นิยาย เกิดใหม่พร้อมกับระบบไร้พ่าย

Chapter 175 – โหดเหี้ยมถึงที่สุด

ลัวเทียนกลายเป็นจริงจัง

ด้านที่จริงจังของเขาอาจน่ากลัวกว่าด้านที่บ้าคลั่งของเขาด้วยซ้ํา
เดิมที่…

เขาคิดว่าการฆ่าปีศาจไฟตัวจริงมันจะทําให้เขาสามารถทําลายข่ายเวทย์ได้ลั่วเทียนไม่คิดว่ามันจะเป็นแค่ระดับแรกซึ่งแสดงให้เห็นว่ากัวใต้ต้องการฆ่าเขามากเพียงใดนอกจากนี้ยังแสดงให้เห็นว่าเผ่าโนมของฟานซางเจี้ยนกําลังจะตกอยู่ในอัน ตราย!

เป้าหมายของถั่วเทียนในการมาถึงดินแดนของเผ่าโนม คือการหาแกนปีศาจธาตุอีก 2/5 เท่านั้น

เป้าหมายของเขายังคงเหมือนเดิม

แต่สถานการณ์ได้เปลี่ยนไป
อย่างแรก ถั่วเทียนรู้สึกโกรธดังนั้นใครบางคนต้องโชคไม่ดี อย่างน้อยๆก็เป็นกัวใต้และโนมชุดดําที่ยิงธนูลอบโจมตีเขาโนมทั้งสองต้องถูกลงโทษอย่างสาหัสแน่นอน.

อย่างที่สอง ฟานซางเจี้ยนได้ช่วยเขา.

อย่างที่สาม ฟานซางเจี้ยนเรียกเขาว่านายท่าน ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับน้องชายตัวน้อยนายท่านอย่างเขาจะไม่เข้าไปช่วยได้อย่างไร?ถ้าสั่วเทียนไม่ได้เกี่ยวข้องด้วยตัวเองเขาก็ไม่เหมาะที่จะเป็นนายท่านของใครสักคนชื่อนนั้นไม่ได้มีไว้ให้ฟานซางเจี้ยนเท่านั้นมันยังเกี่ยวข้องกับฟางเล่ยและคนอื่นๆ อีกด้วย

อย่างที่สี่ มันเป็นเพราะเควสที่เต็มไปด้วยเครื่องหมายคําาถาม!

เควสลึกลับนี้เป็นสิ่งที่ไม่เคยรู้จักมากนักถั่วเทียนต้องการทําให้เสร็จเพื่อดูว่าเขาจะได้รับรางวัลประเภทไหนมันอาจจะเป็นรางวัลแบบสุ่ม!ถ้าเป็นอย่างนั้นลัวเทียนอาจจะต้องรวยมากแน่ๆ!

ด้วยเหตุผลทั้งหมดนี้ ถั่วเทียน กลายเป็นจริงจังอย่างมาก

เขาก้าวไปด้านหน้าหนึ่งก้าว…

และสภาพแวดล้อมรอบๆของเขาก็เปลี่ยนไป

ดอกบัวขนาดใหญ่ที่ไม่มีตัวตนก็หายไปราวกับอับแสง

“ตูมม!”

พื้นที่ว่างเปล่าที่มืดมิดได้กลายเป็นขุมนรกที่น่าสะพรึงกลัวเกินกว่าจินตนาการ!

ระดับที่ 2 -ผีสังหาร!

ถั่วเทียนหัวเราะอย่างโหดเหี้ยมในขณะที่มีเสียงแหลมเสียดหูดังมาจากดื่มโลหิตจากนั้นเขาก็เดินหน้าไปยังสภาพแวดล้อมและกระตุ้นโลหิต…

ภายในเผ่าโนม.

ในใจกลางของเผ่ามีอาคารที่สูงสุดและได้รับการตกแต่งอย่างหรูหราที่สุด.

ห้องโถงหลักของเผ่าโนม

ที่พักของราชา

ในเวลานี้…

ฟานซางเจี้ยนกําลังยืนอยู่ในห้องโถงและมองไปยังตําแหน่งที่พ่อของเขาจะนั่งอยู่เสมอตอนนี้เป็นลงของเขาที่นั่งแทนลุงฟานต้าที่เขาชมชอบมากที่สุดเมื่อเขายัง
เด็ก

ในเวลานี้

ความรู้สึกถึงลางสังหรณ์ที่ไม่ดี ที่ฟานซางเจี้ยนเริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆเขาแสร้งทําตัวตามน้ำในขณะที่ภายในของเขาพยายามอย่างหนักที่จะทําให้ตัวเองสงบลงเขาแสร้งทําเป็นว่าไม่มีอะไรผิดปกติเกิดขึ้นด้วยการแสดงออกที่ไร้เดียงสาที่เด็กอายุ 17 ปีควรจะมี.

ฟานซางเจี้ยนหัวเราะคิกคักและพูด:“ลุงฟานต้าพ่อแม่ข้าอยู่ที่ไหน? พวกเขาไม่คิดถึงข้าหรอกหรอ? ทําไมข้าถึงไม่เห็นพวกเขาเลย?”

เสียงของเขานั้นอ่อนโยนและเต็มไปด้วยความไร้เดียงสา

การแสดงของเขานั้นเป็นเรื่องปกติของเด็กอายุ 17 ปี ดวงตาของเขานั้นแจ่มใสอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ใครก็ตามที่มองมาที่เขาจะไม่มีความสงสัยใดๆ

ขณะที่เขากําลังพูด…

ฟานซางเจี้ยนวิ่งที่เสาหินและหยินตุ๊กตาที่นอนอยู่ข้างใต้บังลังก์จากนั้นเขาก็แสรั้งนั่งลงและแสรั้งเล่นกับมัน.

คิ้มของฟานตสันเล็กน้อยขณะที่เขาสังเกตการแสดงออกของฟานซางเจี้ยนอย่างจริงจังเขากวาดสายตาไปทั่วและไม่พลาดการเคลื่อนไหวที่น่าสงสัยไม่นานเขาก็พูดกับตัวเอง: “เด็กก็คือเด็กวันยังค่านั่นก็ดีเหมือนกัน”

ฟานต้าเดินลงจากบัลลังก์ทองค่าที่ทํามาจากทองค่าบริสุทธิ์ เขาเดินไปหาฟานซางเจี้ยนและก้มลงพูด: “ซางเจี้ยนพ่อแม่ของเจ้าอยู่ในที่ที่เงียบสงบและจะไม่ออกมาสักพักพวกเขาบอกให้ข้าจัดการกับเผ่าโนมในนามของพวกเขา

“โอ้!”

“พวกเขากําลังเก็บตัวฝึกฝน” ฟานซางเจี้ยนไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองและเล่นกับ ตุ๊กตาต่อไปจากนั้นเขาก็เล่นกับมันพร้อมกับหัวเราะคิกคัก: “พ่อแม่ของข้าค่าลังเก็บตัวดังนั้นท่านต้องมาเล่นกับข้าก่อน ฮิฮิ.”

ฟานต้าตบหัวฟานซางเจี้ยนเบาๆและพูดอย่างใจดี:“ลุงฟานต้าจะเล่นกับเจ้าแน่นอนเจ้าน่าจะรู้ว่าลุงฟานต้าชอบเจ้ามาตั้งแต่เกิดตุ๊กตาตัวนี้ก็เป็นข้าที่ให้เจ้าข้า

ได้ว่าตอนนั้นพ่อแม่เจ้าไม่ต้องการให้เจ้ามีมันเพราะพวกเขาคิดว่าตุ๊กตานั้นเป็นสิ่งที่เด็กผู้หญิงเท่านั้นที่จะเล่นมัน ท้ายที่สุดข้าก็แอบให้เจ้าลับหลังพวกเขา”

ฟานซางเจี้ยนมองขึ้นไปยังฟานต้าและหัวเราะอย่างน่ารัก: “ข้าจาได้ พ่อของข้าจะตีกันข้าเพราะมันแต่ท่านก็มาขวางไว้เพื่อป้องกันกันน้อยๆของข้าจะได้ไม่ต้องเจ็บปวดยี่สี่ขอ

“ท่านลุงดูแลข้าดีมาก?”

“อืม.”

“ถ้าอย่างนั้นเจ้าจะฟังค่าพูดของลุงไหม?”

“แน่นอน ข้าจะฟัง.”
“เด็กดี.”

ฟานต้ายิ้มเบาๆและกล่าว: “อแม่เจ้าบอกให้ข้าจัดการเผ่า แต่พวกเขาไม่ได้มอบตราประทับราชาให้ข้ามีบางอย่างที่ข้าทําไม่ได้หากไม่มีตราประทับฟานซางเจี้ยนเจ้ารู้ไหมว่าพ่อแม่เจ้าเก็บตรานั้นไว้ไหน?”

ตราประทับราชา เป็นสิ่งที่ผู้มีอํานาจสูงที่สุดของเผ่าโนมครอบครอง

พลังที่อยู่เบื้องหลังตราประทับนั้นสูงกว่าราชาเองเสียอีก

เผ่าโนมหลายคนจ่าเฉพาะตราประทับเท่านั้นไม่เคยจําตัวผู้ใช้.

กองทหารของฟานซางเจี้ยนเป็นตัวอย่างของผู้ที่จาเฉพาะตราประทับเท่านั้น

ดังนั้น…

ตราประทับมีความสําคัญต่อฟานต้าอย่างมาก

เพื่อค้นหาตราประทับของเขาเกือบจะพลิกวังหลวงเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาในที่สุดก็ไม่มีอะไรที่เขาจะหามันได้อีกด้วยความพยายามของเขา.

ความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียวคือมันอยู่ที่องค์ชายน้อยฟานซางเจี้ยนนั่นคือเหตุผลที่เขาส่งคนออกไปค้นหาทุกหนทุกแห่งตอนที่ฟานซางเจี้ยนปรากฏต่อหน้าของเขาหัวใจของฟานต้าก็เริ่มตื่นเต้น

ฟานซางเจี้ยนพยักหน้าและตอบ: “ข้ารู้ว่ามันอยู่ที่ไหน.”

ดวงตาของฟานต้าหลง ใบหน้าของเขาแสดงออกถึงความตื่นเต้น. “เร็วบอกข้ามาว่ามันอยู่ที่ไหนลุงของเจ้าจะซื้อตุ๊กตาให้เจ้าหลังจากนี้”

ฟานซานเจี้ยนพูดอย่างจริงจัง:“อยู่กับบิดาของข้าแน่นอน เนื่องจากเขาเป็นราชาดังนั้นตราประทับราชาต้องอยู่ที่เขาแน่นอนอยู่แล้ว”

“หม?”

การแสดงออกของฟานต้าดูเย็นชาทันที เขามองไปที่ฟานซานเจี้ยนในขณะที่ดวงตาของเขามีแต่ความเย็นชา

ฟานซานเจี้ยนกลัวเรื่องนี้อย่างมากและพูดด้วยเสียงสั่นๆ:“ลุงฟานต้าเกิดอะไรขึ้น?ข้าพูดอะไรผิดหรือเปล่า?แต่…แต่ตราประทับราชาอยู่ที่พ่อของข้าจริงๆนี่คือสิ่งที่คนทั้งเผ่ารู้”

ฟานต้าระงับอารมณ์ของเขาและถาม: “เมื่อเจ้าออกไป พ่อของเจ้าได้ให้อะไรเจ้าไหม?”

“ให้อะไรข้า?”

“มันคือ?” ฟานซางเจี้ยนมีใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสับสน จากนั้นเขาก็กระซิบ:“ลงฟานต้าข้าแอบออกจากที่นี่ท่านอย่าไปบอกพ่อของข้าเกี่ยวกับเรื่องนี้นะไม่อย่างนั้นเขาจะตีข้าอีก”

สายตาของฟานต้าเปลี่ยนไปกลายเป็นน่ากลัวและมีจิตสังหารแผ่ออกมาจากตาของเขา

ทันใดนั้น…

มือขวาของเขาขยับและตบไปที่ใบหน้าของฟานซางเจี้ยนจากนั้นเขาก็ตะโกนด้วยความโกรธ: “ไอ้เด็กน้อย เจ้ากล้าในหัวข้าหรือ?”

“เพี้ยะ!”

ร่างน้อยๆของฟานซางเจี้ยนกระเด็กนออกไปกระแทกกับเสาหินอีกต้น จากนั้นเขาก็ไหลลงตามเสาหินพร้อมกับใบหน้าที่ซีดเซียว ขณะที่กระอักเลือดออกมาเขาหมดสติทันทีแต่แล้วก็ตื่นขึ้นมาพร้อมกับร้องออกมาอย่างเจ็บปวด

การกระทําที่ไร้ความปราณีต่อเด็กน้อย!

ฟานต้านั้นโหดเหี้ยมอย่างมาก!

ฟานซางเจี้ยนนอนอยู่ที่พื้นพร้อมกับเลือดที่เพิ่งนอง จากนั้นเขาก็ร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บปวดแบบไม่อาจทนได้และแสร้งทําเป็นไม่รู้อะไรเลย. “ลุงฟานต้าข้าข้าไม่ได้โกหกท่านตราประทับราชาอยู่ที่ท่านพ่อข้าจริงๆ! นี่เป็นสิ่งที่แม้แต่สุนัขที่เลี้ยงไว้ก็
รู้”

“ฮัมม!”

“เจ้ากาลังเปรียบข้าเป็นสุนัขงั้นหรอ? เจ้ารนหาที่ตายแล้ว!”

ฟานต้าจ้องมองไปด้วยความโกรธก่อนที่จะมาถึงฟานซางเจี้ยนทันที จากนั้นเขาก็เหยียบเข้าที่หัวของฟานซางเจี้ยน

ถ้าฟ้านตาใส่แรงจริงๆ หัวของฟานซางเจียนจะระเบิดเพราะแรงกดอย่างแน่นอน

ในเวลานี้…

กัวใตรีบวิ่งเข้าหาฟานต้าและคะยั้นคะยอ: “นายพล ท่านอย่าทนะ!”

ฟานต้าหายใจออกอย่างแรงก่อนที่จะเหยียบลงกับพื้น พื้นดินได้กลายเป็นส่วนหนึ่งก่องที่เขาจะพูด:“พาเขาไปและอย่าให้อาหารเขาเมื่อเจ้าสารเลวน้อยนี้อดอยากเรามาดูกันว่าเขาจะบอกเราหรือไม่

ทันทีหลังจากนั้น…

ฟ้านต้าก็ถามขณะคิดตามไปด้วย: “เจ้าพบองค์ชายน้อยได้อย่างไร?มีใครอยู่กับเขาบ้าง?”

กัวใต้ตอบ: “ไม่มีใครที่เป็นเผ่าเดียวกับเขา แต่..”

“แต่อะไร?”

“แต่เขามากับมนุษย์”

“มนุษย์?”

“ไม่ต้องกังวลนายพล มนุษย์คนนั้นถูกนายพลฟานเอ่อบังคับให้เข้าไปในข่ายบัวนรกที่ข้าเตรียมไว้ตอนนี้เขาอาจจะตายในข่ายแล้ว”

การแสดงออกของฟานต้าเลวร้ายลง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเย็นชาจิตสังหารที่เย็นเยียบก็แผ่ออกจากร่างกายของเขาขณะที่เขาพึมพํา:“มนุษย์?ตราประทับนั้นอยู่กับมนุษย์งั้นหรอ?”