ตอนที่ 334 แช่บ่อน้ำร้อน

เช้าวันรุ่งขึ้นหลี่ซื่อก็รีบส่งคนมาที่เรือนของอันหลิงเกอคล้ายกลัวว่าอีกฝ่ายจักคืนคำ

ปี้จูให้สาวใช้ที่เป็นคนส่งข่าวรออยู่ด้านนอก ขณะที่นางกำลังยืนหวีผมอยู่ด้านหลังอันหลิงเกอก็บ่นพึมพำมิหยุด “มิรู้ว่านายหญิงหลี่เกิดเสียสติอันใดขึ้นมา อยู่ ๆ ก็มาดูแลใส่ใจคุณหนูถึงเพียงนี้ หรือว่าโดนผีเข้าสิงเจ้าคะ ? ”

หลี่ซื่อมิโดนผีเข้าสิงหรอก

อันหลิงเกอหัวเราะให้แก่คำพูดคำจาของปี้จูพร้อมสบตาอีกฝ่ายผ่านทางกระจก “คนอย่างหลี่ซื่อจักถูกผีเข้าได้เยี่ยงไร ? อยู่ดี ๆ นางมาเอาใจข้าเช่นนี้เพราะมีแผนการซ่อนอยู่ต่างหาก”

“คุณหนูทราบอยู่แล้วว่านางประสงค์ร้าย เหตุใดยังรับปากว่าจักไปแช่บ่อน้ำร้อนกับนางอีกเจ้าคะ ? ”

ปี้จูม้วนผมของอันหลิงเกอเป็นทรงมวยเมฆลอย เมื่อมองอย่างละเอียดแล้วไร้จุดไหนที่มิเรียบร้อยจึงวางหวีในมือลงอย่างพอใจ

“เพราะรู้ว่าหลี่อี๋เหนียงประสงค์ร้าย ข้าจึงอยากรู้ให้แน่ชัดว่านางมีแผนอันใดกันแน่”

แม้กล่าวออกมาเช่นนี้ แต่ในใจของอันหลิงเกอก็พอคาดเดาบางอย่างได้แล้ว

ดูจากสถานการณ์เมื่อวานนี้คือหลี่ซื่อทราบอยู่แล้วว่านางมิชอบต้นหอม แต่ยังตั้งใจใส่ต้นหอมมากมายลงในผักกาดขาวผัดขิง ทั้งยังตั้งใจคีบใส่ชามของนางอีกด้วย

และตอนที่โดนปี้จูตำหนิ หลี่ซื่อก็มิได้โกรธเหมือนเช่นเคย มีแค่ดวงตาเท่านั้นที่ปรากฏประกายสั่นไหวทำให้ทุกอย่างดูน่าสงสัย

สาวใช้ที่รออยู่หน้าประตูเริ่มส่งเสียงเร่งออกมาอย่างร้อนรน “คุณหนูใหญ่ ท่านเตรียมตัวเสร็จหรือยังเจ้าคะ ? นายหญิงรอนานแล้วเจ้าค่ะ”

ปี้จูได้ยินก็เบะปากใส่พร้อมทำหน้าบูดบึ้ง

หลี่ซื่อก่อเรื่องได้ทุกวัน ให้รอนิดรอหน่อยจักเป็นไร !

อันหลิงเกอที่เห็นเช่นนั้นก็ส่งสายตาปราม ปี้จูจึงตอบอย่างมิค่อยพอใจนัก “เสร็จแล้ว เสร็จแล้ว พวกเราจักออกไปเดี๋ยวนี้”

ส่วนหมิงซินถูกอันหลิงเกอส่งไปตรวจสอบบัญชีในร้าน เวลานี้จึงมิได้อยู่ที่จวน อันหลิงเกอจึงพาปี้จูไปที่บ่อน้ำร้อนกับหลี่ซื่อ

“เกอเอ๋อปล่อยให้ข้ารอตั้งนาน”

อันหลิงเกอที่เพิ่งเห็นหน้าหลี่ซื่อก็ได้ยินอีกฝ่ายบ่นขึ้นมาทันที

หลี่ซื่อกล่าวไปพลางก็คอยสังเกตสีหน้าของอันหลิงเกอไปด้วย

เมื่อเห็นอันหลิงเกอมีท่าทางมิค่อยพอใจจึงรีบกล่าวทันที “ข้ายังกลัวว่าจักเกิดอันใดขึ้นกับเจ้าเสียอีกจึงมาช้าเพียงนี้ ข้ากำลังคิดว่าจักให้คนไปดูพอดีเลย”

คำกล่าวของหลี่ซื่อเปลี่ยนจากกำลังบ่นกลายเป็นห่วงใยขึ้นมาทันที

อันหลิงเกอจึงเอ่ยออกมาพร้อมรอยยิ้ม “ขอบคุณที่หลี่อี๋เหนียงเป็นห่วง ข้าแค่เตรียมตัวนานไปหน่อยเท่านั้นเอง”

หลี่ซื่อยิ้มอย่างเสแสร้ง จากนั้นก็สั่งให้คนขับรถม้าออกเดินทางได้ ส่วนนางก็ขึ้นไปนั่งบนรถม้าอีกคัน

เมื่อมาถึงบ่อน้ำร้อนที่หลี่ซื่อบอกไว้ อันหลิงเกอก็กวาดตามองโดยรอบ เห็นทัศนียภาพอันงดงามเงียบสงบ ท่ามกลางป่าเขาเขียวชอุ่มมีเรือนรูปทรงแปลกตาตั้งอยู่หลังหนึ่ง

เรือนหลังนั้นมีต้นไม้ล้อมรอบ นานทีถึงจักมีเสียงนกร้องดังขึ้นมา แค่ยืนอยู่ตรงนี้ก็ทำให้รู้สึกสดชื่นและผ่อนคลายแล้ว

หลี่ซื่อเป็นเจ้าของสถานที่ดีถึงเพียงนี้เชียวหรือ !

อันหลิงเกอแม้ตกใจเล็กน้อย แต่มิได้แสดงสีหน้าอันใดออกมา

นางเดินตามหลี่ซื่อไปตามทางเล็ก ๆ ที่คดเคี้ยว ครู่ใหญ่ก็มาถึงบ่อน้ำร้อนที่อยู่ด้านหลังของเรือน

บ่อน้ำร้อนขนาดใหญ่ถูกสร้างขึ้น มันมีรูปทรงกลมคล้ายปากไห

คล้ายกับน้ำที่ไหลมาจากบนภูเขา สายน้ำไหลลงมาไร้ที่สิ้นสุด จากนั้นน้ำก็ค่อย ๆ อุ่นขึ้นภายในบ่อ

หลี่ซื่อมองไปยังบ่อน้ำร้อนครู่หนึ่งด้วยสีหน้าภาคภูมิใจ “เกอเอ๋อ เจ้าคิดว่าบ่อน้ำร้อนแห่งนี้เป็นเยี่ยงไร ? ”

“ดีมาก” อันหลิงเกอชื่นชมออกมาจากใจจริง

การที่จักสร้างบ่อน้ำร้อนเช่นนี้ในสถานที่เยี่ยงนี้ได้ต้องใช้เงินหลายหมื่นตำลึงเป็นแน่

ทว่าก่อนที่หลี่ซื่อจักเข้ามาอยู่ในจวนโหวก็เป็นเพียงบุตรสาวของขุนนางขั้นเล็กเท่านั้น ครอบครัวมีฐานะค่อนข้างยากจน แล้วมีเงินมากมายเช่นนี้ได้เยี่ยงไร ?

ต่อให้หลี่กุ้ยเฟยเป็นที่โปรดปรานของฝ่าบาท แต่การมีเงินหลายหมื่นตำลึงก็มิใช่เรื่องง่าย

ซึ่งความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียวคือช่วงเวลาหลายปีมานี้หลี่ซื่อมีหน้าที่ดูแลจวนโหวและคงแอบยักยอกเงินไปมิน้อย

เมื่อคิดได้เช่นนั้น แววตาของอันหลิงเกอก็เย็นชาขึ้นมาเล็กน้อย แต่สีหน้ายังมิบ่งบอกอารมณ์ใด

หลี่ซื่อคิดว่านางพอใจกับบ่อน้ำพุร้อนจริง ๆ จึงยิ่งภูมิใจมากอีกหลายเท่า

“เกอเอ๋อเพิ่งเคยมาที่นี่ครั้งแรกก็ให้ข้าอยู่เป็นเพื่อนเจ้าแล้วกัน สาวใช้ของเจ้าคงช่วยอันใดมิค่อยได้เท่าไร”

นางกล่าวเสร็จก็ปรบมือ จากนั้นก็มีสาวใช้สามสี่คนเดินออกมา ในมือถือฉากกั้นขนาดใหญ่เอาไว้

ในเมื่อจักแช่น้ำร้อนก็ต้องทำให้มิดชิดที่สุด

โดยเฉพาะสตรีเวลาจักแช่บ่อน้ำร้อนต้องมีฉากกั้นบังไว้โดยรอบเพื่อป้องกันมิให้โดนแอบมอง

หลี่ซื่อวางแผนเอาไว้อย่างดี หลังสั่งให้สาวใช้นำฉากกั้นวางในตำแหน่งที่ควรแล้วก็หันมาถามอันหลิงเกอ “การแช่น้ำร้อนมีเรื่องต้องพิถีพิถันหลายอย่าง เช่นนั้นให้ข้าเป็นคนปรนนิบัติเกอเอ๋อก็แล้วกัน”

“จักทำเช่นนั้นได้เยี่ยงไร” อันหลิงเกอรีบส่ายหน้าพร้อมมีท่าทีต่อต้าน “อี๋เหนียงถือว่าเป็นญาติผู้ใหญ่ของข้า จักกล้าให้ท่านมาปรนนิบัติได้เยี่ยงไรกัน ? ”

หนอย นางตัวปลอมกล้าพูดได้เต็มปากเต็มคำราวกับเป็นตัวจริง !

หลี่ซื่อแอบก่นด่าอยู่ในใจแต่ใบหน้ายังยิ้มแย้มอยู่เช่นนั้น

“ในเมื่อเป็นการขอโทษเจ้าก็ต้องแสดงความจริงใจออกมาด้วย” นางกล่าวด้วยใบหน้าจริงจัง “ขอเพียงเจ้าลืมเรื่องที่ผ่านมาได้ ข้าก็พอใจแล้ว”

ในเมื่อกล่าวถึงเพียงนี้แล้วอันหลิงเกอย่อมมิปฏิเสธ

นางตอบตกลง จากนั้นดวงตาดำขลับก็เปล่งประกายขึ้นพร้อมรอยยิ้ม “เช่นนั้นคงต้องรบกวนอี๋เหนียงแล้ว”

เมื่อได้ยินเยี่ยงนั้นหลี่ซื่อก็แอบถอนหายใจอย่างโล่งอก จากนั้นจึงสั่งให้สาวใช้ถอยออกไปก่อนจักหันไปมองปี้จู

“สาวใช้ของเกอเอ๋อคนนี้ก็ถอยออกไปก่อนเถิด”

แต่ปี้จูยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิมราวกับมิได้ยินที่หลี่ซื่อเอ่ยแม้แต่น้อย

หลี่ซื่อจึงรู้สึกหงุดหงิดอย่างมาก หากมิใช่เพราะต้องการหาหลักฐานมาจับผิดนางตัวปลอม นางคงไล่สาวใช้คนนี้ไปนานแล้ว

สาวใช้ที่มิฟังคำสั่งเยี่ยงปี้จูสมควรโดนขายออกจากจวนโหว ให้ไปอยู่ในหอนางโลมชั้นต่ำที่สุด!

ขณะนี้แววตาของนางเต็มไปด้วยความเกลียดชัง แต่ปี้จูกล้าสบตากับนางโดยมิหวาดกลัว ทั้งยังมีท่าทียั่วยุอีกด้วย

นอกจากคำสั่งของคุณหนูของตนแล้ว ปี้จูจักมิฟังคำสั่งของผู้ใดทั้งนั้น หลี่ซื่ออยากมาแสดงอำนาจต่อหน้านางหรือ ช่างน่าขันเสียจริง

อันหลิงเกอเห็นปี้จูตั้งใจยั่วยุหลี่ซื่อ นางรู้มานานแล้วว่าปี้จูมิชอบหลี่ซื่อจึงรู้สึกว่าการกระทำเช่นนี้ราวกับเด็กน้อยมิมีผิด

แม้ในใจนางรู้สึกขำขันกับสิ่งที่เห็น แต่ใบหน้ายังเรียบนิ่งเช่นเคย ก่อนจักแสดงความเห็นด้วยกับหลี่ซื่อ “ในเมื่อมีหลี่อี๋เหนียงคอยปรนนิบัติข้าอยู่แล้ว ปี้จูก็ออกไปก่อนเถิด”

คำกล่าวของอันหลิงเกอเมื่อครู่ทำให้หลี่ซื่อรู้สึกราวกับเป็นสาวใช้อย่างไรอย่างนั้น

แต่เรื่องปรนนิบัติอันหลิงเกอ นางเป็นคนเสนอเองก็จักปล่อยวางและมินำไปคิดมากอีก

รอจนพวกสาวใช้ออกไปหมดแล้ว บ่อน้ำร้อนจึงเหลือแค่อันหลิงเกอกับหลี่ซื่อเท่านั้น หลี่ซื่อจึงยกยิ้มมุมปาก “เกอเอ๋อจักให้ข้าช่วยถอดเสื้อหรือไม่ ? ”

“มิต้องหรอก”

แม้อันหลิงเกอรู้ว่าหลี่ซื่อมีแผนการอื่นซ่อนอยู่ แต่เมื่อได้ยินคำกล่าวนี้ก็อดขนลุกไปทั่วทั้งตัวมิได้

หลี่ซื่อได้ยินดังนั้นก็มิได้บังคับอันใดอีก เพียงแค่ยืนอยู่ที่เดิมพร้อมทำท่าทางราวกับอยากดูอันหลิงเกอถอดเสื้อผ้าใจจักขาด