อันซย่าซย่าเจ็บมากจนกระทั่งเหงื่อเย็นๆ แตกพลั่ก  

หญิงสาวกันริมฝีปากอย่างแรง และความหยิ่งในศักดิ์ศรีบอกกับเธอว่า เธอจะต้องไม่ร้องต่อหน้าคนพวกนี้ไม่ว่าจะเจ็บปวดสักแค่ไหนก็ตาม!  

“ฮึ ฉันอุตส่าห์นึกว่าเธอจะมีอะไรวิเศษวิโสนักหนา ที่แท้ก็แค่นักเรียนโควตาธรรมดา” เจี่ยนซินเอ๋อร์เหยียดหยันเธอให้ได้อายยิ่งขึ้นไปอีก  

นั่นก็จริง เธอเป็นแค่นักเรียนโควตาเกรดธรรมดาๆ คนหนึ่ง แต่โรงเรียนมันธยมฉีซย่าเป็นโรงเรียนที่มีชื่อเสียงโด่งดังที่สุดในเมืองอวี้ ซึ่งจะคัดเลือกรับเฉพาะทายาทของกิจการต่างๆ หรือลูกหลานของเหล่าข้าราชการระดับสูง นอกจากเด็กพวกนั้นแล้ว ที่เหลือส่วนใหญ่ก็เป็นเด็กนักเรียนที่มีทักษะเป็นเลิศด้านอื่นๆ ในเมืองอวี้  

ทางโรงเรียนรับเด็กโควตาที่มีทักษะพิเศษก็เพียงเพราะว่า เด็กเหล่านี้ช่วยเพิ่มอัตราการสอบเข้าเรียนต่อมหาวิทยาลัย และชนะการแข่งขันต่างๆ เพื่อสร้างชื่อเสียงให้แก่โรงเรียน ในความเป็นจริงแล้วนักเรียนส่วนมากในโรงเรียนไม่ว่าจะระดับชั้นไหนก็ตาม ต่างก็ดูถูกดูแคลนเด็กนักเรียนโควตาพวกนี้ไม่มากก็น้อย  

แต่ถึงอย่างนั้นก็ตาม การเป็นนักเรียนโควตาพิเศษเพียงอย่างเดียวไม่ได้นำปัญหามาให้อันซย่าซย่า แต่ต้นตอที่แท้จริงก็คือ การที่เธอได้ไปนั่งข้างเซิ่งอี่เจ๋อต่างหากล่ะ!  

“พวกเธอเอาแต่พร่ำบอกว่ารักไอดอลของพวกเธอนักหนา พวกเขาจะคิดยังไงถ้ารู้ว่าจริงๆ แล้วพวกเธอเป็นคนแบบไหน” อันซย่าซย่าหัวเราะเย้ยหยัน  

“บ้าจริง! ยังมีแรงเหลือพอมาต่อปากต่อคำอยู่อีกเหรอ อีอี ตบมันอีก!” เจี่ยนซินเอ๋อร์สั่งการอย่างวาดมาด  

ติงอีอียิ้มอย่างน่ากลัวพลางขยับเข้ามาใกล้ อันซย่าซย่าสูดหายใจเข้า รู้สึกใจสงบอย่างไม่คาดคิดมาก่อน  

“กลัวหรือเปล่า อยากจะร้องขอความเมตตาไหมล่ะ แต่น่าเสียดาย มันสายไปแล้ว!” ติงอีอีเอ่ยอย่างมุ่งร้ายหมายขวัญ ว่าแล้วก็เงื้อมืออวบๆ เตรียมฟาดลงมาที่อันซย่าซย่า  

แต่ก่อนที่ฝ่ามือของหล่อนจะสัมผัสใบหน้าของอันซย่าซย่า หล่อนก็ร้องกรี๊ดด้วยความตกใจกลัว แล้วเสียหลักหงายหลังล้มลงกับพื้น!  

ทั้งหมดมองอันซย่าซย่าด้วยความหวาดกลัว เจี่ยนซินเอ๋อร์ผู้ซึ่งอยู่ใกล้กับเธอที่สุดร้องเสียงหลง “อ๊าย! อันซย่าซย่า เธอจะทำบ้าอะไรเนี่ย”  

เด็กสาวรักษาสีหน้าไร้อารมณ์ความรู้สึกเอาไว้ ระหว่างที่มือข้างซ้ายของเธอยังอยู่ใต้ฝ่าเท้าของเจี่ยนซินเอ๋อร์ เธอได้ล้วงเอามีดวาววับเล่มหนึ่งออกมาจากกระเป๋านักเรียน!  

เป็นมีดคัตเตอร์ซึ่งซูเสี่ยวมั่วใช้เหลาดินสอ เธอเป็นคนขี้ลืมมากและดันลืมเอาไว้ในกระเป๋าของอันซย่าซย่า  

ยัยพวกนี้เก่งแต่ปาก พอเห็นใบมีดคมๆ เข้าหน่อย ถึงจะเป็นมีดคัตเตอร์ก็เถอะ แต่ก็ล้างสีออกจากใบหน้าหน้าของพวกหล่อนได้แล้ว!  

“อันซย่าซย่า ใจเย็นนะ! ฉันจะบอกอะไรให้ ฉันเป็นลูกสาวคนเดียวของเจี่ยนเอนเตอร์ไพรส์ เป็นทายาทคนเดียวเชียวนะ! ถ้าทำอะไรฉันละก็ เธอจะต้องได้รับผลที่ตามมาแน่!” เจี่ยนซินเอ๋อร์บอกเสียงสั่น  

อันซย่าซย่าเย้ย “อย่างแรก ขยับเท้าออกไป อย่างที่สอง เธอจะสืบทอดกิจการบริษัทได้ยังไงถ้าเธอตาย”  

เจี่ยนซินเอ๋อร์รีบยกเท้าออกจากมือของอันซย่าซย่า แล้ววิ่งหนีพลางร้องกรี๊ดด้วยความตื่นตระหนก ไปหลบข้างหลังคนอื่นในทันใด  

อันซย่าซย่ายืนขึ้นช้าๆ พร้อมกับมีดที่อยู่ในมือ และไม่สามารถบังคับให้มือเลิกสั่นได้ มือสองข้างประสานเข้าหากัน  

อันซย่าซย่าหยิกฝ่ามือข้างที่เจ็บ แล้วความปวดก็เล่นปราดจนสมองโล่ง  

เธอจะพลาดไม่ได้ และยอมอ่อนข้อให้ไม่ได้ ไม่อย่างนั้นพวกนี้คงจะเล่นงานเธอทุกอย่างตามที่ได้ประกาศไว้เมื่อกี้!  

พวกที่เรียกตัวเองว่าทายาทกิจการพวกนี้จะไม่ปฏิบัติกับเธอเหมือนคนคนหนึ่งหรอก ต่อให้พวกหล่อนจะทำร้ายเธอปางตาย จะถ่ายรูปโป๊ของเธอ หรือแม้แต่จะเรียกคนมาข่มขืนเธอ… ทางโรงเรียนก็คงจะนิ่งเฉยไม่สนใจอะไร  

โลกนี้มันไม่ได้สวยงามสงบสันติอย่างนั้นหรอก  

ทันใดนั้น น้ำเสียงเกรี้ยวกราดเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น “อันซย่าซย่า ทิ้งมีดซะ!”  

เด็กสาวทั้งหมดสะดุ้งเฮือก มองไปทางเสียงนั้นอย่างแตกตื่นและพากันตกตะลึงกันไปหมด  

อันซย่าซย่าก็ตะลึงไปด้วยเช่นกัน เธอไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าเซิ่งอี่เจ๋อจะมาปรากฏตัวที่นี่!