ถ้านิรุตติ์เห็นวารุณีคือตัวตายตัวแทนจริงๆ คราวก่อนตอนที่ตกหน้าผาก็ไม่ช่วยวารุณีแล้ว

เพราะฉะนั้นเธอคิดว่ามีอย่างละครึ่ง นิรุตติ์ครึ่งนึงคือเห็นวารุณีเป็นตัวตายตัวแทน ส่วนอีกครึ่งนึงคือรักวารุณี

งั้นครั้งนี้นิรุตติ์ลักพาตัววารุณีไป นอกจากแก้แค้นประธานนัทธีแล้ว ก็เหมือนกับที่เขียนไว้ในจดหมาย จะครอบครองวารุณี

ถ้าเป็นแบบนี้จริงๆ งั้นตอนนี้วารุณีจะไม่ถูกนิรุตติ์ล่วงละเมิดไปแล้วเหรอ？

ถ้าถูกล่วงละเมิดแล้วจริงๆ หลังจากประธานนัทธีช่วยวารุณีออกมาได้ ยังจะรักวารุณีมากขนาดอยู่หรือเปล่า？

ปาจรีย์มองนัทธีอย่างค่อนข้างกังวล

เธอไม่มีความมั่นใจเลยจริงๆว่า หลังจากประธานนัทธีช่วยวารุณีออกมาแล้ว ยังจะยอมรับวารุณีอย่างสุดจิตสุดใจหรือเปล่า เพราะผู้ชายอยู่ในโลกแห่งความจริงเกินไป

ส่วนวารุณี ผู้หญิงที่อ่อนแอไม่มีเรี่ยวแรงคนนึง ถ้านิรุตติ์จะทำอะไรจริงๆคือไม่สามารถต่อต้านได้จริงๆ

ปาจรีย์ใจคอไม่ดีในชั่วขณะ ทั้งเป็นห่วงวารุณีและเป็นห่วงกลัวว่านิรุตติ์จะทำอะไรมิดีมิร้ายวารุณี

ความกระวนกระวายของปาจรีย์ ได้ถูกเชอรีนกับลีน่าพบเห็น

เชอรีนได้ถามว่า：“ปาจรีย์ เธอเป็นอะไรไป？”

ปาจรีย์มองไปที่นัทธีแล้วอ้าปากค้าง แต่ก็ไม่รู้ควรจะพูดยังไงดี

ผ่านไปสักพัก เธอได้ส่ายหัวพร้อมกับสะกดความคิดของในใจไว้แล้วพูดว่า：“ฉันไม่เป็นไร”

ไม่ได้ จะบอกความกังวลของตัวเองออกมาไม่ได้ ตอนนี้เรื่องสำคัญเร่งด่วนที่ต้องจัดการคือตามหาวารุณี

ถ้าเธอพูดออกมา บางทีอาจจะยิ่งพูดยิ่งเสีย ถ้าตอนนี้ประธานนัทธีคิดไปในทางที่ว่าวารุณีจะถูกนิรุตติ์รังแก ไม่แน่ประธานนัทธีอาจจะละทิ้งวารุณีโดยตรง แล้วไม่ช่วยวารุณีอีก

สรุปไม่ว่ายังไง ช่วยวารุณีออกมาก่อนแล้วค่อยว่ากัน เรื่องของวันข้างหน้า ต่อไปค่อยแก้ไข

ถ้าต่อไปประธานนัทธีรังเกียจวารุณีจริงๆ งั้นเธอก็จะให้วารุณีหย่ากับเขา！

พอคิดแบบนี้แล้ว ปาจรีย์ได้โล่งอกลงชั่วคราว จึงได้พูดกับเชอรีนว่า：“เชอรีน เธอติดต่อผู้ช่วยมารุตหน่อย ลองถามดูว่าพวกเขาจะถึงเมื่อไหร่！”

“โอเค ฉันจะไปเดี๋ยวนี้เลย”เชอรีนพยักหน้า จากนั้นได้หยิบมือถือออกมาโทรหามารุต

นัทธีก็กำลังโทรศัพท์อยู่ กำลังคุยสายกับคนของรัฐบาลอยู่

จากนั้นวารุณีก็ได้ก้มมองเสื้อผ้าบนเรือนร่างตนเองอีก เสื้อผ้าไม่ได้เปลี่ยน ยังคงเป็นชุดกระโปรงยาวสีดำตัวนั้นอยู่ บนตัวไม่ได้รู้สึกว่ามีตรงไหนไม่สบาย เพราะฉะนั้นเธอสามารถแน่ใจได้ว่าตัวเองไม่ได้ถูกล่วงละเมิดอะไร นี่ทำให้เธออดไม่ได้ที่จะโล่งอกไปที

แต่เธอไม่เข้าใจว่าพนักงานรักษาความปลอดภัยคนนั้นคือคนของใครกันแน่ ทำไมต้องเอาตัวเธอมาด้วย และยังจัดเตรียมให้เธออยู่ห้องนอนที่ดีขนาดนี้

วารุณีดึงผ้าห่มออกแล้วลงจากเตียง เท้าเปล่าเหยียบอยู่บนพรม เดินไปยังบานหน้าต่างใหญ่ที่อยู่ไม่ไกล

เธอยื่นมือดึงบานหน้าต่างใหญ่ออก แสงสีขาวที่แยงตาได้ส่องเข้ามา

วารุณีหลับตาลงด้วยจิตใต้สำนึก พอสายตาคุ้นชินแล้วถึงลืมตาขึ้นมาใหม่

ในที่สุดครั้งนี้เธอก็มองเห็นสภาพของด้านนอกอย่างชัดเจน ด้านนอกคือวิวทะเลที่สวยงามมาก

ใช่ วิวทะเล

ต้นมะพร้าว ชายหาด มหาสมุทร สวยเหมือนภาพวาดภาพนึงเลย

สายลมอ่อนพัดโชยมา พัดผมและกระโปรงของวารุณีปลิวขึ้นมา ยิ่งสวยมากเป็นพิเศษ

แต่อารมณ์ของวารุณีกลับไม่สวยงามเลย เธอจับผ้าม่านไว้แน่น ใบหน้าเรียวเล็กตึงเครียดไว้

เธอไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ไหน แต่รู้อยู่อย่างเดียว นั่นก็คือเธอไม่ได้อยู่ประเทศนั้นแล้ว

เพราะริมทะเลทั้งหมดของประเทศนั้น ล้วนถูกพัฒนาเป็นแหล่งท่องเที่ยวที่ดึงดูดนักท่องเที่ยวหมด ไม่มีชายหาดที่เงียบสงบแบบนี้ แค่ดูก็รู้ว่าเป็นเกาะส่วนตัว

ในขณะที่กำลังคิดอยู่ จู่ๆด้านหลังมีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

วารุณีรีบหันหลังไปมองประตูห้องอย่างระแวดระวัง

ประตูห้องถูกเปิดออก คนใช้ผิวสีที่ใส่ชุดคนรับใช้เดินเข้ามา เห็นวารุณีที่ยืนอยู่ริมหน้าต่างแล้ว ได้พูดภาษาอังกฤษ

ด้วยรอยยิ้ม “คุณผู้หญิงตื่นแล้วเหรอคะ”

คุณผู้หญิง？

วารุณีขมวดคิ้ว

ทำไมสาวใช้คนนี้ถึงเรียกเธอว่าคุณผู้หญิง？

เพราะรู้ว่าเธอได้ผ่านการแต่งงานแล้วเหรอ？

วารุณีก้มดูนิ้วนางข้างซ้ายของตัวเอง แหวนเพชรในมือกำลังมีแสงแพรวพราวระยิบระยับอยู่

ดูท่าสาวใช้คนนี้คงจะเห็นแหวนเพชรของเธอ ถึงได้เรียกเธอว่าคุณผู้หญิง

พอคิดแบบนี้แล้ว วารุณีก็ได้ยอมรับคำว่าคุณผู้หญิงนี้แล้ว แต่ความระแวดระวังที่มีต่อคนใช้กลับไม่ได้ผ่อนคลายลงเลยสักนิด

เธอจับผ้าม่านไว้แน่น แล้วใช้ภาษาอังกฤษถามกลับเหมือนกันว่า：“ที่นี่คือที่ไหน？”