เด็กน้อยช่างรู้ความ ตัวเองเป็นขนาดนี้แล้ว ยังคิดถึงและเป็นห่วงใยพี่ชายอีก ช่างเป็นเด็กที่น่ารักจริงๆ

นวิยานังบ้า ทำลงไปได้ยังไงกัน ?

“ลูกรัก หม่ามี๊มีข่าวดีจะบอกหนูด้วยนะ”จู่ๆวารุณีก็ยกยิ้มขึ้นมา

นัทธีเลิกคิ้ว เห็นชัดว่าพอจะเดาได้ว่าข่าวดีที่เธอว่านั้น มันคืออะไร ริมฝีปากบางก็ยกหยักขึ้น

ไอริณกะพริบตาด้วยความสงสัย“หม่ามี๊ ข่าวดีอะไรคะ”

วารุณีกับนัทธีสลับตำแหน่งกัน ให้นัทธีเข้าใกล้กับเด็กน้อยมากยิ่งขึ้น จากนั้นก็ตอบว่า“ นี่คือคุณพ่อของหนู ”

“หนูรู้ค่ะ”ไอริณพยักหน้า

วารุณีกับนัทธีมองสบตากัน จากนั้นก็หัวเราะออกมา“ตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแล้ว พ่อคือพ่อแท้ๆของอารัณกับไอริณ เป็นพ่อแท้ๆเลยนะ”

ไอริณไม่ได้ฉลาดเหมือนอารัณ ที่จะรู้ว่าเด็กคนหนึ่งเกิดมาได้ยังไง

แต่เธอก็รู้ หากไม่มีพ่อ หม่ามี๊ก็มีลูกไม่ได้

และหม่ามี๊กับพ่อแท้ๆเท่านั้น ที่จะเกิดไอริณกับพี่อารัณได้ หากหม่ามี๊อยู่กับคุณอาคนอื่น เด็กที่เกิดออกมาก็จะไม่ใช่ไอริณกับพี่อารัณ แต่เป็นเด็กคนอื่นแทน

เพราะฉะนั้นเธอกับพี่อารัณมีพ่อแท้ๆของตัวเอง คุณพ่อนัทธีแค่อยู่กับหม่ามี๊เท่านั้น

แต่ตอนนี้หม่ามี๊บอกเธอว่า พ่อนัทธีเป็นพ่อแท้ๆของเธอกับพี่อารัณ เป็นพ่อที่ให้กำเนิดเธอกับพี่ชาย แล้วแบบนี้จะไม่ให้ไอริณแปลกใจได้ยังไง

“คุณพ่อ เป็นพ่อแท้ๆ？”ไอริณจ้องไปยังนัทธี แล้วถามออกไปอย่างซื่อๆ

นัทธีลูบไปที่ศีรษะของเธอ“ใช่แล้ว พ่อเป็นพ่อแท้ๆของไอริณ ”

ไอริณไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับการตรวจดีเอ็นเอที่ผ่านมา หรือต่อให้รู้ก็ไม่ได้เก็บเอามาใส่ใจ เพราะเธอเองไม่รู้เรื่องอะไรพวกนี้

เธอรู้เพียงแค่ว่า พี่อารัณบอกเธอว่าพ่อไม่ใช่พ่อแท้ๆของเธอ นั่นก็คือไม่ใช่

แต่ตอนนี้พ่อบอกว่าพ่อคือพ่อแท้ๆ

ดังนั้นปากเล็กๆของไอริณก็เบะออก แล้วร้องไห้เสียงดังออกมา

และมันก็ทำเอานัทธีตกใจมาก รีบหันมองไปยังวารุณี ไม่รู้ว่าควรทำยังไงดี

เธอทำมือเป็นสัญลักษณ์ให้ดูว่ามีนิดเดียว

“ตอนนี้รู้แล้วว่าพ่อเป็นพ่อแท้ๆ ก็เลยรักมากๆเลยค่ะ มากกว่าเงินในกระปุกออมสินของไอริณอีกนะคะ”ไอริณคิดอยู่ครู่หนึ่งถึงได้พูดออกมา

เธอไม่มีความรู้เรื่องเงินเท่าไร รู้แค่ว่าตัวเลขยิ่งมาก ก็จะยิ่งซื้อขนมได้มากขึ้นเท่านั้น

และเงินในกระปุกออมสินของเธอ ก็มีแต่จำนวนตัวเลขเยอะๆทั้งนั้น และมีอยู่หลายใบ ดังนั้นหากเอาเรื่องนี้มาเปรียบกับความรักที่มีให้พ่อ ย่อมจะไม่ผิดแน่

เมื่อนัทธีกับวารุณีได้ยินคำพูดที่ไร้เดียงสาของเด็กน้อย ก็อดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้

“อืม พ่อก็เหมือนกัน” นัทธีตอบกลับเสียงเบา

ไอริณก็หัวเราะคิกคักออกมา

ไม่นาน คุณหมอก็เข้ามาตรวจดูอาการของไอริณ

นัทธีกับวารุณียืนมองหมอที่กำลังสอบถามอาการต่างๆกับไอริณอยู่ไม่ไกลนัก เช่นว่าเจ็บตรงไหนไหม รู้สึกไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า

“ขอโทษนะ”จู่ๆนัทธีก็พูดขอโทษออกมา

วารุณีหันมองไปที่เขาด้วยความสงสัย“ จู่ๆก็พูดขอโทษทำไมคะ ?”

นัทธีโอบไปที่เอวของเธอ “คำพูดของไอริณเมื่อกี้ ผมขอโทษนะ ทำให้คุณกับลูกๆต้องลำบากกันมาหลายปี ”

เขารู้ว่าไอริณกับอารัณถูกเพื่อนที่โรงเรียนล้อ แต่ไม่รู้ว่า วารุณีก็ถูกพวกขี้เมามาเคาะที่ประตูห้องด้วย

เมื่อคิดถึงวารุณีผู้หญิงตัวคนเดียว ต้องใช้ชีวิตอาศัยอยู่ต่างประเทศกับลูกๆอีกสองคนนัทธีก็รู้สึกเจ็บปวดจนแทบจะหายใจไม่ออก

“ที่แท้ก็เรื่องนี้เองหรอกเหรอ” วารุณียกยิ้ม “อันที่จริงแล้วฉันกับลูกๆก็ไม่ได้ลำบากอะไรขนาดนั้น ที่ไอริณพูดเมื่อกี้ มันเคยเกิดขึ้นมาก่อนก็จริง แต่ก็น้อยมาก และยังมีแม่ฉันอยู่ด้วยทั้งคน มีปาจรีย์กับพงศกรคอยดูแลอยู่ พวกเราก็มีชีวิตที่สุขสบายดี ”

“อย่าพูดถึงพงศกร”ใบหน้าของนัทธีก็แน่นิ่ง “ เรื่องที่เขาทำก่อนหน้านั้นยังไม่ต้องพูดถึงนะ เอาแค่เรื่องที่เขาสับเปลี่ยนผลตรวจของอารัณ”

เมื่อได้ยินคำนี้ วารุณีก็ถอนหายใจ “ฉันไม่คิดจริงๆ ว่าพงศกรจะเห็นแก่ตัวได้ขนาดนี้ ”

กลัวว่าเด็กทั้งสองคนจะยอมรับในตัวนัทธี เธอก็จะแต่งงานกับนัทธี ดังนั้นจึงได้เปลี่ยนผลตรวจของอารัณ นี่มันเป็นสิ่งที่คนเป็นหมอควรทำเหรอ？

ตอนนั้นเธอยังไม่ได้รักกับนัทธีเลย และไม่มีทางที่จะแต่งงานกับนัทธีด้วย หรือต่อให้แต่ง แล้วเขาจะขวางอะไรได้ ?

โง่จริงๆ ！

“ก็ได้ค่ะ ไม่พูดถึงเขาแล้ว แต่เรื่องที่พงศกรเปลี่ยนผลตรวจ ก็ช่างมันเถอะนะคะ ตอนอยู่ที่ต่างประเทศ หากไม่มีเขา ฉันคงให้กำเนิดลูกทั้งสองคนไม่ได้แน่ ดังนั้น……”

“ผมรู้” นัทธีพูดขัดวารุณี “เพราะผมเคยได้ยินที่คุณพูด ว่าเขาดูแลพวกคุณเป็นอย่างดีตอนอยู่ที่ต่างประเทศ ดังนั้นจึงไม่ได้ให้มารุตไปตรวจเช็กอะไรของเขา”

เขาก็ตั้งใจจะปล่อยพงศกรไปสักครั้ง เพราะหลังจากที่พงศกรพักรักษาตัวหาย ก็ไม่เคยติดต่อมาหาวารุณีเลย