“ไม่ใช่ทางไปรษณีย์” พิชิตส่ายหัว “เธอแค่บอกว่าให้ฉันวางยาไว้ที่ที่หนึ่งก็พอ ฉันเดาว่าเธอน่าจะมาเอาหลังจากที่ฉันเอามันไปวาง หรือไม่ก็เธอจะส่งคนอื่นไปเอาแทน แต่มีอย่างหนึ่งที่แน่นอนคือตอนนี้เธออยู่ในจังหวัดจันทร์ ฉันตรวจสอบหมายเลขโทรศัพท์และที่อยู่ IP ที่เธอโทรหาฉัน มันเป็นของเจียงเฉิง”

นัทธีบอกกับเขาว่า” ไม่แปลกใจเลยแม้แต่น้อย”

เพราะเขาคาดเดาไว้อยู่แล้วว่านวิยาจะกลับมา

เธอกับนิรุตติ์อยู่ด้วยกัน นิรุตติ์กลับมาแล้ว นวิยาจะไม่กลับมาได้ยังไง

“แต่ว่าเธอบอกเรื่องนี้กับฉันมันทำให้ฉันแปลกใจจริงๆ คุณรักเธอมากไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงเปิดเผยที่อยู่ของเธอล่ะ” นัทธีทำท่าทางเย็นชาพร้อมกับมองพิชิตด้วยสายตาที่เสียดสี

พิชิตยิ้มแหยๆ “ฉันเสียใจที่ปล่อยนวิยาไป คุณเชื่อไหม”

นัทธีไม่ได้พูดอะไร

พิชิตมองออกว่าเขาไม่เชื่อ

ก็จริง เขารู้อยู่แล้วว่านวิยามีพฤติกรรมที่ต่อต้านสังคมก็ยังจะปล่อยนวิยาไป จะให้นัทธีเชื่อได้อย่างไร?

“แต่ที่ฉันพูดไปนั้นเป็นเรื่องจริง ฉันเสียใจจริงๆ ตอนปล่อยตัวนวิยาไป ฉันยังไม่รู้ว่านวิยาฆ่าพ่อแม่คุณ ฉันรู้แค่ว่านวิยาเล่นงานวารุณีสองครั้งแต่ไม่สำเร็จ ฉันคิดว่านวิยาจะปรับตัวจริงๆหลังจากที่เธอออกไป แต่ฉันไม่คิดว่าเธอยังลงมือกับอารัณและไอริณด้วย” พิชิตถอดแว่นแล้วปิดหน้าพูดด้วยความเจ็บปวด

ในช่วงนี้ เขารู้สึกผิดและโทษตัวเองมากมาตลอด อยากจะขอโทษวารุณีและลูกทั้งสองด้วยตัวเขาเอง

แต่เขาไม่ได้เจอพวกเขาเลยและไม่มีโอกาส ดังนั้นเขาจึงเก็บกดความรู้สึกผิดและโทษตัวเองไว้ในใจ เมื่อเวลาผ่านไปสภาพจิตใจของเขาก็เครียดขึ้นเรื่อยๆ ในช่วง 2-3 เดือนนี้โรงพยาบาลก็สั่งห้ามไม่ให้เขาทำการผ่าตัด

ดังนั้นเขาจึงต้องการทำอะไรสักอย่างเพื่อชดเชยความผิดพลาดของเขาจริง ๆ สิ่งที่สำคัญที่สุดคือเขาไม่ต้องการให้นวิยาเร่ร่อนอีกต่อไป และยิ่งไม่อยากให้เธอรู้สึกผิดอีกต่อไป

“คุณคิดว่านวิยาลงมือกับเมีย ลูก และพ่อแม่ของฉันเท่านั้นเหรอ” นัทธีขัดจังหวะของพิชิตอย่างเย็นชา

พิชิตชะงักไป “ ‘หมาย…หมายความว่ายังไง เธอยังไปลงมือกับคนอื่นอีกเหรอ?”

“และพ่อแม่ของเธอ” นัทธีค่อยๆคำนี้ออกมา

แม้ว่าคำพูดนี้จะพูดอย่างชัดเจน แต่ในหูของพิชิตกลับเหมือนโดนค้อนทุบจนแก้วหูและหัวใจของเขาแน่นไปหมด

ผ่านไปนาน พิชิตก็ขยับริมฝีปาก “คุณบอกว่า… การตายของคุณลุงคุณป้าตระกูลแก้วสุทธิเกี่ยวข้องกับนวิยา?”

“จากการสอบสวนของฉัน มีความเป็นไปได้สูงที่การตายของคู่สามีภรรยาของประธานธนงค์จะถูกนวิยาวางแผนไว้เพียงคนเดียว” คำพูดของนัทธีทำให้พิชิตสะเทือนใจมากขึ้น

การวางแผนคนเดียวน่ากลัวกว่าวางแผนหลายคน

เนื่องจากการวางแผนหลายคนแสดงให้เห็นเพียงว่าการตายของบุคคลหนึ่งอาจเกิดจากบุคคลอื่นโดยทางอ้อมหรือโดยไม่ได้ตั้งใจ

แต่ถ้าวางแผนคนเดียวมันแตกต่างออกไป มันเป็นการจงใจฆ่าจริงๆ

พิชิตรู้สึกหนาวไปทั้งตัว ใบหน้าที่น่ารักของเขาก็ซีดเผือดลง “เป็นไปได้อย่างไร…”

เขาส่ายหัว ไม่อยากเชื่อความจริงนี้ “นั่นคือพ่อแม่แท้ๆของนวิยา เธอทำได้อย่างไร…”

“ทำไมเธอจะทำไม่ได้ล่ะ เด็กชั่วที่ไม่มีความรู้สึก มีอะไรที่จะทำไม่ได้ พ่อแม่ของฉันไม่ดีกับเธอเหรอ เธอตอบแทนเขายังไง” นัทธีถามเขาอย่างเย็นชา

พิจิตรอ้าปากพูดไม่ออก

พ่อแม่นัทธีใจร้ายกับนวิยาเหรอ?

ไม่ ใจดีมาก

เกือบจะดีพอๆกับประธานธนงค์ที่ทำดีต่อนวิยา เขารู้เรื่องนี้ดี

แต่นวิยาก็ยังลงมือกับพ่อแม่ของนัทธีเหมือนเดิม ไม่ลังเลที่จะลงมือกับพ่อและแม่บุญธรรมที่ทำเหมือนตัวเองเป็นลูกสาวโดยสายเลือดได้อย่างไร้ความปรานี งั้นก็เป็นไปได้ที่เธอจะลงมือกับพ่อแม่แท้ๆของตัวเอง

“เป็นไปได้ยังไง…” พิชิตถอยหลังไปสองก้าว ร่างกายของเขาสั่นจนเกือบล้มลงกับพื้น

นัทธีมองเขาอย่างเย็นชา “นี่คือความจริง”

“ฉันผิด ฉันผิดจริงๆ” พิชิตคุกเข่าลง มือทั้งสองข้างจับผมตัวเองไว้แน่น รู้สึกเสียใจมาก

เขาเสียใจที่เขาตกหลุมรักปีศาจตัวนั้น และเสียใจที่เขาปล่อยปีศาจตัวนั้นไป

คนที่สามารถฆ่าแม้กระทั่งพ่อแม่ทางสายเลือดของตัวเองได้ไม่ใช่ปีศาจแล้วจะเป็นอะไร แต่เขากลับเป็นคนปล่อยปีศาจไป

ใครๆ ก็จินตนาการได้ว่าปีศาจตัวนี้จะทำอะไรในอนาคต!

พิชิตยิ่งคิดก็ยิ่งเสียใจ ความรู้สึกผิดและโทษตัวเองในใจทำให้เขาแทบหายใจไม่ออก

เขาขยี้ผมอย่างแรง แม้ว่าผมของเขาจะถูกดึงออกมากี่เส้นก็ตาม เขาก็ไม่รู้สึกเจ็บปวด

นัทธีรู้ว่าเขารู้สึกแย่ แต่เขาก็ไม่มีท่าทีที่จะไปปลอบโยน

ท้ายที่สุดนี่คือสิ่งที่เขาทำเอง ไม่ใช่เหรอ?

นัทธีถอนสายตาเย็นชาแล้วเดินจากไป

พิชิตได้ยินเสียงฝีเท้า เบิกตากว้างแล้วก็ลุกขึ้นยืน “นัทธี ฉันขอร่วมด้วย”

“คุณพูดว่าอะไรนะ” นัทธีหรี่ตาลง

พิชิตมองเขาอย่างแน่วแน่ “ฉันจะจับนวิยากับคุณ”

นัทธีตอบ “นั่นคือคนที่คุณรักนะ”

พิชิตฟังไม่ออกว่าเขากำลังเหน็บแนมตัวเองอยู่

“ฉันรักไม่ได้แล้ว” พิชิตส่ายหัว “ยิ่งกว่านั้น เพราะฉันรักเธอจริงๆ เลยอยากจับเธอมือของเธอเต็มไปด้วยบาปมากมาย และเธอต้องชดใช้การกระทำของเธอเอง ”

“ตอนที่คุณปล่อยเธอไป ทำไมไม่คิดอย่างนั้น” นัทธีพูดเบาๆ

“ฉันรู้ ตอนฉันปล่อยเธอไปฉันไม่รู้ว่าเธอมีบาปมากมายขนาดนี้ ฉันคิดว่าเธอจะสามารถแก้ไขตัวเองได้ แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่ามือของเธอเปื้อนเลือดและไม่สามารถแก้ไขได้แล้ว” พิจิตรพูดพร้อมกับ รอยยิ้มที่ขมขื่น

นัทธีเห็นความจริงจังของเขา นัยน์ตาเข้มขึ้น “ถ้าเป็นอย่างนี้งั้นคุณก็ไปจับ แต่ฉันจะไม่ให้คุณมาร่วมมือด้วย ใครจะไปรู้ว่าคุณจะทำลายแผนของฉันเพราะความอ่อนโยนของคุณอีกหรือเปล่า”

“ไม่เป็นไร ฉันลงมือเอง ถ้ามีเบาะแสฉันจะบอกคุณ” พิจิตรพยักหน้าแสดงความเข้าใจ

เขาได้หักหลังนัทธีมาแล้วครั้งหนึ่ง นัทธีจะไม่เชื่อเขาก็เป็นเรื่องปกติ

นัทธีมองพิชิตอยู่ครู่หนึ่ง ไม่ได้พูดอะไรแล้วก็หันหลังเดินจากไป

พิชิตสูดหายใจเข้าลึกๆ สวมแว่น โค้งคำนับไปทางที่เขากำลังจะจากไป แล้วเดินไปที่ห้องข้อมูลด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

นัทธีจับนวิยาและนิรุตติ์ต้องพึ่งพากำลังคน

และเขาก็มีวิธีของเขาในการค้นหาพวกเขา นั่นก็คือที่เก็บยีน แม้ว่ารูปลักษณ์ภายนอกของคนจะเปลี่ยนไป แต่ยีนและกรุปเลือดของเขาจะไม่เปลี่ยนแปลง ยิ่งกว่านั้นตอนนี้เป็นยุคของข้อมูล ไปที่ไหนก็ต้องสแกนลายนิ้วมือและรูม่านตา เขาสามารถเปรียบเทียบลายนิ้วมือของนวิยาที่อยู่ในที่เก็บยีนได้ อาจจะหาตำแหน่งของนวิยาได้

ตราบใดที่นวิยาสแกนรูม่านตาหรือลายนิ้วมือของเธอข้างนอก

ต่างประเทศ

วารุณี ลีน่า และ เชอรีน ไปที่ห้องแข่งขันอีกครั้งเพื่อเข้าร่วมรอบชิงชนะเลิศหนึ่งในสาม

การแข่งขันนี้เรียกได้ว่าเป็นการแข่งขันกันระหว่างผู้ชนะเลิศและรองชนะเลิศ หลังจากการแข่งขันครั้งนี้จบลง ผู้ชนะเลิศอันดับสามก็จะถือกำเนิดขึ้น และผู้ชนะเลิศหนึ่งกับสองจะถือกำเนิดขึ้นในรอบชิงชนะเลิศของรอบต่อไป

“วารุณี คุณคิดว่าในสามกลุ่มสุดท้ายของเราใครจะถูกคัดออกในรอบนี้และกลายเป็นที่สาม?” ลีน่าเหลือบมองดีไซเนอร์อีกสองกลุ่มแล้วกระซิบบอกวารุณี

วารุณีส่ายหัว “ฉันจะรู้ได้ยังไง ตราบใดที่ยังไม่สิ้นสุดก็ไม่มีทางรู้ผลลัพธ์ แค่ทำให้เต็มความสามารถก็พอแล้ว”

“ที่คุณพูดก็จริง แต่คุณรู้ไหม บางทีเพราะพวกเราทั้งสามกลุ่มเป็นสามทีมสุดท้ายแล้ว จู่ๆฉันก็พบว่าพวกเราไม่ประหม่าอีกต่อไปแล้ว” ลีน่ากล่าว