แต่หลังจากถูกผู้ชายพาไปรื่นเริงบนสวรรค์ชั้นเจ็ดแล้ว เธอก็ไม่มีเวลามาคำนึงอะไรแล้ว ได้เพลิดเพลินอย่างเต็มที่

หลังจากทุกอย่างจบสิ้น เธอได้เอาตัวเองซุกเข้าไปที่ใต้ผ้าห่ม อายจนไม่กล้าเจอคน

โอ้พระเจ้า ไม่นึกเลยว่าเธอจะมีอะไรกับนัทธีต่อหน้าผู้คนมากมายขนาดนี้ ถึงแม้คนพวกนั้นล้วนมองไม่เห็นเลย แต่ก็ยังละอายใจมากอยู่ดี

แน่นอนว่านอกจากอายแล้ว เธอก็ต้องยอมรับเหมือนกันว่าค่อนข้างเสียวมากเลยทีเดียว

นัทธีอาบน้ำเสร็จออกมาจากห้องน้ำ ก็เห็นผู้หญิงที่ห่อหุ้มตัวเองเป็นก้อนเหมือนเม่นตัวน้อยๆ เขาแสยะยิ้มมุมปากแล้วแกล้งถามทั้งๆที่รู้：“คุณเป็นอะไร？”

วารุณีดึงผ้าห่มลงมานิดหน่อย แล้วกลอกตาขาวใส่เขาทีนึง

ผู้ชายคนนี้ช่างหน้าด้านจริงๆ ยังมาถามอีกว่าเธอเป็นอะไร？

วารุณีที่อยู่ภายใต้ความโกรธได้ดึงผ้าห่มออกด้วยแล้วชี้ไหปลาร้าของตัวเองด้วย “คุณดูสิ คุณดูดฉันจนเป็นแบบนี้ พรุ่งนี้ฉันจะออกไปเล่นน้ำยังไง？”

“งั้นก็ไม่เล่น” นัทธีเดินมานั่งที่ขอบเตียง คอยเช็ดผมและตอบอย่างไม่เห็นด้วย

วารุณีกัดริมฝีปาก “ไม่ได้นะ ฉันมาเพื่อมาเล่นน้ำโดยเฉพาะเลยนะ”

“น้ำทะเลมีอะไรน่าเล่น เคยถูกคนมากมายขนาดนี้เหยียบ สกปรก ยิ่งไปกว่านั้น ที่นี่ผู้ชายเยอะเกินไป อากาศก็เหม็น”นัทธีเช็ดผมไปด้วยและพูดไปด้วย

วารุณีเห็นเขาพูดอย่างจริงจัง แต่ก็ได้เข้าใจอะไร จากนั้นได้แสยะยิ้มมุมปากทีนึง

ผู้ชายเยอะเกินไป ถึงเป็นวัตถุประสงค์ที่แท้จริงของเขามั้ง！

เขาจงใจทิ้งรอยไว้ที่ไหปลาร้า แขนและขาอ่อนของเธอ พอแบบนี้ พรุ่งนี้เธอก็จะใส่ชุดว่ายน้ำไม่ได้

คิดจุดนี้ได้ วารุณีมองนัทธีอย่างหมดคำพูด

เป็นผู้ชายที่มีกลอุบายจริงๆ

นัทธีเหมือนอ่านออกว่าในใจวารุณีคิดอะไรอยู่ แววตาของเขาลุกลี้ลุกลน พร้อมแกล้งถามเหมือนไม่รู้อะไรเลย “มีอะไรเหรอ？มองหน้าผมทำไม？”

วารุณีได้มองบนใส่เขาอีกที จากนั้นขี้เกียจสนใจเขาอีก และได้ล้มกลับไปนอนที่เตียงอีกครั้ง

นัทธีเห็นเธองอนแล้ว ได้แสยะยิ้มมุปากแล้วลุกไปเป่าผม

วารุณียิ้มทีนึง “เอาล่ะ ตอนแรกไม่พอใจจริงๆ แต่ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้วค่ะ เล่นไม่ได้ก็ไม่เล่น”

ถึงเธอพูดแบบนี้ แต่ความผิดหวังในแววตากลับไม่ปกปิดเลยสักนิด

นัทธีคลายคอของเธอ แล้วดึงเธอลุกขึ้นมา “มากับผม”

“ไปไหนคะ？”วารุณีถามด้วยความข้องใจ

นัทธีดึงมือเธอเดินไปที่ประตู “พาคุณไปเล่นน้ำ”

ก่อนอื่นวารุณีได้ตาเปล่งประกายก่อน แต่ไม่นานก็กลับคืนสู่ความสงบ แล้วขมวดคิ้วอย่างมึนงง “ไปเล่นที่ริมทะเลเหรอ？ไม่ได้เชียวนะ เสื้อผ้าไม่เหมาะสม”

“ไม่ได้ไปที่ริมทะเล แต่ไปที่สระว่ายน้ำ” นัทธีหันมามองเธอแว๊บนึงแล้วพูด

วารุณีอ้าปาก “สระว่ายน้ำ？”

“ใช่ ผมรับไม่ได้ที่ให้ผู้ชายคนอื่นมาเห็นเรือนร่างของคุณ เลยได้แต่พาคุณไปเล่นที่สระว่ายน้ำ แต่ถ้าคุณอยากไปเล่นที่ริมทะเลจริงๆ ผมให้มารุตซื้อชายหาดทั้งผืนให้คุณเล่น ไม่ใส่เสื้อผ้าก็ยังได้ สรุปก็คือเล่นกับคนอื่นไม่ได้” นัทธีพูดอย่างจริงจัง

วารุณีร้องไห้ไม่ได้หัวเราะไม่ออก “เชอะ คุณสิไม่ใส่เสื้อผ้า”

นัทธีได้แสยะยิ้มมุปาก

ไม่นาน ทั้งสองก็ได้มาถึงสระว่ายน้ำ ระหว่างทางที่มา นัทธีได้โทรหาโรงแรมโดยเฉพาะว่าจะเหมาสระว่ายน้ำ

พอแบบนี้ ก็จะไม่มีคนเข้ามารบกวนพวกเขาแล้ว

วารุณีมองสระว่ายน้ำที่มีเรืองแสงสีฟ้าอ่อนวิบวับอยู่ ใบหน้าได้เผยรอยยิ้มออกมา

ถึงแม้บรรยากาศในการเล่นน้ำที่สระว่ายน้ำจะสู้เล่นที่ริมทะเลไม่ได้

แต่เพื่อไม่ให้ผู้ชายของตัวเองเกิดความหึงหวง เธอฝืนยอมรับก็ได้

อีกอย่าง เธอก็ไม่ได้ว่ายน้ำมานานมากแล้วจริงๆ

ยืนอยู่บนขอบสระ จู่ๆวารุณีได้ตบหน้าผากตัวเองทีนึง “อุ๊ย ลืมเอาชุดว่ายน้ำมาเลย”

“ไม่เป็นไร แบบนี้ก็ได้ วันนี้ที่นี่ได้ถูกคุณเหมาไปเรียบร้อยแล้ว” นัทธีโบกมือพร้อมพูดอย่างภาคภูมิใจสุดๆ

วารุณีหัวเราะจนหยุดไม่ได้ “ทำไมเชยขนาดนี้ แต่ที่คุณพูดก็ถูก ในเมื่อได้ถูกฉันเหมาไปแล้ว งั้นฉันก็ไม่เกรงใจแล้ว”

พอพูดจบ เธอได้ถอดกระโปรงยาวบนตัวออก ใส่แค่เสื้อในชนิดบางที่ไม่มีสายก็โดดลงไปเลย

นัทธีเห็นแล้วแววตามืดมน ทันใดนั้นก็ได้โดดลงไปด้วย