วันต่อมา หลังจากวู่หยานจัดการธุระส่วนตัวเสร็จก็เดินออกมาจากโรงแรม

 

พูดจากใจเลยนะ จริงๆแล้วตูก็ไม่ได้อยากพักที่โรงแรมหรอก

 

ส่วนเหตุผลนะเหรอ? ง่ายมากเลย ก็ตูถังแตกอ่ะ…..

 

นึกไปถึงเมื่อวานตอนที่วู่หยานพูดไปว่าไม่มีเงิน ลูลู่ก็บอกอย่างใจกว้างว่า ‘ฉันจะจ่ายให้เอง!’ จากนั้นเขาก็มองสีหน้าของเจ้าของโรงแรมที่กำลังมาที่ตนเองด้วยแววตา….บอกเลยตอนนั้นสิ่งที่เขาคิดมีแค่อย่างเดียวคืออยากหารูมุดหนีไปให่รู้แล้วรอด……

 

หลังเดินออกมา เขาก็เห็นลูลู่และคนที่เหลือมาพร้อมกับสัมภาระเตรียมเดินทาง

 

ลูลูวิ่งมาข้างๆเขาด้วยสีหน้าไม่พอใจ "ช้าจัง!…นอนสันหลังยาวยังกับหมูเลยนะนายเนี่ย”

 

วู่หยานกรอกตามองบน นี้ก็ถือว่าเช้ามากแล้วนะ ถ้าเป็นเมื่อก่อนที่โลกเดิมกว่าเขาจะตื่นก็บ่ายโมงนู่นแหละ

 

“คุณวู่หยาน คุณมีแผนจะทำอะไรต่อไปเหรอ? ฉันฟังมาจากลูลู่แล้ว ดูเหมือนว่าคุณจะไม่มีที่อยู่นะ…” ที่ลูลู่บอกก็เธอคือ เขาเป็นคนป่าที่กำลังหาอาหารแล้วเกิดหลงทาง นี้ทำให้เฟยเฟยรู้สึกเห็นใจไม่น้อย

 

“ใช้แล้ว วู่หยาน นายจะไปไหน? ทำไมไม่ตามฉันกลับบ้านล่ะ!” ได้ยินลูลู่พูด ใบหน้าวู่หยานกระตุกอย่างแรง อะไรคือตามฉันกลับบ้านวะ? นี้เธอเป็นราชาที่มาหมู่บ้านเผื่อหานางสนมรึไง!?

 

ในทางกลับกัน เฟยเฟยช็อค นี่น่าจะเป็นครั้งแรกที่ลูลู่เชิญคนอื่นไปบ้านตัวเอง…….

 

จริงๆแล้ววู่หยานเองก็ยังไม่ได้วางแผนว่าจะไปไหนต่อ เมื่อก่อนเขาก็เป็นแค่ฮิคิโคโมริบวกโอตาคุที่ซึ่งถูกส่งมาโลกนี้ได้หนึ่งเดือน ขอบอกแบบแมนๆเลยแม้แต่ที่โลกเก่าเขาก็ไม่ได้มีคนรู้จักมากนัก เพราะงั้นยิ่งไม่ต้องพูดถึงที่ต่างโลกเลย ตูไม่มีแน่นอน!

 

“ฉันคิดว่าจะไปดูกิลด์ทหารรับจ้างซักหน่อยนะ ” หลักจากคิดครู่นึงก็ได้บทสรุปออกมาแบบนี้ จริงๆไปกับลูลู่ก็เป็นทางเลือกที่ไม่เลวเหมือนกัน แต่เขาไม่ชอบเป็นแมงดาหรือปลิงเกาะผู้หญิง อีกอย่างถ้าตามเธอไปเขาก็จะไม่มีโอกาสเก็บเวลด้วย ถึงแม้วิธีเก็บEXPจะไม่ได้จำกัดแค่ต้องฆ่ามอนหรือฆ่าคู่ต่อสู้อย่างเดียว แต่ก็นะไอ้การหาคนมาฝึกด้วยก็ไม่ได้EXPเพราระบบมันไม่ถือว่าเป็นการต่อสู้จริงๆ ต้องสู้แบบกะเอาชีวิตเขาถึงจะได้EXP

 

ยิ่งไปกว่านั่น อนาคตเขาก็ต้องอัญเชิญสาว2Dด้วย ถ้าตามลูลู่ไป แล้วอยู่ๆวันหนึ่งก็มีคนเพิ่มขึ้นมา ถ้าแค่ลูลู่เขายังพอแถไปได้ แต่มันไม่ได้ผลกับเฟยเฟยแน่นอน…….

 

เพราะงั้น ไปที่กิลด์ทหารรับจ้าง จึงดูเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด

 

“คุณวู่หยาน คิดจะไปเป็นทหารรับจ้างเหรอคะ?” เฟยเฟยผงกหัวอย่างเข้าใจ ถ้าสถานการณ์อีกฝ่ายเป็นไปตามที่ลูลู่บอกจริงล่ะก็ การไปเป็นทหารรับจ้างก็เป็นตัวเลือกที่ดีไม่เลวเลยล่ะ

 

“เอ๊ะ ทำไมอ่า! นายไม่อยากไปกับฉันเหรอ?” แต่ยังมีอีกคนหนึ่งที่กำลังประท้วงอย่างไม่พอใจอยู่

 

ลูลู่ ยังไม่ได้เติมเต็มความอยากรู้ของตัวเองต่อตัววู่หยานที่ดูลึกลับเลย สำหรับเธอวู่หยานเป็นเพื่อนเล่นฆ่าเวลาที่ดีมาก ของ ‘เล่น’ ที่สนุกแบบนี้ จะเดินจากไป ในใจลูลู่ รู้สึกรับไม่ได้มากๆ

 

สำหรับความคิดของลูลู่ย่อมวู่หยานไม่รู้ แต่เขามีลางสังหรณ์ว่า ถ้าตามเธอไปมันต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่นอน!

 

“คุณหนู!”

 

คณะอัศวินประมาณ100คนเดินมา หัวหน้าเป็นผู้ชายที่ดูอายุใกล้เคียงกับวู่หยาน ถึงแม้มันจะไม่ได้ใส่ชุดเกราะเหมือนกิลกาเมซ แต่ชุดเกราะมันก็ดูส่องแสงแวววับมากพอตัวเลยล่ะ และดาบที่ห้อยตรงเอวมันก็บ่งบอกชัดเจนว่าเป็นดาบที่เอาไว้อวดมากกว่านำมาใช้จริง

 

สไลม์ (LV25)

 

นอกจากตัวหัวหน้าแล้ว อัศวินคนอื่นมีเลเวลประมาณ10 ถึงแม้จำนวนคนจะเยอะกว่าองครักษ์ของลูลู่ แต่คุณภาพมันต่างกันมากลิบลับเลยล่ะ

 

ไม่รู้ว่าทำไมแต่เมื่อเขาเห็นสไมล์ เขากลับรู้สึกรำคาญใจแบบแปลกๆ

 

เสียงเหล็กกระทบกันจากการก้าวเดิน ไม่นานนักสไมล์ก็ได้เดินมาถึงหน้าลูลู่

 

“คุณหนูครับ เรือบินได้เตรียมพร้อมไว้เรียบร้อยแล้ว สามารถออกเรือได้ตลอดเวลาครับ!”

 

“ทำไมนายถึงมาอยู่ที่นี้” ลูลู่พูดด้วยหงุดหงิดเล็กน้อย เธอกำลังรีดเค้นคำพูดจากสมองเพื่อไม่ให้วู่หยานจากไป แต่ใครจะไปรู้ว่าอยู่ดีๆสไมล์มันก็โผล่มาขัดจังหวะ ทำให้เธอลืมคำพูดดีๆในหัวไปหมดเลย

 

สาวน้อย เธอควรเก็บสมองไปคิดว่ากลางวันนี้จะกินอะไรดูจะมีประโยชน์กว่าเลยนะ……

 

“ลูลู่ พวกเขาเป็นคนที่พ่อเธอส่งมาเพื่อคุ้มกันเธอกลับบ้านไง ฉันเองก็เพิ่งได้รับข่าวเมื่อวานนี้เอง…” ถึงแม้ตัวเธอจะอยู่กับลูลู่มานาน แต่กับผู้หญิงที่มีนิสัยเปลี่ยนไปมาเอาแน่เอานอนไม่ได้อย่างลูลู่ ทำให้บ้างครั้งเฟยเฟยก็ไม่รู้จริงๆว่าลูลู่กำลังคิดอะไรอยู่ อย่างตอนนี้เธฮก็ไม่รู้ว่าทำไมอยู่ดีๆลูลู่ถึงมีสีหน้าไม่พอใจแบบนี้

 

“พ่อนี้จริงๆเลย…..ฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะ….”

 

ถ้าฉันเป็นพ่อเธอ ก็คงเป็นห่วงเหมือนกันแหละ กับลูกสาวที่มีนิสัยเดียวดีเดียวร้ายแบบเธอ มันไม่แปลกเลยที่อยู่ดีๆเธอจะเดินหลงทางหายไปเข้าสักวันอ่ะนะ…….

 

โอตาคุที่หลงทางเต็มหนึ่งเดือน แอบคิดในใจว่างั้นแหละ……

 

ตอนนี้สไมล์กำลังจ้องไปที่ลูลู่ตาไม่กะพริบ ลูกตากวาดมองเรือนร่างเธอ ชั่วพริบตาในแววตานั้นก็เผยถึงความรู้สึกรักและตันหาราคะ

 

ซึ่งบังเอิญจริงๆที่วู่หยานผู้ซึ่งกำลังยุ่งอยู่กับการใช้ระบบตรวจสอบคนอื่นอยู่ ดันไปสังเกตุเห็นเข้าพอดี

 

วู่หยานเหยียดยิ้มเยาะเย้ย ต่อให้ใช้หัวแม่โป้งเท้า(ตีน)คิด เขาก็รู่ว่าสไมล์มันกำลังคิดอะไรอยู่ แม้ว่าเจ้าตัวอาจจะไม่สังเกตเห็น แต่เฟยเฟยรู้แน่นอนส่าไอ้สไมล์มันคิดอะไรอยู่ แต่แค่เธอไม่แสดงออกก็เท่านั้น ทว่าภายในแววตาของเฟยเฟยยามที่มองสไมล์ก็เต้็มไปความรังเกียจ

 

เอาเถอะ มันไม่ใช่กงการอะไรของเรานี่นะ ตราบใดที่เฟยเฟยยังอยู่ข้างๆตัว ลูลู่ก็ไม่น่ามีอะไรเกิดขึ้น ถึงยังไงตัวเธอเองก็เป็นถึงผู้เชี่ยวชาญแรงค์7เลยนะ ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นอาชีพหายากอย่างนักเวทด้วย!

 

จากการที่อยู่ด้วยกันมาหนึ่งวันเต็ม เขารู้ดี

 

“ลูลู่ พี่สาวเฟยเฟย เราแยกกันตรงนี้เลยนะ” วู่หยานกะจะไปเริ่มแผนการฟาร์มเวลของตวเองสักที

 

“..เดะ..เดียวก่อน!”

 

“บัดซบ! แกเป็นใครวะ ใครให้สิทธิแกเรียกคุณหนูแบบนั้น!!” สไมล์ไม่ได้ดูปฎิกิริยาของลูลู่ เขาทำตัวอย่างคนใจแคบ แล้วตะโกนใส่วู่หยานขณะที่คิ้วขมวดเป็นปมด้วยความโมโห

 

วู่หยานถอนหายใจ ใครว่ามีแต่ผู้หญิงที่สัญชาติญาณดี ของพี่ชายคนนี้ดีเหมือนกันนะ สไมล์มันตัวน่ารำคาญจริงๆด้วยสิ เฮ้อ…..

 

เขาเมินมัน ก่อนที่จะโบกมือให้ลูลู่ แล้วหันหลังเตรียมเดินออกไป

 

เห็นดังนี้ สไมล์เลือดขึ้นหน้าทันที ตั้งแต่ที่ตัวมันได้มาเป็นหัวหน้าหน่วยของหนึ่งในกองกำลังตระกูลโลลิ แม้แต่คนแรงค์​4-5ก็ยังไม่กล้าหักหน้ามัน แต่ตอนนี้ไอ้ตัวสาวเลวตรงหน้าที่ไม่มีทั้งออร่าปราณหรือแม้แต่เวทมนตร์กลับกล้าเมินเขา! 

 

ยิ่งไปกว่านั่นจากน้ำเสียงและชื่อเรียกที่ดูสนิทสนมกัน ทำให้มันไม่ชอบใจมากๆ ในความคิดมัน นอกจากตัวเองแล้ว ผู้ชานคนอื่นไม่มีสิทธิแม้ชายตามองลูลู่ แต่นี้มันอะไรกันแกกล้าทำตัวสนิทกับลูลู่งั้นเหรอ นี่ทำให้ความโกรธและความอิจฉาของสไมล์ปะทุขึ้นมาอย่างหยุดไม่อญุ่

 

“วิ้งงง” สไมล์ชักดาบอัศวินออกมา แล้วฟันไปที่กลางหลังวู่หยานโดยที่ไม่ได้ใช้พลังปราณ

 

นี่ทำให้ทุกคนช็อค เฟยเฟยไม่คิดว่าสไมล์จะโจมตีวู่หยาน เมื่อเธอตอบสนองก็ไปหยุดไม่ทันแล้ว

 

แววตาของวู่หยานเปล่งประกายเย็นชา

 

ไม่คิดเลยว่า แค่เรียกชื่อลูลู่กับเมินใส่แค่นี้จะถึงกับฟันดาบใส่เลย ยิ่งไปกว่านั้นจากเสียงดาบที่ผ่าอากาศเข้ามา มันไม่มีแม้แต่ความลังที่จะหยั้งมือเลย ราวกับว่าต้องการให้ดาบนี้ผ่าเขาเป็นสองส่วน!

 

สไมล์ถึงจะไม่ใช่ปราณแต่ถึงใช้ ยังไงก็แค่LV25 แม้ว่าตัวเขาจะLV18ห่างกัน1แรงค์ แต่ตอนที่เขาเลเวล15ก็สามารถฆ่ามอนแรงค์​2ได้แล้ว และถึงมันจะใช้ปราณบวกกับเวลสูงกว่า7เวล ก็ใช้ว่าเขาจะกลัว! ลูกผู้ขายฆ่าได้หยามไม่ได้โว้ย!

 

ยิ่งตอนนี้ อีกฝ่ายไม่ได้ใช้ปราณ กับตัวเขาที่ถือครอง ‘ปรมาจารย์ดาบ​’ นี่มันหาเรื่องตายชัดๆ!

 

ชั่วพริบตาก่อนที่ดาบของอีกฝ่ายจะมาถึง มือวู่หยานก็เอื่อมจับไปที่ด้ามดาบอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็เกิดเส้นแสงวาดผ่านสไมล์ วินาทีต่อจากนั้นเลือดก็สาดกระจาย!

 

“อ่า!!” เสียงร้องอย่างสังเวชดังขึ้นเรียกความสนใจจากทุกคน เมื่อหันสายไปมองตามเสียงร้อง สิ่งที่เห็นถึงกับทำให้หลายๆคนสูดลมหายใจเข้าอย่างหนาวเหน็บ

 

สิ่งที่เห็นคือ มือข้างที่จับดาบของสไมล์ขาดกระเด็นไป แขนมันถูกตัดอย่างหมดจดตั้งแต่ส่วนข้อมือลงไป เลือดได้พุ่งออกมาไม่หยุด ตอนนี้สไมล์ได้ทิ้งตัวลงไปนอนเกลือกกลิ้งบนพื้นพร้อมกับกรีดร้องไม่หยุด

 

“หัวหน้า!!” กองกำลังอัศวินที่สไมล์นำมาอึ้งไปชั่วครู่ ก่อนจะชักดาบแล้วชี้ไปที่วู่หยาน

 

“หยุดเดียวนี้!!” เฟยเฟยตะโกนสั่งด้วยน้ำเสียงเย็นชา พร้อมกับปลดปล่อยพลังเวทมหาศาลปกคลุมทุกคน ทำให้ทุกคนรวมถึงตัววู่หยาน สั่น

 

“วู่หยาน ไม่เป็นไรนะ?” ลูลู่วิ่งมาข้างๆเขาถามด้วยสีหน้าเป็นห่วงและรู้สึกผิด คนของเธอฟันดาบใส่และเกือบทำให้เขาต้องตาย นี้จะไม่ทำให้สาวน้อยอย่างเธอไม่รู้สึกผิด?

 

แม้ว่าเขาจะรู้จักเธอได้ไม่กี่วัน แต่เขาก็มั่นใจว่าสามารถเดาความคิดเธอได้ไม่มากก็น้อย วู่หยานยกนิ้วดีดหน้าผากเธอเบาๆ ในใจรู้สึกอบอุ่นไม่น้อย

 

การที่เธอเป็นห่วงคนที่รู้จักไม่กี่วันมากกว่าคนของตัวเอง นี้ก็พิสูจน์แล้วว่าลูลู่เป็นคนที่สามารถคบเป็นเพื่อนได้

 

“ฉันจะไปมีแผลได้ยังไง แต่ว่านะลูลู่ ครอบครัวเธอไม่รู้จักสั่งสอนควบคุมคนของตัวเองเลย…”

 

ปากพูดแบบนั้น แต่เขาก็ไม่ได้ทำสีหน้าโทษเธอ คนที่ผิดเป็นสไมล์ไม่ใช่เธอ

 

“..ขอ…ขอโทษนะ…” พูดขณะที่นวดหน้าผากตัวเอง ด้วยสีหน้าเศร้าๆ

 

เฟยเฟยโล่งอก ที่วู่หยานไม่โทษลูลู่ ไม่งั้นด้วยนิสัยของลูลู่ นี่คงเป็นแผลใจเธอไปตลอดชีวิต

 

“คุณวู่หยาน ทางเราต้องขอโทษเป็นอย่างยิ่งกับสิ่งที่เกิดขึ้น ขอให้มั่นใจได้เลยว่าเราจะดำเนินการเรื่องนี้อย่างยุติธรรมแน่นอน” เฟยเฟยพูดด้วยสีหน้าจริงจัง จริงๆแล้วเธอก็กะจะหาโอกาสจัดการสไมล์ไม่ช้าก็เร็วนี้แหละ เธอก็แค่กำลังหาข้ออ้างดีๆ ซึ่งตอนนี้เธอมีมันแล้ว….

 

วู่หยานพยักหน้าตอบ เขาไม่ได้สนใจมันอยู่แล้ว ถ้าเป็นตัวเขาเมื่อก่อน ไม่ต้องพูดถึงตัดมือคนอื่นเลย แค่ตัดเส้นผมคนไม่รู้จักเขาก็ไม่กล้า

 

เมื่อตอนที่วู่หยานฆ่ามอนในป่า ไม่มากก็น้อยมันได้ทำให้จิตใจเขาแข็งแกร่งขึ้น ถ้าอีกฝ่ายคิดจะฆ่าตน เขาก็จะตอบโต้กลับไปอย่างไม่ลังเล

 

ด้วบความคิดนี่ การที่เขาไม่ฆ่าไอ้ลูกตุ๋ดนี้จึงเป็นอะไรที่เมตตามากแล้ว

 

ยิ่งไปกว่านั่นอีกฝ่ายก็กะฟันเข้าจริงๆ ดังนั้นมันเลยทำให้เขาเลเวลอัพ ตอนนี้เขาเลเวล20แล้วเป็นแรงค์​3 กับแค่สู้ง่ายๆแต่กลับทำให้เลเวลอัพได้ เดาได้เลยว่าตอนนี้เขาอารมณ์ดีมากขนาดไหน

 

มองไปที่ลูลู่ซึ่งกำลังก้มหน้าไม่กล้าสบตากับเขา วู่หยานยกมือวางบนหัวเธอแล้วลูบไปมาเบาๆ

 

“ไม่เอาน่าลูลู่ มันเป็นเพราะสไมล์ไม่ใช่รึไง? ฉันไม่โทษเธอหรอกนะ เพราะงั้นเลิกโทษตัวเองได้แล้ว”

 

“จริงนะ..?”

 

เธอมองไปที่เขาด้วยสีหน้าที่ใกล้จะร้องไห้ 

​

เขาพยักหน้าให้อย่างอ่อนใจ นี้ทำให้ลูลู่ยิ้มออกมา

 

“’งั้น ฉันไปก่อนนะ ถ้ามีโอกาส ฉันไปหาเธอ!” ขณะพูดกับลูลู่

 

 เขาก็ก้าวถอยหลังสองก้าว แล้ววาดดาบกลับเข้าฝัก

 

“’งั้น….ก็ได้ นายเป็นผู้ชายต้องรักษาคำพูดของตัวเองนะ เข้าใจมั้ย?”

 

ลูลู่ ส่งที่อยู่บ้านให้วู่หยาน อย่างไม่ค่อยเต็มใจ

 

เขาพยักหน้าให้ด้วยรอยยิ้ม ใกล้ๆกันเฟยเฟยก็พยักหน้าให้ จากนั่นเขาก็มุ่งหน้าไปทางกิลด์ทหารรับจ้าง

 

และสำหรับสไมล์….. มันถูกเขาเมินสนิท……

​