แน่นอนว่าเขารู้คำตอบดีว่าทำไมพงศกรถึงทำเช่นนี้

พงศกรคิดเกินเลยกับวารุณี ไม่อยากให้เด็กทั้งสองคนรู้ว่าพ่อแท้ๆของพวกเขาก็คือตัวเขา จุดประสงค์ก็เพื่อขวางไม่ให้เด็กทั้งสองคนรู้จักกับเขา

เพราะพงศกรกลัวว่าหากเขารู้ว่าเด็กทั้งสองคนเป็นลูก เขาก็จะต้องแต่งงานกับวารุณีเพราะลูกสองคน

เพราะในความเป็นจริงแล้ว เขาก็คิดจะทำแบบนั้นจริงๆเหมือนกัน

แม้ว่าในตอนนั้นเขาจะยังไม่ได้รักวารุณีก็ตาม เมื่อรู้ว่าเธอให้กำเนิดลูกของตัวเองมาถึงสองคน เขาก็จะแต่งงานกับวารุณีเพราะลูกทั้งสองคนนั้น

ที่พงศกรกังวลก็เป็นเพราะเรื่องนี้ จึงได้ทำผลตรวจปลอมขึ้นมาให้กับอารัณ

หึ เรื่องนี้ พงศกรก็หนีไม่พ้นหรอก

นัทธีอุ้มอารัณแล้วเดินไปยังห้องพักผู้ป่วยของไอริณ

พิชิตเสนอให้นัทธีย้ายโรงพยาบาลให้ไอริณ ย้ายไอริณไปที่โรงพยาบาลของเขา เขาจะรับผิดชอบดูแลไอริณให้เอง

แต่นัทธีปฏิเสธ เพราะตอนนี้ เขาไม่อยากจะเชื่ออะไรในตัวพิชิตอีก

ดังนั้นพิชิตจึงได้ไปออกไปจากโรงพยาบาลด้วยความขมขื่น กลับไปที่โรงพยาบาลของตัวเองอย่างช่วยไม่ได้ และถูกคนของนัทธีเฝ้าจับตามองต่อไป

เรื่องที่เกิดขึ้นกับไอริณในครั้งนี้ นัทธีได้เกลียดชังเขาอย่างที่สุด ตอนนี้นัทธียังไม่คิดบัญชีกับเขา เพราะยังจับตัวนวิยาไม่ได้

รอจับตัวนวิยาได้แล้ว

และพิชิตก็ตั้งตารอวันที่นัทธีจะเอาคืน มีเพียงแบบนี้เท่านั้น ความรู้สึกผิดในใจและการโทษตัวเองของเขาจึงจะเบาบางลงได้

เพราะการเกิดอุบัติเหตุกับไอริณในครั้งนี้ ทำให้เขารู้ตัวว่า การที่เขาปล่อยตัวนวิยาไปนั้นมันเป็นการกระทำที่โง่เขลาแค่ไหน หนำซ้ำยังทำร้ายเด็กทั้งสองคนอีกด้วย

“เหอะ……”ดวงตาของพิชิตก็แดงก่ำ

อีกฟากหนึ่ง นัทธีกับอารัณเดินเข้ามาในห้องพักผู้ป่วยของไอริณ

ร่างเล็กๆของไอริณนอนอยู่บนเตียงขนาดกว้าง และมันก็แทบจะจมมิดลงไปทั้งร่าง ใบหน้าที่สดใสและมีเลือดฝาดในเวลาปรกติ ตอนนี้ก็ขาวจนซีดเผือด ทำให้หัวใจของคนมองปวดหนึบไปหมด

พิชญาโกหกเขา

ในตอนนี้เอง มารุตก็มาถึงแล้วเช่นกัน

ในระหว่างทางที่นัทธีอุ้มอารัณมาที่ห้องพักของผู้ป่วย ก็ได้โทรเรียกมารุตมา

“เส้นทางการหลบหนีของนวิยาเจอหรือยัง ? ” นัทธีหยิบผ้าห่มมาผืนหนึ่ง แล้วห่มคลุมไปที่ร่างของอารัณ ถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา

มารุตถอนหายใจ“ กล้องวงจรปิดรอบๆบริเวณของคฤหาสน์ ผมได้ทำการตรวจดูหมดแล้ว ไล่ตามเส้นทางการหลบหนีของนวิยาได้ แต่ไล่ไปจนถึงถนนโยโกฮาม่า การแกะรอยก็ต้องสิ้นสุดลง เพราะที่ตรงนั้นเป็นชุมชนเก่าแก่ รอบๆบริเวณไม่มีกล้องวงจรปิดเลยครับ ”

“ดังนั้นตอนนี้ก็จึงแกะรอยของนวิยาต่อไม่ได้？”นัทธีหรี่ตามอง

มารุตก้มหน้าลง “ครับ แต่ตอนนี้ผมได้ให้คนไปสอบถามแถวในชุมชน เชื่อว่าน่าจะพอได้เบาะแสมาบ้าง และนวิยาเองก็ไม่ได้หลบหนีออกไปจากพื้นที่ ยังอยู่ที่จังหวัดจันทร์ ขอแค่เราปูพรมค้นหา เชื่อว่าต้องจับตัวเธอได้แน่นอนครับ”

นัทธีบีบไปที่สันจมูกอย่างอ่อนล้า “ทำตามที่นายว่าแล้วกัน ยังมีอีกเรื่องหนึ่ง นายช่วยไปจัดการให้ที ”

“ว่ามาเลยครับท่านประธาน”มารุตมองมาที่เขา

นัทธีพูดเสียงเข้ม“ เช็กกล้องวงจรปิดที่หน้าห้องทำงานของฉันในวันที่เก้าเดือนเจ็ด และกล้องวงจรปิดวันที่สิบเดือนเก้าหน้าห้องทำงานของพิชิตด้วย ”

สองวันนี้ เป็นวันที่เขาพูดเรื่อง จะตรวจดีเอ็นเอ

วันที่เก้าเดือนเจ็ดเขาจำได้แม่น ว่าเขาให้มารุตจัดการตรวจร่างกายของเด็กนักเรียนในโรงเรียนอนุบาล และใช้โอกาสนี้เอาตัวอย่างเลือดของเด็กทั้งสองคนมา หากตอนนั้นมีคนแอบฟังอยู่หน้าห้อง กล้องวงจรปิดด้านนอก ก็ต้องจับภาพได้

และวันที่สิบเดือนเก้า ที่ห้องทำงานของพิชิต พิชิตแปลกใจที่กรุ๊ปเลือดของเขากับอารัณเหมือนกัน ดังนั้นจึงได้พูดเรื่องจะตรวจดีเอ็นเออีกรอบ เขาตอบตกลง ไม่แน่ว่าในตอนนั้น หน้าห้องทำงานของพิชิต ก็น่าจะมีคนอื่นอยู่

“สองวันนี้เป็นวันพิเศษอะไรหรือเปล่าครับ ?”มารุตถามด้วยสีหน้าที่งุนงง

ท่าทีของนัทธีก็อ่อนลง“สองวันนี้เป็นวันที่ฉันตรวจดีเอ็นเอของฉันกับพวกเด็กๆ เมื่อกี้ฉันกับเด็กๆก็ตรวจดีเอ็นเอกันอีกรอบ นายรู้ไหมว่าผลที่ออกมาคืออะไร？”

มารุตส่ายหน้า

นัทธีตอบว่า“พวกเขาเป็นลูกแท้ๆของฉัน”

“เฮ้ย……”มารุตสูดหายใจเข้าลึก “ลูก……ลูกแท้ๆ？”

“ถูกต้อง”นัทธีพยักหน้า

มารุตลอบกลืนน้ำลาย“แต่ผลตรวจก่อนหน้านั้นของคุณหมอพิชิต……”

พูดมาถึงตรงนี้ จู่ๆเขาก็นึกถึงเรื่องที่ท่านประธานให้เขาไปเช็กกล้องวงจรปิด ทันใดนั้นก็เข้าใจเรื่องราวทุกอย่างได้ในทันที ท่าทีก็เปลี่ยนเป็นจริงจังขึ้นมา“ท่านประธาน สงสัยว่า จะมีคนแอบได้ยินเรื่องที่คุณจะตรวจดีเอ็นเอ ดังนั้นจึงได้ใช้เล่ห์กลอุบายเปลี่ยนแปลงแก้ไขผลตรวจนั้น ？”