“นี่ ยามาโตะคุง ทำไมวันนี้ไม่หยุดเล่นเกมแล้วมาอ่านหนังสือกันล่ะ ตอนนี้ใกล้จะได้เวลาสอบแล้วนะ”

 

ณ ห้องชมรมวรรณกรรมหลังเลิกเรียนตามเคย ยูซุก็ได้ยื่นคำแนะนำแบบนั้นออกมา

 

“อ้อ นี่มันใกล้จะสอบกลางภาคแล้วสินะ เข้าใจแล้ว”

 

แน่นอนว่านี่มันไม่ใช่เวลาที่จะมาเล่นเกม

 

ผมเก็บเกมคอนโซลที่กำลังจะเชื่อมกับทีวีกลับไป จากนั้นก็หยิบสมุดจดกับตำราเรียนออกมาจากกระเป๋าแล้วนั่งหันหน้าโต๊ะไปทางยูซุ

 

“เอาละ มาทำคะแนนสูงๆ กันเถอะ ก่อนอื่นเริ่มที่ภาษาญี่ปุ่นกัน ฉันจะติวนายให้หนักเลย เพราะงั้นพยายามเข้า!”

 

“เฮ้ย ทำไมฉันถึงอยู่ในตำแหน่งที่เป็นคนถูกสอนล่ะ”

 

ผมถามออกไปเมื่อเห็นว่าบทสนทนาดำเนินไปในทิศทางแปลกๆ ยูซุเอียงหัวอย่างนึกสงสัย

 

“เอ๊ะ ก็ยามาโตะคุงเป็นประเภทที่ไม่เข้าใจความรู้สึกของคนไม่ใช่เหรอ? เพราะงั้นก็เลยไม่ค่อยเก่งภาษาญี่ปุ่น”

 

“เฮ้ยหล่อน ด่าฉันซะเนียนเลยนะ”

 

คิดไงมาคบกับผู้ชายแบบนี้กันนะ

 

“เอ่อ หรือว่านายเก่งเหรอ”

 

“เปล่า… ก็ไม่ได้เก่งหรอก”

 

“เห…”

 

ไม่รู้ทำไมยูซุถึงได้ทำท่าอวดภูมิ

 

“งั้นเพื่อเห็นแก่ยามาโตะคุง ฉันจะเป็นคนติวให้นายเอง!”

 

“…ก็ตามใจ”

 

ผมยอมแพ้ต่อการประเมินและพยักหน้าอย่างไม่เต็มใจ

 

เมื่อเห็นว่าผมยอมตกลง ยูซุก็ได้เปิดสมุดรวมโจทย์และอ่านสิ่งที่อยู่ข้างใน

 

“งั้นก็ จงบอกความหมายของสุภาษิตต่อไปนี้ ‘ขี้ตากระเด็น’ (รู้แจ้ง)”

 

“ขี้ตาเหรอ… อ๊ะ มันเป็นคำอุปมาถึงคอนแทคเลนส์ใช่มั้ย การที่บอกว่ามันกระเด็น ก็แปลว่าสิ่งที่มองเห็นจนถึงตอนนี้มันพร่าไปหมดสินะ”

 

“ผิด! นี่ตีความไปแบบนั้นได้ยังไงกันน่ะ!?”

 

“อะ เอาจริงแล้ว ครั้งหน้านี่แหละ”

 

ผมรู้สึกเสียหน้า

 

“งั้นข้อต่อไป ‘ต้นไม้แห้งภูเขาร่าเริง’ (ต้นไม้ที่ตายไปแล้วจะกลายเป็นปุ๋ยให้กับภูเขา)”

 

“ไม้แห้งเหมาะแก่การทำฟืน เพราะงั้นจึงแนะนำให้ไปตั้งแคมป์บนภูเขาอย่างร่าเริง”

 

“ผิด! ไม่มีสุภาษิตเกี่ยวกับความรู้กลางแจ้งแบบนั้นหรอก! ข้อต่อไป ‘หินต่างเขา’ ”

 

“ถ้าเกิดสร้างเตาทำอาหารจากหินธรรมชาติบนภูเขา การตั้งแคมป์ก็จะยิ่งสนุก”

 

“ช่วยออกไปจากการตั้งแคมป์สักทีได้มั้ย! คำคำนี้มันมีความหมายว่าประสบการณ์ของผู้อื่นจะทำให้เราพัฒนาตนเองได้!”

 

“โอ้~ งี้นี่เอง ขี้ตากระเด็นเลย”

 

“เมื่อกี้นายพูดว่าขี้ตากระเด็นใช่มั้ย!?”

 

“น่าๆ ไปคำถามต่อไปกันเถอะ”

 

ผมเมินยูซุที่ดูเคืองๆ และให้ไปยังคำถามต่อไป

 

“ถึงยอมรับไม่ได้เท่าไหร่…แต่ก็เอาเถอะ งั้นข้อต่อไป ‘ใช้กุ้งจับปลากระพง’ (เอาของดีมาล่อของดี)”

 

“เวลาไปตั้งแคมป์ที่ทะเล—”

 

“ไม่ใช่! นั่นมันไม่ได้เกี่ยวกันเลย! นายกำลังจะบอกว่าใช้กุ้งจับปลากระพงแล้วก็ทำบาร์บีคิวมากินกันใช่มั้ยล่ะ!”

 

“จะว่าไปฉันชักอยากไปตั้งแคมป์แล้วสิ หลังสอบเสร็จไปกันเถอะยุซุ”

 

“ใครจะไปกันยะ!? ไหงใจของนายถึงหลุดลอยไปกับการตั้งแคมป์ได้ฮะ! แล้วก็ต่อให้ไปตั้งแคมป์กับคนเก็บตัวอย่างยามาโตะคุงจริงนายจะไปทำอะไรได้!”

 

ผมยักไหล่ให้กับคำพูดหยาบคายของยูซุ

 

“ทำอะไรได้เหรอ? ไม่รู้สิ แต่ถึงจะไม่ค่อยมีประโยชน์ ก็ยังดีกว่าไม่มีนี่”

 

“เข้าใจแล้ว! นี่นายกำลังยกตัวอย่างของคำว่าต้นไม้แห้งภูเขาร่าเริงสินะ!”

 

“นอกจากนี้ถ้าเกิดชวนสาวยอดนิยมอย่างยูซุไปด้วยได้ คนอื่นๆ ที่เคยตั้งแคมป์ก็จะตามมาด้วย ขอแค่ฉันชวนยูซุมาได้คนเดียว ผลลัพธ์ทุกอย่างก็จะลงตัว”

 

“นี่เองก็เป็นความหมายของการใช้กุ้งจับปลากระพง! ไอ้การให้คำตอบล่าช้าแบบนี้มันคืออะไร!”

 

เมื่อได้ยินคำคัดค้านของยูซุ ผมก็ขมวดคิ้ว

 

“ว่าแล้ว ภาษาญี่ปุ่นนี่ยากจัง… ฉันงี้ตีความไม่ออกสักอย่างเลย”

 

“100 คะแนนต่างหากย่ะ! ยกเว้นซะจากเรื่องที่ไม่เข้าใจความรู้สึกของคนอื่น!”

 

 

ถึงคะแนนด้านภาษาประจำชาติของผมจะไม่เป็นไร แต่ดูเหมือนคะแนนความเป็นมนุษย์ของผมจะได้ตัวแดง