ขณะที่จับมือ โชคุโฮ ทั้งสองคนก็ได้ไปหลบซ่อนอยู่ตรงมุมนึง เพื่อให้พ้นจากสายตาของกลุ่มสาวๆโทคิวะไดที่ขณะนี้กำลังพากันตะโกนว่า ‘ควีน ซามะ!’ เมื่อพวกเธอเดินห่างออกไปแล้ว วู่หยานจึงเดินออกมาพร้อมกับโชคุโฮที่กำลังหัวเราะคิกคัก

 

มองดู โชคุโฮ ที่ยังคงเอามือปิดปากหัวเราะไม่เลิก วู่หยานกรอกตาใส่เธอ “เธอนี่มีแฟนคลับเยอะจริงๆนะ…..”

 

โชคุโฮ ลูบผมที่ยาวลงมาตรงหน้าอกของเธอ ขณะที่ตอบกลับด้วยรอยยิ้มเล็กๆ “ดังนั้น คราวหน้านายก็อย่าทำอะไรแบบนี้อีกล่ะกัน ไอ้การลากตัวคนอื่นออกมาที่ดูยังไงก็เหมือนการลักพาตัวแบบนี่น่ะ……”

 

วู่หยานยิ้มแห้งๆ เขารู้ว่า โชคุโฮ กำลังไม่พอใจที่จู่ๆเขาก็ดึงตัวเธอแล้ววิ่งออกมา ตัวเขาเองก็ยังไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงได้ทำแบบนั้น

 

ตอนแรกเขาแค่พูดเล่นๆที่ว่าจะเดทกับเธอ แต่ในเมื่อสถานการณ์มันพาไปแบบนี้ งั้นก็…เลยตามเลยล่ะกัน ยังไงซะเขาก็เป็นคนที่ได้ประโยชน์

 

“อะแฮ่ม ในเมื่อพวก กขค ไปแล้ว ตามที่ตกลงกันไว้ พวกเรามาเดทกันเถอะ ควีนซามะ ~ ~ ~”วู่หยานยิ้มด้วยความสนุกสนาน เมื่อเห็นสีหน้าเธอแข็งทื่อไป

 

ฟังวู่หยานที่พูดด้วยน้ำเสียงแปลกๆ โชคุโฮ รู้สึกจนปัญญา ก็เหมือนกับทางวู่หยานที่ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงได้ชวนเธอมาเดท ตัวเธอเองก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้หลบพวกผู้ติดตามของเธอกับวู่หยาน?

 

ตอนแรกเธอก็แค่ไม่อยากเชื่อว่าเขาจะเมินเธอ ดังนั้นเธอเลยพูดเล่นๆออกไป แต่ใครจะไปรู้ล่ะว่ามันจะวกกลับเข้ามาทำร้ายเจ้าของแบบนี้ เธอไม่สามารถกลับคำพูดตัวเองได้

 

ในฐานะที่เป็นอันดับ5 ของเมืองแห่งการศึกษา Mental Out ที่สามารถควบคุมจิตใจผู้คนได้ง่ายๆดุจพลิกฝ่ามือแน่นอนว่ารวมไปถึงตัวเองด้วย ใช่เวลาไม่นานนักเธอก็ปรับอารมณ์ตัวเองกลับมาใจเย็นอีกครั้ง (@ตอนนี้เธอกำลังใช้พลังกับตัวเองอยู่นะครับ)

 

“ออกเดทกับคุณ ฉันเองก็คาดหวังมาก…..” เธอพูดด้วยน้ำเสียงเป็นทางการ วู่หยานขมวดคิ้วเมื่อเห็น โชคุโฮ แตกต่างไปจากตัวเธอเมื่อกี้

 

เขายื่นนิ้วออกไปแล้วดีดใส่หน้าผากเธอ ทำให้โชคุโฮร้องออกมาด้วยด้วยความเจ็บ “อย่าใช้พลังของเธอ ไม่งั้นเดทหลังจากนี้ต้องไม่มีความสุขแน่……”

 

โชคุโฮ กุมหน้าผากตัวเอง เมื่อได้ยินคำพูดวู่หยาน เธอก็เบิกตาเล็กน้อยและเงียบไป ก่อนจะหยุดใช้พลัง แล้วพูดเยาะเย้ยตัวเองเสียงเบา “นั่นสิ ใช้พลังน่ารังเกียจแบบนี่แล้ว มันจะมีความสุขได้ยังไง…..”

 

โชคุโฮ ไม่รู้ตัวเลยว่า วู่หยานได้ยินคำพูดเบาๆนี่ของเธอชัดเจน เขาหันไปมองเธอ ก่อนจะส่ายหัวด้วยความเหนื่อยใจ

 

เฮ้อ คนเมืองนี่มันมีภูมิหลังกันหมดเลยรึไงวะ? มิโคโตะก็มี ยัยนี่ก็มี……

 

วู่หยานเอื้อมไปจับมือเธอ โดยไม่รอให้โชคุโฮได้ตอบสนอง เขาก็เริ่มออกเดิน…..

 

“ในเมื่อเธอไม่ชอบมัน ก็อย่าใช้เลย…..”

 

“อย่าใช้?” โชคุโฮหันขวับไปหาวู่หยานทันที แน่นอนว่าเธอที่โดนเขาจูงอยู่ย่อมเห็นเพียงแค่ด้านหลังของเขา “พูดน่ะมันง่าย นายมันจะไปเข้าใจอะ…..”

 

“ไม่! ฉันเข้าใจ!!” วู่หยานพูดขัดเธอโดยไม่หันกลับมา โชคุโฮนิ่งอึ้งไป “ที่พูดก็เพราะว่าฉันเข้าใจไงล่ะ…..”

 

ได้ยินคำพูดวู่หยาน โชคุโฮก็ก้มหน้าลง แล้วสังเกตุเห็นมือตัวเองที่ถูกเขากุมไว้ เธอก็เงียบไป…..

 

ไม่มีผู้ชายคนไหนเคยจับมือเธอมาก่อน เจ้าคนหยาบคายนี่ อยากดึงมือตัวเองออกจริงๆ….

 

ในใจคิดแบบนี้ แต่ท้ายที่สุดเธอก็เลือกที่จะไม่ทำ ส่วนเหตุผลนั้นตัวเธอเองก็ยังไม่รู้เลย ดังนั้นเธอจึงโดนวู่หยานจูงเดินห่างไกลออกไปเรื่อยๆ

 

……………………..

 

ขณะที่เดินอยู่บนทางเท้าสักแห่งในเมืองแห่งการศึกษา ก็มีเสียงร้องออกมาจากผู้คนรอบตัวทั้งสองอย่างต่อเนื่อง เช่น ‘น่ารักจัง!’ ‘สวยมาก!’ ยิ่งไปกว่านั้นคือ ‘ตาของเธอ!’ ‘ดาวล่ะ!’ ‘แปลกดีจัง’ และอื่นๆ……

 

โชคุโฮก้มหน้าลงขณะที่กัดฟัน เธอทำแม้กระทั่งหลับตา ทว่านี่ยิ่งทำให้เธอได้ยินเสียงนินทาของผู้คนรอบๆได้ชัดเจนกว่าเดิม!

 

โชคุโฮ ลืมตาขึ้นแล้วเริ่มทำการคำนวณสูตรการใช้พลังในหัว เธอทนมันไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว ทั้งเสียงและนิ้วที่ชี้มาของคนพวกนี้ ดังนั้นเธอจึงตัดสินใจที่จะล้างสมองพวกมันให้หมด!

 

ก่อนที่เธอจะได้ทันปล่อยพลัง เธอก็รู้สึกเจ็บจากมือที่โดนวู่หยานกำแน่นขึ้น ความเจ็บนี่ทำให้การคำนวณในสมองของหยุดไป

 

“นาย….” เธอมองวู่หยานด้วยความโกรธในใจคิดจะต่อว่าเขา แต่เมื่อเธอเห็นสีหน้าอ่อนใจของวู่หยาน คำพูดที่เตรียมจะใช้มันก็ติดอยู่ที่ลำคอ

 

วู่หยานไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ เขามองโชคุโฮแล้วพูดว่า “นี่เธอเข้าใจอะไรผิดอยู่รึเปล่าเนี่ยฮือ?”

 

“นายพูดถึงอะไร?”

 

โชคุโฮขมวดคิ้ว เธอไม่เข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร วู่หยานส่ายหัวแล้วพูดว่า “ทำไมเธอไม่ลองดูสายตาของพวกเขาดีๆอีกรอบล่ะ?”

 

ได้ยินแบบนี้ โชคุโฮก็เงียบไป วู่หยานยื่นนิ้วไปดีดหน้าผากเธอ ทำให้โชคุโอร้องออกมา “มองดูสายตาพวกนี้สิ เธอได้ยินว่าพวกเขาพูดอะไร แต่ทำไมเธอถึงไม่ได้ยินคำพูดต่อมาที่เกี่ยวกับฉันล่ะ?”

 

โชคุโฮที่กำลังกุมหน้าผากก็ตกใจ เธอเงยหน้ามองผู้คนรอบๆตามคำพูดเขา และนี่ทำให้เธอช็อค!

 

ที่เธอเห็นคือ สายตาที่ผู้คนรอบๆมองวู่หยานมันเต็มไปด้วยความอิจฉา ชื่นชม และความโกรธเกลียด สายตาพวกนี้มันเหมือนคำสาปที่หวังจะให้เขาตายๆไป ยังมีคำพูดที่เทียบกับของเธอแล้วยังอันตรายกว่ามาก เช่น ‘เผามันซะ’ ‘มันทำบุญด้วยอะไร?’ ‘ตูขอสาปแช่งมัน’ และอื่นๆ…….

 

โชคุโฮงุนงง จากนั้นค่อยๆหันไปมองวู่หยานที่กำลังมีสีหน้าเหนื่อยอ่อนและพูดไม่ออก นี่ทำให้เธอหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้ ทว่ารอยยิ้มนี้ของเธอทำให้ผู้คนรอบๆต่างอ้าปากค้าง ไม่อาจละสายตาจากตัวเธอได้

 

รอยยิ้มของเธอยิ่งอ่อนหวานมากกว่าเดิมเมื่อเห็นว่าตัวเองสามารถขโมยวิญญาณของพวกเขาได้ แม้แต่วู่หยานยังต้องยอมรับว่าเขาเองก็ไม่อาจต้านทานที่จะไม่มองเธอได้ แม้ว่าเขาจะถูกรุมล้อมด้วยสาวสวยอยู่ทุกวันก็ตาม

 

“เห็นหรือยัง ว่าอย่าตัดสินหนังสือถ้าเธอยังไม่เห็นเนื้อหาข้างใน………” วู่หยานมองบนใส่โชคุโฮ เธอตอบกลับโดยการยกมือมาปิดปากแล้วหัวเราะคิกคัก

 

“ฉันเข้าใจแล้ว นี่นายกำลังพยายามปลอบฉันอยู่สินะ?” สีหน้า ท่าทาง และคำพูดที่ดูกำกวมของเธอทำให้ สายตาที่ผู้คนมองวู่หยานยิ่งร้อนแรงกว่าเดิม

 

มุมปากวู่หยานบิดเบี้ยว มองดูสีหน้ามีความสุขสุดๆของโชคุโฮ เขาก็บอกตัวเองในใจว่า ‘ใจเย็นเข้าไว้ตัวฉัน อย่าหลงกลเธอเด็ดขาด ไม่งั้นเอ็งได้อกแตกตายแน่……’

 

โดยไม่สามารถอดทนต่อสายตาผู้คนและรอยยิ้มหยอกล้อของเธอได้อีกต่อไป วู่หยานก็ยื่นมือออกไปทำท่าจะดีดนิ้ว เมื่อเห็นมือเขาโชคุโฮก็รีบเอามือมาบังหน้าผากตัวเองอย่างรวดเร็วแล้วย่อตัวลง ราวกับกระรอกน้อยๆที่พยายามป้องกันตัวเอง คะแนนโมเอะเต็มสิบ……..

 

ประมาณนี้

 

เขาดึงเธอมาข้างตัวแล้วออกเดินอีกครั้ง โชคุโฮมองใบหน้าเขา และแม้แต่ตัวเธอเองก็ไม่ได้สังเกตุเลยว่าตอนนี้ริมฝีปากเธอได้โค้งขึ้น(ยิ้ม)

 

ทั้งสองคนเดินเคียงข้างกัน โดยมีมือเป็นสิ่งที่เชื่อมโยงทั้งสองไว้ ในเวลานี้พวกเขาดูเหมือนคู่เดทกันจริงๆแล้ว….

 

…………..

 

ถ้าจะบอกว่าการเดทกับมิโคโตะมันเต็มไปด้วยความรักและความใกล้ชิดสนิทสนม งั้นเดทกับโชคุโฮก็เต็มไปด้วยความหอมหวานและความอบอุ่น…….

 

ทั้งสองคนเหมือนคู่รักทั่วไป ที่พากันเดินเข้าร้านค้า ซื้ออะไรบางอย่างด้วยกัน กินขนมด้วยกัน เล่นเกมด้วยกัน โชคุโฮได้หลงลืมไปแล้วว่าเหตุผลที่ตัวเองต้องมาอยู่ที่นี่คือโดนลากมาเพราะไม่อาจกลับคำพูดตัวเองได้ ตอนนี้เธอกำลังดื่มด่ำไปกับประสบการณ์ใหม่ๆที่เธอไม่เคยสัมผัสมาก่อน

 

รอยยิ้มของเธอไม่เคยหายไปจากใบหน้าเลยนับตั้งแต่ช่วงครึ่งหลังของการเดท เสียงหัวเราะที่ราวกับระฆังแก้วของเธอก็ดังขึ้นไม่หยุดเช่นกัน มันได้ดึงดูดความสนใจจากทุกคนที่อยู่ใกล้ๆไม่ว่าจะเป็นชายหรือหญิง

 

แต่แน่นอนว่ามีหลายคนได้ถึงจำสถานะของเธอได้ แต่ล่ะคนทำสีหน้าไม่อยากเชื่อ จากนั้นด้วยเวลาน้อยกว่าหนึ่งชั่วโมง โพสที่ชื่อ ‘ราชินีแห่งโทคิวะไดกำลังออกเดทกับชายแปลกหน้า’ ก็ได้ถูกอัปโหลดขึ้นอินเตอร์เน็ตไม่หยุด

 

แม้จะไม่รู้ว่าที่อื่นๆรู้เรื่องนี้หรือไม่ แต่ที่แน่ๆโทคิวะไดทุกคนรู้!

 

แน่นอนว่ารวมไปถึงยัยเปรี๊ยะๆ กับสาวน้อยยูริ คุโรโกะ……

 

มองดูภาพในเน็ตที่ วู่หยานกับโชคุโฮกำลังจับมือกันและกันขณะที่กำลังกินไอศครีมอันเดียวกันด้วยกัน ทันใดนั้นกระแสไฟฟ้าก็ไหลเข้าไปในโทรศัพท์ทำให้มันไหม้เกรียมทันที ส่วนเจ้าของนั้นกำลังก้มหัวลงด้วยใบหน้ามืดครึ้มขณะที่มีออร่าสีดำปล่อยออกมาจากตัว

 

“คุณพี่คะ….” ใบหน้าคุโรโกะแข็งทื่อต่อหน้าภูเขาไฟที่จวนเจียนจะระเบิด แม้แต่การยืมประโยชน์จากสถานการณ์เพื่อโจมตีผู้ชายคนนั้นเธอยังพูดไม่ออกเลย……