนเลยว่าเขาเข้าสู่การหลับใหลไปโดยสิ้นเชิงแล้ว

และในเวลานี้ เหล่าผู้แข็งแกร่งในพันธมิตรพิทักษ์ ต่างมองไปทางม่านพลังที่กำลังค่อย ๆ พังทลายลงไปด้วยสีหน้าที่ย่ำแย่ พวกเขาทราบอยู่ว่าตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ไม่มีทางซ่อมแซมม่านพลังให้กลับคืนสู่สภาพเดิมได้อีกแล้ว เกรงว่าใช้เวลาอีกไม่นาน ม่านพลังก็จะหายไปโดยสิ้นเชิง จนกระทั่งรวมเข้ากับโลกมนุษย์เป็นหนึ่งเดียวกัน

นักบูโดในเยี่ยนตูต่างสัมผัสได้ถึงชี่ทิพย์ที่เข้มข้นขึ้นอย่างต่อเนื่อง แต่ละคนเริ่มเข้าสู่สภาวะการบำเพ็ญตน และมีนักบูโดบรรลุอยู่ตลอดเวลา

“ปรมาจารย์กู่ หมดหนทางแล้วจริง ๆ หรือ?”

สิงจี๋มองไปทางปรมาจารย์กู่พลางถามด้วยใบหน้าที่ตึงเครียด

ปรมาจารย์กู่ส่ายหน้าแล้วตอบกลับเสียงต่ำ: “แค่อาศัยปรมาจารย์ค่ายกลในโลกบู๊โบราณล่าง ไม่มีความหวังที่จะซ่อมแซมรอยร้าวม่านพลังที่ใหญ่โตมหึมาเช่นนี้ให้กลับไปเป็นเหมือนเดิมได้ด้วยซ้ำ ดูจากสถานการณ์ ณ บัดนี้ หากเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อย ๆ มากสุดอีกเพียงสามวัน ม่านพลังก็จะหายไปโดยสิ้นเชิง”

ใบหน้าของสิงจี๋เต็มไปด้วยความไม่เต็มใจ เขากัดฟันแน่นแล้วถามว่า: “ไม่มีวิธีการอื่น ๆ แล้วหรือ? ยกตัวอย่างเช่นตามหาปรมาจารย์ค่ายกลที่แข็งแกร่งมากกว่า”

ปรมาจารย์กู่หัวเราะอย่างขมขื่น: “นอกเสียจากว่าเป็นปรมาจารย์ค่ายกลที่อยู่เหนือแดนนภาขั้นสาม แต่ทว่าในโลกบู๊โบราณล่าง ไม่มีนักบูโดที่อยู่สูงกว่าแดนนภาขั้นสามด้วยซ้ำ แล้วจะมีทางมีปรมาจารค่ายกลที่อยู่สูงกว่าแดนนภาขั้นสามหรือ? อีกอย่างในสายตาของผู้แข็งแกร่งโลกบู๊โบราณกลาง ไม่ว่าจะเป็นโลกบู๊โบราณล่าง หรือโลกมนุษย์ก็ตาม ล้วนไม่มีความเกี่ยวข้องใด ๆ กับพวกเขา นอกเสียจากว่าจะเกิดเรื่องที่สร้างความเสียหายให้แก่ม่านพลังระหว่างโลกบู๊โบราณล่างและโลกบู๊โบราณกลาง ปรมาจารย์ค่ายกลในโลกบู๊โบราณกลางถึงจะลงมือช่วย”

นิ่งเงียบอยู่นานมาก สิงจี๋ถึงเอ่ยปากพูด: “ข้าเข้าใจแล้ว!”

หลังจากพูดจบ เขาก็มองไปยังทิศทางของหยางเฉินด้วยแววตาที่ลึกซึ้งรอบหนึ่ง ภายในแววตาเปี่ยมล้นไปด้วยความโกรธแค้น กัดฟันแน่นพลางพูด: “ข้าไม่สนว่าบัดนี้เจ้าจะเป็นเทพมารหรือหยางเฉิน แต่ข้าจำเป็นต้องบอกกับเจ้าว่าพันธมิตรพิทักษ์ไม่ใช่ผู้ที่เจ้ามีสิทธิ์รุกราน”

“สักวัน เจ้าต้องชดใช้ผลกรรมอันร้ายแรงต่อทุกสิ่งอย่างที่เจ้ากระทำ!”

หยางเฉินมองไปทางฝ่ายตรงข้ามแล้วพูดอย่างเยือกเย็น: “ข้าจะคอยดูพวกเจ้าให้ข้าชดใช้ผลกรรมแล้วกันนะ!”

สิงจี๋ไม่ได้พูดอะไรมากอีก โบกมือทีหนึ่งแล้วตะคอกเสียงดัง: “เราไปกันเถอะ!”

ภายในเวลาชั่วขณะ ผู้แข็งแกร่งทุกคนจากพันธมิตรพิทักษ์ก็ต่างพากันหันหลังแล้วเดินจากไป

ปรมาจารย์กู่และเหล่าปรมาจารย์ค่ายกลก็มองไปยังทิศทางของหยางเฉินด้วยแววตาที่ลึกซึ้งรอบหนึ่ง จากนั้นพวกเขาก็จากไปพร้อมกับเหล่าผู้แข็งแกร่งจากพันธมิตรพิทักษ์

“พี่หยาง!”

เมื่อทุกคนจากไปแล้ว เฝิงเสียวหว่านก็ตะโกนเสียงดังคำหนึ่ง ก่อนจะวิ่งตรงไปทางหยางเฉิน พุ่งตรงเข้าไปในอ้อมอกหยางเฉินแรง ๆ มือทั้งสองข้างกอดหยางเฉินเอาไว้แน่น ๆ เกรงว่าหยางเฉินจะหายไปกะทันหันยังไงอย่างนั้น

หยางเฉินรับรู้ได้ถึงความเป็นห่วงของเฝิงเสียวหว่านที่มีต่อตน เขาจึงพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา: “ไม่ต้องเป็นห่วง พี่หยางของเจ้าน่ะบุญวาสนาเยอะ ชะตาชีวิตแข็งแกร่ง ไม่เป็นอะไรหรอก”

ผ่านไปสักพัก สภาพจิตใจของเฝิงเสียวหว่านถึงจะกลับมาสงบเหมือนเดิม นางมองหน้าหยางเฉินด้วยดวงตาที่แดงเถือกพลางพูด: “พี่หยาง ต่อไปข้าก็จะบำเพ็ญเพียรเช่นกัน กลายเป็นผู้แข็งแกร่งนักบูโดชั้นยอดคนหนึ่ง อย่างนี้ข้าถึงจะไม่เป็นตัวถ่วงของท่านอีก!”

บนใบหน้าที่เรียวเล็กของเฝิงเสียวหว่านเต็มไปด้วยรังสีแห่งความแน่วแน่

หยางเฉินรีบตอบกลับว่า: “เสียวหว่าน เจ้าไม่เคยเป็นตัวถ่วงของพี่หยางเลย ในทางตรงกันข้าม พี่หยางกลับทำให้เจ้าต้องเดือดร้อนไปด้วย หากไม่ใช่เพราะพี่หยาง เจ้าก็จะไม่ประสบพบเจอกับภัยอันตรายที่มากมายเช่นนี้”

“พี่หยางหวังแค่เพียงเจ้าอยู่เย็นเป็นสุขก็พอแล้ว แต่จะไม่เดินลงบนวิถีบู๊เพราะข้า วิถีบู๊มันลำบากแสนเข็ญมาก ๆ ข้าไม่อยากให้เจ้าต้องลำบากเช่นนั้น”

เฝิงเสียวหว่านพูดด้วยใบหน้าที่เด็ดเดี่ยวและแน่วแน่: “พี่หยาง ท่านไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ข้ารู้แล้วว่าตัวเองควรทำอย่างไร”

มองดูสภาพที่เด็ดเดี่ยวและแน่วแน่ของเฝิงเสียวหว่าน หยางเฉินก็รู้แล้วว่าการจะเปลี่ยนแปลงความคิดของเฝิงเสียวหว่านนั้น เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เลย

ทว่าก็ดีเช่นกัน หากเฝิงเสียวหว่านสามารถบำเพ็ญเพียรได้ ต่อให้นางไม่สามารถกลายเป็นนักบูโดชั้นยอด แต่อย่างน้อยก็มีความสามารถในการคุ้มกันตัวเอง ไม่ถึงขั้นเป็นดั่งบัดนี้ที่ไม่มีผลการบําเพ็ญเพียรวิถีบู๊เลยแม้แต่น้อย ซึ่งนักบูโดทุกคนในโลกล้วนสามารถควบคุมตัวนางได้

ปัจจุบันม่านพลังระหว่างโลกบู๊โบราณล่างและโลกมนุษย์กำลังค่อย ๆ หายไป ชี่ทิพย์ในโลกมนุษย์ก็กำลังพุ่งสูงขึ้นอย่างรวดเร็วเช่นกัน ช่างเป็นโอกาสอันดีงามที่เหมาะกับการบำเพ็ญเพียรเสียจริง เฝิงเสียวหว่านเป็นนักปรุงยาคนหนึ่งตั้งแต่แรกอยู่แล้ว การที่นางจะประสบความสำเร็จบนวิถีบู๊นั้น น่าจะไม่ใช่เรื่องยากมากนัก

“หยางเฉิน เจ้าไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”

และในเวลานี้เอง ลี่เฉินก็เดินตรงเข้ามา มองหน้าหยางเฉินพลางถาม

หยางเฉินส่ายหน้า แล้วก้มคำนับคารวะลี่เฉินอย่างลึกซึ้งทีหนึ่ง ลี่เฉินรีบเข้าไปประคองตัวหยางเฉิน

“ผู้อาวุโส ขอบคุณมากนะขอรับ!”

หยางเฉินพูดด้วยใบหน้าที่ซาบซึ้งใจ: “ไม่ว่าอย่างไร เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ ถือว่าข้าหยางเฉินเป็นหนี้บุญคุณท่าน!”

ในขณะที่เผชิญหน้ากับผู้แข็งแกร่งจำนวนมากจากพันธมิตรพิทักษ์ ลี่เฉินไม่มีการถดถอยใด ๆ เลยแม้แต่น้อย ยินดีที่จะยืนอยู่ข้างตน นี่จึงทำให้หยางเฉินรู้สึกตื้นตันใจมาก

ลี่เฉินอมยิ้มพลางเอ่ยปากพูด: “กับข้าน่ะ ไม่ต้องเกรงใจเช่นนี้ก็ได้”

หลังพูดจบ เขาก็พูดด้วยใบหน้าที่ละอาย: “แต่ทว่าศักยภาพของข้าต้อยต่ำ เมื่ออยู่ต่อหน้าเหล่าผู้แข็งแกร่งจากพันธมิตรพิทักษ์แล้ว ก็ช่วยอะไรเจ้าไม่ได้ด้วยซ้ำ”

ลี่เฉินทราบอยู่ว่าแดนบูโดในปัจจุบันของหยางเฉินบรรลุถึงแดนนภาแล้ว แม้ทั้งสองจะอยู่แดนนภาขั้นหนึ่งชั้นต้นเหมือนกัน ทว่ากำลังรบของหยางเฉินกลับอยู่เหนือเขามาก

จู่ ๆ ลี่เฉินก็พูดด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม: “หากเป็นในอดีต อิงจากกฎเกณฑ์ของพันธมิตรพิทักษ์ ผู้แข็งแกร่งแดนนภาจะย่างกรายสู่โลกมนุษย์ไม่ได้ ส่วนนักบูโดในโลกมนุษย์นั้น ทันทีที่วิถีบู๊บรรลุสู่แดนนภา ก็จำเป็นต้องมุ่งหน้าไปยังโลกบู๊โบราณล่าง ปัจจุบันเห็นเพียงม่านพลังระหว่างทั้งสองโลกได้แตกสลายไปแล้ว เกรงว่าคงจะไม่สามารถซ่อมแซมให้กลับคืนสู่สภาพเดิมได้อีก นับแต่นี้เป็นต้นไปทั้งสองโลกต้องผสมรวมกันเป็นหนึ่งอย่างแน่นอน”

“สถานการณ์ต่อจากนี้อาจเกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่ ส่วนเจ้านั้นก็อยู่ในจุดมรสุมชีวิต จำเป็นต้องเตรียมทุกอย่างให้พร้อม เพื่อรับมือกับเรื่องใหญ่ที่กำลังจะเกิดขึ้น”

หยางเฉินพยักหน้า เขาก็เข้าใจดีเช่นกันว่าเหล่าผู้แข็งแกร่งพันธมิตรพิทักษ์อย่างพวกสิงจี๋ ไม่มีทางจบเรื่องนี้ง่าย ๆ อย่างแน่นอน เทพมารอาศัยร่างกายของเขาทำลายม่านพลัง ทำให้ไม่สามารถซ่อมแซมม่านพลังให้กลับคืนสู่สภาพเดิมได้อีก ซึ่งนี่เป็นการยั่วยุต่อพันธมิตรพิทักษ์อย่างยิ่ง

และก่อนจิตวิญญาณของเทพมาจะหลับใหล เขาได้ทิ้งคำพูดนักเลงไว้ว่า นักบูโดที่อยู่ต่ำกว่าแดนนภาขั้นสองชั้นยอดสามารถมาตามล้างแค้นกับหยางเฉินได้

โลกบู๊โบราณล่างไม่ได้มีพันธมิตรพิทักษ์เพียงกองกำลังเดียวเท่านั้น ยังมีกองกำลังวิถีบู๊ชั้นยอดในโลกบู๊โบราณล่างอีกเป็นจำนวนมาก ซึ่งในกองกำลังเหล่านั้น ใช่ว่าจะไม่มีนักบูโดแดนนภาขั้นสองชั้นยอด

หยางเฉินต้องระเบิดพลังสายเลือดออกมาโดยสิ้นเชิง ถึงปลดปล่อยศักยภาพที่เทียบเท่าผู้แข็งแกร่งแดนนภาขั้นสองชั้นต้นออกมาได้อย่างยากลำบาก หากเป็นแดนนภาขั้นสองชั้นกลาง หรือผู้แข็งแกร่งแดนนภาขั้นสองชั้นยอดล้วนมาท้าทายเขา แล้วเขาควรรับมืออย่างไร?

แค่อาศัยวิชาลับเชียนเสวียนที่เทพมารแก้ไขแล้ว มันรับมือไหวจริง ๆ หรือ?

จู่ ๆ ลี่เฉินก็เอ่ยปากพูดขึ้นมาว่า: “มีสถานที่แห่งหนึ่ง บางทีเจ้าควรไปสักเที่ยว ไม่แน่ที่นั่นอาจจะสามารถช่วยเจ้ารับมือกับนักบูโดในโลกบู๊โบราณล่างได้”

หยางเฉินดีใจขึ้นมาในทันที ก่อนจะรีบถามว่า: “ที่ใดหรือ?”