“ใช่ เขาคิดว่าเป็นฉันที่บอกร่องรอยของพ่อแม่เขาให้กับพ่อแม่ฉัน พ่อแม่ฉันเลยบอกคนพวกนั้น ไม่ว่าพวกเราจะอธิบายอย่างไร เขาก็ไม่เชื่อ”

ปาจรีย์เอามือปิดหน้าอย่างเจ็บปวด“ที่จริงตอนที่พ่อแม่เขาถูกฆ่า ฆาตกรเคยโทรหาพ่อแม่ฉัน อย่างไรก็ตามพอพ่อแม่ฉันไปก็สายไปเสียแล้ว ในที่นั้นเหลือแค่ศพของพ่อแม่เขา ไม่มีฆาตกร จากนั้นพงศกรก็กลับมา”

วารุณีกอดร่างที่สั่นของเธอไว้“ฉันพอจะเข้าใจแล้ว คนพวกนั้นที่ฆ่าพ่อแม่พงศกร จงใจเรียกพ่อแม่เธอไป เพื่ออยากให้พงศกรเข้าใจผิด ว่าพ่อแม่เธอทำร้ายพ่อแม่เขาตาย ให้พงศกรเกลียดพวกเธอ”

“ใช่ ตรงนี้ทุกคนต่างมองออก แต่มีเพียงพงศกรคนเดียวที่ถูกความเกลียดชังบังตา ไม่ยอมเชื่อ”ปาจรีย์ร้องไห้แล้วพูดออกมา

วารุณีตบหลังเธออย่างปลอบใจ“งั้นจากนั้นล่ะ พงศกรทำอย่างไร？”

“ต่อมาพงศกรอยู่ที่โรงพยาบาลประสาทสามปี”ปาจรีย์เช็ดน้ำตา“เพราะว่าตอนที่พงศกรเห็นศพของพ่อแม่เขา จิตใจและสติก็เกิดปัญหาขึ้นมา เกือบจะเป็นคนหลายบุคลิกภาพ ถึงแม้สุดท้ายจะแยกหลายบุคลิกไม่สำเร็จ แต่ก็มีข้อเสีย ก็คือถูกกระตุ้นไม่ได้ ถ้าได้รับการกระตุ้น นิสัยก็จะเปลี่ยนไปสุดขั้ว”

ได้ยินตรงนี้ วารุณีอดไม่ได้ที่จะนึกถึงสภาพที่เห็นพงศกรในจอภาพอินเตอร์คอมตอนนั้น บ้าคลั่งอย่างมากจริงๆ สุดขีดไปเลย

“ดังนั้นเพื่อควบคุมความไม่มั่นคงของจิตใจ หลังจากพงศกรออกมาจากโรงพยาบาลประสาทแล้ว จึงเรียนควบคู่ด้านประสาทและจิตวิทยา”ปาจรีย์ถอนหายใจยาวๆ

“ที่แท้การสะกดจิตของเขา ก็มาได้แบบนี้นี่เอง”วารุณีพยักหน้าเล็กน้อย สื่อว่าเข้าใจแล้ว ในใจอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเห็นใจ กับอดีตของพงศกร

ส่วนปาจรีย์ก็โล่งอกเป็นอย่างมาก ที่พูดความลับพวกนี้ออกมา จากนั้นจึงฟุบหลับไปที่โต๊ะทำงาน

วารุณีมองเธอที่หลับอย่างเหนื่อยล้า ก็ถอนหายใจอย่างเจ็บปวด หลังจากหยิบเสื้อคลุมมาห่มให้เธอแล้ว ก็ออกไปเงียบๆ

ตอนหัวค่ำ วารุณีสวมชุดราตรีสีดำเข้ารูปขับรถไปที่โรงแรมเซ็นจูรี่ ร่วมนิทรรศการของพวกMr.Dylan

ตอนที่เธอไปถึง นิทรรศการก็มีคนมาไม่น้อยแล้ว ต่างเป็นดีไซเนอร์ที่ได้รับการเชิญ และผู้เชี่ยวชาญด้านศิลปวัตถุที่ค่อนข้างมีชื่อเสียง

วารุณีเข้าไป หลังจากทักทายกับดีไซเนอร์ที่รู้จักบางส่วนกับพวกผู้เชี่ยวชาญด้านศิลปวัตถุแล้ว ก็เข้าไปเดินชมผลงานของพวกMr.Dylan

สไตล์การออกแบบของMr.Dylanเหมือนกับเธอมาก เธอคิดจะถ่ายผลงานไว้ แล้วกลับไปศึกษาดีๆ โดยเชื่อว่าจะต้องพัฒนาทักษะการออกแบบของตัวเองแน่

ตอนที่วารุณีถ่ายรูปอย่างสุดโต่งอยู่นั้น จู่ๆด้านข้างก็ปรากฏร่างหนึ่งขึ้นมา“มาตั้งแต่เมื่อไหร่？”

ได้ยินเสียงอันคุ้นเคยนี้ หัวแม่มือของวารุณีสั่น กดชัตเตอร์ลงไปทันที จากนั้นภาพก็เบลอ

แต่ว่าเธอไม่สนใจ หลังจากลบรูปนี้แล้ว ก็วางโทรศัพท์ลง หันหน้าไปมองด้านข้าง เห็นใบหน้าหล่อเหลาแสนเย็นชานั้นของชายหนุ่ม ก็พูดอย่างตกใจ：“ประธานนัทธี คุณกลับมาแล้วเหรอ？”

นัทธีพยักหน้าเล็กน้อย“เพิ่งกลับมา ลงจากเครื่องก็มาเลย”

“แบบนี้เอง”วารุณีพยักหน้า

ตอนนี้เอง จู่ๆโทรศัพท์ในมือเธอก็ดังขึ้นมา

วารุณีเงยขึ้นมอง เห็นเป็นเบอร์ที่คนของบริษัทนักสืบโทรมา จึงขมวดคิ้วเล็กน้อย จากนั้นยิ้มให้นัทธี“ขอโทษนะคะประธานนัทธี ฉันรับสายก่อน”

นัทธีสังเกตพฤติกรรมของเธอ รู้ว่าสายนี้จะต้องสำคัญมากแน่ จึงไม่พูดอะไร ทำท่าเชิญตามสบายไปให้

เพื่อไม่รับกวนผู้อื่นที่ชื่นชมผลงาน วารุณีจึงหยิบโทรศัพท์ค่อยๆเดินออกไป ไปตรงที่ที่มีคนน้อย แล้วจึงเอาโทรศัพท์ไปแนบหู“ฮัลโหล นักสืบธนดล ทางพิชญามีข่าวคราวไหมคะ？”

“ครับ ครึ่งชั่วโมงก่อนหน้านี้เป็นเวลาพักของคนไข้ในโรงพยาบาลประสาท ผมเห็นว่าทุกคนไปสวนดอกไม้หมดเลย มีแค่พิชญาคนเดียวที่ไม่ไป ดังนั้นจึงไปห้องของพิชญาเพื่อจะสืบดู จากนั้นพบว่าพิชญาไม่อยู่ห้อง”

“ไม่อยู่ห้อง？”วารุณีหรี่ตาลง น้ำเสียงสูงขึ้น“หมายความว่าไง？”

นัทธีที่อยู่ไม่ไกลสังเกตเธอตลอด เห็นสภาพจริงจังของเธอนี้ ริมฝีปากบางๆเม้มเข้า อดไม่ได้ที่จะเดินไป“เกิดอะไรขึ้นเหรอ？”

วารุณีคิดไม่ถึงว่าเขาจะมา จึงส่ายหน้าให้เขา สื่อว่าเดี๋ยวค่อยพูด

นัทธีเข้าใจ จึงเงยคางขึ้น ไม่ถามอีก แต่สายตากลับจ้องโทรศัพท์ของเธอตลอด

ที่ปลายสาย นักสืบธนดลตอบกลับอย่างละอายใจเล็กน้อย：“ความหมายก็คือ เธอน่าจะออกไปจากโรงพยาบาลประสาทชั่วคราว ขอโทษนะครับคุณวารุณี ผมทำเธอหายไปแล้ว”

วารุณีขมวดคิ้ว ไม่ได้จะโทษเขา “ไม่เป็นไรค่ะ คุณก็ไม่ใช่คนที่มีความสามารถไปซะทุกอย่างสักหน่อย แต่ว่าทำไมคุณต้องบอกว่าเธอออกไปจากโรงพยาบาลประสาทชั่วคราวล่ะคะ？”

นักสืบธนดลดันแว่น“เพราะว่าผมเพิ่งสืบข้อมูลที่เธอเข้ามา ยังไม่ถูกยกเลิก และก็ยังไม่ได้คืนห้อง และแม่ของเธอขยานีก็ยังอยู่ที่นี่ ดังนั้นผมจึงเดาว่าพิชญาน่าจะออกไปชั่วคราว ไปทำเรื่องอะไรบางอย่าง”

“ออกไป……”วารุณีกำโทรศัพท์แน่“ดูเหมือนว่าเธอจะแกล้งบ้าจริงๆ เลขาธนดล คุณเฝ้าที่นั่นต่อไป ถ้าพิชญากลับไป คุณรีบแจ้งฉันทันที！”

“ครับ”เลขาธนดลพยักหน้าตอบรับไป

วารุณีวางโทรศัพท์ลง นัทธีขมวดคิ้วถาม“พิชญาเป็นอะไรอีก？”

วารุณีเงยหน้ามองเขา“เพื่อที่จะหนีคุก พิชญาแกล้งทำเป็นผู้ป่วยทางจิต ที่คุกเลยส่งเธอไปโรงพยาบาลประสาท เพื่อจะเก็บหลักฐานที่เธอแกล้งป่วย ฉันเลยให้นักสืบคนหนึ่งคอยสอดส่องเธอ คิดไม่ถึงว่าเมื่อกี๊นักสืบจะบอกว่าพิชญาหนีจากโรงพยาบาลประสาทไปแล้ว”

“มีเรื่องแบบนี้ด้วย？”ใบหน้าหล่อเหลาของนัทธีหม่นลง

“ค่ะ เพื่อไม่ต้องติดคุก ตอนนี้เธอทำได้หมดทุกอย่าง”วารุณีถูขมับ“แต่ว่าตอนนี้ที่ฉันอยากรู้มากที่สุด ก็คือพิชญาไปไหน และจะทำอะไรอีก？”

“ผมจะให้มารุตสืบ”พูดไป นัทธีก็หยิบโทรศัพท์มาติดต่อมารุต

วารุณีก็ไม่ได้ขัดขวาง เพราะว่าหาพิชญาเจอไวถือเป็นเรื่องดี

ตอนนี้พิชญาเป็นระเบิดเวลาอันหนึ่ง ใครจะไปรู้ว่าหนีออกมาจะทำอะไร？

กำลังคิดอยู่นั้น จู่ๆวารุณีก็ได้ยินน้ำเสียงตื่นเต้นของคนกลุ่มหนึ่งที่ดังมาตรงหน้า“Mr.Dylan มาแล้ว”

ได้ยินอย่างนั้น ดวงตาวารุณีเป็นประกายทันที ก้าวเท้าขึ้นเหยียดคอเพื่อมองไปข้างหน้า

เห็นเพียงแค่ชายชรารูปงามคนหนึ่งที่สวมชุดทันสมัย ร่างสูงใหญ่กำลังรายล้อมไปด้วยผู้คน ลงมาจากชั้นสองด้วยใบหน้าที่แฝงไปด้วยรอยยิ้ม

ลงมาแล้ว เขาโบกมือตอบกลับทุกคนอย่างเป็นมิตรไป ก็มองไปรอบๆด้วย เหมือนว่ากำลังหาอะไร

สุดท้าย ชายชรารูปงามมองมาทางวารุณี ยักคิ้วขึ้นแล้วยิ้มออกมา เดินมาทางนี้

วารุณีใจเต้นแรงมากขึ้น กลืนน้ำลายอย่างทนไม่ไหว จับแขนชายหนุ่มด้านข้าง พูดด้วยเสียงที่ไม่อาจปกปิดความตื่นเต้นได้：“ฉัน……ฉันไม่ได้ฝันไปใช่ไหม เหมือนว่าMr.Dylanจะเดินมาที่พวกเรา”

นัทธีละสายตาลงมองมือที่เธอจับแขนตัวเอง อดไม่ได้ที่จะยกริมฝีปากบางๆขึ้น หัวเราะเบาๆ“คุณไม่ได้ฝันไป เขาเดินมาจริงๆ”

พูดจบ Mr.Dylanจึงหยุดอยู่ตรงหน้าทั้งสองคน

เขามองนัทธี ยื่นมือออกไป พูดภาษาไทยอย่างไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก“ประธานนัทธี ไม่เจอกันนานเลยนะครับ！”

“ไม่เจอกันนานเลยครับ”นัทธีจับมือกับเขา

หลังจากจับมือเสร็จ Mr.Dylanจึงมองไปที่วารุณีที่อยู่ข้างนัทธี“คุณผู้หญิงท่านนี้คือ……”

วารุณีตะลึงเล็กน้อย แม้แต่ความตื่นเต้นในใจที่ได้เจอไอดอล ก็หายไปไม่น้อย

แปลกจัง Mr.Dylanไม่รู้จักเธอ？

ในเมื่อไม่รู้จัก งั้นทำไมถึงเชิญเธอล่ะ เชิญเธอมาร่วมนิทรรศการคืนนี้？