“เธอเตี้ยจะตาย! ฉันจะยัดตัวเข้าไปในเสื้อผ้าเธอได้ยังไง!” ฉีเหยียนซีตวาด  

 

 

เขาดูน่ากลัวจริงๆ เวลาอารมณ์ลุกเป็นไฟ คนที่อยู่ใกล้ๆ ทั้งสองต่างก็ขยับออกห่างอย่างนกรู้ เพราะกลัวว่าจะเข้าไปติดร่างแหกับหายนะนี้ด้วย  

 

 

อันซย่าซย่าทำแก้มป่องก่อนจะแหงนหน้าอย่างห้าวหาญ “ถ้าอย่างนั้น นายสาดน้ำใส่ฉันคืนไหมล่ะ เราจะได้หายกัน!”  

 

 

ฉีเหยียนซีกลอกตามองบนจนตาแทบกลับ!  

 

 

ให้ตาย! ทำไมเขาต้องมาชนเข้ากับผู้หญิงแบบนี้ด้วยนะ  

 

 

ชายหนุ่มโบกมืออย่างรำคาญ “หลีกไป อย่ามายุ่งกับฉัน”  

 

 

อันซย่าซย่ารอดผ่านโชคร้ายไปได้อย่างหวุดหวิด จากนั้นก็เดินห่างออกไปด้วยความประหลาดใจและสีหน้าเชื่อไม่ลง  

 

 

เขาปล่อยเธอไปเฉยๆ แบบนี้เลย ฉีเหยียนซีกลายเป็นคนดีตั้งแต่เมื่อไหร่  

 

 

ขณะอันซย่าซย่าฉลองโชคดีของเธออย่างเงียบๆ ในใจนั้น ฉีเหยียนซีก็พลันคว้าคอเสื้อด้านหลังเธอหยุดเธอไว้ เขาเบาเสียงลงก่อนถามด้วยน้ำเสียงสนิทสนม “ทำไมเธอไม่ตอบข้อความฉันเมื่อคืนนี้”  

 

 

“หือ…” ลมหายใจอุ่นๆ ที่ท้ายทอยมันจั๊กจี้ เธอหดคอหนีอย่างอึดอัด  

 

 

แสดงว่า ข้อความเมื่อคืนก็มาจากเขาสินะ ประหลาดจริง…  

 

 

“เอ่อ… ฉันนึกว่ามันเป็นของคนแปลกหน้าน่ะ ก็เลยไม่ได้สนใจ…” เสียงอันซย่าซย่าแผ่วเบายิ่งกว่าเสียงยุงบิน  

 

 

ฉีเหยียนซีไม่พอใจ “บันทึกเบอร์ฉันไว้เลย! คราวต่อไปบอกให้ทำอะไรก็ทำ!”  

 

 

หญิงสาวปาดเหงื่อ ก่อนจะพยักหน้าส่งๆ ไปเพื่อจะได้สลัดเขาออกไปไวๆ  

 

 

ไม่ไกลจากทั้งคู่ เซิ่งอี่เจ๋อหน้าตาบอกบุญไม่รับ  

 

 

ด้วยประสาทหูอันคมกริบ เขาได้ยินทุกคำในการสนทนาเมื่อครู่  

 

 

ยัยบื้อเอ๊ย! รู้ตัวบ้างหรือเปล่าว่ากำลังเอาตัวเข้าไปพัวพันกับอะไรเข้า! แถมยังพยักหน้าอย่างไวเลยด้วย!   

 

 

เขาเดินเข้าไปหาเธอและดึงตัวเธอออกมา  

 

 

อันซย่าซย่าพึมพำถาม “ทำอะไรน่ะ”  

 

 

“กลับไปฝึกต่อ!”  

 

 

เมื่อครูฝึกเป่านกหวีด ทุกคนก็กลับสู่การฝึกอีกครั้ง ในบ่ายวันนั้นครูฝึกให้ทุกคนฝึกการมาร์ชแบบเร็ว  

 

 

อันซย่าซย่ามั่นใจเต็มที่ แต่พอเริ่มมาร์ชเข้าจริงๆ เรื่องน่าอายก็เกิดขึ้น  

 

 

เธอเดินกลับด้าน!  

 

 

ครูฝึกพยายามสอนเธอแต่ก็ไม่ได้ผล  

 

 

“เซิ่งอี่เจ๋อ! มาตรงนี้แล้วฝึกแถวของเธอ!” ครูฝึกออกคำสั่ง  

 

 

เซิ่งอี่เจ๋อทำตามคำสั่งและปรายตามองอันซย่าซย่าอย่างอ่อนใจ จากนั้นก็ออกคำสั่งแก่พวกสาวๆ  

 

 

“ซ้าย-ขวา-ซ้าย ซ้าย-ขวา-ซ้าย…”  

 

 

เด็กสาวคนอื่นๆ พากันกระดี๊กระด๊าด้วยความดีใจ ทุกคนมาร์ชอย่างสมบูรณ์แบบต่อหน้าไอดอลของพวกเธอ ซึ่งต่างกับอันซย่าซย่าที่กลายเป็นตัวตลกต่อหน้าเด็กทั้งห้อง  

 

 

“ฮ่าๆๆ หล่อนดูงี่เง่าเป็นบ้า! แขนขาไม่สัมพันธ์กันเลยหรือไง”  

 

 

“ไม่ ไม่ใช่ เดินสลับข้างน่ะคือปัญหาจากสมองที่ไม่สัมพันธ์กัน”  

 

 

“ขำชะมัด…เอ้อ ฉันต้องอัปโหลดคลิปนี้ไปโพสต์ในเวยปั๋ว!”  

 

 

อันซย่าซย่ายังคงเดินต่อด้วยความสิ้นหวังและอยากจะร้องไห้ออกมาเหลือเกิน  

 

 

เพราะไม่มีหนทางอื่นแล้ว เซิ่งอี่เจ๋อจึงจับแขนเธอและแนะเธอในการยื่นขาออกมา ทั้งสองยืนใกล้ชิดกันมากเสียจนเธอได้กลิ่นหอมสะอาดจากสบู่ที่เขาใช้  

 

 

มันกลับทำให้อันซย่าซย่าประหม่ามากขึ้น เธอยังคงเดินสลับขาอยู่ดีในรอบที่สอง  

 

 

ทว่าเธอกลับประสบความสำเร็จในเรื่องอื่นแทน—  

 

 

เธอประสบความสำเร็จในการทำให้คนในแถวเลียนแบบและทำให้ทุกคนเดินสลับข้างด้วย!  

 

 

ครูฝึกมองดูเหตุการณ์ตรงหน้าปากอ้าตาค้าง แทบจะไม่อยากเชื่อ เขาบอกให้ทุกคนในห้องมาร์ชด้วยกันเลย  

 

 

เรื่องที่แปลกประหลาดจึงเกิดขึ้น เด็กทั้งห้อง… เดินมาร์ชอย่างสลับข้างทั้งหมด  

 

 

“ยัยบื้อซย่าซย่า เธอถูกสาปหรือยังไงกัน” ซูเสี่ยวมั่วว่าเธออย่างไร้ความเมตตา  

 

 

อันซย่าซย่าอยากจะร้องไห้จนน้ำตาเป็นสายเลือด  

 

 

ครูฝึกขมวดคิ้วก่อนสั่งเสียงดัง “เงียบ! ทีนี้ ครูจะแสดงการเคลื่อนไหวที่ถูกต้องให้ดู… เมื่อพวกเธอได้ยินคำสั่งว่า ‘มาร์ชเร็ว!’ ให้ก้าวขาซ้ายออกมาข้างหน้าประมาณเจ็ดสิบหน้าเซนฯ แล้วแกว่งแขนขวา…”  

 

 

ก่อนที่ครูฝึกจะพูดจบ ทุกคนก็พากันหัวเราะครืน  

 

 

แม้แต่ครูฝึกยังต้องตกเป็นเหยื่อของคำสาปเลย!