พวกเราสนุกสนานกับการร้องเพลงกันราวๆสองชั่วโมงก่อนจะแยกย้านกันกลับ 

 

เมื่อผมมาถึงบ้านก็อาบน้ำอาบท่าแล้วทิ้งตัวลงบนเตียง 

 

ความเหนื่อยล้าในวันนี้ของผมค่อยๆหายไปเมื่อผมได้นอนลงบนเตียง 

 

—แต่วันนี้มันก็สนุกมากจริงๆนั่นแหละ 

 

ผมหัวเราะและดีใจกับตัวเองที่ได้เป็นเพื่อนกับซาเองุสะซังกับชิมิซุซัง 

 

—ติ๊ง! 

 

เสียงแจ้งเตือนของไลม์ดังขึ้น 

 

ผมที่กำลังสลึมสลือค่อยๆหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู 

 

“วันนี้สนุกมาก! ขอบคุณมากนะ!” 

 

มันคือข้อความจากซาเองุสะซัง 

 

“ฉันก็เหมือนกัน!” 

 

“ผมก็ด้วย! ไว้คราวหน้าไปด้วยกันอีกนะ!” 

 

ชิมิซุซังกับทาคายูกิตอบกลับมาทันที 

 

ผมก็ควรจะตอบกลับไปด้วย…..สินะ….. 

 

ผมไม่ได้ตอบ…..แล้วก็….. 

 

—นอนตายคาเตียง 

 

แล้วผมก็ได้ยิงเสียงเตือน 

 

หืม? นาฬิกาปลุกเหรอ? ผมเอามือแตะจอเพื่อปิดเสียงนั้นโดยที่ไม่ได้มอง 

 

“เห้ อิจิโจคุง?” 

 

ทำไมเหมือนผมจะได้ยินเสียงซาเองุสะซังกันนะ….. 

 

“ฮัลโหล ได้ยินฉันมั้ยเอ่ย?” 

 

ผมรู้น่าว่านั่นเสียงเธอ…… 

 

สุดท้ายผมก็ยอมแหกขี้ตาตื่นขึ้นมา 

 

“ซาเองุสะซัง! อะไรครับเนี่ย?” 

 

ผมรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากล่าวตอบปลายสาย งั้นเสียงที่ผมได้ยินเมื่อกี้คือเสียงโทรเข้าไม่ใช่เสียงนาฬิกาปลุกสินะ 

 

แต่ทำไมจู่ๆเธอถึงโทรมาล่ะ? ผมสงสัยหนักกว่าเดิมอีก 

 

“ขอบคุณพระเจ้า! ในที่สุดนายก็ตอบสักที…..” 

 

ผมได้ยินเสียงของเธอที่ดูโล่งใจอย่างไม่ทราบสาเหตุ 

 

“ขอโทษครับ เมื่อกี้ผมกลับอยู่น่ะ มีอะไรงั้นเหรอครับ?” 

 

“อ้อ……หลับงั้นเหรอ…..งี้นี่เอง แหะๆ” 

 

เธอหัวเราะออกมาเบาๆ 

 

“ก็นายเป็นคนเดี่ยวที่ไม่ได้มาคุยกับพวกเรานี่นา” 

 

“คุยเหรอ? อ้อ….” 

 

เมื่อเธอพูดแบบนั้นผมจึงรู้ทันทีว่ามันเกิดอะไรขึ้น 

 

เมื่อผมลองเช็คดูก็พบว่าพวกเขาสามคนพูดคุยกันอยู่สักพักตอนที่ผมหลับอยู่ แถมซาเองุสะซังยังโทรไลม์มาหาผมด้วยตัวเองซะด้วย 

 

“ขอโทษครับ! ผมเผลอหลับไปตอนที่กำลังพิมพ์บอกน่ะ” 

 

“ม-ม-ม-ไม่เป็นไร ฉันเองก็โทรมาหาแบบกะทันหันเหมือนกัน” 

 

“ไม่ครับ ผมผิดเองครับ” 

 

พวกเราต่างขอโทษกันและกัน 

 

“จะว่าไปนี่เป็นครั้งแรกเลยนะครับที่เราได้โทรคุยกันน่ะ” 

 

“เอ๊ะ? ช-ใช่แล้ว! แต่ฉันขอโทษนะที่โทรมาตอนนายหลับน่ะ…….” 

 

“ไม่เป็นไรครับ มันช่วยให้ผมหายง่วงได้ เพราะงั้นขอบคุณมากครับ” 

 

“ไม่ได้จะทำแบบนั้นสักหน่อย…..แต่ก็ขอบคุณนะ……” 

 

ปลายสายยิ้มออกมา 

 

แต่การการที่ได้โทรคุยกับซาเองุสะซังแบบนี้มันน่าอายชะมัดเลยแหะ มันเป็นเรื่องที่ไม่ควรจะเป็นไปด้วยด้วยซ้ำ 

 

“เอ่อ งั้นแค่นี้ก่อนนะครับ ไว้เจอกันที่…….” 

 

ด้วยความอายผมจึงพยายามที่จะจบการสนทนานี้ 

 

“เดี๋ยวก่อน!” 

 

แต่ว่าซาเองุสะซังก็ไม่ยอมให้ผมทำแบบนั้นง่ายๆ 

 

“ค-คือว่า สุดสัปดาห์นี้นานว่างมั้ย?” 

 

“เอ๋? สุดสัปดาห์เหรอครับ? อืม ผมมีงานพาร์ทไทม์คืนวันอาทิตย์น่ะครับ แต่ว่าเวลาที่เหลือผมว่างครับ” 

 

“ง-งั้น พรุ่งนี้เราไปข้างนอกด้วยกันมั้ย?” 

 

ซาเองุสะซังกล่าวถามในสิ่งที่ผมไม่คาดคิด 

 

—ไปข้างนอกด้วยกัน? 

 

—ผมกับซาเองุสะซังเนี่ยนะ? 

 

“เออออออออออออ๋!!!!!!!!!!!!!!” 

 

ผมเข้าใจดีว่าเธอจะสื่ออะไร แต่ไม่คิดว่ามันจะเหนือความคาดหมายของผมจนหลุดโลกขนาดนี้ 

 

“ไม่ได้เหรอ?” 

 

ซาเองุสะซังถามกลับมาอย่างลุ้นระทึก 

 

“ไม่ใช่แบบนั้นครับ มันก็แค่…..” 

 

“ค่อยโล่งอกหน่อย” 

 

จะให้ผมปฏิเสธยังไงอะ? 

 

คงไม่มีชายแท้คนไหนหรอกที่กล้าปฏิเสธคำชวนของซาเองุสะซังหรอก

 

แต่ผมก็ไม่เข้าใจอยู่ดีว่าทำไมต้องเป็นผม 

 

“แต่ว่าเป็นผมจะดีเหรอครับ?” 

 

ผมถามความแน่ใจกับเธอว่าให้คนธรรมดาแบบผมไปด้วยจะดีงั้นเหรอ เธอเงียบไปสักพักก่อนจะตอบมาด้วยเสียงที่แผ่วเบา 

 

“อิจิโจคุงและ…..ดีแล้วล่ะ…..” 

 

หน้าของผมกลายเป็นสีแดงอย่างกับปลาหมึกโดนต้ม 

 

“ง-งั้นเดี๋ยวฉันส่งข้อความไปอีกทีนะ! ราตรีสวัสดิ์!” 

 

ขณะที่ผมกำลังช็อคซาเองุสะซังก็กล่าวราตรีสวัสดิ์กับผมด้วยเสียงสั่นๆก่อนจะวางสายไป 

 

—ติ๊ง! 

 

แล้วผมก็ได้รับชื้อความใหม่ 

 

“เจอกันที่ร้านกาแฟหน้าสถานีตอนสิบเอ็ดโมงนะ!” 

 

นั่นคือเวลาที่ซาเองุสะซังได้บอกกับผม 

 

ผมจ้องมองไลม์เพื่อยืนยันว่ามันไม่ใช่ภาพลวงตาแต่เป็นความจริง 

 

แล้วผมก็ต้องออกไปข้างนอกกับซาเองุสะซังในวันพรุ่งนี้ด้วยสาเหตุอะไรก็ไม่รู้เหมือนกัน