ตอนที่ 12 คุณหนูสาวกับประธานบริษัทแสนล้าน

 

เหล่านักล่ายามค่ำคืนทั้งหลายที่จ้องจะจับบิวมาทำมิดีมิร้ายต่างหวาดกลัวหัวหดหมด ต่อให้พวกมันกล้าหาญมากพอหยิบมีดวิ่งไล่แทงอริศัตรูนิยมใช้ร่างกายปะทะมากกว่าสมองเข้าสู้ แต่นั้นก็ไม่ได้หมายความว่าพวกมันคิดไม่เป็น โง่เขลาเบาปัญญา 

 

กลับกันเพื่อเอาตัวรอดในสภาพแวดล้อมเต็มไปด้วยคาวเลือด พวกมันยิ่งต้องครุ่นคิดให้มากว่าใครหน้าไหนหาเรื่องได้ ทำร้ายได้ ขโมยได้ ข่มเหงได้ และใครหน้าไหนที่ไม่อาจหาเรื่องได้ตลอดกาล หากวันหนึ่งมองคนผิดจนเผลอไปเหยียบตอเหล็กกล้าเข้าก็จะเหมือนเหตุการณ์เมื่อครู่

 

โดนเล่นงานข่มขู่จนร้องออกมาไม่เป็นภาษา

 

“พะ พละกำลังบ้าบออะไรเนี่ย?!”

 

“หรือว่าเป็นมายากล”

 

ภาพหญิงสาวบดขยี้ท่อนเหล็กมันช่างเหนือสามัญสำนึกเหลือเกิน

 

…‘ถะ ถ้าเปลี่ยนจากท่อนเหล็ก เป็นร่างกายพวกเขาแทนละ’

 

“…” แค่คิดก็ขนลุกไปทั่วทั้งตัว หาเรื่องไม่ได้ หาเรื่องไม่ได้เด็ดขาด

 

แก็งอื่นที่คอยจ้องหาโอกาสเข้าแทรกแซง หวังชิงตัวบิวในตอนแรกต่างล้มเลิกแนวคิดบ้าบิ่นของตน พร้อมหันหัวไปเลือกเส้นทางเดียวกับพี่ใหญ่ นั้นคือถอยห่างออกไม่คิดยุ่งเกี่ยวหญิงสาวอีก ห่างได้เท่าไหร่ยิ่งดีกับตัวเองเท่านั้น

 

ขณะเดียวกับกลุ่มหนุ่มผู้ดีกลุ่มสุดท้ายที่ยังหลงเหลือ ก็แสดงเจตจำนงเหมือนกับกลุ่มก่อนหน้านั่น นั้นคือถอยห่างไม่คิดเข้าใกล้ เรียกได้ว่าการสยบครั้งเดียวของบิว เล่นงานพวกมันได้หมดครบทุกกลุ่มไม่มีละเว้น

 

“พี่?”

 

“ถอยกลับก่อนดีกว่า วันนี้ปล่อยไปเถอะ”

 

“สาวสวยแบบนั้น พี่จะปล่อยไปเหรอ?” น้ำเสียงคล้ายไม่พอใจกับการตัดสินใจลูกพี่หนุ่มในชุดสูทดังขึ้น สถานการณ์มีให้เห็นเต็มสองตายังไม่ชัดเจนอีกเหรอ หากยังไม่เข้าใจอีกว่าช่วงจังหวะเวลานี้ควรทำอะไร เจ้าลูกน้องตัวนี้คงมีสมองน้อยยิ่งกว่าเม็ดถั่วหรืออาจไม่มีอะไรเลยในกะโหลกหนาถึงครุ่นคิดไม่ได้ว่าอะไรเป็นอะไร ช่างน่าผิดหวังเหลือเกิน หากยังเป็นแบบนี้ต่อไปคงปล่อยให้ทำการใหญ่ไม่ได้

 

หนุ่มหล่อส่ายหน้าไม่เอาด้วยเขายังไม่อยากหาเรื่องตายให้ตัวเอง

 

“ใช่ ต้องปล่อยเท่านั้น หากเข้าไปยุ่งเกี่ยวเด็ดขาด เว้นแต่นายอยากตาย ถ้านายอยากจะลองดู ฉันจะให้โอกาส”

 

“ไม่เอาดีกว่า ผมยังเด็กยังมีอะไรอยากจะทำอีกเยอะแยะเต็มไปหมด เมื่อกี้แค่พูดไปตามอารมณ์นิดหน่อยเอง ลูกพี่คงไม่โกรธผมใช่ไหม?” ให้ไปหาเรื่องกับคนที่สามารถบดขยี้เหล็กให้กลายเป็นก้อนกลมโดยสีหน้าไม่แปรเปลี่ยน ทำไมไม่บอกให้มันไปตายแทนละ 

 

เขาโง่แต่ก็ไม่ได้โง่มากพอเอาชีวิตตัวเองไปทิ้ง

 

“…ช่างมันเถอะ”

 

“ขอบคุณครับ” ก่อนรอยยิ้มประจบทั้งหมดจางหายไม่มีหลงเหลือ

 

…‘อุตส่าห์เจอเหยื่อที่ถูกใจ น่าเสียดายวะ’

 

“…” เห็นลูกพี่ตัวเองไม่เอาด้วย มันก็ทำอะไรไม่ได้เหมือนกัน ใจนึกว่าหากตนยุให้ลูกพี่ลงสนามอาจพอทำอะไรได้บ้างอย่างน้อยที่สุดก็ยังดีกว่าไม่ได้ทำอะไร สุดท้ายทำได้เพียงถอนหายใจสิ้นหวังยอมเดินกลับบ้านมือเปล่า

 

แน่นอนว่าทุกเหตุการณ์ ทุกความเคลื่อนไหวล้วนอยู่ในสายตาแกรนตลอดเวลา เขาลอบแอบกลืนน้ำลายลงไปหลายต่อหลายครั้งเพียงแค่บริหารเสน่ห์ไปตามอารมณ์กลับทำให้หล่อนต้องเดือดดาลขนาดนี้เลยเหรอ

 

แกรนเนื้อตัวสั่นเล็กน้อย

 

“พี่ชาย?”

 

“มีอะไรเหรอน้องสาว?” ริมฝีปากเขาซีดเซียวกว่าเดิมหลังจากเหลือบมองบิวครั้งสุดท้าย ดูท่าช่วงเวลาแห่งการพิพากษาจะเข้าใกล้มาทุกขณะ และยากจะหลีกเลี่ยง

 

เด็กสาวมัธยมสำรวจใบหน้าเขามองผ่านโครงหน้า

 

“สีหน้าพี่แย่มาก เหมือนคนอดหลับอดนอนมาหลายวัน เป็นอะไรรึเปล่าคะ?” เห็นหน้าแกรนหม่นหมองลงหลายระดับ ทำเอาเด็กสาวนึกเป็นห่วงเพราะคิดว่าอีกฝ่ายเกิดป่วยหรือว่าอาการโรคเก่ามันกำเริบจึงรีบเข้าไปช่วยเหลือทันที

 

แต่นั้นไม่ได้ทำให้อาการของแกรนเบาบางกลับยิ่งหนักหน่วงเพิ่มอีกหลายเท่าตัว

 

…‘เธอกำลังมองฉัน? แถมอาการยังหนักกว่าเดิมอีก หรือว่าใกล้จะ—’

 

“…” สัมผัสด้านหลังเสมือนคมดาบไล่จี้เขาไม่มีหยุด

 

รอยยิ้มเบาบางปรากฏขึ้นบนใบหน้าชายหนุ่ม

 

“เปล่า? ก็แค่นิดหน่อยน่ะ คิดว่าตัวเองอาจโชคร้ายโดนลอบทำร้ายหลังจากออกจากร้านไปน่ะ” ซึ่งแม้จะเป็นเพียงเรื่องล้อเล่นแก้เครียด แต่มันก็สามารถเกิดขึ้นจริงได้เหมือนกัน เพราะเขาสังเกตเห็นแววตาดำมืดจากหญิงสาวกำลังจ้องมอง คล้ายส่งสัญญาณอันตรายบอกให้ถอยห่างจากผู้อื่นที่ไม่ใช่ตน

 

“ลอบทำร้าย? งั้นให้หนูไปด้วยไหมคะ? ถึงหนูจะช่วยอะไรไม่ได้ แต่สองคนยังไงก็ต้องดีกว่าคนเดียว” เด็กสาวรีบเสนอตัวช่วยเหลือ และด้วยการเร่งรีบเข้ามาคิดช่วยเหลือ มันก็ทำให้หล่อนเผลอขยับเข้าไปใกล้จนเกือบแนบชิดตัวแนบผสานกายเป็นหนึ่ง ดวงตาแกรนหดแคบลงเตรียมก้าวเท้าถอยหลังเพราะเขารู้ทันทีว่าหากแตะเนื้อตัวกันขนาดนี้

 

บุคคลที่สามคอยจับจ้องมองตลอดย่อมไม่ใจดีปล่อยผ่าน

 

ฟุบ!

 

ของสิ่งหนึ่งแหวกอากาศพุ่งเข้ามาด้วยความเร็วสูงเฉียดแก้มเขาไปเล็กน้อย ตรงเข้าไปทำลายหลอดไฟบริเวณแถวนั้นทันที ไร้ซึ่งเสียง ไร้ซึ่งต้นสายปลายเหตุ เจ้าหลอดไฟตัวโชคร้ายแตกกระจายกลายเป็นเศษในพริบตา

 

มาพร้อมกับเสียงกรีดร้องของหญิงสาว

 

“กรี๊ดดดดดดดดด!”

 

“เกิดอะไรขึ้น?!”

 

“มะ เหมือนเมื่อกี้มีอะไรไม่รู้พุ่งเข้ามาตรงหลอดไฟ”

 

“กระสุนปืนรึเปล่า?”

 

“บ้าสิ หากเป็นลูกปืนแกก็ต้องได้ยินเสียง” แตกต่างฝ่ายแสดงความคิดเห็นออกมา ก่อนตัดสินใจร่วมกันว่าจะแจ้งให้ผู้ดูแลเข้ามาจัดการ เนื่องจากพวกเขาเป็นเพียงคนปกติธรรมดาไร้ซึ่งอำนาจในการตัดสินใจ

 

“รีบเรียก รปภ. มาดูก่อน”

 

“ได้”

 

…‘มะ เมื่อกี้อะไรวะ หรือว่าหล่อนลงมือ’

 

“…” คนอื่นไม่รู้ คนอื่นอาจไม่เข้าใจว่าต้นสายปลายเหตุมันมีที่มาที่ไปยังไง แต่แกรนรับรู้ได้ชัดเจนเพื่อยืนยันข้อสมมติฐานของตน คอแข็งเริ่มหันเหลือบมองกลับไปยังจุดตำแหน่งหนึ่งข้างทาง ตำแหน่งเดียวกับที่บิวกำลังนั่งพักผ่อนรอให้เขาเอาไอศกรีมไปให้

 

ใบหน้ารอยยิ้มเปื้อนรอยยิ้ม

 

“…” ส่วนมือโยนลูกหินไปมา

 

“…[อีกครั้ง ฉันจะเล่นงานนายถึงตาย]…” ถ้อยคำไร้เสียงถูกถ่ายทอดให้กับตนไม่ขาดตกบกพร่องเลยแม้แต่น้อย แกรนพยักหน้ายิ้มแห้งเสมือนนกหัวขวาน พฤติกรรมแปลกประหลาดล้วนอยู่ในสายตาเด็กสาว

 

“พี่ชาย พี่มองอะไรเหรอ?”

 

“หะ อะ ใช่”

 

“แล้วพี่อยากให้หนูช่วยรึเปล่า?”

 

“มะ ไม่เป็นไร ขอบคุณมากสำหรับความช่วยเหลือ” แกรนรีบส่ายหน้าปฏิเสธความหวังดีจากเด็กสาวข้างกาย หากตัวเองยังบริหารเสน่ห์ไม่เลิก อาจต้องไปบริหารที่นรกแทนก็ได้ ความหึงหวงของหล่อนไม่ใช่สิ่งที่น่าลองมากนักหรอกเว้นแต่อยากสัมผัสเข้ากับความตายในระยะเผาขนนั้นค่อยว่ากันอีกที

 

“ถ้ามีอะไรก็บอกฉันได้นะคะ ฉันพร้อมช่วยเหลือ”

 

“อือ” แกรนยิ้มตอบ

 

ขณะเฝ้าระวังรอบกายตลอดเวลา

 

…‘ไม่ได้ยิน ไม่ได้ยินอะไรเลย สองคนนั้นกำลังคุยอะไรกัน’

 

“…” เนื่องจากอยู่ไกลเกินไปทำให้บิวไม่อาจรับรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังพูดคุยอะไรกัน แต่หนึ่งสิ่งที่หล่อนรับรู้แน่นอนเลยคือ ความรู้สึกบางอย่างกำลังก่อเกิดทั้งยังขยายตัวรวดเร็วเตรียมเข้าครอบนำหัวใจตัวเอง กระทั่งแววตาใสสะอาดในตอนแรกเริ่มแปรเปลี่ยนทีละนิดทีละนิด

 

ทันใดนั้นเองที่ร่างหนึ่งแทรกเข้ามาด้านหลังเด็กสาวมัธยม เป็นร่างชายโตเดินกร่างโชว์เหนือไล่ผลักทุกคนที่ขัดขวางทางเดิน เรียกได้ว่าไม่เห็นหัวใครหน้าไหน อัธพาลเกินกว่าใครจะรับได้

 

เสียงตะโกนหนากร้าวดังขึ้น

 

“ถอยไปหน่อย! เกะกะขวางทาง”

 

“เห้ย! ไอ้คนไม่มีมารยาท แกจะรีบไปไหนวะ”

 

“ยุ่ง!” มือหนาพุ่งเข้ามาไล่ผลักทุกคน และหนึ่งในนั้นมีร่างเด็กสาวมัธยมด้วย หากปล่อยเอาไว้หล่อนคงไม่พ้นล้มหน้ากระแทกพื้นอุบัติเหตุเฉกเช่นนี้คงยากจะหลีกเลี่ยงบาดแผล

 

“กรี๊ดดดดด!”

 

“ระวัง!”

 

…‘ฉิบหาย!’

 

ด้วยเพราะตกใจจึงครุ่นคิดช้าไปหนึ่งจังหวะ กว่าจะรู้สึกตัวร่างกายเขาก็ขยับเคลื่อนไหวเป็นที่เรียบร้อย โอบกอดแกร่งรองรับเรือนร่างงดงามได้พอดิบพอดี ใบหน้าเด็กสาวตื่นตะลึงตอนแรกก่อนเปล่งประกายแต่งแต้มสีแดงสด

 

ขณะแกรนคิ้วกระตุกยิ้มแข็งค้าง

 

…‘กะ กอดแล้ว ฉันกอดผู้ชาย!’

 

“…” สายตาเขารีบหันไปมองคนผู้หนึ่งทันที

 

คนที่ต้องระเบิดอารมณ์ทำลายล้างทุกอย่างหากพบเห็นฉากเมื่อครู่

 

“ทะ โทรศัพท์อยู่เหรอ พระเจ้าช่วย เกินไปแล้ว น่ากลัวเกินไป” เลขาสาวกำลังหันหน้าเข้าแม่น้ำในมือหล่อนถือโทรศัพท์พูดคุยกับปลายสาย แกรนถอนหายใจโล่งอกหากเมื่อกี้เกิดหล่อนพบเห็นฉากเมื่อกี้เข้า

 

วันนี้ไม่ต้องนอนโรงพยาบาลแทนบ้านแน่นอน

 

…‘ดวงฉันยังแข็งอยู่สินะ’

 

“คือ หนู หนูไม่เป็นไรค่ะ”

 

“โทษที เป็นอะไรไหม?” แกรนใช้มือทั้งสองข้างดันเรือนร่างงดงามห่างกาย สัมผัสนุ่มนิ่มติดมือมาพร้อมกับกลิ่นหอมหวานชายหนุ่มเบือนสายตาหลบออก เพราะหน้าอกคู่งามตรงหน้ามันใหญ่โตเหลือเกิน

 

เด็กสาวเองก็รับรู้เร่งขยับถอยห่างออก

 

“ไม่เป็นไร แค่แผลภายนอก” น่าจะไปเกี่ยวอะไรเข้าเมื่อกี้

 

“เลือด?” แกรนมองเรียวแขน มองบาดแผล

 

“…” เด็กสาวขมวดคิ้วเล็กน้อยพอได้เห็นเนื้อตรงแขนขาวเนียนของตนมีเลือดออก แววตาใสกระจ่างไม่รู้เบื้องหลังซุกซ่อนแนวคิดอะไรอยู่ ส่วนตัวชายหนุ่มรีบหยิบเอาของสิ่งหนึ่งขึ้นมาทันที

 

เด็กสาวดวงตาเปล่งประกายสงสัย

 

“พลาสเตอร์”

 

“พกของแบบนี้มาด้วยเหรอคะเนี่ย?”

 

“ติดตัวเอาไว้ เพื่อฉุกเฉิน เวลาอยากใช้จะได้มี” บอกไม่ได้ว่าเอามาไว้เผื่อโดนบิวเล่นงาน

 

แกรนย่อตัวลงใช้สายตาจ้องมองบาดแผล

 

“…” ด้วยเพราะหัวสมองไม่ได้คิดอะไรมากความ อีกทั้งยังต้องการสำรวจบาดแผลบนผิวขาวเนียน สุดท้ายแกรนก็ลงมือทำแผลด้วยตัวเองโดยไม่เปิดโอกาสให้เด็กสาวมัธยมร้องปฏิเสธ

 

ใบหน้าเด็กสาวแดงขึ้นทันตาเห็น

 

“คือ ตรงนี้มีคนเยอะแยะ”

 

“ผิวขาวมาก ดูท่าเธอจะดูแลอย่างดีนะ” รอยยิ้มเจ้าชู้ปรากฏขึ้นทันที หากมองให้ดีจะสัมผัสได้ว่าแววตาของชายหนุ่มเริ่มแปรเปลี่ยนเปล่งประกายแสงสีชมพู นิ้วมือจากทำแผลธรรมดาเริ่มลวนลามจับสัมผัส

 

แต่เด็กสาวเพียงหัวเราะไร้เดียงสา

 

“ก็ไม่ได้ดูแลมากมายขนาดนั้นหรอกค่ะ หนูแค่อาบน้ำ—”

 

“นิ พี่ชายกำลังยุให้หนูพูดอะไรออกมา?!” ก่อนรู้สึกตัวว่าตัวเองพึ่งเผลอเปิดปากพูดเรื่องน่าอายออกไป

 

“ก็เปล่า แค่เห็นเธอขาวกว่าปกติ นึกว่าเป็นลูกคุณหนูที่ไหน” แกรนยิ้มหัวเราะไม่ได้สนใจท่าทีเขินอาย ผิวขาวเนียนใบหน้างดงามปานเทพธิดา เครื่องแบบราคาแพง กลิ่นอายสูงศักดิ์ ย่อมไม่ใช่คนปกติธรรมดาแน่นอน

 

เด็กสาวยังกล่าวสีหน้าเหมือนเดิม

 

“…ใครจะรู้ละคะ หนูอาจเป็นลูกคุณหนูจริง ๆ เหมือนกับที่พี่คิดก็ได้” พร้อมทั้งหัวเราะสนุกสนาน

 

“ลูกคุณหนูที่ไหนมาซื้อไอศกรีมข้างทาง”

 

“ก็หนูยังไงละ” ปลายนิ้วเรียวชี้มาทางตัวเอง

 

“ถ้าเธอกลายเป็นคุณหนู พี่คงกลายเป็นประธานบริษัทแสนล้าน” เสียงหัวเราะกลบเกลื่อนเหตุการณ์เมื่อครู่ทั้งหมดจนกระทั้งเด็กสาวไม่หลงเหลือความรู้สึกด้านลบ แน่นอนว่าฉากพูดคุยกระซิบหวานชื่นเลขาบิวไม่รู้ตัวเลยสักนิดเดียวเพราะสายที่โทรมาเป็นสายสำคัญ

 

หล่อนเลยทุ่มสมาธิทั้งหมดให้กับปลายสาย

 

…‘ทำไมรู้สึกหงุดหงิดจัง’

 

“…” บิวขมวดคิ้วแน่นเป็นปม