ภายในโบสถ์ วารุณีกำลังเตรียมโยนดอกไม้ ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงร้องของจุ๊บแจง รอยยิ้มบนใบหน้าก็ชะงักไปทันที

นัทธีก็ขมวดคิ้วเป็นปมเหมือนกัน

ส่วนแขกคนอื่นๆก็ต่างหยุดปรบมือ แล้วมองออกไปด้านนอกอย่างสงสัย

“วารุณี เกิดอะไรขึ้นกันแน่?” ปาจรีย์ถามอย่างสงสัย

เชอรีนกับลีน่าต่างก็หันไปมองวารุณี

วารุณีเม้มปากไม่ตอบ

นัทธีกวักมือเรียกมารุต “ไปดูหน่อยสิ”

“ครับ” มารุตพยักหน้าด้วยสีหน้าเข้มงวด จากนั้นก็กลับหลังหันเดินออกจากโบสถ์

เขามาถึงตรงหน้าพวกพนักงานทำความสะอาด มองจุ๊บแจงด้วยสายตาที่เย็นชา “โวยวายอะไรกัน?”

จุ๊บแจงถูกเขามองจนหวาดกลัว และรีบก้มหน้าหลบสายตาเขาอย่างไหว

หัวหน้ารีบเข้ามาอธิบายว่า “ผู้ช่วยมารุตคะ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับพวกเรานะคะ ฉันแค่อยากให้คนพาผู้หญิงคนนี้ออกไป สุดท้ายเธอกลับตะโกนขึ้นมาเอง”

“ไม่ใช่อย่างนั้นนะ” จุ๊บแจงเงยหน้าขึ้น ตอบกลับเสียงดัง “ทั้งที่เธอเป็นคนจับตัวฉันไว้ ฉันก็เลยต้องตะโกนไง เธอไม่ใช้ให้คนจับตัวฉัน ฉันก็ไม่มีทางตะโกนหรอกนะ”

“เธอ……”

หัวหน้ายังอยากจะพูดอะไรต่อ

มารุตก็พูดแทรกก่อนว่า “พอแล้ว!”

หัวหน้าได้ยินแล้วก็หัวหด แล้วไม่พูดอะไรต่อ

จุ๊บแจงเห็นแบบนี้แล้ว สายตาก็กลับประกายไปด้วยความได้ใจ

สายตาได้ใจของเธอถูกมารุตเห็นเข้าพอดี

มารุตหรี่ตาลง “จุ๊บแจง เธอตั้งใจงั้นเหรอ?”

“อะ……อะไรนะคะ?” จุ๊บแจงอึ้ง

มารุตกระตุกยิ้มเย็นชา “เธอเห็นท่านประธานกับคุณหญิงแต่งงานกัน ในใจก็เลยไม่พอใจ จากนั้นตอนที่เธอถูกหัวหน้าจับไว้ เธอก็เลยตั้งใจร้องตะโกนออกมา อยากดึงดูดความสนใจจากคนในโบสถ์ เป้าหมายเพื่อทำลายบรรยากาศในงานแต่ง ฉันพูดถูกไหม?”

“ไม่ใช่อย่างนั้นนะ ฉัน……ฉันแค่……” แต่ทว่าจุ๊บแจงเห็นแววตาดูถูกของมารุตแล้ว ก็รู้สึกผิดจนพูดไม่ออก

หัวหน้าเห็นแล้ว จะไม่เข้าใจได้ยังไง เธอโมโหจนอยากตบคนแล้วจริงๆ

แขกในโบสถ์มองเขาอย่างสงสัย คงอยากรู้ว่าด้านนอกเกิดอะไรขึ้นกันแน่

แต่มารุตไม่มีทางบอกพวกเขาหรอก เขาเดินไปข้างนัทธี แล้วกระซิบบอกเขาว่า: “ท่านประธานครับ เป็นจุ๊บแจงครับ”

ว่าแล้ว เขาก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นด้านนอกทั้งหมด

วารุณียืนอยู่ข้างนัทธี ก็ต้องได้ยินอยู่แล้ว แววตาของเธอก็ประกายไปด้วยความเกลียดชัง

นัทธีมีสีหน้าที่เกลียดชังอย่างเห็นได้ชัด เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า: “รองานแต่งจบแล้ว ให้เงินเธอก้อนหนึ่ง แล้วส่งเธอกลับหมู่บ้านเลยนะ”

ครั้งนี้ ไม่ว่ายังไง เขาตัดสินใจว่าจะไม่เก็บจุ๊บแจงไว้อีกแล้ว

วารุณีได้ยินแล้วก็ไม่มีข้อเสนอแนะใดๆ

บางทีนี่อาจจะเป็นความผิดพลาดที่ให้จุ๊บแจงทำงานที่นี่ก็ได้ ถ้าส่งกลับไปเรื่องทุกอย่างก็คงจะดีขึ้น

ปาจรีย์อยู่ใกล้กับวารุณี ก็ได้ยินบ้างเล็กน้อย เธอจึงกระซิบถามว่า: “วารุณี จุ๊บแจงใช่ไหม?”

“ใช่” วารุณีพยักหน้า

ปาจรีย์เบะปาก “ผู้หญิงคนนั้น ยังกล้าตามมาถึงที่นี่อีกเหรอ”

“ฉันนับถือในความเพียรของหล่อนเหมือนกันนะ” วารุณีหัวเราะเสียงเบา

ปาจรีย์มองบน “ความเพียรอะไรกัน ฉันว่าหล่อนหน้าไม่อายมากกว่า เอาล่ะๆ ไม่พูดเรื่องหล่อนละ เธอรีบโยนดอกไม้ดีกว่า ถ้ายังไม่โยนอีก เดี๋ยวจะเลยเวลาเอานะ”

คำพูดด้านหลัง เธอตั้งใจพูดเสียงดัง ไม่ได้ตั้งใจกระซิบพูดอีก

วารุณีรู้ว่าเธอตั้งใจสร้างบรรยากาศขึ้นมาใหม่

เป็นไปตามที่คาดไว้ ผู้คนในโบสถ์พอได้ยินคำพูดของปาจรีย์แล้ว บรรยากาศก็กลับมาคึกคักอีกครั้ง ต่างก็เร่งให้วารุณีโยนดอกไม้กันใหญ่

วารุณียิ้มให้กับนัทธี

นัทธีพยักหน้า “โยนเถอะ”

วารุณีตอบเสียง ‘อืม’ แล้วกลับหลังหัน

ทุกคนเห็นแบบนี้แล้ว ก็ต่างลุกขึ้นยืน แล้วเดินไปตรงกลางโบสถ์ ยกมือขึ้นอยากแย่งดอกไม้

วารุณีหันหน้ากลับไปมองแวบหนึ่งแล้วพูดว่า “เตรียมพร้อมหรือยัง? ฉันจะเริ่มโยนล่ะนะ สาม สอง หนึ่ง!”

พอพูดจบ เธอก็โยนช่อดอกไม้ในมือออกไปสูงๆ

ทุกคนต่างก็เงยหน้าขึ้นมองช่อดอกไม้บนอากาศ อยากจะแย่งกัน

ปาจรีย์เชอรีนและลีน่าก็เป็นแบบนั้นเหมือนกัน

ไอริณถูกอารัณดึงไปยืนข้างวารุณี ดวงตากลมโตคอยจ้องดอกไม้ช่อนั้นไว้ “พี่คะ ฉันก็อยากได้”

“เธอไม่ต้องเอาหรอก” อารัณพูดกับเธอด้วยสีหน้าเข้มงวด: “ดอกไม้นั้นส่งให้เจ้าสาวคนต่อไป เธอไม่เห็นเหรอ คนที่ลุกขึ้นมาแย่งดอกไม้ต่างก็มีอายุเท่าๆกับแม่บุญธรรม? เธอยังเด็ก เป็นเจ้าสาวไม่ได้หรอกนะ!”