นิยาย เกิดใหม่พร้อมกับระบบไร้พ่าย Chapter 177 – โนมน้อย เจ้าควรจะออกไปจากที่นี่ซะ

“ขอแสดงความยินดีด้วยกับผู้เล่นลัวเทียนในการสังหารยักษา คุณได้รับExp 80,000 แต้มพลังปราณ 8,000 แต้ม…”

“ตั้ง!”

“ขอแสดงความยินดีกับผู้เล่น ถั่วเทียน สําหรับการทําความเข้าใจระดับ 8 ยักษาสังหาร คุณยังขาดเพียงอีกหนึ่งขั้นในการทําความเข้าใจทั้งหมดของค่ายกลบัวนรก!”

สังหารอย่างบ้าคลั่ง!

เขาผ่านระดับไปได้อย่างง่าย! นี่เป็นวิธีที่ง่ายดายอย่างมาก!

ถ้ามันเป็นแบบที่ลั่วเทียนพูดมันจะต้องใช้เวลาอีกไม่กี่นาทีในการออกจากข่ายเวทย์ที่น่ารังเกียจนี้

แน่นอน…

ถ้าเป็นคนอื่นในทวีปนอกจากลัวเทียนพวกเขาจะไม่สามารถผ่านระดับนี้ไปได้อย่างรวดเร็ว แม้แต่ปราณจักรพรรดิก็ไม่อาจแก้ไขปัญหาได้เร็วขนาดนั้น ผู้คนในโลกนี้ไม่เคยคิดว่าการลอกปูนเปลือยด้านนอกจะทําให้รูปปั้นกลายเป็นมีชีวิต!

ในทางกลับกัน ถั่วเทียนรู้ได้อย่างชัดเจนกับสิ่งนี้

พวกมันเป็นมอนเตอร์ที่ถูกทําให้กลายเป็นหิน ในชีวิตก่อนหานี้มีเกมส์มากมายที่มีมอนเตอร์อยู่ภายในผู้เล่นต้องเข้าไปใกล้รูปปั้นเหล่านี้ และพวกมันก็จะมีชีวิจและเข้าโจมตีคุณ.

ก่อนที่เปลือกปุ่นจะร่อนออกหมด ให้ฆ่ามันด้วยการฟันครั้งเดียว!

นี่เป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดสําหรับการสังหาร! มันเป็นประสบการณ์ที่สั่งสมมาหลาย พันครั้งในระหว่างการเล่นเกมส์ของเขา

นั่นเป็นเหตุผลที่ว่าทําไมคู่ต่อสู้ของเขาถึงตายได้ง่ายๆ

ยักษาศิลาที่อยู่บรพื้นมองไปที่ลั่วเทียนด้วยความสับสน ดวงตาของมันว่างเปล่า ขณะจ้องไปที่ลั่วเทียนราวกับว่ามันต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง: “น้องสาวเจ้า! ข้ายังไม่ได้ออกไปเลยเจ้าก็ฆ่าข้าซะแล้ว ให้โอกาสข้าได้แสดงอะไรสักอย่างไม่ได้เลยรี!”

ลัวเทียนกระทึบหัวมันจนแตกเป็นเสี่ยงๆจากนั้นเขาก็พูดอย่างเย็นชา: “การมองทําให้บิดาคนนี้เกิดความรําคาญ!”

ทันทีหลังจากนั้น…

ดอกบัวอีกดอกก็ส่องแสงก่อนที่จะค่อยๆจางลง

ระดับที่ 9 เปิด!

“ระดับ 9 – บงกชเพลิงสังหาร!”

“สู่ววง…”

ลัวเทียนก้าวไปด้านหน้าอย่างไม่ลังเลและสภาพแวดล้อมรอบๆก็เริ่มกลายเป็นภาพลวงตา

อย่างไรก็ตาม…

เมื่อลัวเทียนถ้วเข้าไปยังระดับเก้า เขาก็ขยี้ตาด้วยความตกใจ เขาพูดกับตัวเอง: “เวร นี่ข้ามาผิดที่หรอ? นี่อาจจะเป็นภาพลวงตา?”

ที่นี่ไม่มีอะไรเลย…

ยกเว้นแกนปีศาจ!

พวกมันเป็นแกนปีศาจที่ใสสะอาดที่เต็มไปด้วยพลังปราณมากมาย

มีพลังปราณหลายประเภทที่ถูกแบ่งออกจากกันและล่องลอยจางหายไปในความว่างเปล่า

ถั่วเทียนสังเกตพื้นที่อย่างระมัดระวังและพูดกับตัวเอง: “นี่อาจเป็นดวงตาของค่ายกลในตานาน?”

“บัดซบ!”

“ใครแคร์?! ด้วยแกนปีศาจมากมายใครจะยอมเสียโอกาสนี้? แล้วถ้ามันเป็นภาพลวงตาหล่ะ? นี่คือเงินและมีเพียงคนโง่เท่านั้นที่ไม่ต้องการมัน!” ลั่วเทียนวิ่งไปที่มันทันทีและเอาพวกมันเก็บเข้าไปในป่ายมิติของเขา
ช่วงเวลาที่แกนปีศาจสุดท้ายถูกเก็บไปในป่ายมิติของลั่วเทียน…

“ติ้ง!”

“ขอแสดงความยินดีด้วยกับผู้เล่น ลัวเทียน ในการทําความเข้าใจระดับเก้า บงกช เพลิงสังหาร ท่านสามารถควบคุมข่ายเวมย์บัวนรกได้แล้ว!”

“ตูม !”

สภาพแวดล้อมรอบๆเริ่มปริแตก ความว่างเปล่าในความมืดเริ่มแตกออกเป็นชิ้นๆเสมือนพื้นที่ถูกทําลาย ในเวลาเพียงไม่กี่ลมหายใจ ทุกอย่างก็หายไปและลัวเทียนก็กลับไปที่ฐานบนภูเขาราวกับว่าเขาไม่ได้เคลื่อนไหวออกจากจุดนั้นเลย.

“เอ๋?”

“มันพังไปอย่างงี้เลย?!”

ตกใจ!

ลัวเทียนตกใจมากและประหลาดใจ เขาคิดว่าระดับเก้าจะเป็นการต่อสู้ที่เข้มข้น ครั้งใหญ่และไม่คาดคิดว่าการเอาแกนปีศาจจะกลายเป็นการทําลายค่ายกล คนที่ออกแบบนี้มันแปลกประหลาดเกินไป.

ระดับที่เก้าของข่ายบัวนรกไม่ควรเป็นอย่างนี้

เดิมที่มันควรจะเป็นปีศาจบงกชเพลิงที่สามารถพ่นไฟนรกได้และสามารถทําลายทุกสิ่งที่ขวางทางได้
แต่…

โนมนั้นรีบเกินไปในการพยายามที่จัดวางข่ายเวทย์นี้ ควรใช้แกนปีศาจธาตุไฟเป็นแหล่งพลังงาน แต่ใช้เฉพาะแกนปกติเท่านั้น นี่คือสาเหตุที่ระดับ 9 ไม่สามารถแสดงปีศาจเพลิงบงกชได้ทําให้ลัวเทียนสามารถทะลวงมันเข้าไปได้อย่างง่ายดาย

ยิ่งไปกว่านั้น…

เป็นไปได้อย่างมากในโลกนี้ก็คือลั่วเทียนเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่เอาแกนปีศาจไปทั้งหมดอย่างไม่ลังเล.

หากแกนอสูรเหล่านี้ไม่ถูกนําออกไป พลังปราณที่เติมเชื้อเพลิงให้กับข่ายเวทย์ก็ยังคงมีข่ายเวทย์ก็อาจไม่พังเร็วขนาดนี้และถั่วเทียนก็ไม่อาจหนีออกไปได้

นี่เป็นความคิดของผู้คิดค้นเช่นกัน ในขณะที่คนอื่นๆในโลกนี้ไม่เคยทําเช่นนี้!

ถั่วเทียนมีความสุขมากเมื่อเขาเปิดระบบดูสถิติใหม่ของเขา

ภายในระดับมีตัวเลือกพิเศษ,

ข่ายเวย์: ข่ายเวทย์บัวนรก

ระดับ: 4

ความชํานาญ: 100%

วัสดุที่จําเป็นในการตั้งค่าข่ายเวทย์:แกนปีศาจธาตุไฟ(พลัง 100%) แกนปีศาจปกติ(พลัง 60 %) …

“ไม่น่าแปลกใจ!”

ลัวเทียนรู้สึกโล่งใจเมื่อเห็นว่าค่ายกลมีพลังเพียง 60% เท่านั้น ถ้ามันอยู่ที่ 100% เขาอาจจะไม่มีทางรอดจากมันได้ เขาจึงพูดกับตัวเอง: “นั่นเป็นสิ่งที่เรียกกว่าใกล้เกินไป..”

ลั่วเทียนมองไปที่ปากถ้ําที่อยู่บนภูเขาไปอีกครึ่งทาง จากนั้นเขาก็ยิ้มเยาะอย่างมีความสุข: “ไอ้โนมสารเลว บิดากําลังไป!”

เผ่า โนม.

สถานที่ที่ ฟานซางเจี้ยน อาศัยอยู่

กัวใต้ทําน้ําเสียงชวนเชื่อที่สุด: “องค์ชายน้อย เพียงแค่บอกลุงกัวใต้ว่า ตราราชา อยู่ที่ไหน ข้าจะไปเอาอาหารดีๆมาให้กับท่านและข้าจะแอบพาเจ้าไปพบกับพ่อแม่ ท่านข้ารู้ว่าพ่อแม่ของท่านอยู่ไหน ระหว่างที่ท่านออกไปฝึกฝน.”

ใบหน้าของฟานซางเจี้ยนยังดูซีดเซียว.

หลังจากที่ถูกฟานต้าตบ เขาจึงไม่อาจรับมันได้

ฟ้านซางเจี้ยนยังคงแสดงออกถึงความเป็นเด็กที่ไร้เดียงสาอยู่: “ลุงกัวใต้ ตราราชานั้นเป็นอย่างไร ถ้าข้ารู้ข้าจะบอกแน่นอน ข้าคิดถึงท่านพ่อท่านแม่จริงๆ ลุกช่วยพาข้าไปได้ไหม? แค่มองก็ยังดี เมื่อข้าเห็นแล้วบางทีข้าอาจจะจําได้ว่าตราราชาอยู่ที่ไหน”

การแสดงออกของถั่วใต้กลายเป็นน่ากลัว

สายตาของเขาสังเกตฟานซางเจี้ยนอย่างรอบคอบว่าเขายังคงดูสงบ เขาจึงพูดกับตัวเอง: “ปีศาจน้อยนี้ไม่รู้จริงๆหรือว่าตราราชาอยู่ที่ไหน หรือเขาแค่แสดงมันเท่านั้น?”

เขามองฟ้านซางเจี้ยนไม่ออกเลย.

เป็นเพราะทักษะการแสดงของฟานซางเจี้ยนนั้นดีเกินไป

มันสมบูรณ์แบบไร้ที่ติ!

มันไร้ที่ติอย่างมาก ถ้าเขาถูกเสนอชื่อเข้าชิงออสก้า แน่นอนว่าเขาจะได้มันในท้ายที่สุด!

ความจริง…

ฟานซางเจี้ยนรู้สึกหนักใจมากตอนนี้ ช่วงเวลาที่เขาบอกว่าอยากเจอพ่อแม่ เขาสังเกตเห็นสีหน้าของกัวใต้เปลี่ยนไป จากนั้นเขาก็สามารถบอกได้ว่า พ่อแม่ของเขาอาจไม่ได้อยู่ในโลกนี้อีกแล้ว นี่ท่าให้เขาร้องไห้อย่างบ้าคลั่งอยู่ภายใน

เขาหักห้ามตัวเองอย่างหนักเพื่อไม่ให้มีอะไรเผยออกมาทางสีหน้า

ฟานซางเจี้ยนกลั้นไว้อย่างสุดกําาลัง!

เขาแทบจะไม่ได้ทําอะไรอีก นอกจากกัดฟันแน่นและทนต่อไป ตอนนี้มีเพียงร่องรอยความสิ้นหวังเล็กน้อยในใจของเขาเท่านั้น, “เจ้านาย รีบมาเร็วๆ ข้าไม่อยากทําอะไรอีกแล้ว”

เด็กอายุ 7 ขวบที่รู้ว่าพ่อแม่ถูกฆ่า แต่ไม่ร้องไห้ออกมา เขาไม่สามารถแสดงอาการเจ็บปวดจากมันได้ ความรู้สึกนี้เป็นเรื่องยากมากสําหรับเขาที่จะอดทน มันเจ็บปวดกว่าตอนที่เขาถูกตีกันด้วยน้ํามือของลั่วเทียนหลายร้อยเท่า

เวลาพักหนึ่ง…

ทหารได้เข้ามาในประตู

ทหารที่แสดงสีหน้าอย่างน่าเกลียดก็เข้ามาหากัวใต้และพูดว่า: “ลอร์ดกัว ขายบัว นรกถูกมนุษย์คนนั้นทําลายแล้ว”

“หะ?!”

สายตาของกัวใต้เบิกกว้างและมีความตกใจอย่างเห็นได้ชัด จากนั้นเขาก็ตะโกนว่า: “เจ้ามั่นใจ?! ข้าไม่คิดว่าเจ้ามนุษย์ขยะนั่นจะทําลายข่ายบัวนรกได้? เจ้าไม่ได้มองผิดไปใช่ไหม?”

ทหารส่ายหัวและตอบ: “ไม่!”

การแสดงออกของกัวใต้เปลี่ยนกลับมาทันทีขณะที่เขาพูดอย่างเย็นชา: “เขาทําลายข่ายเวทย์ได้แล้วจะยังไง? ทางเข้าสู่ดินแดนเผ่าโนมของเราเป็นหนึ่งในข่ายเวทย์ขนาดใหญ่ ไม่มีทางที่เขาจะหาเจอ นับประสาอะไรกับทางเข้า
สีหน้าของทหารเปลี่ยนไปอีกครั้ง: “ลอร์ดกัว นั่น นั่น มนุษย์คนนั้นได้เข้ามาในดินแดนของเราแล้ว”

“หะ?!”

ร่างกายของกัวใต้สั้นและใบหน้าของเขาซีด เมื่อเขาคิดถึงการตบหน้าที่ลัวเทียน ท่าเขาเอื้อมไปสัมผัสใบหน้าตรงนั้นอย่างไม่รู้ตัว

คราวนี้…
มีเสียงที่หนักแน่นได้แพร่กระจายออกไปทั่วเผ่าโนม.

“กัวใต้! โนมน้อย เจ้าจะออกมาดีๆ หรือจะให้บิดาไปหา!”