Netoge no Yome ga Ninki Idol Datta ~Cool-kei no kanojo wa genjitsu demo yome no Tsumori de iru~ (WN)

ชื่อไทย : ภรรยาในเกมออนไลน์ของผมคือไอดอลสุดฮอต

ผู้แปล : แปลแบบคนเหงาและง่วง

Chapter : 6 เนิร์ดติดเกมกับไอดอลสุดคูล

.

.

.

“…ใกล้ถึงเวลานัดแล้วสินะ”

 

อีกไม่กี่นาทีก็จะถึงเวลา 21.00 น.

ฉันล็อกอินเข้าไปแล้วจ้องที่หน้าจอคอมพิวเตอร์

สิ่งที่ปรากฏบนจอคือนักรบหนุ่มที่กำลังตกปลา ณ ชายหาด

ตัวละครของฉันคืออาชีพนักรบ

เป็นอาชีพที่ถนัดต่อสู้ด้วยดาบและโล่ในระยะประชิด

อย่างไรก็ตาม เนื่องจากสกิลขุดเหมืองมันเยอะมากปผิดปกติ มันเลยดูเป็นชายที่เหมาะกับอีเต้อ(พิกแอ็ก)มากกว่าดาบเสียอีก

และตอนนี้ก็กำลังตกปลาอยู่

มันดูเป็นเหมือนกับวันหยุดของคนงานขุดเหมือง

 

“โอ๊ะ…กินเบ็ดแล้ว โถ่เว้ย รองเท้าบูทหรอกเรอะ”

 

ฉันทิ้งรองเท้าบูทออกจากคลังของตัวเองทันที

มันเป็นแค่ไอเท็มขยะที่ไร้ค่า

ฉันสงบใจลงแล้วเริ่มตกปลาอีกครั้ง

บางทีวันนี้ฉันอาจจะได้คุยกับรินระหว่างที่ตกปลาไปด้วย

โดยปกติแล้ว ฉันไม่ค่อยได้เล่นกับรินในวันธรรมดาสักเท่าไหร่

ถึงแม้จะได้เล่น แต่อย่างมากก็แค่ 20-30 นาทีเท่านั้นเอง

 

เมื่อก่อน ฉันแค่คิดว่ารินอาจจะยุ่งมากมากในชีวิตจริง

แต่ในตอนนี้ฉันเข้าใจแล้วว่าทำไมเราถึงเล่นด้วยกันได้แค่วันหยุด

คงเป็นเพราะมิสึกิซังยุ่งกับงานของไอดอล ทำให้เหลือเวลาว่างน้อยในวันธรรมดา

 

“…มันธรรมดากว่าที่คิดไว้แฮะ”

 

ฉันคิดว่าตัวเองจะประหม่ามากกว่านี้ แต่ฉันก็ผ่อนคลายอย่างน่าประหลาด

แต่เมื่อคิดๆดูแล้วมันก็คือเรื่องปกติ

ฉันเพิ่งค้นพบความจริงว่ารินคือใคร

แต่เธอก็ไม่ได้เป็นคนที่ต่างจากเดิมสักหน่อย

ท้ายที่สุดเกมออนไลน์ก็ทำให้ใจฉันสงบลง

 

“ริน หวังว่าเธอจะมาเร็วๆน้า”

 

ฉันนั่งรอครู่นึงขณะตกปลาไปด้วย ตอนนั้นเอง

[รินซัง ได้เข้าสู่ระบบ] การแจ้งเตือนได้แสดงขึ้นที่ช่องแชทด้านล่างของจอ

ฉันรีบส่งแชทไปทันที

 

[เหนื่อยหน่อยน้า~ ตอนนี้ฉันตกปลาอยู่น่ะ]

[เอ๊ะ หายากอะ! ที่คาสึจะมาตกปลาเนี่ย!]

 

โอ้ว รินในตามปกติล่ะ

ฉันสงสัยว่าเธอ ‘คนไหน’ กันที่จะเข้ามา แต่ดูเหมือนว่าเธอจะมาด้วย ‘ริน’

 

[เดี๋ยวฉันจะไปหาตรงนั้นน้า~]

[เข้าใจแล้ว]

 

ฉันตกปลาต่อที่ชายหาดต่อไป

ไม่นานนัก รินที่ควบม้ามาก็ปรากฏตัวขึ้น

หลังจากที่ลงจากหลังม้า เธอก็เดินบนชายหาดแล้วมาอยู่ข้างๆฉัน

เธอคือเอลฟ์ที่แต่งตัวค่อนข้างเปิดเผยเนื้อหนัง

ถึงจะป่านนี้แล้วก็เถอะ หรือว่านี่จะเป็นงานอดิเรกของมิสึกิซังกันนะ…?

ขณะที่กำลังคิดเช่นนั้น แชทก็ดำเนินต่อไป

 

[หายากนะที่เธอจะชวนฉันในวันจันทร์แบบนี้]

[เพราะวันนี้ได้เกิดอะไรหลายๆอย่างเลยนี่นะ ฉันเลยอยากจะเล่นด้วยกัน แม้สักนิดก็ยังดี]

[งั้นเองเหรอ]

 

ฉันคลายแก้มลงโดยไม่ได้ตั้งใจ

ฉันรู้สึกมีความสุขอย่างแท้จริง

ไม่ว่าเธอจะเป็นมิสึกิซังหรือไม่ก็ตาม

รินถือเบ็ดตกปลาแล้วโยนเหยื่อลงไปในทะเล

 

เราสองคนเริ่มตกปลาเคียงข้างกัน

มันเป็นภาพที่ฉันเห็นบ่อยครั้งในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา

แม้ว่าเราทั้งคู่จะรู้ตัวตนซึ่งกันและกัน แต่ภาพที่ฉายอยู่บนจอก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปแม้แต่น้อย

 

[ฉันว่าตอนนี้ฉันสามารถบอกได้แล้ว อันที่จริงฉันรู้สึกประหม่าอยู่ตลอดเวลาตอนที่อยู่ในโรงเรียนเลยล่ะ~]

[ประหม่า? ทำไมล่ะ?]

[มันปกติอยู่แล้วที่ฉันจะประหม่า เมื่อคิดว่าฉันจะได้เจอกับคาสึตัวเป็นๆน่ะ~]

[เธอไม่ได้ดูเหมือนอย่างนั้นเลยนะ ฉันเห็นยังเธอนั่งอ่านหนังสืออยู่เลยเมื่อเช้า]

[ฉันก็แค่เก๊กไปงั้นแหละ ฉันจำเนื้อหาที่อ่านในหนังสือไม่ได้เลยด้วยซ้ำ]

 

อย่างงั้นหรอกเหรอ

ดูเหมือนจะไม่ใช่แค่ฉันคนเดียวสินะที่ประหม่า

 

[เพราะงั้นตอนที่สบตากับคาสึโตะคุง ฉันเลยไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี ก็เลยโบกมือไปน่ะ]

[อ๋อ ตอนนั้นสินะ]

[ฉันดีใจมากเลยล่ะที่เธอโบกมือกลับมา แล้วคาสึโตะคุงไม่ประหม่าบ้างเลยเหรอ?]

[ฉันประหม่ามากๆเลยจริงๆนะ เมื่อเช้าฉันประหม่าจนต้องเข้าห้องน้ำไปส่องกระจกเลย]

[นั่นประหม่าเกินไปแล้ว ถึงคาสึโตะคุงจะดูไม่เหมือนประหม่าเลยก็เถอะนะ]

 

ไม่หรอก ฉันประหม่าจริงๆนะ

ฉันคิดว่าวันนี้เป็นวันที่ฉันประหม่ามากกว่าใครในโลกเลยด้วยซ้ำ

 

[แม้แต่ในตอนพักกลางวัน ตอนที่ฉันพยายามจะคุยกับคาสึโตะคุง เสียงฉันก็สั่นนิดหน่อยด้วย…แล้วฉันก็อายเอามากๆ หน้าก็ร้อนเสียจนรู้สึกเหมือนไฟจะระเบิดออกมาจากใบหน้าฉันเลยล่ะ]

[สั่นงั้นเหรอ? ฉันคิดว่าเธอดูปกติมากเลยนะ]

[ไม่หรอก เสียงฉันสั่นไปหมดจริงๆ]

 

จะว่าไปแล้ว…

ในตอนนั้นมิสึกิซังก็พูดแค่ไม่กี่คำแล้วออกจากห้องเรียนทันทีเลย

 

เธอมีท่าทางและใบหน้าที่ดูคูลตลอดเวลา มันเลยยากที่จะเข้าใจอารมณ์ของเธอ แต่เมื่อเธอได้บอกสิ่งที่เธอคิดที่แท้จริงของเธอออกมาแล้วมันช่างดูน่ารักเสียเหลือเกิน

 

พวกเรายังคงพูดคุยเรื่องของวันนี้กันอย่างสนุกสนาน

บทสนทนาก็ดำเนินต่อไปโดยไม่มีหยุดพัก และคุยกันอย่างราบรื่น

 

จากนั้นก็ตระหนักขึ้นได้…

 

[อ๊ะ ดึกขนาดนี้แล้วเหรอเนี่ย…]

 

เวลาผ่านไปเร็วราวกับพริบตา

เวลาตอนนี้คือ 22.12 น.

จนถึงตอนนี้ รินมักจะล็อกเอาต์ก่อนเวลา 22.00 ทุกครั้งเสมอ

ตอนนี้มันก็เลทมาเล็กน้อย

 

[เธอจะไปนอนแล้วสินะ?]

 

เมื่อฉันถามไปแบบนั้น ไม่กี่วินาทีต่อมาก็มีข้อความตอบกลับสั้นๆ [อืม]

 

“…?”

 

แล้วความเงียบที่น่าอึดอัดก็ผุดตามมา

ฉันควรจะคุยกับเธอมากกว่านี้ดีไหมนะ?

เมื่อลังเลอยู่สักพัก ฉันก็ได้รับข้อความจากริน

 

[เธอมีหูฟังที่มีไมค์ไหม?]

[ก็มีอยู่หรอก แต่ทำไมเหรอ?]

[งั้นทำไมคราวหน้าเราไม่ใช้การโทรแชทกันดีล่ะ?]

[ก็ดีนะ เอางั้นกันเถอะ]

 

อย่างงี้นี่เอง เธอไม่ต้องปิดบังตัวตนของตัวเองอีกแล้ว เธอเลยเสนอโทรแชทกันสินะ

ฉันเองก็ไม่มีเหตุผลที่ต้องปฏิเสธข้อเสนอนี้เลย

 

[แล้วคืนวันเสาร์เธอว่างไหม? ส่วนทางฉันกับนานะไม่มีปัญหาล่ะ]

[ฉันว่างอยู่แล้ว ยังไงฉันก็จะทำให้ว่าง]

[งั้นก็ไม่มีปัญหาสินะ? ฉันจะล็อกอินไม่ได้จนกว่าจะถึงวันเสาร์เลย แต่เธอก็ต้องอดทนไว้นะ]

[งั้นคงน่าเสียดายแย่ ฉันคงจะต้องเล่นคนเดียวอย่างโดดเดี่ยวแล้วสิเนี่ย]

[อะฮะฮ่า ถ้างั้น…ราตรีสวัสดิ์นะคาสึโตะคุง ไว้เจอกันพรุ่งนี้ที่โรงเรียนนะ]

[อืม ราตรีสวัสดิ์ ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ]

 

แล้วรินก็หายไปจากหน้าจอ

[รินซัง ได้ออกจากระบบ] ได้แจ้งเตือนบนช่องแชท

 

“…ฉันเองก็ไปนอนด้วยเหมือนกันดีไหมนะ”

 

ปกติแล้วฉันจะออนไลน์จนถึงเวลา 23.00 น.

อย่างไรก็ตาม ฉันรู้สึกเหมือนได้ถูกเติมเต็มอย่างลึกลับ

ฉันอยากจะนอนตัวลงบนเตียงพร้อมดื่มด่ำกับความรู้สึกอันน่ารื่นรมณ์นี้

 

“วันนี้เป็นวันที่ดีสุดๆวันนึงเลยแฮะ…”

 

และแล้ว ชีวิตประจำวันของฉันก็ได้เกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้นตั้งแต่เมื่อคืนนี้ไป

จะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้ไปนะ

 

และเมื่อฉันล้มตัวลงนอน ฉันก็ได้คิดถึงมิสึกิซังกระทั่งวินาทีที่ฉันได้หลับลงไป

.

.

.

*———-จบตอน———-*