ตอนที่ 207 โอกาสดีงาม

แต่สองวันถัดมา เจ้าของกิจการฮวาก็เริ่มสัมผัสได้ถึงความผิดปกติ

วันที่สาม มีลูกค้าขาประจำแนะนำลูกค้ารายใหม่ให้มาเยือนอีกแล้ว ซึ่งภายในหนึ่งวันขายออกไปเกือบสามสิบขวด วันที่สี่ก็จำนวนพอๆ กัน!

วันที่ห้า!

ตอนที่ซ่งอิงมาเยือน โรงอี้จวินยุ่งมาก เถ้าแก่เหนียงทั้งดีใจทั้งปวดหัวเล็กน้อย

ลูกค้าที่มา ส่วนใหญ่มุ่งไปที่ยาสระชิงซือโสมทั้งสิ้น การค้าขายดีขึ้นมา ทว่าหากเทียบกับร้านชุ่ยเหยียนไจย่อมไม่ถือว่าขายดิบขายดีอะไรมากมาย แต่สำหรับโรงอี้จวินถือเป็นเรื่องที่พบเห็นได้น้อยครั้ง

ส่วนยาสระชิงซือธรรมดา วันนี้ขายออกไปถึงสี่สิบขวด แต่นี่ยังไม่ถึงช่วงเที่ยงวันเลยนะ?

รวมแล้ววันที่ห้านี้ ยาสระโสมขายออกไปทั้งสิ้นสี่สิบขวด ส่วนยาสระชิงซือขายออกไปเก้าสิบขวด?!

เจ้าของกิจการฮวาตกตะลึงจริงๆ

นางคิดว่ายาสระชิงซือนี้ไม่เลวเลย แต่ถึงอย่างไรก็ไม่เคยใช้เองมาก่อน จึงคิดว่าอย่างมากสุดก็คงมีประสิทธิผลให้เห็นบ้างเล็กน้อยเท่านั้น

คาดไม่ถึงจริงๆ ว่าจะได้รับความนิยมมากมายขนาดนี้!

โดยทั่วไปของการเริ่มขายสินค้าใหม่ ประมาณเจ็ดวัน หากไม่มีคนถามหาสินค้าด้วยความสนใจ ต่อไปภายหน้าคิดจะขายได้ดีเกรงว่าก็คงเป็นไปไม่ได้แล้ว แต่เห็นได้ชัดว่ายาสระชิงซือไม่ต้องกังวลเรื่องเหล่านี้เลยสักนิด!

เดิมทีนางตกลงกับซ่งอิงเอาไว้ห้าวันก็เพราะอยากให้ซ่งอิงมีเวลาเตรียมใจเอาไว้ด้วย แต่คิดไม่ถึงจริงๆ …

คนที่ขาดการเตรียมใจเป็นนางต่างหาก!

การรับมือลูกค้าให้ดีไม่ง่ายเลย เจ้าของกิจการฮวาถึงขั้นเหงื่อผุดบนใบหน้า “แม่นางซ่ง คิดไม่ถึงเลยจริงๆ ว่าของท่านจะขายดีขนาดนี้…”

หลายวันมานี้ นางได้ส่วนแบ่งเกือบๆ ห้าร้อยอีแปะเห็นจะได้กระมัง

ดูไม่มากมาย แต่ในความเป็นจริง นางทำเงินได้ไม่น้อยเลยต่างหาก!

ประการแรก ได้ซื้อความนิยมจากผู้คน ยกระดับชื่อเสียงโรงอี้จวิน ประการที่สอง ได้ช่วยส่งเสริมยอดขายของเยียนจือและแป้งทาหน้าอื่นๆ ในร้านของนางไปด้วย

ซ่งอิงถอนหายใจด้วยความโล่งอก “ใช้ดีก็ดีเจ้าค่ะ เจ้าของกิจการฮวาคิดว่าหลังจากนี้ข้าควรส่งสินค้าอย่างไรจึงจะเหมาะสมหรือเจ้าคะ”

เจ้าของกิจการฮวาครุ่นคิดแล้วใช้กระดานลูกคิดคำนวณอยู่ครู่หนึ่ง ท้ายที่สุดกล่าว “หากแม่นางเชื่อในตัวข้า จากนี้ทุกๆ เจ็ดวันส่งสินค้าหนึ่งครั้ง จำนวนก็…ยาสระโสมยึดตามปริมาณปัจจุบัน แต่หากเป็นยาสระธรรมดา เพิ่มขึ้นอีกหนึ่งเท่าตัว ว่ากันตามสถานการณ์ตอนนี้ หลังจากนี้ยาสระผมของแม่นางจะต้องขายดิบขายดียิ่งๆ ขึ้นแน่นอน ข้ามีความมั่นใจว่าสินค้าจำนวนเท่านี้จะขายหมดในเจ็ดวันได้สบายๆ!”

สินค้าของซ่งอิงตัวนี้ได้เปรียบที่ราคา!

ทั้งใช้ได้ผลจริงทั้งราคาย่อมเยา!

ไม่เหมือนร้านชุ่ยเหยียนไจ จ่าวโต้วธรรมดาๆ เกรงว่าต้องเสียหลายตำลึงเงินเชียวละ!

“ทว่าหากยาสระผมนี้ทำยาก…เช่นนั้นหลังจากนี้จะจำกัดปริมาณก็ย่อมได้เช่นกัน เพียงแต่…สินค้าของแม่นางเดิมทีไม่ถือว่าราคาแพง พอเป็นเช่นนี้ เงินที่แม่นางได้ก็จะน้อยลงไปมากด้วย” เจ้าของกิจการฮวากล่าว

“เจ้าของกิจการฮวามิต้องกังวลใจไป ก็เอาตามที่ท่านว่า เจ็ดวันส่งสินค้าหนึ่งครั้งเจ้าค่ะ” ซ่งอิงพยักหน้าตกลง “ว่าแต่…ท่านเคยคิดไว้บ้างหรือไม่ว่าจะปรับปรุงบริเวณประตูหน้าโรงอี้จวินสักหน่อย ป้ายคำขวัญร้านนั่นเก่าไปนิดแล้วจริงๆ แล้วก็สินค้าของที่นี่ คล้ายว่าไม่มีสินค้าตัวใหม่ออกมานานมากแล้วกระมัง”

ถึงอย่างไรจะให้ลูกค้าทั้งหมดมุ่งมาที่ยาสระผมอย่างเดียวไม่ได้กระมัง

หากเป็นเช่นนั้นภายในระยะเวลาสั้นๆ ก็พอได้อยู่ แต่นานวันเข้า เจ้าของกิจการอาจเห็นว่ายาสระผมขายง่ายกว่า เช่นนั้นยังจะทำสินค้าอื่นออกมาอีกหรือ

เจ้าของกิจการฮวานิ่งอึ้งไป จากนั้นไม่ทันไรก็ยิ้มฝืด “ข้าย่อมอยากปรับเปลี่ยนหน้าร้านอยู่แล้ว เพียงแต่…ก่อนหน้านี้กิจการไม่ค่อยดี…”

“ตอนนี้ดีแล้วไม่ใช่หรือเจ้าคะ ท่านต้องมีความมั่นใจให้มากๆ จึงจะถูก อย่างไรเสีย…หากมีวันหนึ่ง ข้าไม่ขายของสิ่งนี้แล้ว ทางด้านท่านจะไม่เท่ากับสูญเสียความนิยมกลับไปเป็นเช่นเมื่อก่อนอีกหรือ” ซ่งอิงกล่าว

เจ้าของกิจการฮวานิ่งอึ้งไปชั่วหนึ่ง จากนั้นกลับแววตาลุกวาว

จริงสิ ตอนนี้เป็นโอกาสดีแล้วมิใช่หรือ

ไม่ใช่ว่าก่อนหน้านี้นางไม่ได้ทำสินค้าตัวใหม่ออกมาเลย เพียงแต่ทุกครั้งล้วนถูกชุ่ยเหยียนไจตัดราคา…

แต่ครั้งนี้แตกต่างออกไปแล้ว ยาสระผมนี้โดดเด่นกว่าสิ่งอื่นใดและร้านชุ่ยเหยียนไจไม่ทันได้ตั้งตัวเลยด้วยซ้ำ กว่าพวกเขาจะทำออกมาเหมือนๆ กันหรือทำของที่ดีกว่าขึ้นมาได้ ทางด้านนางคงทำให้ขึ้นชื่อได้แล้ว! อีกอย่างร้านชุ่ยเหยียนไจ ต่อให้ทำยาสระผมลักษณะเช่นนี้ออกมา จะขายในราคาถูกเช่นนี้ได้หรือ

ด้วยนิสัยของพวกเขา แน่นอนว่าเป็นไปไม่ได้!

ตอนที่ 208 กระชับความร่วมมือ

เจ้าของกิจการฮวาตื่นเต้นเล็กน้อยเช่นกัน อย่างไรเสียกิจการบรรพบุรุษก็อยู่ในกำมือนาง นางไม่หวังให้กิจการต้องล้มพับในมือนางเช่นกัน

เพียงแต่ แม้ว่าตอนนี้เป็นโอกาสที่ดี แต่นางกลับไม่ค่อยมั่นใจเท่าไร

อดมองซ่งอิงแวบหนึ่งไม่ได้ ในแววตาแฝงการชั่งน้ำหนักเล็กน้อย คล้ายกำลังยืนยันว่าคนผู้นี้น่าจะพึ่งพาได้หรือไม่

สาเหตุทั้งหมดที่ลูกค้าของร้านเพิ่มมากขึ้นล้วนเป็นเพราะแม่นางคนนี้ แต่หากแม่นางกลับลำไปร่วมมือกับร้านชุ่ยเหยียนไจในยามที่นางเพิ่งปรับปรุงหน้าร้านเสร็จหมาดๆ ล่ะ ถึงเวลาไม่เพียงแต่นางเสียหน้า แม้แต่ลูกค้าเก่าก็จะรั้งเอาไว้ไม่ได้แล้วด้วย

ครั้นคิดเช่นนี้ เจ้าของกิจการฮวาก็รู้สึกหวาดหวั่นใจ

ดูจากผลประกอบการของวันนี้ก็รู้สึกกลุ้มใจขึ้นมาเล็กน้อยเสียแล้ว

กิจการยอดเยี่ยมเกินไป นำมาซึ่งความกลัดกลุ้มได้เช่นกัน!

หากแม่นางผู้นี้เป็นคนที่ร้านอื่นส่งมาพิฆาตพวกเขา เช่นนี้ก็คง…ล้มละลายหมดสิ้นของจริง

แม้ซ่งอิงไม่ชอบต่อสู้แข่งขัน แต่ไม่ได้หมายความว่านางจะมองความนึกคิดของผู้อื่นไม่ออก อีกทั้งเพราะชีวิตก่อนหน้าเคยมีประสบการณ์ยืมจมูกคนอื่นหายใจ นางจึงถนัดการพิจารณาสถานการณ์และตัดสินนิสัยใจคอผู้คน

“เจ้าของกิจการฮวา หรือไม่พวกเราลงนามสัญญากันใหม่สักฉบับ” ซ่งอิงกล่าว

“ว่าอย่างไรนะ” เจ้าของกิจการฮวาตะลึงงัน “แม่นางมีอะไรไม่พึงพอใจต่อ…สัญญาฉบับก่อนหน้านี้แล้วหรือ”

“ไม่ใช่เจ้าค่ะ เพียงแต่คิดว่าเพื่อรักษาผลประโยชน์เราทั้งสองฝ่าย และจะได้กระชับความร่วมมือกันยิ่งขึ้นอีกหน่อย” ซ่งอิงกล่าว

เจ้าของกิจการฮวามองนาง คิดถึงความเป็นไปได้บางอย่างแต่ไม่ได้เป็นฝ่ายเอ่ยปากขึ้นมาก่อน

ซ่งอิงครุ่นคิดแล้วกล่าวไปตามตรง “ยาสระชิงซือตัวนี้ไม่น่าจะได้รับความนิยมเพียงแค่ในอำเภอหลี่เท่านั้น คิดว่าในสถานที่อื่นก็น่าจะพอกัน แต่ข้าตัวคนเดียวคิดจะทำกิจการนี้ให้ใหญ่โตคงไม่ใช่เรื่องง่าย ต่อให้ไปหาสถานที่อื่น ก็ไม่แน่ว่าเจ้าของกิจการเหล่านั้นจะรับฝากขายอย่างเป็นกันเองเฉกเช่นเจ้าของกิจการฮวาด้วย ท่านว่าใช่หรือไม่”

“สินค้าของแม่นางนี้ถึงอย่างไรก็เป็นของที่พบเห็นได้น้อยครั้งและไม่เคยมีคนใช้มาก่อน ฉะนั้นผู้ที่ทำกิจการค้าขายจะระแวดระวังกันบ้างก็เป็นเรื่องปกติ” เจ้าของกิจการฮวากล่าว

หากไม่ใช่เพราะกิจการร้านนางแห่งนี้ย่ำแย่เกินไปแล้ว บางทีนางอาจไม่ตกลงรับฝากขายโดยง่ายขนาดนี้ก็เป็นได้

แม้การรับฝากขายเป็นกิจการที่มีแต่ได้ ทว่าในความเป็นจริง โดยทั่วไปร้านค้าที่เป็นหลักเป็นแหล่งส่วนมากจะไม่ยินดีทำเช่นนั้น อย่างไรเสียขืนของที่คนอื่นนำมาได้รับความนิยมแล้วอีกฝ่ายกลับถอนตัวไปหน้าตาเฉย ฝ่ายที่ขาดทุนก็คือตน

ทำเงินได้เพียงช่วงเวลาหนึ่งเท่านั้น

ไม่เหมือนสถานที่อย่างโรงเย็บปักผ้า ซึ่งอยากจะกวาดสินค้าปักลวดลายของหญิงปักผ้าฝีมือดีทั่วทั้งใต้หล้ามารวมไว้ในร้านก็ย่อมได้

“ดังนั้นข้าอยากจะร่วมมือกับเจ้าของกิจการฮวาใหม่อีกครั้ง” ซ่งอิงยิ้มเล็กน้อย “ด้วยพลังกายพลังใจของตัวข้าเอง ปัจจุบันก็ดูแลได้เพียงแถบตัวอำเภอหลี่เท่านั้น สินค้าเหล่านี้อาศัยวิธีการฝากขายได้ โดยยึดตามราคาที่กำหนดเอาไว้แล้วก่อนหน้านี้ แต่โรงอี้จวินแห่งนี้เป็นร้านขึ้นชื่อเก่าแก่ ข้าคิดว่า…น่าจะรู้จักผู้ค้าขายที่ไปมาหาสู่กันไม่น้อยกระมัง? หากนำไปขายให้พวกเขา ต้องทำเงินได้เพิ่มขึ้นเป็นแน่”

“แต่แม่นางตัวคนเดียว เกรงว่าจะทำไม่ไหวเช่นกันกระมัง? นอกจากแม่นางจะซื้อลูกมือ ทำโรงผลิตขึ้นมาสักแห่ง เช่นนั้นก็ย่อมสำเร็จได้” เจ้าของกิจการฮวาเก็บความคิดเอาไว้ในใจ บอกกล่าวออกไปอย่างซื่อสัตย์จริงใจ

“ถูกต้องแล้ว เพียงแต่ถึงอย่างไรข้าก็ไม่เหมือนเจ้าของกิจการฮวาที่มีคนงานที่ไว้เนื้อเชื่อใจได้อยู่แล้ว การจะซื้อคนงานตอนนี้…เกิดไม่ซื่อสัตย์ขึ้นมา เช่นนั้นข้าก็จะขาดทุนใหญ่หลวง อีกอย่าง ของสิ่งนี้ทำเงินได้จริงๆ ในตอนนี้ แต่ไม่แน่ว่าคนอื่นจะคิดค้นตำรับขึ้นมาไม่ได้นี่เจ้าคะ โดยเฉพาะร้านชุ่ยเหยียนไจ พวกเขามีศักยภาพ บางทีอีกสองสามเดือนกิจการยาสระผมนี้ก็อาจถูกคนแย่งชิงไปแล้ว”

“คนที่ข้าฝึกอบรมอยู่ตอนนี้ ไม่ทันแก่การใช้งานเสียด้วยสิ” ซ่งอิงกล่าวเสริมหนึ่งประโยค

“แต่เจ้าของกิจการฮวาแตกต่างออกไป หากบอกตำรับแก่ท่านแล้วท่านมีช่องทางพอที่จะหาวัตถุดิบได้จำนวนมาก และมีช่องทางเพียงพอให้ขายสินค้าออกไปภายในช่วงเวลาอันสั้นได้ ขอเพียงทุกๆ เรื่องท่านชิงลงมือก่อนหนึ่งฝีก้าว จากนี้ลูกค้านึกถึงยาสระผมสลวยดำเงาก็ย่อมนึกถึงโรงอี้จวินก่อนเป็นแน่…”