ตอนที่ 10 ร้านไอศกรีม

 

ระหว่างเส้นทางทั้งสองแลกเปลี่ยนบทสนทนาพูดคุยกันไปตามอารมณ์ตั้งแต่เรื่องหน้าที่การงาน เรื่องในบริษัท ก่อนเริ่มเข้าใกล้เรื่องส่วนตัวมากเข้าไปทุกขณะ ซึ่งตอนนั้นเองที่สายตาคู่งามเหลือบไปเห็นร้านไอศกรีมเข้าให้เสียก่อน

 

ด้วยความที่หล่อนนิยมชมชอบไอศกรีมมากจึงไม่อาจปล่อยผ่าน

 

“ไอศกรีม?!”

 

“ยังจะกินอีกเหรอ?”

 

“เงียบน่า” บิวเค้นเสียงไม่พอใจรีบเดินตรงเข้าไปในร้านเตรียมจับจ่ายใช้สอยซื้อขนมยามว่าง ติดปัญหานิดหน่อยทำให้หล่อนไม่อาจซื้อไอศกรีมได้ในทันที เพราะแถวมันค่อนข้างยาวหากคิดจะต่อแถวรอก็ต้องเสียเวลายืนประมาณ 5 – 10 นาที

 

แต่หล่อนหาได้สนใจไม่แต่พอได้เห็นแถวของจริงในระยะประชิดความคิดทั้งหมดแปรเปลี่ยนไปในทันที

 

…‘เป็นเด็กรึยังไงกันเนี่ย?’

 

“…” แกรนส่ายหน้าเร่งเดินตาม

 

“ทำไมคนถึงต่อแถวเยอะจัง ต่อกันแบบนี้แล้วเมื่อไหร่จะได้กินเนี่ย?!” บิวบ่นยาวพอเห็นแถวยาวเหยียด

 

“ไปร้านอื่นเถอะ ยังมีร้านอีกเยอะแยะแถวนี้” เห็นคนเยอะต่อแถวอารมณ์อยากกินของแกรนก็หดหายไปด้วย ส่วนด้านของบิวยังคงจ้องมองตาเป็นมันพร้อมเดินเข้าไปหาได้ทุกเมื่อ

 

หล่อนยืนนิ่งแบบนั้นหลายวินาที

 

“คนเยอะ แถวก็ยาว”

 

“ร้านอื่นไหม?”

 

…‘ร้านอื่นเหรอ? เดี๋ยวก่อนทำไมฉันต้องไปร้านอื่นในเมื่อ—’

 

“…” ประกายแสงไหลผ่านเข้ามาในหัวสมองหล่อน สังเกตเห็นแววตาแปรเปลี่ยนไปรวดเร็วทำเอาชายหนุ่มเกิดไม่สบายใจขึ้นมาทันที และสังหรณ์ตนก็เป็นจริง 

 

เมื่อใบหน้าหล่อนหันกลับมามองเขาเขม็ง

 

“ร้านนี้” พร้อมกล่าวขึ้นมาด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว

 

“…”

 

“ร้านนี้นะ”

 

“หะ!” ยังอยากจะกินอีกเหรอหลังจากเห็นแถวยาวจนหลุดออกมานอกร้าน

 

เห็นแกรนยังไม่ขยับไปไหนหล่อนโวยวายทันที

 

“ร้านอื่นมันอยู่ที่ไหนกันละ ฉันเดินมาหลายนาทียังไม่เห็นเลยแม้แต่ร้านเดียว มีเพียงร้านนี้แหละที่ยังเปิดอยู่ ฉันอยากกินไอศกรีม อยากกินไอศกรีม ฉันต้องได้กิน” บิวเริ่มแสดงท่าทีเด็กน้อยงอแงออกมา ใบหน้าหล่อนแดงระเรื่อทรงตัวไม่ค่อยอยู่ เดือดร้อนต้องให้แกรนคอยประคอง

 

“แต่แถวยาวมากเลยนะ เดินไปอีกหน่อย—”

 

“ไม่ต้อง”

 

“…” เห็นปลายนิ้วหล่อนชี้มาที่ตน

 

หัวคิ้วเขากระตุกขึ้นมาทันที

 

“เธอกำลังจะบอกให้ฉัน?”

 

“ไปต่อแถว” บิวต่อประโยคให้พร้อมรอยยิ้มชอบใจ

 

“นิ เรื่องอะไรที่ฉันต้องไปต่อแถว ฉันไม่ได้อยากกินสักหน่อย”

 

“ไม่เอา! นายไปต่อแถวเดี๋ยวนี้เลย นายเป็นคนผิดสัญญากับฉันก่อนนะแกรน แถมยังไม่อยากพูดจาอะไรออกมาเลย ปล่อยให้ฉันต้องคิดมากอยู่คนเดียว ฉันไม่ได้ขออะไรมากมายเพียงแค่อยากจะกินไอศกรีม ให้นายไปยืนต่อแถวรอแทนฉันมันยากลำบากรึยังไงกัน” นานเข้าใบหน้าหล่อนเริ่มแดงก่ำหนักหน่วงมากขึ้นเรื่อย ๆ สัญญาณอันตรายกำลังโผล่เข้ามาทักทายหัวสมองเขาโดยตรง เนื้อตัวแกรนสั่นสะท้านขึ้นมาทันที

 

เพราะสัมผัสได้เลือนรางว่าเหตุการณ์มันไม่ค่อยชอบมาพากล

 

…‘อาการที่เหมือนกับเมา แต่มีบางสิ่งอย่างที่มันแตกต่างออกไป หวังว่าฉันจะคิดไปเองนะ ไม่งั้นฉันตายแน่’

 

“…” แกรนส่ายหน้าไล่ความคิดด้านลบไร้สาระทิ้ง

 

พร้อมหันมาเถียงกับบิวต่อ

 

“ให้ฉันไปต่อแถวจริงดิ เธอไม่ได้ล้อเล่น?” 

 

“ไปสิ”

 

“ไม่! เธอไปเองสิ”

 

“แต่เมื่อกี้ฉันจ่ายค่าตอบแทนไปแล้วนะ เพราะฉะนั้นนายต้องไป” บิวยิ้มเอียงซ้ายเอียงขวา แววตาหล่อนเปล่งประกายต้องแสงจันทร์ช่างงดงามเหลือเกินสำหรับคนอื่น

 

แต่สำหรับแกรนมันชวนขนหัวลุกจนแทบอยากหนีกลับบ้านไปนอน

 

…‘ชะ ใช่แน่ นี่มันอาการก่อนแปลงร่าง’

 

“ค่าตอบแทน ยังไม่เห็นได้” แกรนกัดปากถามกลับไป

 

“จูบไง เมื่อกี้ที่จูบไป” บิวแตะริมฝีปากตัวเอง

 

หวนนึกไปแกรนรีบปิดแก้มตัวเอง

 

“ไร้สาระ นั้นมันเป็นฝ่ายเธอต่างหากที่ตรงเข้ามาจูบฉัน ฉันยังไม่รู้เรื่องด้วยซ้ำ” ไม่เห็นรู้เรื่องเลยสักนิดอีกอย่างมันเป็นฝ่ายหล่อนไม่ใช่เหรอพุ่งเข้ามาจูบเขาหน้าตาเฉย

 

ยังจะมาเรียกร้องอีก

 

“ไม่รู้ละ ไม่ว่ายังไงนายก็ต้องไปเข้าแถวให้ฉัน”

 

“…”

 

“ไม่ได้เหรอ แกรน?” ตะโกนร้องเสียงดังไม่ช่วยให้สถานการณ์ดีขึ้นหล่อนเลยเปลี่ยนวิธีการ หันมาใช้ลูกไม้อ่อนหวานทดแทน ซึ่งมันก็ได้ผลไม่น้อยเพราะสุดท้ายปลายทางแกรนก็ยินยอมโอนอ่อนไปในที่สุด

 

ส่วนเหตุผลที่ทำให้เขาโอนอ่อนอาจไม่ใช่เพียงเพราะหล่อนน่ารักเหลือเกินอย่างเดียวก็ได้

 

“ครั้งนี้ครั้งเดียวนะ”

 

“เย้~”

 

“ช่วงเวลาแบบนี้ทีไร ปวดหัวมันทุกทีเลยให้ตายสิ” แกรนเตรียมเดินไปยังท้ายแถว ปลายเสื้อสัมผัสได้ถึงเรี่ยวแรงมหาศาลดึงไปมาสองสามที ชายหนุ่มถอนหายใจหันกลับไป

 

หญิงสาวชี้ไปยังอีกด้านหนึ่ง

 

“นายจะไปไหน ปลายแถวอยู่ทางโน้นต่างหาก”

 

“…” แกรนเหลือบมองไปยังทิศทางที่หล่อนชี้

 

ยอมเดินไปโดยดีไม่เสียเวลาให้บิวได้บอกกล่าวเพิ่มเติมอีก

 

“…ครั้งหน้าฉันไม่ไปกินข้าวกับเธอแน่ จะไม่ให้คำสัญญาอะไรอีกด้วย จะไม่ปล่อยให้สถานการณ์แบบนี้มันเกิดขึ้นอีกแน่นอน” ประธานบริษัทระดับโลกคนหนึ่งต้องไปต่อแถวซื้อไอศกรีมให้คนอื่น ทั้งคนที่สั่งให้ไปซื้อยังเป็นลูกน้องตัวเองอีกต่างหาก ช่างน่าอดสูเสียจริง หากสั่งมาทานตอนอยู่ในร้านอาหารคงไม่ต้องวุ่นวายแบบนี้ คิดไปคิดมาเขาอดส่ายหน้าไม่ได้

 

แกรนเดินเข้าไปต่อท้ายแถวในที่สุด

 

“เอาเถอะถือว่ายืนย่อยอาหารละกัน”

 

“…” ระหว่างกำลังรอคอยคิวของตัวเอง

 

สัมผัสกลิ่นหอมได้จากเบื้องหลังของตน

 

“ขอโทษนะคะ ไม่ทราบว่าขอรบกวนเวลาหน่อยได้ไหมคะ? พอดีหนูมีบางอย่างอยากจะถาม?” ร่างหญิงสาวตรงเข้ามาหาเขาพร้อมเอ่ยปากขอโทษก่อนนำหน้า ร้องเรียกให้แกรนเหลือบหันมอง ก็พบว่าคนที่ส่งเสียงคือ นักเรียนมัธยมปลาย แถมยังเป็นสาวสวยอีกต่างหาก โตขึ้นมาต้องงดงามไม่แพ้บิวแน่นอน

 

แกรนหรี่ตาลงหลายระดับยิ้มตอบรับ

 

…‘เอาเข้าจริง โตกว่านี้คงสวยไม่แพ้บิว’

 

“ครับ มีอะไรให้ผมช่วยเหรอ?”

 

“…” ขณะกำลังถาม เจ้าตัวไม่ลืมหันไปเหลือบมองเรือนร่างงดงามปานเทพธิดาที่กำลังนั่งเล่นรอคอยไอศกรีม ถ้าหล่อนอยากให้เขามาซื้อไอศกรีม เขาก็จะทำให้หล่อนได้รับรู้ว่าหล่อนตัดสินใจผิดพลาด

 

เอาให้เข็ดหลาบไปเลย

 

“คือ ตรงนี้ใช่ท้ายแถวใช่ไหมคะ?”

 

“ถ้าหมายถึงท้ายแถว ก็ใช่ ครับ”

 

“ใช่ค่ะ! หนูหมายถึงท้ายแถว!” เด็กสาวพยักหน้าหนักหน่วงจนแกรนก้าวถอยหลัง

 

ก่อนหล่อนจะรู้สึกตัวหน้าแดงรีบขอโทษกับพฤติกรรมเมื่อครู่

 

“ขอโทษค่ะ เมื่อกี้หนูดีใจเกินไป นึกว่าตัวเองจะเข้าผิดแถวซะอีก” เด็กสาวถอนหายใจโล่งอกทาบหน้าอกตัวเองเล็กน้อย ซึ่งเจ้าสองก้อนมันใหญ่โตเกินวัยไปไกลมาก การขยับเนื้อตัวแม้เพียงเล็กน้อยแต่ก็อยู่ในสายตาของเหล่าสหายลามกทั้งหลายตลอดเวลา

 

ร้อนจนแกรนต้องส่ายหน้าหมดหวังไอ้กลุ่มคนพวกนี้

 

…‘เก็บอาการหน่อยก็ได้ นี่ยังเด็กอยู่เลยนะ’

 

“…”

 

“พี่คะ?”

 

“เปล่าหรอกพอดีเมื่อกี้คิดอะไรนิดหน่อยน่ะ”

 

“อะ หนูลืมขอบคุณไปเลย ขอบคุณมากค่ะที่ช่วยตอบคำถามของหนู” เด็กสาวมัธยมปลายพึ่งนึกขึ้นได้ว่าตัวเองยังไม่เคยกล่าวขอบคุณเขาไปเลย พอนึกได้ก็รีบกล่าวขอบคุณแกรนทันที

 

ที่ยอมเสียเวลามาตอบคำถามของหล่อน

 

“ไม่เป็นไร เรื่องเล็กน้อยน่ะ” เขาโบกมือไม่คิดมากก่อนกล่าวต่อ

 

“เอาเข้าจริงเวลาพวกเราเจอคนอื่น คนที่กำลังเดือดร้อนก็ต้องยื่นมือเข้าช่วยเหลือเป็นปกติธรรมดานั้นแหละ ไม่ใช่ว่านั้นเป็นหน้าที่ของพลเมืองดีหรอกเหรอ?” แกรนยิ้มตอบ

 

“นั้นสิค่ะ เวลาเราเจอคนอื่นที่เดือดร้อนก็ต้องช่วยเหลือ” เด็กสาวยิ้มพยักหน้าหลายครั้งติดต่อกันเชิงเห็นด้วย

 

แกรนเปลี่ยนเรื่องพาคุยนอกประเด็น

 

“จากที่เข้ามาถามพี่ คงเพราะเข้าผิดแถวมาใช่ไหม?”

 

“ค่ะ เมื่อครู่หนูกำลังเดินเล่นระหว่างรอให้ครอบครัวมารับ ก็เจอร้านไอศกรีมพอดี แต่ใครจะไปคิดว่าหลังจากที่หนูกำลังเข้าแถวซื้อไอศกรีมจะมีคนมาต่อว่า บอกหนูแซงคิว” พูดมาถึงตรงนี้ใบหน้าเด็กสาวหม่นหมองลง

 

แกรนยิ้มหัวเราะเล็กน้อย

 

“แล้วเธอได้แซงไหมละ?”

 

“แซงที่ไหน หนูไม่ได้เป็นเด็กไม่ดีนะ เพียงแต่ว่า เพียงแต่—” 

 

“เข้าผิดแถวสินะ”

 

“…ค่ะ” เหตุการณ์ช่างน่าอับอายเหลือเกินสำหรับเด็กสาวมัธยมปลาย มั่นหน้าเดินเข้าไปเตรียมพร้อมสำหรับจ่ายเงินซื้อไอศกรีมมาทานเล่นฆ่าเวลาระหว่างกำลังรอให้คนอื่นมารับ แต่ก็พบว่าตัวเองต่อแถวผิดจนเผลอไปแซงคนอื่นเขาช่างเป็นเรื่องน่าอับอาย

 

“เอาน่า คนเรามันผิดพลาดกันได้” แกรนยักไหล่ไม่ได้ใส่ใจ

 

“เธอจะต่อแถวผิดก็ไม่น่าแปลก พอดีเมื่อกี้แถวมันยาวเกินไป ยาวจนออกไปนอกร้าน เจ้าของร้านเลยขอให้ตัดแถวขึ้นมาเป็นแถวที่ 2 แทนน่ะ มีคนจำนวนไม่น้อยเลยที่เข้าผิดจนมาโดนคนอื่นเขาร้องทักเหมือนกัน” แกรนอธิบายให้ฟังถึงสาเหตุที่ทำให้หล่อนต้องหลงทางจนโดนคนอื่นเขาด่า

 

สีหน้าหล่อนดีขึ้นตามลำดับ

 

“เพราะฉะนั้นเธอไม่ใช่คนเดียวแน่นอนที่โดนต่อว่า คนอื่นเขาก็โดนกันเยอะแยะ”

 

“จริงเหรอคะ?”

 

“จริงสิ ฉันไม่โกหกหรอก”

 

ทางด้านแกรนกำลังพูดคุยกับเด็กสาวมัธยมปลายสนุกสนาน โดยปล่อยให้คนอื่นเขาคอยจับจ้องมองตลอดเวลา และแน่นอนว่าคนที่จ้องมองตลอดเวลาไม่ได้มีเพียงคนในแถวแต่ยังมีคนนอกแถว และเมื่อกล่าวถึงคนนอกแถวที่กำลังจับตามองร้านไอศกรีม

 

หนึ่งในนั้นก็ต้องมีเลขาบิว

 

“แกรน?!” น้ำเสียงเย็นชาจับจิตถูกปลดปล่อยออกมา

 

“…” รอยยิ้มหุบหายไม่มีหลงเหลือ

 

ยิ่งเห็นชายหนุ่มเอาแต่หัวเราะกับผู้หญิงคนอื่นไม่ใช่ตน

 

“พระเจ้าช่วย ไอ้ผู้ชายเลวร้าย พอฉันมานั่งพักไม่ทันไร นายก็ไปคุยกับคนอื่นแล้วเหรอ?” บิวกำราวเหล็กกั้นแถวนั้นจนบิดเบี้ยวกลายเป็นรูปทรงตามรอยนิ้วมือ พละกำลังของหล่อนในตอนนี้มันช่างน่าหวาดหวั่นอย่างแท้จริง

 

ทั้งยังไม่วายกระทืบเท้าไม่พอใจไปอีกหลายต่อหลายครั้ง

 

“คอยดูเถอะ กลับมาเมื่อไหร่น่าดู ฉันจะตีนายให้ตายเลย ไอ้คนเจ้าชู้” ฉากต่อมายิ่งทำให้หล่อนเดือดดาลจนแทบอยากพุ่งเข้าไปลากประธานหนุ่มมากระทืบให้หายขุ่นเคือง เมื่อแกรนเหลือบมองพร้อมฉีกยิ้มเบาบาง

 

ใช้ร่างกายตัวเองบังไม่ให้เธอเห็นเด็กสาวมัธยม

 

“…” 

 

“นาย!”