//ติดตามอ่านตอนล่วงหน้าได้ที่เพจเฟสบุ๊ค – ห้องสมุดคนรักนิยายแปล  

ปัจจุบันมีทั้งหมด 1800 ตอน จุกๆ

SGS บทที่ 335 – สู้ตูไม่ได้เลยไปหาผู้หญิงงั้นเหรอ?!

“ฮึก….ฮื้อออ ทำไมถึงไม่ใช่ฉันนอ่า ฮือออ…..”

ฟังลูลู่ร่ำไห้ไม่หยุดมากว่า10นาที วู่หยานกับเฟยเฟยก็หันมามองหน้านกันโดยไม่รู้ว่าจะเข้าไปปรอบยังไงดี

หวนนึกไปถึงการประชันราคากันก่อนหน้านี้วู่หยานก็ได้แต่ถอนหายใจ ตอนที่ซิลฟ์โผล่ออกมาร่วมประมูลด้วยก็ได้ทำให้นักเรียนทุกคนลดตัวลงไปเป็นแค่ผู้ชมแล้ว จะเหลือก็เพียงแต่พวกอาจารย์ไร้ยางอายที่ยังคงสู้ราคาต่อไป ถึงแม้ว่าสุดท้ายซิลฟ์จะเป็นคนได้คทาไปก็เถอะ

ผลลัพท์นี้ได้ทำให้นักเรียนหลายคนที่หดหู่ได้รู้สึกดีขึ้นไม่มากก็น้อย เพราะก่อนหน้านี้โรงประมูลก็เคยมียุทธภัณฑ์ฟ้าออกมาให้ประมูลอยู่สองครั้ง และทุกครั้งมันก็มักจะตกลงไปยังมือของพวกอาจารย์……

ดังนั้นการได้เห็นซิลฟ์เอาชนะไปได้ทำให้นักเรียนหลายคนรู้สึกเหมือนได้เอาคืน กลับกันคราวนี้เป็นพวกอาจารย์ที่หดหู่

ส่วนคำถามที่ว่าสุดท้ายแล้วราคามันไปวิ่งไปถึงขนาดไหนนั่น….วู่หยานเราได้ปิดหูทำเป็นไม่ได้ยินไปเพื่อไม่ให้หัวใจน้อยๆของตัวเองปวดร้าวไปมากกว่านี้……….

อย่างน้อยนี่ก็คือสิ่งที่คนอื่นเห็นและไม่รู้ว่าเขามี ความทรงจำสมบูรณ์ ที่ซึ่งได้รวมเข้ากับวิถียุทธอมตะไป……

“ฮือออ ทำไมฉันถึงไม่ได้…….”

ได้ยินเสียงคร่ำครวญของลูลู่ วู่หยานก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป ภายใต้สายตาอึ้งๆของสมาชิกป่าแห่งความตาย วู่หยานก็ได้ยื่นมืออกมาดึงแก้มของลูลู่!

“หยุดได้แล้ว! เสียงของเธอมันทำฉันประสาทจะกินแล้วเนี่ยรู้มั้ยห๊า?”

“ฮื้อ อื้อออ……” ลูลู่ร้องออกมาแต่คราวนี้ร้องเพราะเจ็บ เธอพยายามจะพูดประท้วงแต่เพราะแก้มโดนวู่หยานดึงจนตึงทำให้เธอทำอะไรไม่ได้นอกเสียจากส่งเสียงอู้อี้ออกมาด้วยน้ำตาปริ่มๆใกล้จะไหล ความน่ารักของเธอแทบทำวู่หยานกระอักเลือด

เห็นลูลู่โดนวู่หยาน ‘ลงโทษ’ เฟยเฟยก็รู้สึกสดชื่นขึ้นมาหน่อยในเวลาเดียวกันก็รู้สึกทนดูไม่ได้ เธอจึงรีบมาด้านข้างวู่หยานแล้วจับแขนทั้งสองของเขา

“พอเท่านี้นะหยาน ลูลู่สำนึกผิดแล้ว นายให้อภัยเธอนะ…..”

ได้ยินวู่หยานก็ขมวดคิ้ว มองดูแก้มลูลู่ที่ถูกยึดจนสุดเขาก็เถียงในใจ

เธอมีสกิลอ่านใจหรือไง? เจ้าตัวยังไม่ทันได้พูดอะไรด้วยซ้ำ…….

ลูลู่ที่ได้ยินเสียงเฟยเฟยก็ราวกับเจอฟางเส้นสุดท้าย เธอเอื้อมมือออกมาหาเฟยเฟยด้วยสีหน้าน่าสงสารราวกับจะบอกว่า ‘พี่เฟยเฟยช่วยหนูด้วยยย’นี่ทำให้เฟยเฟยปากกระตุกก่อนที่จะเปิดปากขอความเมตตาให้ลูลู่อีกครั้ง

ขณะที่ทั้งสามคนกำลังยุ่งวุ่นวายกันอยู่ก็ได้มีคนของเฟยเฟยเดินเข้ามาแล้วพูดว่า “ท่านเฟยเฟย เกิดเรื่องแล้วขอรับ……”

ได้ยินทั้งสามคนก็หยุด เฟยเฟยขมวดคิ้ว ก่อนจะแผ่ออร่าน่าเกรงขามออกมา เธอได้เปลี่ยนลุคไปเป็นผู้นำแล้ว!

“เกิดอะไรขึ้น?”

เขามองวู่หยานทีนึง ก่อนจะหันมาพูดกับเฟยเฟยด้วยความเคารพ “ กลุ่ม ธารเหมันต์ กับ ปฐพีสีชาด รวมถึงกลุ่มอื่นๆเพิ่งวิ่งไปทางย่านที่อยู่อาศัยโดยที่มีเป้าหมายคือนักเรียนพิเศษที่เพิ่งเข้ามาใหม่ขอรับ!”

“อะไรนะ!” เฟยเฟยยังไม่ทันได้ตอบสนอง วู่หยานก็ตะโกนออกมาก่อนที่จะรีบถาม “นักเรียนที่เข้ามาใหม่? ใช้กลุ่มเดียวกับที่มากับฉันรึเปล่า?!”

“ถูกแล้วขอรับ!”

สิ้นเสียง คนของป่าแห่งความตายทุกคนก็สัมผัสได้ว่าร่างกายหนักอึ้งราวกับกำลังโดนภูเขากดทับยังไงยังงั้น พวกเขาหอบหายใจหนักสีหน้าซีดขาวมองวู่หยานด้วยความตื่นกลัว

แรงกดดันอันไร้ขอบเขตที่แผ่กระจายออกมาจากตัววู่หยานไปยังทุกคนที่อยู่ที่นี่ เขามีสีหน้ามืดครึ่มอย่างน่ากลัว นัยน์ตาสีแดงได้เข้มขึ้นและยังอัดแน่นไปด้วยไอสังหารอันเข้มข้น ทำให้ทุกคนนอกจากเฟยเฟยจำต้องงอตัวลงด้วยเหงื่อที่ไหลเต็มหน้า

เฟยเฟยพยุงตัวลูลู่ที่หน้าซีด ก่อนจะรีบจับมือวู่หยาน “หยาน นายอย่างพึ่งโกรธขนาดนั้น การต่อสู้ทุกอย่างใน Silvaria World Academy จะต้องทำตามกฏที่ตั้งไว้เพราะงั้นมันจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นเด็ดขาด พวกฮินางิคุไม่เป็นอะไรแน่ ตอนนี้นายต้องใจเย็นก่อน!”

แววตาไร้ความรู้สึกตวัดไปมองเฟยเฟยแล้วเลยไปยังลูลู่ที่หน้าซีด วู่หยานก็สูดลมหายใจแรงหลายที ก่อนที่ไอสังหารจะค่อยๆถูกเก็บกลับไป

จนกระทั้งขณะนึง สีหน้าซีดๆของพวกเขาถึงได้เริ่มมีสีเลือดคืนกลับมา ลูลู่ตบหน้าหน้าอกตัวด้วยความกลัว มือเธออดไม่ได้ที่เอื้อมไปดึงชายเสื้อวู่หยาน

“หยาน….เมื่อกี้นายน่ากลัวมากเลยนะ……”

ได้ยินวู่หยานก็ยิ้มขมขื่น แล้วพูดด้วยสีหน้าสำนึกผิด “ขอโทษนะลูลู่ คือฉัน…..”

โดยไม่รอให้วู่หยานได้พูดจบ ลูลู่ส่ายหน้าไปมาทันที มือที่จับเสื้อของวู่หยานได้ออกแรงบีบแน่น แล้วพูดด้วยเสียงมีความสุขเล็กน้อย “มาขอทงขอโทษอะไรกัน ฉันออกจะดีใจนะที่ได้เห็นสีหน้ากังวลเพื่อคนอื่นของนายน่ะ……”

วู่หยานตกใจก่อนที่จะยิ้มออกมาแล้วยกมือวางบนหัวลูลู่ เขาไม่คิดเลยว่าลูลู่จะเข้าใจเขาขนาดนี้…….

หลังจากนั้นวู่หยานก็หันไปหาเฟยเฟย “พี่เฟยเฟย ฉันจะกลับไปดูสถานการณ์ก่อนนะ!”

เฟยเฟยคิดอยู่ชั่วครู่แล้วพยักหน้า ทันใดนั้นเองก็มีคนเดินมาหยุดพวกเขา “ถ้าจะไปผมแนะนำให้ไปที่หอคอยแห่งการทดสอบ ที่คฤหาสน์น่าจะไม่มีใครอยู่แล้วขอรับ ครั้งสุดท้ายที่ผมเห็นก็คือ ท่านฮินางิคุ ท่านมิโคโตะ แล้วก็ท่านอิคารอส กับคนของกลุ่มอื่นๆได้พากันเดินไปทางหอคอยแห่งการทดสอบ!”

“…..โห เป็นงี้เองสินะ” วู่หยานโล่งทันที บนใบหน้ามีรอยยิ้มสดชื่นและสะใจออกมา เขาพอจะเดาได้คร่าวๆแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น……

คงเป็นเพราะรู้ว่าดึงตัวเขาไปไม่ได้ก็เลยไปหาคนอื่นสินะ? บางทีในความคิดของคนพวกนั้น พวกฮินางิคุคงจะเป็นสาวน้อยที่มาพึ่งตัวตูสินะ?…..หึๆ ตายแน่พวกเอ็ง……

เจ้าโง่พวกนั้นไม่รู้หรือไงว่าคนที่น่ากลัวที่สุดในกลุ่มไม่ใช่เขาน่ะ? ตอนนั้นก็น่าจะเห็นว่ายัยองค์หญิงมองตูแต่ไม่เมินมิโคโตะ ทั้งๆแบบนั้นยังโง่ไปหาเรื่องใส่ตัวอีก…..ดวงกุดแท้….

เฟยเฟยกับลูลู่ที่รู้ถึงพลังของมิโคโตะก็โล่งอกทันทีที่ได้ยินว่าพากันไปหอคอย จากนั้นสองสาวก็หันมามองตากัน

ถึงพวกเธอจะรู้จักฮินางิคุ กับมิโคโตะ ได้ไม่นานแต่ทั้งสองก็รู้ดีว่ามิโคโตะเป็นพวกเลือดร้อน

วู่หยานพูดต่อ “ฟรานล่ะ? ไปด้วยกันงั้นเหรอ?”

“คุณหนูฟรานไม่ได้ไปครับ เธออยู่เล่นกับคุณหนูลิลินที่ฐานบัญชาการมาแต่หัววันแล้วครับ……”

วู่หยานสังเกตเห็นสีหน้าคนพูดดูปวดร้ายยังไงชอบกลตอนพูดถึงฟราน ทำเขาหัวเราะออกมา

ดูเหมือนว่าฟรานกับลิลินจะป่วนไอ้ฐานบัญการนี่ไปไม่น้อยเลยสินะ……

แต่นี่ก็เป็นเรื่องดีสำหรับเขา ถ้าเกิดฟรานตามไปแล้วเกิด ‘อยากเล่น’ ด้วยขึ้นมามันคงไม่ดีแน่ด้วยสภาพที่ยังโดนผนึกอยู่มันคงจบไม่สวยสำหรับเธอ

แล้วก็ไอ้ไร้ยางนั้นคงไม่คิดจะมาท้าเด็กน้อยหรอกมั้ง? ฟรานยังไม่แม้แต่จะขึ้นไปยังชั้น5ด้วยซ้ำ………

เฟยเฟยเดินมาข้างวู่หยานแล้วถามด้วยน้ำเสียงนุ่มๆ “จะไปดูมั้ย?”

“ไปแน่นอนอยู่แล้ว!” วู่หยานพูดพร้อมหัวเราะ แต่ด้วยสีหน้านิ่งๆนี่ทำให้คนอื่นมองไม่ออกว่าอยู่ในอารมณ์ไหนกันแน่……..

//ติดตามอ่านตอนล่วงหน้าได้ที่เพจเฟสบุ๊ค – ห้องสมุดคนรักนิยายแปล  

ปัจจุบันมีทั้งหมด 1800 ตอน จุกๆ