ตอนที่ 517 ซื้อคน

อวิ๋นหลิงสีผิวขาวผ่อง อีกทั้งพูดไม่เก่ง แววตาสงบดุจผืนน้ำ อุปนิสัยสุภาพอ่อนโยนดุจหยก น้ำเสียงก็ค่อนข้างสุขุมนุ่มลึก ฟังแล้วชวนให้จิตใจสงบ

เสื้อคลุมของเขายิ่งเป็นอะไรที่เพิ่มความหล่อเหลาอย่างยิ่ง มองดูเหมือนเป็นคุณชายในวงศ์ตระกูลชนชั้นสูงที่อ่อนต่อโลกคนหนึ่ง

ก็ไม่แปลกที่จะชวนให้ผู้คนใจหวั่นไหวเมื่อพบเห็น

เพียงแต่ไม่รู้ว่าหากชิงเหลียนของบ้านนางมองเห็นเม่นน้อยที่หล่อเหล่ามากผู้นี้ จะอดกลั้นความอิจฉาเอาไว้ได้หรือไม่

เพราะวันนี้เปิดร้านอย่างเป็นทางการ ดังนั้นแต่เช้าตรู่ซ่งอิงก็แจกจ่ายแตงหวานให้พวกอวิ๋นหลิงกินกันเพื่อวันนี้จะไม่เปลี่ยนกลับไปร่างเดิม ดังนั้นตอนนี้ในร้านค้ายังคงทำงานกันทันต่อความต้องการ

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะซ่งอิงรู้สึกเข้าใจผิดไปเองหรือไม่ มักรู้สึกว่าแม่นางสาวน้อยสาวใหญ่เหล่านั้นทั้งที่อยากซื้อสบู่หนึ่งถึงสองก้อน แต่หลังมองอวิ๋นหลิงมากหน่อยก็หยิบเอาไปหลายก้อน

ถึงขั้นว่า…ยังมีคนลีลาไม่ยอมไปเสียที ยิ่งก่อให้เกิดความรู้สึกอย่างที่ว่าร้านว่านหลิงเต็มไปด้วยผู้คนไม่ขาดสาย

กิจการค้าขายดีอย่างน่าประหลาด

กระทั่งตกเย็น ซ่งอิงคำนวณบัญชีดู

จากการทุ่มเทในหนึ่งวันนี้ ขายสบู่ออกไปทั้งสิ้นสี่พันหกร้อยกว่าก้อน!

เงินเข้าบัญชีมากถึงเก้าสิบกว่าตำลึงเงิน!

นอกจากขายปลีก วันนี้ยังมีพ่อค้าเร่ขายที่เดินไปตามตรอกซอกซอยในหมู่บ้านมาเยือนไม่น้อย พ่อค้าเร่ขายแต่ละคนรวมๆ แล้วซื้อกันไปอีกประมาณหนึ่งพันก้อน แน่นอนละว่าราคาถูกกว่าขายปลีกสองอีแปะ

มีลูกค้ารายใหญ่มาพูดคุยเจรจาการซื้อขายด้วยเช่นกัน เพียงแต่ซ่งอิงปฏิเสธร่วมการค้ากับผู้อื่นเป็นการชั่วคราว

ลูกค้ารายใหญ่เหล่านั้นหากต้องการสินค้าก็ไม่ใช่แค่หนึ่งถึงสองพันก้อนเท่านั้น ไม่มีถึงสองสามหมื่นก้อนย่อมไม่เพียงพอสำหรับความต้องการของพวกเขาแน่ ปัจจุบันปริมาณสินค้าของนางเพียงพอสำหรับนางขายเองเท่านั้น ไม่มีกำลังพอไปดูแลคนอื่น แล้วนับประสาอะไรกับหลังจากนี้หนึ่งเดือนยังต้องจัดส่งสินค้าให้ร้านค้าภายในเขตอำเภออีกหลายแห่ง!

เมื่อเงินมาตกถึงมือ ซ่งอิงก็ให้งูดำไปหาพ่อค้าคนกลางที่ซื้อขายแรงงานคนในทันที

ในสังคมที่ไม่มีสิทธิบัตร หากต้องการหาคนที่ปลอดภัยหน่อยก็ควรครอบครองสัญญาขายตัวของอีกฝ่ายหนึ่งเอาไว้จะเป็นการดีที่สุด

ซ่งอิงไม่ได้รู้สึกว่าไม่เหมาะสมเช่นกัน

นางข้ามภพมาแล้วทั้งที ยังมัวทำเป็นว่าแต่ละคนมีความเท่าเทียมกันอะไรทำนองนั้นก็ออกจะเสแสร้งเกินไป

หากนางข้ามภพมาเป็นฮ่องเต้คนหนึ่ง อาจเป็นไปได้ที่จะใช้จิตวิญญาณแห่งความเท่าเทียมกันในสังคมอย่างชีวิตก่อนหน้านี้ แต่บัดนี้ นางเป็นแค่สาวชาวบ้านตัวน้อยๆ คนหนึ่ง จึงควรยึดผลประโยชน์ของตัวเองเป็นอันดับแรกจะดีกว่า

นางไม่ได้เลือกเฟ้นคนงานมากมายเช่นกัน อย่างไรเสียก็มีวงเงินจำกัด

นางเลือกผู้ชายคนหนึ่งที่มองดูปฏิกิริยาโต้ตอบค่อนข้างเฉื่อยชาหน่อย คนเราแม้ว่าไม่เฉลียวฉลาด แต่ดูเป็นคนหนึ่งที่ทำงานหนักได้ ทั้งยังพูดติดอ่าง ช่วยให้เบาใจได้เช่นกัน

นอกจากนี้ยังเลือกหนุ่มใหญ่ที่มีภรรยาและลูกติดสอยห้อมตามด้วย หนุ่มใหญ่อายุประมาณสามสิบปี ภรรยาเป็นแม่ครัว นอกจากนี้ยังมีลูกสาววัยเจ็ดแปดขวบ ลูกสาวคนนั้นแม้ว่ายังเด็ก แต่กลับขยันขันแข็ง มองดูชวนให้คนอดรู้สึกสงสารไม่ได้

เดิมทีซ่งอิงไม่คิดจะเอาพวกนางมาด้วย อย่างไรเสีย…สัญญาขายตัวของเด็กน้อยคนนี้ก็ต้องเอาให้นางด้วยเช่นกัน คนที่นางใช้จ่ายเงินซื้อมา จะให้ปล่อยตัวคนเขาไปง่ายๆ ก็คงไม่ได้ แต่เก็บเอาไว้ก็ใช้งานไม่สะดวกเช่นกันน่ะสิ

แต่เด็กน้อยคนนั้นกลับแสดงออกว่าตัวเองทำก็อะไรได้อย่างขยันขันแข็ง ลักษณะท่าทีที่รู้ความทำให้ซ่งอิงรู้สึกค่อนข้างอึดอัดใจ จึงตอบตกลง

หากติดตามนาง นางรับประกันได้ว่าตนไม่อาจด่าว่า ทุบตี และปลิดชีพคนเขาอย่างง่ายๆ ได้…

จะว่าไปก็บังเอิญเช่นกัน คนครอบครัวนี้เป็นผู้ที่ตระกูลสวี่ขายออกมาก่อนหน้านี้

สาเหตุธรรมดามาก เพราะคุณหนูสวี่ผู้นั้นถูกข้าทาสทำร้าย ดังนั้นหลังกลับไป จึงจัดการขั้นรุนแรงหนึ่งชุดใหญ่

แม่ครัวผู้นี้กับข้าทาสที่ทำร้ายคุณหนูสวี่เคยพูดคุยกันไม่กี่ประโยค เลยถูกเหมารวมไปด้วย หลังถูกลงไม้โบยก็ขายให้กับพ่อค้าคนกลาง

ส่วนข้ารับใช้ที่ผู้อื่นไม่ต้องการประเภทนี้ ก็มีน้อยคนมากที่จะกล้ารับซื้อต่อด้วยเกรงกลัวว่าจะมีปัญหาอะไร

ด้วยวิธีการพูดของพ่อค้าคนกลาง หากยามนี้ยังขายไม่ออกอีกอาจต้องจับคนเขาขายแยก เด็กหญิงที่เยาว์วัยเช่นนี้ยังพออบรมสั่งสอนได้ ใจร้ายหน่อยก็อาจถึงขั้นเอาไปขายให้โรงโสเภณี หากไม่ขายยกครอบครัว เช่นนั้นก็จะไม่ถูกคนสงสัยอย่างเห็นได้ชัดขนาดนั้น ก็จะช่วยให้ขายออกง่าย

ตอนที่ 518 เลี้ยงผู้ชาย

เพียงแต่ว่าข้ารับใช้ที่ขึ้นในทะเบียนสำมะโนครัวประเภทนี้ พ่อค้าคนกลางไม่ยินดีที่จะขายแยกเท่าไรนัก เพราะต้องเปลืองแรงและเงินไปจัดการตามขั้นตอน ณ สถานที่ทำการราชการ

ขณะนี้เห็นว่าซ่งอิงจะรับซื้อคนเขาแล้ว ยังลดราคาให้ซ่งอิงเล็กน้อยด้วยความดีใจอีกด้วย

หนึ่งครอบครัวสมาชิกสามคนจึงถูกขายมาในราคาเพียงยี่สิบห้าตำลึงเงิน

หากไม่ใช่เพราะแม่ครัวทักษะฝีมือเยี่ยมและชายหนุ่มใหญ่ทำงานใช้แรงงานได้ดี ไม่แน่ว่าจะราคาถูกยิ่งกว่านี้อีกหน่อย

ซื้อคนกลับมาครั้งแรก ซ่งอิงไม่กล้าซื้อหลายคน อีกทั้งในบ้านก็ไม่มีสถานที่ให้อยู่อาศัยมากมายนัก

นางจัดการให้ทั้งสามคนในครอบครัวนั้นไปอาศัยยังที่ซ่งสวินพักอยู่ แม่ครัวจะได้ดูแลอาหารการกินให้ซ่งสวิน ส่วนหนุ่มใหญ่โดยปกติแต่ละวันให้มาทำงานที่ร้านว่านหลิงซึ่งอยู่ไม่ไกลแล้วยังสะดวกสบายอีกด้วย ส่วนอีกคนหนึ่งยังพออาศัยอยู่ที่ร้านว่านหลิงได้

แต่หากอยากขยายรูปแบบกิจการให้ใหญ่โตขึ้นอีก เกรงว่าเรือนหลังนี้คงไม่เพียงพอ

มิเช่นนั้นจะไม่มีที่ให้จัดเก็บสินค้าเอาได้

สบู่หอมเหล่านี้ที่มีอยู่ในร้านตอนนี้ ตามจริงส่วนใหญ่ล้วนวางเอาไว้ในห้องโล่งๆ ของซ่งอิง

ข้างกายเป็นปีศาจทั้งหมด นางจึงไม่ต้องปิดบังแต่อย่างใดเช่นกัน ส่วนพ่อหนุ่มน้อยคนทำงานที่มาใหม่…ดูซื่อๆ ไม่มีสมองคิดอะไรมากมายเพียงนั้นด้วยซ้ำ

หลังจากขายของต่อเนื่องเป็นเวลาสิบวัน ซ่งอิงก็มีเงินไว้ใช้สอยอย่างสบายๆ ยิ่งขึ้น

เงินสดของวันก่อนๆ อยู่ที่ประมาณแปดเก้าสิบตำลึงเงิน เจ็ดวันให้หลังคงที่อยู่ที่จำนวนตัวเลขหกสิบตำลึงเงิน

เอาส่วนหนึ่งเก็บไว้ทำเป็นเงินทุน และซ่งหม่านซานส่งเงินมาอีกสามร้อยตำลึงเงิน ซ่งอิงจึงมีเงินอยู่ในมือแปดร้อยตำลึงเงิน นางซื้อลานบ้านขนาดใหญ่ที่เอามาไว้ใช้ทำงานเป็นการเฉพาะ อยู่ไม่ไกลจากตัวร้านค้า ไปมาสะดวกสบาย

งูดำถึงขั้นแอบเรียกงูเล็กๆ หลายตัวมาแอบอยู่บริเวณใกล้ลานบ้านขนาดใหญ่แห่งนั้น ประหยัดเงินค่าจ้างผู้คุ้มกันประจำบ้านไปได้ดีทีเดียว

ทางด้านซ่งอิงนี้ดูเอิกเกริกครึกโครม ร้านชุ่ยเหยียนไจแทบจะเหลืออดเต็มทน

หลายวันมานี้ ผู้จัดการร้านได้เห็นระดับการทำเงินของร้านว่านหลิงกับตาตัวเองแล้ว

ซ่งอิงผู้นี้ช่างไร้ยางอายจริงๆ ถึงขั้นเอาชายหนุ่มที่รูปลักษณ์หน้าตาดีอย่างยิ่งไว้ในร้านหนึ่งคน ดึงดูดแม่นางสาวน้อยจำนวนมากที่อาศัยข้ออ้างว่าซื้อของเพื่อไปแอบมองดู!

อย่าว่าแต่แม่นางสาวน้อยเลย ต่อให้สาวใหญ่หรือรุ่นราวคราวป้าก็กล้าไปให้ความสนอกสนใจ!

ร้านสบู่หอมแห่งเดียวจากทั่วทั้งอำเภอเชียวนะ!…นี่เพิ่งกี่วันเองก็ยังทำให้ซ่งอิงผู้นี้ซื้อลานบ้านขนาดใหญ่เอามาได้แล้ว! นี่เป็นผลกำไรมหาศาลเห็นๆ!

ผู้จัดการร้านกัดฟันกรอด รอแล้วรอเล่า

ในที่สุดยามที่ร้านเปิดไปได้ครึ่งเดือน ซ่งอิงและหนิวต้าลี่แม่นางสาวน้อยสองคนนี้ก็ออกไปข้างนอกตามลำพัง

ซ่งอิงอยู่ในตัวอำเภอนี้เป็นเวลานานพอตัวแล้ว ได้เวลาต้องกลับบ้านไปดูลูกชายแล้ว ยังมีซานยาและพวกซ่งต๋า ซ่งอู่เขาอีกด้วย

หรือแม้กระทั่งที่นาเหล่านั้นของนางก็ด้วยเช่นกัน แม้ว่ามีปีศาจกบเขียวคอยดูอยู่ แต่เพิ่งปลูกพวกแตงที่ทนทานในฤดูหนาวเอาไว้จำนวนหนึ่ง หลังจากปรากฏต้นกล้าก็ต้องใส่ปุ๋ย งานเหล่านั้นผู้เฒ่าซ่งช่วยนางทำ แต่นางก็ไม่อาจไม่ถามไถ่เลยสักนิด

แต่เพิ่งพ้นตัวอำเภอมาไม่ทันไร เดินทางไปถึงบริเวณใกล้ป่าแห่งหนึ่ง คนทั้งสองพร้อมลาหนึ่งตัวก็ถูกล้อมเอาไว้

คนที่ห้อมล้อมนางเอาไว้ตลอดจนม้าเหล่านั้นล้วนเป็นลักษณะกระหืดกระหอบ มองดูคล้ายมาอย่างค่อนข้างรีบร้อน…

“แม่นางซ่ง อย่าเพิ่งรีบไปสิ!” อีกฝ่ายหายใจหอบสามสี่เฮือก หลังสงบนิ่งก็เอ่ยปากพูด

“หาข้าหรือ” ซ่งอิงอดหัวเราะไม่ได้ “พวกเจ้ามาจากไหนกัน”

น่าจะเป็นร้านชุ่ยเหยียนไจกระมัง

ตอนอยู่ในตัวอำเภอก็เคยมีพวกสารเลวหลายคนแอบจ้องมองอยู่ด้านหลัง เพียงแต่นางยุ่งมาก จึงไม่ได้สนใจ

คนนำหน้านามว่าเก๋อต้า ขณะนี้จับจ้องแม่นางสาวน้อยทั้งสองคนนี้ไม่วางตา แล้วยังรวมไปถึงลาตัวนั้นอีกด้วย ในใจรู้สึกโมโหจริงๆ

เขาไม่รู้เลยว่าเด็กสาวสองคนนี้จงใจหรือไม่ ควบลาตัวหนึ่งเท่านั้นเอง แต่กลับรวดเร็วอย่างกับวิ่ง!

เขาเกือบตามไม่ทันแล้ว!

“แม่นางซ่ง พวกเราก็ได้รับคำสั่งจากคนอื่นมาเช่นกัน ดังนั้นต้องรบกวนพวกเจ้าสาวน้อยตามพวกเราเข้าไปพูดคุยในป่าทางด้านนั้นหน่อย มิเช่นนั้นเดี๋ยวลงไม้ลงมือระหว่างผู้คนผ่านไปผ่านมาบนเส้นทางนี้ ชื่อเสียงพวกเจ้าก็จะเสียหายไปด้วย ใช่หรือไม่เล่า”