มันไม่ใช่การเล่นคำอะไร มันค้อนข้างจะตรงเลยหละ

หัวใจของจงหนิงชีเต้นผิดจังหวะไปวูบหนึ่ง แต่เธอก็ทำตัวนิ่งสู้ “เธอไม่ใช่หมาป่าหรอก”

“แล้วฉันเป็นอะไรหละ?” เต๋าซวี่ไม่ยอมปล่อยเธอไป

“อย่างมากก็….กระต่ายสีขาว?”

เต๋าซวีตอบกลับด้วยการฮัมเพลงโดยไม่ได้พูดอะไรต่อ จงหนิงชีจึงเปลี่ยนเรื่อง “ไว้คุยกันทีหลังนะ ฉันต้องขับรถ” เธอว่าต่อ “ฉันต้องตั้งสมาธิเวลาขับรถ ฉันไม่อยากให้เกิดอุบัติเหตุ”

“โอเค” เต๋าซวี่ทำท่าเหมือนรูดซิบที่ปากของเธอ

แล้วเพราะแบบนั้นพวกเธอเงียบกันตลอดทาง

เต๋าซวี่สัมผัสได้ถึงเหงื่อบนมือของเธอที่กำลังกำโทรศัพท์อยู่

มือของจงหนิงชีที่จับพวงมาลัยอยู่ก็มีเหงื่อออกเหมือนกัน

ไม่นานรถก็หยุดลงในลานจอดรถ

จงหนิงชีถอดเข็มขัดออก “เรามาถึงแล้ว”

เต๋าซวี่พูดออกมาเบาๆ “ฉันมีกระเป๋าเดินทาง”

กระเป๋าเดินทางถูกจงหนิงชีหยิบออกมา เธอลากมันไปโดยไม่มีความลังเลและเดินนำเธอเข้าไปด้านใน

“ในเมื่อเรามาถึงแล้ว เราคุยกันได้หรือยัง?” เต๋าซวี่เดินเข้ามาหยุดที่หน้าของเธอ

จงหนิงชีหันมามองเธอ “ได้สิ”

“เราจะสนทนาอะไรดี?” เต๋าซวี่ถาม

“เธออยากคุยเรื่องอะไรหละ?”

“ฉันถามก่อน”

“ฉันถามต่อ”

เต๋าซวี่ฮึกฮัก “ฉันจะถามก่อน เพราะงั้นเธอต้องตอบก่อน”

มันเป็นบทสนาที่เต็มไปด้วยความความลำบากใจ

หัวใจของพวกเขาเต้นเร็วจนเป็นไปไม่ได้ที่จะซ้อนมัน

ลิฟที่พวกเธอยืนอยู่นั้นเล็กและแคปมาก ทำให้มันเป็นเรื่องง่ายที่จะสังเกตุลมหายใจของกันและกัน

แต่ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม พวกเธอต่างก็มีคำตอบอยู่ในใจ

ติ้ง

ลิฟมาถึงชั้นที่ต้องการ

จงหนิงชีลากกระเป๋าออกไปก่อน “เธอมีแผนอะไรไหมถึงมาที่นี้? แบบเธอจะทำอะไรยังไงแบบนั้น”

“ไม่” เต๋าซวี่มองเธอเปิดประตูอพาร์ทเม้นท์

“แล้วเธอหมายความว่ายังไงที่ว่ามีอะไรต้องทำ…”

เต๋าซวี่พยักหน้า “ฉันมีเรื่องต้องทำ” เธอหยุดก่อนจะเน้น “มันสำคัญมากๆ”

“โอเค”

ประตูเปิดออก

นี้คือบ้านของจงหนิงชี ห้องนั่งเล่นที่มีพื้นที่กว่างและถูกจัดระเบียบเป็นอย่างดีปรากฎขึ้นเมื่อเข้ามาในบ้าน

จงหนิงชีหยิบร้องเท้าทำหรับใส่ในบ้านออกจากตู้รองเท้า  “เราไม่มีรองเท้าให้แขก เพราะงั้นใช้ของฉันไปก่อน แม่ฉันซื้อมาก่อนหน้านี้ แต่เพราะฉันไม่ได้อยู่บ้านเลยก็เลยยังไม่เคยใส่มัน”

จงหนิงชีไปมหาลัยเพื่อเรียนหนังสือและจะกลับมาแค่ช่วงหยุดยาว

หล่อนเปลี่ยนไปใส่รองเท้าอีกคู่และลากกระเป๋าเข้าไปในห้องนอน

เมื่อเต๋าซวี่เปลี่ยนรองเท้าเสร็จ เธอยืนอยู่ในห้องนั่งเล่น เธอทำตัวไม่สงบแล้วถาม “ห้องน้ำไปทางไหน”

จงหนิงชีไปทางหนึ่ง “ตรงนั้น”

“ฉันจะไปล้างมือก่อนนะ”

เต๋าซวี่ไม่ได้ขยับไปไหนหลังจากพูดออกมา

จงหนิงชีกระพริบตา “เป็นอะไรไป?”

“เธอไม่มากับฉันหรอ? มือฉันเปียกไปหมดแล้ว เธอหละ?”

เป็นการเตื่อนแบบตรงๆ

จงหนิงชีหลบตาแล้วพึมพาว่า “โอ๋” ด้วยความประหม่า  “ฉันจะล้างด้วย”

ห้องน้ำนั้นใหญ่มาก มีพื้นที่มากพอที่คนสองคนจะยืนอยู่หน้าอ่างล้างหน้าได้สบายๆ

อ่างล้างหน้าตั้งอยู่หน้ากระจกเมื่อทั้งสองคนล้างมือพวกเขามองกระจกทำทีเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

พวกเธอไม่ได้หลุดแสดงอารมณ์อะไรออกมาบนกระจก

จงหนิงชีส่งกระดาษชำระให้ “เช็ดมือเธอให้แห้ง”

เธอเช็คมือของตัวเองแล้วเดินออกไปก่อน

เต๋าซวี่ทิ้งกระดาษที่ใช้แล้วลงถังขยะแล้วเดินกลับไปที่ห้องนั่งเล่น

“เธอไม่ส่งสัยเลยหรอทำไมฉันมาที่นี้?” เต๋าซวี่ยักคิ้วถาม

จงหนิงชีเหมือนโดนน้ำร้อนสาด สะดุ้งโหยงจนเกือบทำแก้วน้ำในมือหล่น

เธอเหล่ตามองเต๋าซวี่ “เธอมาเพื่อเล่นเกมกับฉันหรอ?” เธอเม้มปาก “ก่อนหน้านี้เธอบอกว่าเราจะเล่นเกมด้วยกัน” 

“เกมหรอ จริงด้วย”

จงหลิงชีวางแก้วน้ำบนโต๊ะ “ดื่มน้ำก่อนนะ”

เต๋าซวี่ยืนนิ่ง หลังจากคิดไปสักพักเธอก็กลับเข้าเรื่อง “แต่ฉันไม่อยากเล่นเกมแล้วหละจงหนิงชี”

จงหนิงชีมองตาเธอ “แล้วเธออยากเล่นอะไรหละ?”

เต๋าซวี่ เดินเข้าไปหาเธอ แล้วใช้มือของเธอปิดตาจงหนิงชีเอาไว้

จงหนิงชียกมือขึ้นมาจับข้อมือของเธอไว้โดยไม่รู้ตัว

มือของเต๋าซวี่ที่จับหน้าเธออยู่นั้นเย็นมาก จงหนิงชีกระพริบตาแล้วกวาดตามองภายในอุ้งมือของอีกฝ่าย

“ให้ฉันร้องอะไรให้เธอฟังนะ” เต๋าซวี่รู้ตัวว่าเธอไม่สามารถปล่อยให้มันเสียเวลาไปนานกว่านี้แล้ว

“นะ?” จงหนิงชีกลืนน้ำลาย

“อากาศวันนี้กำลังดีเลย~”

“ข้างนอกนั้นมันข่างสวยงาม~”

เต๋าซวี่ ฮัมเพลงแค่สองท่อนนี้ แต่มันก็มากพอแล้ว เพราะว่าที่จริงแล้ว ชื่อแอคเค้าของจงหลิงชีนั้นมาจากเพลงท่อนแรกนั้นเอง

“สวัสดี” เต๋าซวี่ก้มลงมาจูบแก้มของจงหลิงชี “เสี่ยวถังชอบเธอ”

******************

เขาสารภาพรักกันแล้วววว คุณพ่อเป็นปลื่มที่สุด 

-A Cup of Owls