“ฮ่าๆๆ อะไรกันเนี่ย! ห้องเรามาถึงจุดจบแล้วเหรอ”   

 

 

“ฉันหัวเราะท้องแข็งแล้ว เดินมือกับเท้าข้างเดียวกันนี่มันติดต่อกันได้แฮะ!”  

 

 

“ฉันไม่เข้าใจจริงๆ เลย… เกิดอะไรขึ้นกัน”   

 

 

ทั้งหมดต่างฝ่ายต่างพูดขึ้นพร้อมๆ กัน การที่คนคนหนึ่งเดินมือกับเท้าไปข้างเดียวกันดูเป็นเรื่องตลก แต่พอทุกคนทำพร้อมๆ กันขึ้นมา กลับกลายเป็นเรื่องที่น่าหัวร่องอหายกันเลย   

 

 

ครูฝึกทำหน้าถมึงทึง ตวาดใส่นักเรียนทั้งหมดก่อนจะออกคำสั่ง “อันซย่าซย่า ก้าวออกมา!”  

 

 

อันซย่าซย่าเดินออกมา หน้าตาดูไร้เดียงสา  

 

 

ครูฝึกจ้องมองเธออยู่ครู่หนึ่งก่อนจะถอนหายใจออกมา “อันซย่าซย่า เอาเป็นว่าเธอไปพักดีกว่าไหม”  

 

 

อันซย่าซย่า : “T_T ก็ได้ค่า…”  

 

 

หญิงสาวเจอมุมมุมหนึ่งและนั่งอยู่ตรงนั้นเหมือนลูกหมาน้อยถูกทิ้งขณะวาดวงกลมเล่นบนพื้นดินด้วยกิ่งไม้เล็กๆ ที่หยิบมา  

 

 

อืม…เธอไม่ได้ตั้งใจจะเดินแขนขาข้างเดียวกันนี่นา แต่ แต่มันช่วยไม่ได้นี่!  

 

 

หลังจากที่เธอออกไปจากกอง ครูฝึกก็ค่อยๆ แก้ไขให้เด็กที่เหลือทั้งหมดเดินได้อย่างถูกต้องหลังจากออกคำสั่งอีกสองสามรอบ  

 

 

อย่างไรก็ตาม เมื่อครูฝึกปรายตามองโดยไม่ได้ตั้งใจไปยังด้านที่อันซย่าซย่านั่งอยู่ตามลำพัง เขาก็ทนดูเด็กสาวที่น่าสงสารต้องอยู่คนเดียวไม่ได้ หลังจากสำรวจกลุ่มนักเรียนอย่างรวดเร็วแล้ว เขาก็กวักมือเรียกเซิ่งอี่เจ๋อกับฉีเหยียนซี “เธอสองคนมานี่ซิ”  

 

 

เซิ่งอี่เจ๋อและฉีเหยียนซีมองหน้ากัน จากนั้นก็เดินเข้าไปหาครูฝึกด้วยกันอย่างไม่เต็มใจ  

 

 

“เอ้อ พวกเธอสองคนทำหน้าที่ได้อย่างน่าชื่นชม ครูจึงมีหน้าที่อันทรงเกียรติสำหรับเธอทั้งสอง พวกเธอมั่นใจว่าจะทำได้ไหม” ครูฝึกถามด้วยใบหน้าเฉยเมย  

 

 

ทั้งสองไม่มีใครตอบ แต่ใบหน้ากลับพูดแทนทุกอย่าง “ผมไม่มีทางถูกล่อหลอกให้รับอาสาหรอก ครูบอกมาก่อนว่าจะให้ผมทำอะไร”  

 

 

ครูฝึกเกาหัวแกรกๆ แล้วชี้ไปยังอันซย่าซย่าซึ่งอยู่ที่มุมหนึ่ง “เห็นเด็กผู้หญิงตรงนั้นไหม พวกเธอสองคนไปอยู่เป็นเพื่อนเขาหน่อย ไปคุยเล่นหรือนั่งเล่นไพ่ก็ได้ เลือกเอาเลย ไว้เสร็จชั่วโมงฝึกแล้วค่อยกลับมา”  

 

 

เซิ่งอี่เจ๋อพูดไม่ออก  

 

 

ฉีเหยียนซี : “…”  

 

 

พวกเขากลายเป็นพี่เลี้ยงไปแล้วเหรอ  

 

 

ฉีเหยียนซีเลิกคิ้วพลางยิ้มกริ่ม “ได้ครับไม่มีปัญหา แต่ผมคิดว่าผมคนเดียวก็เกินพอแล้วสำหรับงานนี้ ให้เซิ่งอี่เจ๋อกลับไปฝึกต่อเถอะครับ!”  

 

 

ก่อนเขาจะพูดจบ เซิ่งอี่เจ๋อก็เดินออกไปหาอันซย่าซย่าแล้ว  

 

 

ฉีเหยียนซีกลอกตาก่อนจะเดินตามไป  

 

 

อันซย่าซย่าเพิ่งจะวาดรูปวงกลมวงใหญ่มากๆ เสร็จด้วยความยากลำบาก คนคนหนึ่งก็ก้าวเข้ามาข้างใน เมื่อเงยหน้ามองก็ต้องแปลกใจ เธอเห็นใบหน้าเฉยเมยของเซิ่งอี่เจ๋อ จึงเอ่ยถามด้วยความไร้เดียงสา “เซิ่งอี่เจ๋อ มาทำไมเหรอ”  

 

 

เซิ่งอี่เจ๋อมองเธออย่างเหยียดหยาม “อายุเท่าไหร่แล้วมานั่งวาดรูปวงกลม เด็กซะไม่มี”  

 

 

หญิงสาวเบะปากจากคำพูดนั้น หลังจากนั้นฉีเหยียนซีก็ผิวปากและทักทายเธอด้วยท่าทางวางฟอร์ม “หวัดดี อันซย่าซย่า”  

 

 

ไม่ทันคิด อันซย่าซย่าก็เข้าไปหลบหลังเซิ่งอี่เจ๋อโดยอัตโนมัติ ก่อนถามด้วยน้ำเสียงตื่นตกใจ “นายมาทำอะไรที่นี่ด้วยล่ะ”  

 

 

เซิ่งอี่เจ๋อเลิกคิ้วขึ้น ดูท่าทางจะพอใจอย่างมากกับการขยับตัวโดยจิตใต้สำนึกของเธอ  

 

 

ดี ฉลาดพอที่จะหลบแล้วสินะ  

 

 

แววตาฉีเหยียนซีมืดทะมึนขึ้นเล็กน้อยจากนั้นก็ยิ้มแย้มแจ่มใส “ฉันคิดว่าท่าทางเธอดูเหงาๆ น่ะ ก็เลยมาอยู่เป็นเพื่อน ไม่ขอบใจฉันหน่อยเหรอ”  

 

 

อันซย่าซย่าตอบอย่างละล้าละลัง “แต่… ฉันไม่ต้องการให้นายอยู่เป็นเพื่อนนี่”  

 

 

คำตอบนั้นลบรอยยิ้มออกจากใบหน้าของฉีเหยียนซีอย่างหมดจด  

 

 

ผู้หญิงคนนี้เป็นคนเดียวที่ไม่รู้จักแสดงความเคารพนบนอบเขาเลย!  

 

 

ชายหนุ่มกัดฟันกรอด เขาก้าวเข้ามาใกล้ ต้องการจะสอนบทเรียนให้เธอสักหน่อย แต่เซิ่งอี่เจ๋อขยับเข้ามาขวางระหว่างทั้งคู่ไว้โดยยังคงท่าทางเหมือนเดิม  

 

 

ฉีเหยียนซีล้มเลิกความพยายามอย่างเสียดายเป็นที่สุด อย่างไรเสียคงไม่เป็นผลดีต่อทั้งคู่หากมามีเรื่องชกต่อยกันที่นี่  

 

 

ฉีเหยียนซีถลึงตาใส่ทั้งสองคน จากนั้นก็นั่งลงตรงที่ที่เธอเคยนั่งเพื่อเป็นการประกาศว่าเขาจะไม่ไปไหนทั้งนั้น  

 

 

อันซย่าซย่าเบ้ปาก “เซิ่งอี่เจ๋อ หิวน้ำหรือเปล่า ให้ฉันไปซื้อให้ไหม”  

 

 

ถ้าหมอนี่ไม่ยอมไป งั้นเธอไปเองก็ได้!  

 

 

เซิ่งอี่เจ๋อมองเธอ “เอาสิ แต่… เธอมีเงินเหรอ”  

 

 

อันซย่าซย่าควานหาในกระเป๋าแล้วสีหน้าก็เปลี่ยนไป