ตำนานศิษย์พี่เจ้าปฐพีบทที่ 1592 ไม่เข้าถ้ำเสือไหนเลยได้ลูกเสือ
นันทิเกศวรติ้งกวงคือเซียนติ้งกวงหูยาวในยุคโบราณตอนต้น
หลังจากท่านละทิ้งสายเหนือพิสุทธิ์ เข้ากับนิกายตะวันตก ต่อมาก็กลายเป็นพุทธะแห่งแดนอภิรดีศูนย์กลาง
จนกระทั่งพระศรีอริยเมตไตรยเปลี่ยนแดนอภิรดีศูนย์กลางเป็นแดนสุขาวดีบัวขาว ในความวุ่นวายภายในของศาสนาพุทธ นันทิเกศวรติ้งกวงได้รับบาดเจ็บสาหัส ตกสู่ระดับสุญญตา
ท่านได้รับบาดเจ็บถึงรากฐาน ยากจะฟื้นกลับมายังสภาพเก่า สุดท้ายเพื่อกลับสู่ระดับมหาชาลอีกครั้ง ได้เข้าสู่แดนสุขาวดีบัวขาว ในที่สุดสำเร็จผลพุทธเส้นทางนอกรีต
ครั้งกระโน้นเป็นท่านรับคำสั่งรักษาธงหกวิญญาณ ภายหลังเก็บซ่อนธงหกวิญญาณหนีไป
ดังนั้นทีปังกรพุทธะกับเผิงท่องเมฆหมื่นลี้จึงนึกถึงท่าน
ได้ยินว่าจอมปีศาจอย่างเผิงท่องเมฆหมื่นลี้ยังคงเรียกแดนสุขาวดีบัวขาวเป็นแดนอภิรดีศูนย์กลาง ทีปังกรพุทธะไม่มีปฏิกิริยาใด เพียงแต่ยืนนิ่งอยู่ด้านข้าง
ได้ยินคำตอบ เผิงท่องเมฆหมื่นลี้ก็ขมวดคิ้วกล่าวว่า “ตามคำกล่าวของนันทิเกศวรติ้งกวง ตอนนั้นธงหกวิญญาณอาจถูกวางกลับไว้ที่วังมรกตท่องจริงๆ”
“ขอสหายร่วมเส้นทางติ้งกวงมาช่วยค้นหาสักเที่ยวเถิด” ทีปังกรพุทธะพนมมือพูด
พวกนักบวชศาสนาพุทธอย่างมหาสถามปราบต์โพธิสัตว์ยืนอยู่ด้านหลังท่าน ต่างมีสีหน้าเคร่งขรึมจริงจัง
เผิงท่องเมฆหมื่นลี้ไม่พูดวาจาไร้สาระ สั่งการณ์ลงไป ให้คนติดต่อนันทิเกศวรติ้งกวงมา
สองฝ่ายยืนอยู่ด้วยกัน บรรยากาศกดดันอยู่บ้าง
อรหันต์แคะหูมรณะ นักบวชศาสนาพุทธสีหน้าล้วนไม่ยินดี
ฝ่ายเผ่าปีศาจ หนอนเก้าเศียรกับจ้าวปีศาจร้อยตาล้วนขบเขี้ยวเคี้้ยวฟัน เซียนหัวมังกรนึกถึงความคับข้องยามเผชิญกับเยี่ยนจ้าวเกอในตอนตามหากระบี่ลงทัณฑ์เซียน รู้สึกอึดอัดเช่นกัน
“ธงหกวิญญาณ กระบี่ลงทัณฑ์เซียนย่อมสำคัญ แต่อันดับแรกต้องจับกากเดนสำนักเต๋าเหลานี้แล้วค่อยว่ากัน” มหาเทวะเก้าเศียรกล่าวอย่างเย็นชา “หลายปีมานี้ความเร็วในการเพิ่มพลังของพวกเขาสูงเกินไปแล้ว”
ทีปังกรพุทธะเอ่ย “สมควรเป็นเช่นนี้ ถ้าไม่อย่างนั้นหลายปีมานี้พวกเราไม่จำเป็นต้องร่วมมือกันกลุ้มรุมพวกเขา”
ตอนนี้ทุกคนเพาะความแค้นกันมากกว่าเดิม
แต่ว่าในใจของแต่ละคนกลับกำลังวางแผนอื่น
‘ถ้าไม่ใช่ลู่ยากล่าวเตือน คงถูกโจรหัวโล้นเช่นพวกเจ้าหลอกไปแล้ว’ เผิงท่องเฆหมื่นลี้กล่าวในใจ ‘จะรอดูพวกเจ้าเล่นปาหี่ไปก่อน รอพวกเจ้าต่อสู้กับโถงเซียนและผู้สืบทอดสามพิสุทธิ์เหล่านั้น พวกเราค่อยเก็บพวกเจ้าพร้อมกัน’
…
หลังจากฝ่าวงล้อมสำเร็จ จักรพรรดิอายุวัฒนาหนานจี๋ กับ ‘มารดาแห่งแผ่นดิน’ ล้วนหลบหนีไปในความว่างเปล่า หายไปไม่เห็นอีก
เยี่ยนจ้าวเกอเก็บกระบี่ลงทัณฑ์เซียน “เอาละ สมควรดำเนินการขั้นต่อไปแล้ว”
“น่าเสียดายเหล่าจวินไม่ได้ชี้แนะตำแหน่งวังมรกตท่อง” เกาหานถอนใจคำหนึ่ง “ไม่อย่านั้นถ้าหากธงหกวิญญาณอยู่ที่วังมรกตท่องจริงๆ พวกเราตามหาเจอก็เป็นวาสนาที่ยิ่งใหญ่อีกอย่างหนึ่ง”
“ธงหกวิญญาณยังอยู่ที่วังมรกตท่องหรือไม่ยังไม่อาจทราบได้ เดี๋ยวไว้พิจารณาไม่ถือว่าสายไป พวกเราจัดการเรื่องตรงหน้าก่อน” เยี่ยนจ้าวเกอว่า
“พวกท่านสองพ่อลูกจัดการได้เต็มที่” เกาหานเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ข้าผู้แซ่เกาจะวางทัพลวงที่นี่ต่อ เล่นละครบทสุดท้ายให้เสร็จ จนกระทั่งเวลาน้ำลดหินโผล่”
“รบกวนพี่ร่วมเส้นทางเกาแล้ว” เยี่ยนจ้าวเกอว่า “จากนี้ถ้าหากพี่ร่วมเส้นทางเกาตามทัน สะดวกก็มาเข้าร่วมเรื่องสนุกสนานเรื่องสุดท้าย เรื่องราวเกี่ยวพันกับอนาคตสำนักเต๋าเรา แพ้ชนะอยู่ที่การเคลื่อนไหวครั้งนี้”
เกาหานพูดด้วยรอยยิ้ม “เป็นไปตามคำพูดของสหายร่วมเส้นทางเยี่ยน ถ้าตามทัน ข้าผู้แซ่เกาจะกระทำอย่างเต็มที่ เพียงแต่ข้าไม่ได้รวดเร็วเท่าเซียนสวรรค์มหาชาล ยังหวังว่าไม่ถึงกับคลาดไป”
“เช่นนั้นพวกเราลากันเท่านี้ พี่ร่วมเส้นทางเการักษาตัวด้วย” เยี่ยนจ้าวเกอกับเยี่ยนตี๋กลายเป็นแสงรุ้ง หายไปในส่วนลึกของจักรวาล
เกาหานใช้สายตาส่งพวกเขาจากไป พึมพำกับตัวเอง “ค่ายกลลงทัณฑ์เซียนจะปรากฏขึ้นบนโลกอีกครั้งจริงๆ หรือ”
เยี่ยนจ้าวเกอพ่อลูกหลังจากบอกลาเกาหาน ก็เริ่มซ่อนร่องรอยของตัวเอง ก่อนจะไปรวมตัวกับพวกสวีเฟยและเกาชิงเสวียน
สองฝ่ายพบหน้า เกาชิงเสวียนไม่พร่ำพิไร หยิบกระบี่ที่เปล่งแสงสีแดงเล่มหนึ่งออกมาทันที
เพียงแต่ด้ามกระบี่ของกระบี่ลวงเซียนติดไว้ด้วยยันต์กระดาษ
เยี่ยนจ้าวเกอส่งกระบี่ลงทัณฑ์เซียนให้เกาชิงเสวียน รับกระบี่ลวงเซียนมา แล้วหยิบเบาะแสที่ได้มาจากซากนิวาสสถานของเทวกษัตริย์ประพฤติเต๋า เริ่มทำพิธีค้นหากระบี่สังหารเซียนเล่มสุดท้าย
ทราบว่ากระบี่สังหารเซียนตกอยู่ในมือเทวกษัตริย์ไร้ประมาณกับโถงเซียน แต่เรื่องที่สมควรทำยังต้องทำ
ในเมื่อต้องการวางหลุมพรางล่อลวงพวกเยี่ยนจ้าวเกอให้ติดกับ เทวกษัตริย์ไร้ประมาณยอมต้องทิ้งเหยื่อล่อปลา ไม่อาจพกพากระบี่สังหารเซียนติดตัวในขณะที่สู้กับพระศรีอาริย์
ตอนนี้กระบี่สังหารเซียนจะต้องถูกวางเดี่ยวๆ ไว้ในสถานที่แห่งหนึ่งกลางความว่างเปล่าไร้สิ้นสุดนอกเขตแดน
แน่นอนว่า ที่นั่นจะต้องผ่านการจัดการพิเศษโดยเทวกษัตริย์ไร้ประมาณ
ขอแค่พวกเยี่ยนจ้าวเกอเข้าใกล้ สิ่งที่รอเขาอยู่จะเป็นคลื่นถั่งโถม เป็นไปได้อย่างยิ่งว่าหลังจากเทวกษัตริย์ปล่อยพระศรีอาริย์กับเศษศิลามนุษย์กำเนิด จะไปที่นั่นด้วยตัวเอง
สำหรับคนในสำนักเต๋า ไม่เข้าถ้ำเสือไหนเลยได้ลูกเสือ ดังนั้นยังต้องตามหาสถานที่แห่งนี้ก่อน
การทำพิธีในครั้งนี้จะต้องกระตุ้นอีกฝ่าย อีกฝ่ายจะไม่แสดงท่าที รอคอยพวกเยี่ยนจ้าวเกอส่งตัวเองเข้าหาตาข่าย
พวกเยี่ยนจ้าวเกอเข้าใจเช่นกันว่าสิ่งที่ตนต้องเผชิญคืออะไร
ต่างฝ่ายต่างรู้อยู่เต็มอก แต่ว่ายังต้องแสดงละครฉากนี้ต่อไป เพื่อชิงหาโอกาสให้ตัวเอง
“พวกเราไป!” หลังจากเยี่ยนจ้าวเกอทำพิธีสำเร็จ ก็เก็บยันต์วิญญาณใบใหม่ ใช้นำทาง นำอยู่ด้านหน้า
สถานที่เป้าหมายกลับเป็นทะเลดาวยิ่งใหญ่สายหนึ่ง
หมู่ดาวเคลื่อนไหว ถึงกับมีสายน้ำยิ่งใหญ่พาดขวางกลางความว่างเปล่า อยู่ในจักรวาลอันเย็นเยียบแต่ไม่ได้แข็งตัว แม้นเข้าใกล้ดวงดาวที่ร้อนแรงก็ไม่ระเหย
น้ำที่ไหลเชี่ยวยืดยาวต่อกันไม่ขาดสาย รวมกับหมู่ดาว กลายเป็นธารสสวรรค์สุดลูกหูลูกตาสายหนึ่ง
พวกเยี่ยนจ้าวเกอมองภาพนี้ จิตใจสั่นสะเทือน
“หลังวิกฤตการณ์ครั้งใหญ่ ธารสวรรค์ขาดไป คิดไม่ถึงว่าวันนี้จะได้เห็นสายน้ำที่ยิ่งใหญ่ขนาดนี้” เกาชิงเสวียนถอนใจชมเชย
“ดูจากขนาด เทียบกับบันทึกในคัมภีร์ ยังสู้ธารสวรรค์ในอดีตไม่ได้ แต่ว่าสมควรเกิดขึ้นจากส่วนแหว่งของธารสวรรค์ที่พังทลาย” เยี่ยนจ้าวเกอสำรวจครู่หนึ่งก็เอ่ยขึ้น “ยังยิ่งใหญ่กว่าแควธารสวรรค์ที่ผู้อาวุโสหูเจิดจรัสเสียชีวิต”
เขาแค่นเสียงคำหนึ่ง “โถงเซียนเพื่อล่อพวกเราไปในกรง สิ้นเปลืองความคิดไปมากนัก”
เยี่ยนจ้าวเกอรู้จักค่ายกลแม่น้ำเหลืองเก้าโค้งดี จำเป็นต้องมีสายน้ำขนาดใหญ่จึงจะกางค่ายกลได้
สถานที่ตรงหน้าสำหรับเขาเหมือนเป็นถิ่นทางธรรมชาติ ต่อให้พวกมหาสถามปราบต์โพธิสัตว์กับหนอนเก้าเศียร หรือแม้แต่ศัตรูอย่างทีปังกรพุทธะและเผิงท่องเมฆหมื่นลี้เข่นฆ่ามา สำนักเต๋าก็มีพลังต่อสู้
ทว่าเยี่ยนจ้าวเกอไม่ได้นึกอยางนั้น
ที่นี่เกรงว่าจะเป็นถิ่นที่แท้จริงสำหรับโถงเซียน
ผังค่ายกลของค่ายกลแม่น้ำเหลืองเก้าโค้งของเยี่ยนจ้าวเกอมาจากวังเทพ
เทวกษัตริย์ไร้ประมาณเป็นไปได้อย่างยิ่งว่าจะมีผังค่ายกลของค่ายกลลงทัณฑ์เซียนเช่นกัน
ไม่ว่าจะเป็นพระศรีอาริย์หรือกษัตริย์บูรพาไท่อี้ ล้วนทำลายค่ายกลลนี้ได้อย่างสบายๆ แต่ว่าปัจจุบันทางสำนักเต๋ากลับไม่มีเจ้ามรรคาที่พลังเท่ากันคอยสะกดทัพ
เยี่ยนจ้าวเกอแตกฉานในวิชาค่ายกลจริงๆ แต่ว่าเขาซึ่งอยู่ในระดับเซียนกำเนิดต้องการชิงสิทธิ์ควบคุมค่ายกลลงทัณฑ์เซีนกับเจ้ามรรคาคนหนึ่ง เป็นเรื่องฝืนเกินไป
โชคดีที่ทางสำนักเต๋าก็ไม่ใช่ว่าไร้วิธีการให้คิดถึงโดยสมบูรณ์
“คนตายเพราะสมบัติ นกตายเพราะอาหาร...” เยี่ยนจ้าวเกอลูบคาง ยิ้มเยาะตัวเอง นำหน้าเข้าไปในสายน้ำธารสวรรค์แห่งนั้น
Comments