วันอาทิตย์

หลังจากช่วงเวลาอันแสนวิเศษเมื่อวาน ผมก็กลับมาทำหน้าที่ของตัวเอง 

ผมไปทำงานพาร์ทไทม์ตามปกติในวันนี้ 

ปิ๊งป่อง! 

เสียงเพลงของประตูอัตโนมัติดังขึ้นพร้อมกับคำพูดของผม “ยินดีต้อนรับครับ” 

ลูกค้าก็คือซาเองุสะซังที่แต่งตัวเหมือนวันอื่นๆ 

เมื่อเธอสบตากับผมเธอก็มุดหน้าลงไปซ่อนในผ้าพันคอและรีบเดินไปที่มุมนิตยสาร 

ผมก็ยังอดขำกับซาเองุสะที่ยังคงทำตัวน่าสงสัย แม้ว่าเมื่อวานพวกเราจะอยู่ด้วยกันก็ตาม 

ผมรู้สึกพอใจที่จะได้ทำการ “จ้องมองการกระทำของซาเองุสะซัง” ซึ่งกลายเป็นงานอดิเรกของผมตอนทำงานไปซะแล้ว 

สิ่งแรกที่เธอทำก็คือหยิบนิตยสารออกมาเล่มนึงและเปิดมันอย่างรวดเร็วราวกับเธอไม่ได้อ่านมันเลย 

จากนั้นเธอก็เก็บเล่มแรกแล้วเธอก็หยิบอีกเล่มมาเปิดผ่านๆต่อโดยไม่ได้สนใจจะอ่านเลย 

แต่ว่าทันทีที่ผมคิดแบบนั้นใบหน้าของเธอก็แดงก่ำไปทั้งหน้า 

เกิดอะไรขึ้นน่ะ? ผมลองมองนิตยสารในมือของเธอชัดๆ ก็พบว่ามันคืออัลบั้มภาพของเธอเองในชุดที่ดูวาบหวิว(aka กราเวียร์)

ซาเองุสะซังวางนิตยสารเล่มนั้นลงก่อนจะสูดหายใจลึกๆเพื่อดึงตัวเองกลับมา 

ท่าทางแบบนั้นมันน่ารักสุดๆจนผมอยากจะเข้าไปปลอบเธอเลย 

แล้วเธอก็หยิบตะกร้าขึ้นมาและหยิบพุดดิ้ง คัพเค้กและชานมลงในตะกร้าและเดินมาที่แคชเชียร์ 

ผมตั้งสติและเริ่มทำหน้าที่ 

แต่ดูเหมือนว่าซาเองุสะซังที่ยังคงอายเรื่องนิตยสารอยู่ก็จ้องมองผมตาไม่กระพริบ 

เธอคงคิดว่าผมยังไม่รู้ตัวจริงของเธองั้นสินะ แม้ว่าเราเมื่อวานจะอยู่ใกล้กันประมาณนี้ก็ตาม แต่ผมก็ทำเป็นไม่รู่ไม่ชี้ต่อไป 

“ทั้งหมด 532 เยนครับ—” 

“นี่ค่ะ!” 

เธอะอาแบงค์พันเยนออกมาก่อนที่ผมจะพูดจบซะอีก 

ดูเธอจะสนุกกับการทำแบบนี้มากเลยนะ 

นี่เธอไม่คิดจะจ่ายมาแบบพอดีๆเลยสินะเนี่ย ผมจึงรับเงินมาและทอนกลับไป 

เป็นอีกครั้งที่เธอกุมมือผมไว้ตอนที่รับเงินไปอย่างระมัดระวัง 

“อ๊ะ!” 

ดูเหมือนเธอจะเห็นว่าวันนี้ผมใส่กำไลของชิโอรินมานะ 

“คุณลูกค้าครับ…..มือครับมือ” 

มือของผมยังถูกเธอกุมเอาไว้อยู่ผมจึงกล่าวเตือนโดนข่มความอายไว้ ซาเองุสะซังที่เพิ่งจะรู้ตัว ก็รีบเอาเงินเก็บในกระเป๋าและรีบเดินออกไปจากร้าน 

ผมขำออกมาระหว่างที่มองซาเองุสะซังผู้น่าสงสัยเดินออกไป 

ผมโล่งใจนะเพราะถึงเมื่อวานมันจะเกิดเรื่องหลายๆอย่าง แต่พวกเราสองคนก็ยังทำตัวเป็นปกติได้

ผมทำงานต่อไปอย่างมีความสุข