ตอนที่ 99 – การลงทัณฑ์ที่จำเป็นต้องรับ

เยี่ยหว่านเริ่มทายาให้เขา

ชิ่งเฉินเพียงรู้สึกว่าขาทั้งคู่แสบร้อนแล้วก็คัน ทรมานสุด ๆ

นี่กับสิ่งที่เขาคิดไม่เหมือนกันเลย เขายังนึกว่ายาทาแผลของโลกภายในจะสามารถทำให้เขาสบายหน่อยเสียอีก

หลินเสี่ยวเสี้ยวที่อยู่ด้านข้างกล่าวว่า “ทนไว้ เจ้าสิ่งนี้ไม่มีผลในด้านระงับความเจ็บปวด แต่ประสิทธิภาพในการรักษาดีมาก แน่นอนว่าหายเร็วก็มีราคาที่ต้องจ่าย ไม่มีเรื่องอะไรที่ไม่ต้องจ่ายค่าตอบแทน”

หลี่ซูถงถามว่า “ก่อนหน้านี้เธอบอกว่ามีศัตรูห้าคน เธอฆ่าไปกี่คน”

ชิ่งเฉินตอบว่า “ฆ่าไปเจ็ดคนครับ”

เยี่ยหว่านมองไปทางหลินเสี่ยวเสี้ยว “จ่ายเงินมาเถอะ เกินสี่คนแล้ว”

หลินเสี่ยวเสี้ยวกล่าวอย่างไม่เต็มอกเต็มใจว่า “เฮ้ย ไอ้หนูนายก็โหดไปปะ……เดี๋ยวนะ คนร้ายห้าคน ฆ่าตายเจ็ดคน คุณฆ่าเพื่อนนักเรียนสองคนเป็นเครื่องสังเวยเหรอ”

ชิ่งเฉิน “……ไม่ใช่ จำนวนคนร้ายมันเกินกว่าที่คาดการณ์ รวมทั้งหมดเก้าคน”

“งี้นี่เอง”

เวลานี้ ชิ่งเฉินที่เคยชินกับการที่สองคนนี้เอาตัวเองมาพนันกันแล้วถามอย่างอยากรู้ว่า “คุณพนันว่าผมจะฆ่ากี่คน”

“สามคน ผมรู้สึกว่าฆ่าสามคนก็ไม่เลวแล้ว คุณเพิ่งจะลงมือฆ่าคนเป็นครั้งแรกนะ!” หลินเสี่ยวเสี้ยวถอนหายใจ “หรือว่าคุณฆ่าคนไม่ได้ลังเลเลยเหรอ”

ระหว่างที่พูด หลี่ซูถงจู่ ๆ จับจ้องชิ่งเฉินอย่างจริงจัง

เด็กหนู่มลังเลแล้วกล่าวว่า “ถึงพูดอย่างนี้จะดูลังเลไม่เด็ดขาดมาก แต่ตอนที่ผมฆ่าคนแรก สัมผัสได้ถึงเลือดบนมือ ลังเลขึ้นมาจริง ๆ ถึงขนาดที่มีความหวาดกลัวอยู่บ้าง อยากจะหลบหนีจากที่นั่น”

หลี่ซูถงยิ้มแล้ว “นี่จึงเป็นปฏิกิริยาปกติ ถ้าเธอไม่มีความลังเลแม้แต่นิดเดียวกลับน่าจะทำให้ฉันเสียใจภายหลังแล้ว ฉันสอนเธอให้เผชิญโลกอย่างเหี้ยมหาญ แต่ในใจจะต้องมีความยำเกรงต่อชีวิตอยู่เสมอถึงจะถูกต้อง”

“อืม ความหมายของครูผมเข้าใจแล้วครับ” ชิ่งเฉินตอบ

“งั้นครั้งนี้กลับมามีเรื่องอะไรที่ต้องจัดการเป็นลำดับแรกไหม” หลี่ซูถงถาม “ครูสามารถช่วยเธอทำได้นะ”

“มีอยู่สองเรื่องจริง ๆ ครับ” ชิ่งเฉินกล่าว “ผมปิดบัญชีเรื่องแรกก่อนนะ”

พูดเสร็จ หลังจากเขายืนยันว่ายาทาเรียบร้อยแล้วก็ฝืนทนสวมรองเท้าเดินไปทางห้องขังเดี่ยว

แรกเริ่มท่าเดินของเขายังมีความงุ่มง่ามอยู่บ้าง แต่เดินไป ๆ ก็ฝืนทนเจ็บกลับสู่ท่วงท่าตามปกติ

หลินเสี่ยวเสี้ยวหัวเราะ “เด็กนี่โหดร้ายต่อตัวเองเป็นพิเศษจริง ๆ แล้วก็ไม่แค้นที่เจ็บเท้า แต่ว่า คนที่ยิ่งโหดร้ายต่อตัวเอง กับศัตรูก็จะยิ่งโหดร้าย เรื่องดี”

ชิ่งเฉินใส่หน้ากากหน้าแมวอันเร้นลับไปใหม่ วินาทีแรกที่เปิดห้องขังเดี่ยว หลิวเต๋อจู้ที่อยู่ข้างในมอบทองคำห้าแท่งมาให้อย่างเชื่อฟังแล้ว แสดงท่าทางเชื่อฟังเป็นพิเศษ

เพียงแต่ชิ่งเฉินไม่แม้แต่จะไปหยิบทองคำ ทว่าถามอย่างสงบนิ่งว่า “บอกความผิดของตัวเองมา”

“ผมไม่ควรไม่อ่านอุปกรณ์สื่อสารเป็นเวลานาน” หลิวเต๋อจู้ก้มหน้าก้มตากล่าว “แล้วผมก็ไม่ควรหนีเอาตัวรอดคนเดียว ยิ่งไม่ควรขโมยทองคำ”

ชิ่งเฉินเบื้องหลังหน้ากากยิ้มเย็นชาอย่างไร้เสียง เขาถามว่า “ผมรู้ว่าคุนหลุนมาหาคุณเดี่ยว ๆ พวกเขาพูดว่าอะไร บอกผมมาให้ครบถ้วน”

หลิวเต๋อจู้กล่าวว่า “พวกเขาถามผมว่ารู้จักลูกน้องคนนั้นของท่านหรือไม่ ผมไม่ได้ตอบ พวกเขาบอกว่าก็ไม่ได้มีความหมายอื่น คือว่าในสถานที่เกิดเหตุหาโทรศัพท์เจอหนึ่งเครื่อง เหมือนกับว่าหัวหน้าคนร้ายก่อนตายได้รับโทรศัพท์ลึกลับหนึ่งสาย สืบร่องรอยไม่ได้”

เวลานี้ สายตาของหลิวเต๋อจู้ยังวนเวียนอยู่ใต้เท้าชิ่งเฉิน อันที่จริงคุนหลุนยังพูดว่าค้นพบรอยเท้าเลือด ส่วนเท้าของผู้ฆ่าคนจะต้องได้รับบาดเจ็บสาหัสมาก

แต่เขาค้นพบว่า การเดินของบอสใหญ่เร้นลับเบื้องหน้าไร้ความผิดปกติสักนิด ดูท่าอีกฝ่ายไม่ได้อยู่ที่เขาเหล่าจวินในตอนนั้นจริง ๆ

อีกอย่าง อีกฝ่ายก็มีลูกน้องที่โหดเหี้ยมขนาดนั้นอยู่คนหนึ่งจริง ๆ

“โทรศัพท์ที่คนร้ายรับ ทำไมถึงต้องถามคุณ” ชิ่งเฉินถาม

“อ้อ พวกเขาบอกว่ารอยนิ้วมือนั่นทำขึ้นมาภายหลัง บนมือถือทั่ว ๆ ไปแล้วล้วนมีรอยนิ้วมือหลายร้อยรอย แต่มือถือเครื่องนั้นมีแค่สิบกว่ารอย” หลิวเต๋อจู้กล่าว “พวกเขารู้สึกว่า โทรศัพท์สายนี้น่าจะเป็นลูกน้องของท่านที่รับสาย”

พูดกันโดยทั่วไป โทรศัพท์มือถือที่ใช้ตามปกติเครื่องหนึ่งจะถูกหยิบ ๆ วาง ๆ บ่อยครั้ง  รอยนิ้วมือบนนั้นมากจนนับไม่ถ้วน

แต่ตอนนั้นชิ่งเฉินแทบจะสลบอยู่แล้ว ไม่มีเวลาสร้างรอยนิ้วมือมากมายขนาดนั้น

ตามคาดเลย การกระทำเล็ก ๆ น้อย ๆ นี้ของตนเองปิดบังคนฉลาดในคุนหลุนไม่ได้

หลิวเต๋อจู้กล่าวว่า “คุนหลุนหาผมก็อยากจะถาม ๆ ดูว่าโทรศัพท์ลึกลับสายนั้นพูดอะไร อีกฝ่ายเป็นใคร เพราะพวกเขาระแวงว่าคนคนนี้ปรากฏตัวขึ้นมาเป็นการกระตุ้นให้หวังอวิ๋นกลายเป็นสายข่าว คนคนนี้หลบซ่อนอยู่ข้างหลังคนร้าย ไม่แน่ว่าภายหลังยังจะรวมหัวกับคนที่จิตใจเลวร้ายก่อเรื่องที่ใหญ่โตกว่านี้ออกมา”

เขากล่าวต่อมาติด ๆ กันว่า “บอสใหญ่ ไม่งั้นท่านถามลูกน้องดูแล้วผมบอกเนื้อหาของโทรศัพท์กับคุนหลุนเป็นไงครับ”

ชิ่งเฉินไม่รับไม้ต่อเอาเสียเลย ทว่ากล่าวว่า “สุดท้ายแล้วคุณยังมีอะไรที่อยากจะพูดไหม”

หลิวเต๋อจู้อึ้งไป จากนั้นร้องไห้ในพริบตา “บอสใหญ่ครับ นี่คืออยากให้ผมพูดคำสั่งเสียเหรอครับ”

ชิ่งเฉินถามกลับว่า “ผมยังมีความจำเป็นต้องเก็บคุณไว้ไหม คุณรู้สึกว่าตัวเองมีคุณค่าให้เก็บไว้ไหม”

ว่าแล้ว หลิวเต๋อจู้แค้นที่ไม่อาจคุกเข่าให้ชิ่งเฉินไปตรง ๆ เลย “บอสใหญ่ครับ ทองแท่งครั้งนี้ผมอมไว้ในปากเอามาหมดเลยนะ แถมผมสัญญาว่าต่อไปจะทุ่มสุดใจสุดแรง ท่านอย่าฆ่าผมเลยนะครับ เก็บไว้ผมยังมีประโยชน์นะ! ผมสามารถไปล่อเป้าแทนท่าน ท่านสามารถใช้ผมดึงดูดนักท่องเวลาทั่วประเทศ ผมสามารถเป็นหุ่นเชิดของท่านไปชนะใจพวกเขา!”

หลิวเต๋อจู้รู้จุดหนึ่งอย่างชัดเจนมาก ถึงบอสใหญ่จะฆ่าตนเองในเวลานี้ก็เกรงว่าจะไม่ต้องรับผิดตามกฎหมายใด ๆ เลย โลกภายนอกก็จะไม่มีคนรู้ว่าตนเองตายอย่างไร!

ชิ่งเฉินลุกขึ้น “คุณพูดพวกนี้ตอนนี้ก็สายไปแล้ว จำไว้นะ ทำความผิดจะต้องจ่ายค่าตอบแทน ถึงคุณจะเป็นแค่นักเรียนม.ปลายปีสอง ไม่เคยประสบกับความโหดร้ายของสังคม แล้วก็ไม่เข้าใจว่าโลกใบนี้มีอันตรายมาก แต่ในเมื่อคุณเข้ามาในเกมนี้แล้วก็จะต้องทำความเข้าใจกฎเกณฑ์ไว้บ้าง”

ว่าแล้ว เขาลุกขึ้นเดินออกไปเสมือนไร้เรื่องราว

ในความเงียบงันของเด็กหนุ่ม เยี่ยหว่านกับหลินเสี่ยวเสี้ยวเดินเข้าห้องขังเดี่ยวเหมือนรู้ใจ พยุงหลิวเต๋อจู้เข้าไปในห้องมืดที่ชิ่งเฉินเคยรับการทดสอบในตอนแรก

………………………………….

ตอนที่ 100 – เสาะหาสายข่าว