ตอนที่ 693 จับขโมย / ตอนที่ 694 กลั่นแกล้งชาวบ้านธรรมดาทั่วไป
ตอนที่ 693 จับขโมย

หวงซารู้อยู่แล้วว่าคนที่อยู่ข้างกายซ่งอิงไม่ชอบมาพากล มิเช่นนั้นคนของเขาก็คงไม่หายไปอย่างไร้สาเหตุจำนวนมากขนาดนี้

ดังนั้นตอนนี้เขาเริ่มรวมพลทั้งหมดและเตรียมลงมือครั้งใหญ่

เขาจะเอาชีวิตของซ่งอิงมาให้จงได้

แต่คนเขาอยู่ในหมู่บ้านซิ่งฮวา จึงจำเป็นต้องดำเนินการตามความเหมาะสม ใช้วิธีการนุ่มนวลอย่างตอนแรกนั้นใช้การไม่ได้ผลเลยสักนิด อยากจะทำให้ซ่งอิงตาย เกรงว่าทำได้เพียงใช้ไม้แข็งเท่านั้น

เพียงแต่…

จำเป็นต้องหาเหตุผลสักอย่าง

หวงซาขมวดคิ้วนิ่วหน้า จากนั้นกลั้นใจชี้นิ้วระบุคนออกมาจำนวนสองคน “พวกเจ้า…ไปสำรวจดู”

สองคนผู้นั้นสีหน้าเปลี่ยนไปอย่างมาก “หัวหน้าขอรับ พวกเรา…พวกเราไม่ไหวหรอกกระมัง และบัดนี้ยังไม่เข้าใจสถานการณ์ดีเลยว่าไฉนคนจึงหายตัวไป…”

“ไปสำรวจดู!” หวงซาสีหน้าเย็นชา “ข้าจะนำคนตามหลังพวกเจ้าไป เปลี่ยนไปใส่ชุดดำเสีย ทำให้กระโตกกระตากหน่อย ส่วนพวกเจ้าคอยหลบอยู่ใกล้ๆ บ้านฮั่ว ถึงเวลาข้าจะอาศัยข้ออ้างจับหัวขโมยนี้บุกเข้าไปช่วยชีวิตคน ภายใต้ความโกลาหลนี้ การที่ซ่งอิงถูกหัวขโมยฆ่าก็เป็นเรื่องที่สมเหตุสมผลเช่นกัน”

เพียงแต่เมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเขายังต้องแบกรับความเสี่ยงด้วยบางส่วน เนื่องจากคงต้องมีข่าวลือพูดขึ้นมาบ้างไม่มากก็น้อย

แต่ตราบใดที่พวกเขายืนกรานคำเดียวว่าเป็นฝีมือหัวขโมย ไม่มีพยานและหลักฐานยืนยันความจริง ก็จะไม่ถือเป็นจุดอ่อนที่ส่งผลให้จวนโหวถูกเอาผิดได้

เขาสืบถามได้ความเป็นที่เรียบร้อยแล้วว่าในบ้านซ่งอิงมีคนอยู่ไม่มากนัก นอกจากเด็กๆ ที่ไปพักอาศัยด้วยเป็นการชั่วคราว ก็คือหญิงวัยกลางคนที่ถือเป็น ‘หัวหน้าผู้ดูแลงานบ้าน’ และ ‘สาวใช้’ ที่คอยทำงานใช้แรงงานหนักคนหนึ่ง

ซ่งอิงเป็นผู้หญิง ลานบ้านแห่งนั้นก็ไม่กว้างขวางเหมือนบ้านตระกูลคนใหญ่คนโตผู้ร่ำรวย ดังนั้นเพื่อเลี่ยงข่าวลือเสียหาย ในบ้านจึงไม่มีผู้คุ้มกันบริเวณลานบ้านแต่อย่างใด

ส่วนคนที่แอบเป็นลูกน้องเหล่านั้น ตกดึกก็น่าจะไปกันแล้ว จากนั้นค่อยซ่อนตัวอยู่ตามเขาท่ามกลางความมืดมิดเพื่อคอยปกป้องซ่งอิง

ด้วยระยะห่างจากบ้านกับภูเขาที่ไกลพอตัว ขอเพียงเขารวดเร็วมากพอ แม้คนเหล่านั้นคิดจะช่วยเหลือก็ไม่ทันการณ์แล้ว

อยู่ในช่วงเวลาคับขันก็ต้องปรับเปลี่ยนไปตามสถานการณ์ ในเมื่อลูกน้องของอีกฝ่ายแปลกประหลาดเกินไปก็จำเป็นต้องต่อสู้และตัดสินใจอย่างรวดเร็ว หากมัวรอต่อไป จิตใจและความนึกคิดของคนของทางเขาจะฟุ้งซ่าน กลัวจะนึกว่าในหมู่บ้านนี้มีสัตว์ป่าดุร้ายกินคนและกลัวจนหนีเตลิดไปหมดจริงๆ

ครั้นหวงซาตัดสินใจเช่นนี้ ลูกน้องก็ไปลงมือทันที

ท่ามกลางราตรีอันมืดมิด มีเงาร่างคนสองคนมุ่งหน้าไปยังบ้านซ่งอิง

“ใครน่ะ! รีบจับขโมยเร็วเข้า!” เมื่อโอกาสมาถึง คนที่หวงซานำติดตามมาเอ่ยปากขึ้นกะทันหัน จากนั้นคนกลุ่มหนึ่งก็ไล่ตามไป

สร้างความโกลาหลเล็กน้อย เพียงแต่…

ชาวบ้านล้วนเห็นจนเคยชินเล็กน้อยแล้ว

ผู้คุ้มกันของจวนโหวที่ว่านี้ช่างก่อเรื่องไม่จบไม่สิ้นจริงๆ ทุกค่ำคืนลำพังอ้างว่ามีเสือยังไม่พอ เสือตัวนี้ยังกลายร่างได้แล้วมารบกวนการนอนของพวกเขาเป็นการเฉพาะด้วยเช่นนั้นหรือ!

ดังนั้นเมื่อได้ยินเสียงเอะอะด้านนอก พวกเขาก็ไม่ได้เก็บเอามาใส่ใจสักเท่าไร

หวังเพียงแค่คนเหล่านี้จะรีบไสหัวไปโดยเร็วไวหน่อย นับแต่พวกเขามาเยือน ชาวบ้านก็ไม่อาจนอนหลับได้อย่างสงบสุขเลยสักคืน!

หวงซาไล่ตามมาตลอดทางกระทั่งถึงหน้าประตูบ้านซ่งอิง “มีหัวขโมยวิ่งเข้าไปแล้ว!”

“หัวขโมยผู้นี้มาจากไหนก็ไม่รู้! เพื่อที่พวกเขาจะไม่ทำร้ายชาวบ้านเอาได้ จึงทำได้เพียงบุกเข้าไปช่วยชีวิตคนเท่านั้น!” พูดจบ หวงซาก็ถีบประตูเกิดเสียงดัง ‘ปัง’

ประตูทำจากไม้ เขาฝึกวรยุทธ์มาตั้งแต่เด็กย่อมเรี่ยวแรงไม่ธรรมดา ว่ากันตามสถานการณ์ทั่วไป สลักประตูไม่มีทางต้านแรงของเขาได้เป็นแน่

ดังนั้นได้ยินเพียงเสียง ‘ปัง’ บานประตูก็เปิดอ้าออก

หวงซาเกรงว่าเด็กคนอื่นๆ ในบ้านจะออกมามองดู จึงให้คนไปล้อมเรือนแต่ละหลังไว้เพื่อขวางคนทั้งหมดให้อยู่ภายใน

จำเป็นต้องลงมือรวดเร็วอย่างถึงที่สุด!

ฮั่วหลินรู้สถานการณ์ในบ้านเป็นอย่างดี แม้มองเห็นคนขวางอยู่หน้าประตู เขาก็ไม่กลัวแต่อย่างใด เพียงลุกขึ้นมานั่งอย่างสงบนิ่ง

ผิดกับซ่งต๋าและซ่งอู่ สีหน้าพวกเขาทั้งสองเปลี่ยนไปอย่างยิ่ง

ซานยาถูกซ่งอิงส่งกลับไปอยู่เป็นเพื่อนเจียวซื่อที่บ้านซ่งแล้ว ดังนั้นตอนนี้นางไม่ได้อยู่ที่นี่ด้วย

หวงซาตามหาทีละหลัง ในที่สุดก็มองเห็นหญิงสาวคนหนึ่งในเรือนปีกข้าง

เขาเดินเข้าไปโดยไม่สนใจใดๆ ทั้งสิ้น เมื่อมองเห็นผ้าห่มที่นูนขึ้นก็คว้ามีดดาบฟันลงไปทันทีทันใด

ตอนที่ 694 กลั่นแกล้งชาวบ้านธรรมดาทั่วไป

เสียงทึบๆ ดังขึ้น เมื่อยกดาบออกกลับไม่เห็นร่องรอยโลหิตแต่อย่างใด

หวงซามุ่นคิ้ว รีบเลิกผ้านวมเปิดออก จากนั้น…ปรากฏว่าในผ้านวมมีเพียงความว่างเปล่า!

คนล่ะ!

ระหว่างนั้นพลันเกิดเสียงบางอย่างแว่วเข้ามาจากด้านนอกอย่างกะทันหัน หวงซาได้ยินเพียงเสียงมีดดาบตกลงพื้น เขาจึงรีบไปหันหน้าไปมอง กลับเห็นเหล่าพี่น้องที่คอยเฝ้าอยู่หน้าประตูหายตัวไปแล้ว

“นี่ มาจับขโมยที่บ้านข้าสินะ” ปรากฏเสียงคุ้นหูแว่วขึ้นมากะทันหันจากด้านหลัง

หวงซาตระหนกตกใจ รีบหันไปมองทันที

“เจ้า…ไฉนจึงเป็นเจ้า…”

เมื่อครู่ในผ้าห่มว่างเปล่าหรอกหรือ!

เหตุใดคนผู้นี้จึงปรากฏตัวออกมาอย่างกะทันหัน!

ซ่งอิงคลี่ยิ้มมุมปากและสางเรือนผม “เจ้าทำเช่นนี้เป็นการทำให้ข้าวางตัวลำบากมาก เดิมทีเจ้าช่วยจัดการธุระแทนจวนโหว ความต้องการสังหารข้าก็มิใช่ความปรารถนาของเจ้าเช่นกัน จึงไม่มีเหตุผลที่เจ้าจะสู้ถึงขั้นเอาชีวิตเข้าแลก แต่เจ้าเล่นบุกมาถึงในบ้านข้า หากข้ายังไว้ชีวิตเจ้าอยู่อีก นี่คงไม่ค่อยดีนักกระมัง”

“เจ้า…เจ้าเป็นคนหรือเป็นผีกันแน่!” หวงซามือสั่น

เมื่อครู่ตรงนี้ไม่มีคนเลยด้วยซ้ำ บริเวณโดยรอบก็ไม่เหมือนสถานที่ที่คนจะหลบซ่อนตัวได้ แต่ซ่งอิงโผล่ออกมากะทันหันอย่างไม่ให้สุ้มเสียงได้อย่างไร!

ซ่งอิงถอนหายใจ

“เฮ้อ เดิมทีมีถ้อยคำหนึ่งที่กล่าวไว้ว่า คนเราอะไรที่ให้อภัยได้ก็ให้อภัยเถิด แต่ข้าผู้นี้เป็นคนใจแคบน่ะสิ เจ้าทำผ้าห่มของข้าเสียหาย จะอย่างไรก็ต้องชดใช้” ซ่งอิงจนใจอย่างยิ่ง “ตอนนี้เจ้าดันมามองเห็นสิ่งที่ไม่ควรมองเห็นอีก เช่นนั้นก็ยิ่งไม่อาจปล่อยเจ้าไว้ได้ ดังนั้น…”

ซ่งอิงหยิบขวดขนาดเล็กใบหนึ่งออกมา

ในขวดใส่พิษของงูดำเอาไว้

พิษของงูดำร้ายแรงอย่างยิ่ง เพียงหนึ่งหยดเล็กๆ ก็ทำให้คนเสียชีวิตได้หลายคน

“เจ้าอยากทำให้ข้าตายด้วยอุบัติเหตุ ดังนั้นข้าก็จะทำเช่นนี้กับเจ้าบ้าง ยุติธรรมอย่างยิ่งกระมัง” ซ่งอิงเผยสีหน้าเคร่งขรึมจริงจัง จากนั้นก้าวเดินขึ้นไปเบื้องหน้า

อีกฝ่ายยกมีดดาบแล้วฟาดฟันเข้ามา ทว่าซ่งอิงคว้ามีดดาบด้วยมือเปล่า ยับยั้งคมมีดของอีกฝ่ายเอาไว้ได้ นางออกแรงเพียงน้อยนิดก็หักมีดดาบได้ ตามด้วยเสียงตกลงพื้นดัง ‘เคร้ง’

ม่านตาหวงซาหดตัวเนื่องจากความหวาดกลัวสุดขีด

“เจ้า เจ้าไม่ใช่คน…”

ซ่งอิงตัวจริงไม่อาจมีความสามารถเช่นนี้ได้!

“ชีวิตหน้าเลือกไปเกิดในที่ดีๆ ล่ะ อย่าได้เป็นข้าทาสอีกจึงจะใช้ได้ ทว่าชั่วชีวิตนี้ ในเมื่อเป็นข้าทาส รับเงินของผู้เป็นนายเพื่อช่วยจัดการเรื่องราวต่างๆ ให้ และถึงขั้นยอมตายเพื่อผู้เป็นนาย ก็ถือว่าเจ้าไม่เสียชาติเกิดแล้วเช่นกัน” เมื่อพูดจบ ซ่งอิงบีบคางของหวงซาบังคับให้อ้าปาก จากนั้นก็กรอกพิษงูลงไปทันที

แทบจะเป็นเวลาชั่วพริบตาเดียว คนผู้นี้ก็หน้าเขียวคล้ำ พิษเล่นงานทั่วร่างกายจนถึงแก่ความตาย

ซ่งอิงขมวดคิ้วนิ่วหน้า จากนั้นนำตัวคนใส่เข้าไปในช่องว่างระหว่างมิติเป็นการชั่วคราว

การใช้มีดดาบสังหารคนจัดว่าเป็นเรื่องง่ายดาย เพียงแต่จะเป็นผลให้เลือดแดงสดนองเต็มพื้นยากแก่การทำความสะอาดเกินไป อีกทั้งนางไม่อาจทำให้ชาวบ้านตื่นกลัวจนเสียขวัญได้

นับแต่โบราณเรื่อยมา มีคนจำนวนไม่น้อยที่ขึ้นเขาไปแล้วเกิดอุบัติเหตุเหนือความคาดหมาย ไว้เดี๋ยวนางนำคนผู้นี้ขึ้นไปบนเขาก็จะไม่มีคนสงสัยได้

ส่วนคนอื่น…

นางไม่มีความแค้นฝังลึกอันใดกับคนเหล่านี้ จึงไม่จำเป็นต้องพยายามฆ่าให้สิ้นซาก

หนิวต้าลี่และเพียงพอนทั้งสองคนปรากฏตัวออกมา

ภายใต้น้ำพักน้ำแรง ไม่นานนักก็จับคนทั้งหมดโยนออกไปนอกประตูเป็นที่เรียบร้อย “นี่กลางดึกกลางดื่นพวกเจ้าคิดจะทำอะไรกัน! บุกรุกบ้านเรือนยามราตรีก็เป็นเรื่องที่คนในจวนโหวอย่างพวกเจ้าสมควรกระทำด้วยหรือ!”

หนิวต้าลี่ส่งเสียงดัง เพื่อนบ้านพากันเร่งร้อนเดินออกมาหลังได้ยินเสียงตะโกนของนาง คนที่เฝ้าหมู่บ้านก็มาด้วยเช่นกัน

“ไฉนจึงเป็นพวกเจ้าอีกแล้ว หรือว่าไล่จับเสือจนมาถึงบ้านฮั่วแล้วรึ! พวกเจ้าเห็นคนของหมู่บ้านพวกเราเป็นคนโง่เขลาใช่หรือไม่!”

บรรดาคนที่เหลืออยู่เริ่มไม่เป็นอันหนึ่งอันเดียวในขณะนี้ แต่ละคนมองซ้ายมองขวาเพื่อหาหวงซาผู้เป็นหัวหน้า

“หัว…หัวหน้าหายไปแล้วหรือ” ทุกคนหน้าถอดสีด้วยความตื่นตระหนกอย่างยิ่ง

ชาวบ้านกลับขมวดคิ้วนิ่วหน้า “พวกเจ้าคนเหล่านี้ช่างเข้าใจสร้างเรื่องพิสดารจริงๆ! หมู่บ้านเราไม่มีคนหายตัวไปสักคน ทว่าคนของพวกเจ้ากลับหายตัวไปแล้วเช่นนั้นหรือ!”

“ผู้คุ้มกันหวงของพวกเราหายไปแล้ว…จริงๆ นะ ทั้งที่เมื่อครู่เห็นๆ อยู่ว่าเข้าไปในห้องของคุณหนูซ่ง…”

“เหลวไหล! พวกเจ้าเหล่านี้ไม่รู้จักรักตัวกลัวตายใช่หรือไม่! เรือนของพี่สาวข้าใช่ที่ที่พวกเจ้าจะเข้าไปได้หรือ! บุกรุกเข้าไปในบ้านเรือนชาวบ้านกลางดึกดื่น พวกเจ้าคิดจะทำอะไรกันแน่!” หนิวต้าลี่ตวาด

“ในเรือนที่ข้าพักไม่มีผู้คุ้มกันหวงอะไรที่พวกเจ้าว่า…ยิ่งไปกว่านั้นก็ไม่มีหัวขโมยอะไรทั้งนั้น ข้ารู้ ข้ามีทรัพย์สินบางส่วนที่พวกเจ้าอยากได้ แต่ลงมืออย่างอุกอาจถึงเพียงนี้ก็ออกจะเกินไปแล้ว หลังจากพวกเจ้ามาเยือน ในหมู่บ้านก็ไม่เคยดำเนินไปอย่างสงบสุข ข้าว่า…” ซ่งอิงชะงักงันไป “พรุ่งนี้แต่เช้าตรู่ พวกเจ้าทั้งหมดรีบไปให้พ้นเขตแดนของหมู่บ้านพวกเราเสียเถอะ มิเช่นนั้นข้าจะไปฟ้องที่ว่าการอำเภอและบอกว่าพวกเจ้าข้ารับใช้จวนโหวกลั่นแกล้งชาวบ้านตาดำๆ”