ตอนแรกผมกลุ้มใจเกี่ยวกับการแสดง แต่พอลองทำดูกับทำได้อย่างน่าเหลือเชื่อ

 

“นากายะมะซัง เก่งจังเลยนะคะ…….ผิดคาดเลยค่ะ อะ ขออภัยด้วยค่ะ เห็นว่ามีอิมเมจที่ดูเงียบสุดๆ เลยตกใจมากเลยค่ะ ที่พูดต่อหน้าคนอื่นได้คล่องขนาดนี้”

 

แม้แต่นิโอซังที่คอยจัดการดูแลยังให้คำชม เธอที่เป็นกลางนั้นจะพูดแต่ความจริง ดังนั้นที่ได้รับคำชมทำให้ผมดีใจจริงๆ

 

คงเพราะที่ผ่านมาผมไม่ได้เป็นอะไรเลยด้วยแหละมั้ง อาจจะเพราะไม่เคยมีคาแรคเตอร์ด้วย ก็เลยทำให้สวมบทบาทง่ายกว่าคนอื่น อีกอย่าง เพราะเคยเป็นตัวประกอบ เลยทำให้ชำนาญเรื่องการแสดงบทบาทที่ได้รับมา

 

การฝึกฝนการแสดงเริ่มขึ้นในทำนองนั้น

ปฏิสัมพันธ์กับแมรี่ซังจึงได้เพิ่มขึ้นไปด้วยตามธรรมชาติ เพราะสิ่งนั้นทำให้ทัศนคติของแย่ริวซากิตอนฝึกซ้อม แย่ลงไปอีก

 

คงจะไม่สบอารมณ์เวลาผู้หญิงที่ตัวเองสนใจมาคุยกับผมสินะ

ลักษณะทั่วไปของพระเอกฮาเร็มนั้น มักจะหัวทึบในด้านผู้หญิง แต่เมื่อใดที่จะถูกผู้ชายอื่นฉกไป ก็จะแสดงความหวงออกมาทันทีーเรื่องแบบนี้ก็มีอยู่ด้วย

 

และในขณะนี้ ริวซากิกำลังอยู่ในสถานะนั้น

และแมรี่ซังพอรู้ถึงหัวใจริษยาของริวซากิก็คุยกับผมมากขึ้นอีก เพราะเหตุนั้นทำให้ริวซากิหัวร้อนอย่างมาก

 

หมอนั่น ติดตัวตนปลอมๆของแมรี่ซังไปเรียบร้อยแล้ว นางเอกรองคนอื่นถูกปล่อยไว้ ทั้งคิราริกับยุซุกิไม่ถูกสนใจเลย

 

…..เอาเถอะ ยุซุกิที่อุทิศตัวตนและไม่ค่อยได้ทำตัวผลีผลามนั้น ถึงจะโดนไม่สนใจก็ไม่ได้เป็นอะไรมากก็เถอะ

แต่คิรารินั้นไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด เธอไม่เคยได้พูดกับผมอีกเลย ตั้งแต่ที่พบกันที่ร้านหนังสือก่อนหน้านี้……เห็นได้ว่าพักนี้เธอเริ่มอยู่ตัวคนเดียวมากขึ้น

 

เธอคิดอะไรของเธออยู่กันแน่นะ?

ผมยังไม่รู้คำตอบนั้น….แต่ว่าในตอนนี้ คิราริยังคงเป็นไปตามที่แมรี่ซังคาดการณ์ไว้อยู่ เรื่องนั้นทำให้ผมไม่สบายใจ แต่ว่าผมก็ทำอะไรไม่ได้ด้วย ดังนั้นถึงจะคิดไปก็ไม่ช่วยอะไร

 

อีกด้าน อาสึสะที่อยู่นอกเนื้อเรื่องนั้น ใช้ชีวิตอยู่อย่างสงบสุขมากๆ

เธอถูกมอบหมายให้เล่นบทกาน้ำชาพูดได้ และก็มีไฟอย่างมาก เธอได้รับชุดแต่งกายที่เกี่ยวข้องกับกาน้ำชาและส่งเสียงร่าเริง

 

“อุหวา น่ารักจัง ทำเองหรอ? สุดยอดเลยนะ”

 

พักนี้เธอเริ่มร่าเริงขึ้นอย่างมาก และสนิทกับผู้หญิงในห้องเรียนด้วย ตอนที่อยู่ในฮาเร็มของริวซากิ เธอนั้นพูดอยู่กับแค่คนในฮาเร็ม แต่ผมก็คิดว่าเป็นสัญญาณที่ดีแล้ว มุมมองของเธอนั้นกว้างขึ้น และก็คงมองเห็นอะไรหลายๆอย่างมากขึ้นละมั้ง ความสัมพันธ์กับผู้คนก็ดีขึ้นเช่นกัน

 

ที่เธอกลายเป็นเด็กผู้หญิงทั่วไปแลบนี้ ผมรู้สึกดีใจในฐานะพี่ชายอยู่หรอก…..ใครจะไปรู้อนาคตข้างหน้าได้ล่ะ

 

ーก็ เหลืออีกสองสัปดาห์ก่อนจะถึงงานโรงเรียน ผมได้ใช้เวลาไปกับวันๆอันแสนยุ่งทุกวัน

 

“มู่ว……..!”

 

พักนี้ หลังเลิกเรียน ผมได้ทุ่มเวลาทั้งหมดให้กับการฝึกฝนการแสดง

เพราะแบบนั้นทำให้ผมไม่ได้เล่นกับชิโฮะเลย

 

แต่ว่า ตอนที่ผมกำลังซ้อมอยู่ เธอก็อยู่ในห้องเรียนตลอดเวลา

แถมเธอยังจ้องมาด้วยสีหน้าไม่พอใจอะไรซักอย่างจากมุมของห้องเรียนด้วย

 

(อะ อะไรกัน? ผมทำอะไรลงไปหรอ???)

 

บอกตามตรง ผมไม่เข้าใจเหตุผลเลย

ระหว่างฝึกซ้อมเธอแต่บึ้งตึงตลอดเวลาแท้ๆ พอถึงเวลากลับบ้านแล้วเรียกเธอ ก็ส่งเสียงดีใจทันที ดังนั้นผมเลยไม่ได้ถามว่าเธอไม่พอใจอะไร

 

เอาเถอะ ถ้ามันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ปล่อยผ่านไปก็คงไม่เป็นอะไร……ผมคิดแบบนั้น แต่วันนี้ความไม่สบายใจนั่นเหมือนจะ’ปะทุ’ออกมาแล้ว

 

หลังเลิกเรียน วันนี้เวลาซ้อมกินเวลาไปมากจนล่วงเลยมาถึง6โมงเย็น

เคอร์ฟิวของชิโฮะคือ1ทุ่ม ดังนั้นถึงจะน่าเสียดายแต่พวกเราไม่มีเวลาคุยกันมาก ผมเลยแยกกับเธอทันที

 

“ชิโฮะ ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ? อย่าเอาแต่ดูอนิเมะอย่างเดียว ทำการบ้านให้เรียบร้อยด้วยนะ?”

 

ผมมาส่งเธอหน้าบ้าน และก็โบกมือให้

ผมหันหลังให้และตั้งใจจะกลับบ้านทั้งอย่างนั้นเลยแต่ว่า

 

“กึนุนุนุนุ”

 

ชิโฮะคว้าเข็มขัดของผมไว้อย่างแน่นเพื่อและหยุดผมเอาไว้

 

“เก๊ะ”

 

เพราะแบบนั้น ทำให้ท้องของผมโดนรัดแน่น และปล่อยเสียงแปลกออกมา

ทะ ทำไมล่ะ? ทำไมถึงโกรธขนาดนั้นล่ะ?

 

พอผมกำลังงงเพราะไม่เข้าใจสาเหตุอยู่ ในที่สุดชิโฮะก็บอกเหตุผลออกมา

 

“ขี้โกง! เอาแต่คุยกับแมรี่จังอย่างเดียวเลย…….ถะ แถมยังพูดกับเธอว่า’รักนะ’บ้างล่ะ’เธอคือคนสำคัญ’บ้างล่ะ แบบนั้นไม่ได้นะ”

 

ーเธอหึงนี่เอง

ไฟริษยาเธอคงถูกจุดขึ้นมา เพราะแมรี่ซังเล่นเป็นนางเอกสินะ

 

เดี๋ยว ไม่สิไม่ไม่ แบบนั้นไม่แปลกไปหน่อยเหรอ?

 

“ธะ เธอสนับสนุนเองแท้ๆนะ? คนที่ให้ผมเล่นเป็นพระเอก ก็คือชิโฮะเองนะ???”

 

ก็เพราะ คนที่ผลักดันหน้าที่พระเอกมาให้ผม ก็เธอนั่นแหละ

ไม่สิ ความรักของเธอมันค่อนข้างหนักกว่าคนอื่นผมก็รู้อยู่ก่อนหน้านี้แล้ว แต่ว่า ผมคิดว่าเธอน่าจะเข้าใจดีและสนับสนุน ผมคิดว่าถ้าการแสดงล่ะก็ถึงจะมีพูดกับผู้หญิงบ้างก็คงไม่เป็นไร

 

แต่ว่า เพราะชิโฮะนั้นค่อนข้างบ๊องเอาเรื่อง

ดูเหมือน เธอจะไม่ได้คิดอะไรเลยซักอย่าง

 

“มะ ไม่ได้คิดว่าจะเป็นอย่างนี้เลย……ก็แค่คิดว่าอยากจะเห็นโคทาโร่คุงตอนเท่ๆเฉยๆ ไม่คิดว่าจะไปจู๋จี๋กับผู้หญิงคนอื่นขนาดนั้นเลยนะ! อูว นี่น่ะถือว่านอกใจนะ……พักนี้ก็ไม่เคยคุยกันเลยด้วย หรือว่าจะอยู่ในช่วง’หยุดพัฒนา’หรอ? ไม่ได้นะแบบนั้น ฉันยังร้อนรักอยู่เลยนะ? แค่อยู่ข้างโคทาโร่คุงฉันยังยิ้มร่าเริงอยู่เหมือนเดิมเชียวนะ? อุตส่าห์คิดเรื่องของโคทาโร่คุงตั้งขนาดนี้ จะไม่ให้แคร์กันให้มากกว่านี้หน่อยหรอ? ถึงจะมีเคอร์ฟิวอยู่ก็เถอะ โคทาโร่คุงแค่มาที่บ้านก็พอแล้วนี่นา! มาสิ ไปกันเถอะ? วันนี้จะต้องอบรมให้รู้เรื่องเลยนะ? โคทาโร่คุงน่ะยังไม่ค่อยจะสำนึกตัวเองเท่าไรในฐานะเพื่อนของฉันเลย”

 

จะว่าไงดี ไอ้แบบนี้ก็ไม่ได้เห็นมาพักใหญ่เลยนะ

ผมทำหน้ากึ่งๆยิ้ม ขณะโดนชิโฮะลากตัวไป

 

…..เอาเถอะ ช่างมันละกัน

ผมเองก็คิดเหมือนกัน เรื่องที่พวกเรายังคุยกันไม่พอ

 

ถ้าเป็นคำเทศนาจากชิโฮะล่ะก็ อีกนัยนึงมันก็เหมือนเป็นรางวัลเหมือนกัน

ก็เพราะ ไม่ว่าเธอจะทำอะไรก็น่ารักไปหมดนี่นะ