คำเยาะเย้ยของผม ทำให้แมรี่ซังอารมณ์เสีย

 

“เห้อ……ดูเหมือนหมาน้อยเนี่ย จะเห่าเก่งจะเลยนะ?”

 

“โฮ่งโฮ่งโฮ่ーง”

 

“อาระ คุณหมาน้อยน่ารัก เงียบซักทีเถอะ? เพราะตอนนี้ฉันเริ่มอารมณ์ไม่ดีแล้วนะ”

 

“ถ้าอย่างงั้นก็ส่งผมกลับบ้านซักทีสิ”

 

ผมไม่ได้ยอมคุยกับเธอเพราะว่าชอบซักหน่อยแท้ๆนะ

 

“อยากลงจากรถหรอ? ถึงแม้จะอยู่กลางผู้เขาที่ไม่มีบ้าน ไม่มีเสาไฟก็ตาม?”

 

“ไม่อะ ถ้าตอนนั้นผมคงเลียขาเธอเหมือนหมาน้อย เพื่อทำให้อารมณ์ดีละมั้ง เพราะแบบนั้นส่งให้ถึงบ้านด้วย”

 

“……น่าเบื่อจังน้า ถ้ารีแอคชั่นได้เหมือนเรียวมะซักหน่อยจะดีกว่านี้แท้ๆ”

 

“เพราะผมไม่ใช่พระเอกละนะ ตัวประกอบไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากทำตามตัวละครหลักอยู่แล้วด้วยนะ”

 

“อาระ? เมื่อกี้ยังบอกว่าฉันเป็นนางเอกรองอยู่แท้ๆนะ?”

 

“นางเอกรองก็เป็นตัวละครหลักไม่ใช่รึไง? ความหมายมันไม่เหมือนตัวละครรองอยู่แล้วด้วย คิดว่าไม่ได้พูดอะไรแปลกไปนะ”

 

“…..เห้อ ตัวประกอบที่รู้ดีเรื่องเนื้อเรื่องเนี่ย น่ารำคาญจังนะ”

 

แมรี่ซังถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา

จากนั้นเธอก็เอามือกดสวิตช์ เธอถอดฟิลเตอร์ที่บดบังวิวด้านนอกอยู่

 

“อะ บ้านผมล่ะ”

 

จากนั้นสิ่งที่ปรากฏต่อหน้า ก็คือบ้านที่คุ้นเคย

ดูเหมือนรถจะหยุดวิ่งตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้…….ผมไม่รู้สึกตัวเลยเพราะแรงสั่นมันเล็กน้อยมาก สมกับที่เป็นรถของคนรวยละนะ

 

“ขอบคุณที่มาส่งนะ ดีใจที่ไม่ใช่กลางภูเขา”

 

“ที่คิดไว้ จริงๆก็อยากเอาไปปล่อยไว้ที่ไหนซักที่นึงอยู่นะ? โคทาโร่เนี่ยเก่งเรื่องทำให้ฉันอารมณ์เสียเนอะ”

 

“ขอบคุณที่ชม”

 

อะไรกัน พอคุยกันด้วยเปลือกนอกแบบนี้แล้วรู้สึกไม่ดีเลย

ถ้าคุยกันมากกว่านี้ก็มีแต่จะแย่ลง ดังนั้นผมเลยตัดสินใจลงจากรถ

 

“ขอบคุณที่มาส่งนะครับ”

 

ผู้ชายสูงอายุที่ขับรถลงมาเปิดประตูให้ ผมเลยก้มหัวขอบคุณ เขาก็ยิ้มมาให้จากนนั้นก็ก้มหัวอ่อนๆเพื่อส่ง

 

“ปู่ กลับเดี๋ยวนี้เลย ฉันเหนื่อยแล้ว”

 

“รับทราบแล้วครับ”

 

แมรี่ซังยังพูดจาดูเหมือนกับคุณหนูอีกด้วย

ผมหันไปมองเธอ แต่เธอไม่ได้มองผมแล้ว ผู้ชายที่ถูกเรียกว่าปู่ปิดประตูและกลับไปที่นั่งคนขับ จากนั้น ลีมูซีนก็แล่นออกไป

 

หลังจากยืนยันได้ว่ากลับมาอย่างปลอดภัย ผมก็เปิดประตูบ้าน

 

“……กลับมาแล้ว”

 

คำที่พูดออกมา มีความเหนื่อยล้าปะปนมาด้วย

พอคุยกับแมรี่ซัง ดูจะทำให้ผมเหนื่อยจริงๆ

 

ผมรู้สึกคอแห้งมาก บางทีคงเพราะผมปล่อยอารมณ์ออกไปเยอะ ขณะที่ผมกำลังจะไปหยิบน้ำที่ครัว อาสึสะที่อยู่ห้องนั่งเล่นก็เรียก

 

“โอนี่จัง ยินดีต้อนรับ”

 

“อะ อืม…….กลับมาแล้ว”

 

หายากจังนะ ทั้งๆที่ต่อให้ผมกลับมาก็ไม่เคยพูดยินดีต้อนรับแท้ๆ

เธอที่กำลังกดโทรศัพท์เล่นอยู่นั้น หันความสนใจมากทางผม

 

“บ้านชิโมสึกิซัง เป็นอย่างไงบ้าง?”

 

“…..สนใจหรอ?”

 

เธอบอกไม่อยากไป แต่ก็ถามแบบนั้นทันทีที่มาถึง…….อาสึสะจริงๆแล้วอยากไปสินะ?

 

“มะ ไม่ใช่แบบนั้นซักหน่อยนะ……ก็แค่ อาหารดูน่าอร่อย”

 

พูดแบบนั้น เธอก็ชูจอมือถือของเธอให้ผมดู

อะไรกันนะ? พอผมมองไปที่จอ ก็เห็นอาหารของบ้านชิโฮะที่ผมเพิ่งกินไป

 

“ชิโมสึกิซังมั่นใจมากเลยล่ะ…….อู ถ้าเอามาให้ดูแบบนี้ มันก็ต้องเสียดายแน่อยู่แล้วสิ น่าจะเมินเรื่องที่บอกตัวเองเป็นโอเน่จังและไปด้วยกันก็คงดี……”

 

อา จะว่าไปอาสึสะกับชิโฮะรู้เบอร์ติดต่อกันเองด้วยแฮะ

ทั้งคู่ดูจะเข้ากันได้ดีเลยนี่ ดูเหมือนเธอจะส่งข้อความหากันบ่อยด้วย ประวัติการแชทก็ดูเยอะ

 

สุดท้ายทั้งคู่ก็ดูสนิทกันได้

ความสัมพันธ์ของทั้งสองคน รักษาจิตใจของผม

 

ส่วนวิธีของทั้งคู่นั้น ก็รู้สึกดูจะมีความอ่อนโยนอยู่ด้วย

มันไม่ได้เหมือนผมกับแมรี่ซังที่คุยกันแบบไม่ได้มีอะไรลึกซึ้ง

 

(น่ารักจริงๆด้วยละน้า)

 

บางทีคงเพราะผมคุยกับนักบิดเบือน ที่มีนิสัยบิดเบี้ยวละมั้ง

พอคิดถึงเธอสองคนแล้ว จึงทำให้จิตใจที่สกปรกของผมถูกชำระล้าง……