เมื่อพวกเราลงมาจากรถไฟแล้ว ซาเองุสะซังที่รู้ทางแถวนี้ดีกว่าผมก็กล่าวว่า “ทางนี้ๆ” ก่อนที่พวกเราจะเดินไปทางที่เต็มไปด้วยผู้คน 

 

วันนี้ผมจะตามเธอไปทุกที่ๆเธอยากจะพาผมไปเลยล่ะ 

 

ผมอยากรู้ชะมัดว่าเธอจะพาผมไปที่ไหนบ้าง 

 

การทำเป็นไม่สนใจเรื่องนี้คงจะเป็นไปไม่ได้ ยิ่งอีกฝ่ายเป็นไอดอลที่ผมชื่นชอบด้วย 

 

พวกเราเดินมาได้สักพักจนมาถึงร้านๆหนึ่งที่ตั้งอยู่ข้างถนน 

 

“อิจิโจคุง พวกเราเข้าไปในร้านนี้ได้มั้ย?” 

 

“หืม? อ่าหะ คุณไปไหนผมก็ไปด้วยแหละครับ” 

 

ผมกล่าวตอบเธอไปอย่างสุภาพ แต่ก็ห้อยคำว่า “ชิจัง” ไปด้วยตอบพูดจบ 

 

เป็นอีกครั้งที่ใบหน้าของซาเองุสะซังกลายเป็นสีแดงและกล่าวว่า “ข-ขอบคุณนะ” แล้วก็รีบวิ่งเข้าไปในร้านนั้นทันที 

 

ขนาดในเมืองเธอก็ยังชอบทำตัวน่าสงสัยอยู่งั้นสินะเนี่ย 

 

เห็นได้ชัดเลยว่าเธอไม่ชินกับการถูกเรียกว่าชิจังเลยสักนิด 

 

แต่ผมจะไม่หยุดเรียกเธอแบบนี้หรอกนะ เพราะเวลาเธอทำหน้าอายแบบนั้นมันน่ารักมากๆยังไงล่ะ 

 

แล้วก็เป็นการป้องกันไม่ให้ถูกจับได้ว่าเธอคือชิโอรินด้วยนะ! 

 

 

ผมตามเธอเข้าในด้านในร้านที่ดูเหมือนร้านขายเสื้อผ้า 

 

ชุดบางชุดในร้านก็มาจากต่างประเทศที่ผมเคยเห็นมาบ้าง ที่นี่ดูจะเป็นร้านที่มีคุณภาพนะเนี่ย

 

“อาระ? ชิออนงั้นเหรอจ๊ะ? ไม่จริงน่า!” 

 

“ไม่เจอกันนายเลนนะคะ” 

 

คนที่อยู่เคาน์เตอร์คิดเงินก็คือผู้ชาย……ไม่สิผู้หญิงต่างหาก…….เธอวิ่งเข้าปรี่เข้ามาจับมือของซาเองุสะซังอย่างดีใจ 

 

เจ้าของร้านคือชายใจหญิงที่มีร่างกายที่ผอมและหน้าตาค่อนข้างดี สวมเสื้อผ้าที่ดูราคาแพง 

 

“อาระ? หรือว่าพ่อหนุ่มน้อยคนนี้จะเป็น?” 

 

“เข้าใจผิดแล้วค่ะ! นี่อิจิโจคุงเพื่อนร่วมชั้นของหนูค่ะ” 

 

“อาระ อาระ หุๆ” 

 

“หะ หา?” 

 

“หน้าตาดีเหมือนนะเนี่ยพ่อหนุ่ม” 

 

เจ้าของร้านเอามือมาเช็กแฮนด์กับผมก่อนจะแนะนำตัว “เจ๊ชื่อเคนจังนะจ๊ะ เป็นเจ้าของร้านนี้ ยินดีที่ได้รู้จักนะจ๊ะหนุ่มน้อย!” 

 

ผมค่อนข้างตกใจกับนิสัยของเขาอยู่พอสมควร แต่ก็ตอบกลับไปว่า “ผมอิจิโจครับ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับ” 

 

“ที่ร้านเจ๊ก็มีเสื้อผ้าผู้ชายเหมือนกันนะ สนใจลองหน่อยมั้ย?” 

 

เคนจังลากผมไปที่ส่วนเสื้อผ้าผู้ชาย 

 

ก่อนที่เคนจังจะเริ่มหยิบเสื้อผ้าบนชั้นมาทีละชุด ทั้งๆที่ผมควรจะมาช่วยซาเองุสะซังซื้อของ แต่กลายเป็นว่าผมเป็นคนลองชุดเองซะงั้น 

 

“ไปเปลี่ยนด้านในได้เลยจ๊ะ!” 

 

เคนจังเอาชุดมาให้ผมชุดนึงแล้วผลักผมเข้าไปในห้องลองเสื้อ 

 

ผมจึงเปลี่ยนชุดตามที่ถูกขอมา 

 

“เสร็จรึยังเอ่ย?” 

 

“อืม…..แปปนะครับ….” 

 

จากนั้นผมก็ค่อยๆเดินออกมาจากห้องลองเสื้อ 

 

“ว้ายตายแล้ว” 

 

“อิจิโจคุง……!” 

 

เคนจังพยักหน้าอย่างพึงพอใจ ส่วนซาเองุสะซังเอามือป้องปากของเธอ 

 

“…….ม-มันดูแปลกเหรอ?” 

 

ผมรู้สึกกังวลกับท่าทางของพวกเขา จึงอดไม่ได้ที่จะถาม 

 

“พูดอะไรของเธอน่ะ? เธอน่ะดูดีสุดๆ ชิออนก็แค่แปลกใจเท่านั้นเอง” 

 

จริงเหรอเนี่ย? 

 

ถ้างั้นก็ค่อยยังชั่วหน่อย….. 

 

ชุดที่ผมใส่คือเสื้อเชิ้ตคอวีสีขาว สวมทับด้วยเสื้อเชิ้ตทำมือของฝั่งตะวันตก ส่วนกางเกงก็เป็นกางเกงขายาวสีดำ 

 

แถมรองเท้าผ้าใบสีขาวที่เคนจังให้มาลองก็ทำให้ดูดียิ่งขึ้นไปอีก 

 

แถมตอนใส่ผมก็ไม่ได้รู้สึกว่าใส่แล้วจะไม่สบายตัวเลย กางเกงตัวนี้ขามันลีบกว่ากางเกงยีนที่ผมเคยใส่ทำให้ผมดูผอมยิ่งขึ้น 

 

ผมมองดูตัวเองในกระจก ผมถึงได้รู้ว่าการได้แต่งตัวดีๆแบบนี้มันรู้สึกดีมากๆ แต่ผมก็ไม่อย่างจะเชื่ออยู่ดีว่าไอ้หนุ่มหน้าตาดีในกระจกมันคือผมน่ะ…..

 

“ชิออนไม่พูดอะไรหน่อยเหรอจ๊ะ?” 

 

“โอ๊ะ……อิจิโจคุงนายดูดีมากเลย…….” 

 

เคนจังกล่าวแหย่ผมอยู่ด้านหลัง ส่วนซาเองุสะซังก็กำลังเขินอายกับชุดใหม่ของผมอยู่ 

 

ผมไม่คิดเลยว่าจะได้มาถูกเธอชมแบบนี้น่ะ

 

ผมรู้สึกดีใจและเขินในเวลาเดียวกัน ผมจึงกล่าวบอกกับเคนจังว่า “งั้นผมซื้อชุดนี้เลยก็แล้วกันครับ!” 

 

เคนจังยิ้มออกมาและกล่าวว่า “อาระเอางั้นเลยเหรอ? ขอบคุณนะจ๊ะ! ในฐานะที่เธอเป็นเพื่อนของขิออน เจ๊จะลดราคาให้เป็นพิเศษก็แล้วกันนะจ๊ะ” แล้วเขาก็กลับไปคิดเงิน 

 

มันแพงกว่าชุุดที่ผมใส่ปกติ แต่ก็เป็นราคาที่สามารถซื้อได้อย่างไม่ยากเย็น แถมผมยังได้มาในราคาถูกขึ้นด้วย 

 

แถมผมจะได้ใช้เวลาทั้งวันกับเสื้อผ้าที่ผมซื้อมาด้วย 

 

“ฮ่าๆๆ ขอโทษด้วยนะครับ มันควรจะเป็นการชอปปิ้งของคุณแท้ๆเลย” 

 

“ไม่ๆ ไม่เป็นไร! แล้วชุดนั้นมันก็ดูดีมากด้วย!” 

 

ได้ยินเธอพูดแบบนั้นผมก็ดีใจ 

 

“ชิจังงั้นเหรอ?” 

 

เคนจังที่ได้ยินผมเรียกเธอแบบนั้นก็ส่งรอยยิ้มกรุ่มกริ่มออกมา 

 

 

“งั้นฉันลองชุดนี้ละกัน!” 

 

ซาเองุสะหยิบเดรสสีขาวลายดอกไม้ขึ้นมาก่อนจะเดินไปที่ห้องลองเสื้อ 

 

หลังจากนั้นไม่นานซาเองุสะก็เดินออกมา 

 

“ป-เป็นไงบ้าง……?” 

 

ซาเองุสะซังภามบมด้วยใบหน้าเขินๆ 

 

เป็นไงบ้างเหรอ…..? 

 

“สวยที่สุดในโลกเลยครับ!” 

 

ผมยกนิ้วให้กับเธอพร้อมกับยิ้มออกมา 

 

ถึงมันจะเป็นชุดเดรส แต่เมื่อคนที่ใส่คือซาเองุสะ มันกลายเป็นคนละเรื่องไปเลย 

 

เธอดูราวกับเจ้าหญิงมี่เคยเห็นในทีวีเลยล่ะ 

 

เคนจังเองก็พยักหน้าอย่างพึงพอใจ พร้อมกับเอามือลูบคาง 

 

“งั้นหนูเอาชุดนี้ค่ะ” 

 

ซาเองุสะซังกล่าวออกมาด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ 

 

ขนาดตอนที่ซาเองุสะซังหมุนตัวมองตัวเองในกระจกก็ยังคงน่ารักสุดๆ