ตอนที่ 352 ขายตัวเป็นพ่อ

จากนั้นหยางโปก็มองเห็นท่าทางไร้ยางอายของลัวย่าวหัว ลัวย่าวหัวปิดปากเรื่องนัดดูตัวครั้งก่อนเงียบสนิท ทำให้หยางโปสงสัยมาก แต่ว่าลัวย่าวหัวที่ปิดปากสนิทมาโดยตลอด ทำให้หยางโปไม่มีทางรู้เรื่องราวอะไรเลย

ตกค่ำ หยางโปกินข้าวกับลัวย่าวหัว เขาโทรศัพท์เชิญหลิวเหลียงอวี่มาด้วย ทั้งสามคนกินกันจนอิ่มหนำ แล้วก็ค่อนข้างอารมณ์ดี

เช้าตรู่วันต่อมา หยางโปก็มาถึงร้านของโบราณ เมื่อวานเขานัดพบกับกุ้ยหรงจิ่ววันนี้ พูดคุยกันเรื่องรายการ ดังนั้นเขาจึงมาถึงร้านแต่เช้า

คิดไม่ถึงว่าเดินมาถึงนอกร้าน หยางโปก็ชะงักไป เพราะเขามองเห็นนอกร้านมีชายคนหนึ่งนั่งอยู่ ชายคนนั้นสวมเสื้อเก่าขาดๆ เส้นผมยุ่งเหยิง ด้านหน้าวางกระดาษเอาไว้แผ่นหนึ่ง รอบด้านมีคนมุงดูอยู่ไม่น้อย

 

หยางโปมองเงาของคนๆนั้น ในใจนึกสงสัย เดินไปก็มองเห็นบนกระดาษเขียนคำว่า ” ขายตัวเป็นพ่อ ” ตัวใหญ่ๆ เอาไว้สี่ตัว !

หยางโปประหลาดใจมาก มีแต่ขายตัวเป็นลูกมาตลอด เขายังไม่เคยเห็นคนอื่นขายตัวเป็นพ่อมาก่อนจริงๆ เขามองไปอย่างละเอียดก็มองเห็นด้านล่างเขียนเอาไว้ว่า ” เพราะลูกหลานไม่กตัญญู ถูกไล่ออกจากบ้าน เร่ร่อนไร้บ้าน หวังว่าคนจะเมตตารับไปดูแล ! “

หยางโปอ่านข้อความสั้นๆ นี้ แล้วขมวดคิ้วแน่น เขาเงยหน้ามองคนผู้นั้นก็มองเห็นเขาก้มหน้าอยู่ตลอด แต่หยางโปมองเส้นผมของอีกฝ่ายถึงแม้จะชี้ฟู แต่ก็ไม่สกปรก เสื้อผ้าแม้จะเก่า แต่ก็สะอาดสะอ้าน เขายิ่งมองอีกฝ่ายก็ยิ่งรู้สึกคุ้นตา ในที่สุดเขาก็อดตะโกนขึ้นมาไม่ได้ ” เฮ้ย ! “

คนผู้นั้นได้ยินก็เงยหน้าขึ้นมอง

 

หยางโปพลันตกใจมาก คนผู้นั้นก็คือพ่อหยาง !

พ่อหยางมองเห็นหยางโป ทันใดนั้นก็ตอบกลับทัน ” เสี่ยวโป ในที่สุดแกก็มา ! “

กล่าวจบ พ่อหยางถึงกับม้วนกระดาษตรงหน้า ลุกขึ้นเดินมาหาหยางโป

ทุกคนต่างสงสัย ตอนที่มองหยางโป ก็อดแฝงสายตาดูถูกไม่ได้ ราวกับกำลังมองลูกหลานอกตัญญูคนหนึ่ง !

หยางโปขมวดคิ้ว เขาก็ไม่ได้พูดมาก หันหลังแล้วเดินไปเปิดประตูร้าน พ่อหยางหัวเราะคิกคักเดินตามหลัง

หยางโป ไปด้วยท่าทีดีใจ

แต่ขณะที่การแสดงออกแบบนี้ ก็ยิ่งทำให้ทุกคนรอบด้านโกรธเกรี้ยว มีผู้เฒ่าผมขาวก่นด่าออกมาตรงนั้น

” ลูกหลานแบบนี้จะมีไปทำไม ? ยังไม่สู้อดตายไปยังจะดีซะกว่า ! ลูกหลานอกตัญญูเลวยิ่งกว่าเดรัจฉาน ! “

คนรอบด้านแม้จะไม่ได้เอ่ยปาก แต่ใบหน้าของทุกคนก็เผยสีหน้าเห็นด้วยออกมา !

 

หยางโปขมวดคิ้วแน่น เขาหันกลับไปมองก็มองเห็นพ่อหยางโค้งตัว ท่าทีหวาดกลัว ไม่รู้ว่าเขาทำการแสดงอยู่ที่นี่รึเปล่า !

หยางโปเข้าไปในร้าน ผู้เฒ่าคนนั้นถึงกับเดินตัวสั่นไม่หยุดตามเข้ามา หยางโปสงสัยเล็กน้อย แต่ว่ายังคงเชิญให้พวกเขานั่งลง แล้วก็เริ่มชงชา

ผู้เฒ่าคนนั้นอายุเกือบจะเจ็ดสิบปีแล้ว เส้นผมขาวโพลน เดินไม่คล่องแคล่วอยู่บ้าง หลังจากนั่งลงไปแล้วก็เอ่ยพล่ามกับหยางโป ” ฉันก็ไม่ใช่คนชอบยุ่งเรื่องของคนอื่นหรอกนะ เพียงแต่เป็นผู้เฒ่าคนหนึ่ง เจอเรื่องแบบนี้ก็ย่อมเกิดความไม่พอใจ ฉันแค่อยากจะเห็นภาพครอบครัวของพวกเธอรักใคร่กลมเกลียวกันก็เท่านั้น “

กล่าวจบ ผู้เฒ่าก็หัวเราะฮ่าฮ่า

หยางโปยังคงไม่เปิดปากพูด เขาจุ่มชา และเอาน้ำชาเสิร์ฟแยกให้ตรงหน้าผู้เฒ่ากับพ่อหยาง ตัวเองก็รินชาจอกหนึ่ง ยกขึ้นมาจิบเบาๆ

 

เนิ่นนาน หยางโปถึงได้มองพ่อหยาง ก็มองเห็นพ่อหยางยิ้มกริ่ม พยักหน้าไม่หยุด ท่าทางสงวนท่าที เขาก็อดขมวดคิ้วไม่ได้ ” ออกมาเมื่อไหร่ ? ถ้านับจากวันแล้วน่าจะยังอีกเดือนกว่านี่ ! “

” อยู่ข้างในฉันทำตัวดี ก็เลยได้ออกมาเร็ว ” พ่อหยางกล่าวยิ้มๆ

หยางโปมองไป ในใจกลับเข้าใจดี โทษครึ่งปีลดมาไม่ง่ายดายจริงๆ พ่อหยางออกมาได้ จะต้องมีเส้นสายแน่ เพียงแต่ผ่านใครนั้น ตอนนี้เขายังไม่รู้

” ออกมาก็ดีแล้ว หวังว่าต่อไปจะเปลี่ยนแปลงตัวเองใหม่ เรื่องพวกนั้นก็อย่าไปทำอีกก็พอ ! ” หยางโปเอ่ย

พ่อหยางมองหยางโป ” พี่ชายของแกเขายังอยู่ในนั้นอีกหลายเดือน แกดูสิว่าจะช่วยให้เขาออกมาได้เร็วหน่อยไหม ? “

ผู้เฒ่าในมือยกน้ำชา ฟังบทสนทนาของทั้งสองคน ทันใดนั้นก็อึ้งตะลึงไป ถึงแม้ทั้งสองคนจะไม่ได้พูดอย่างชัดเจน แต่เขาก็ยังฟังออกได้ว่า คนผู้นี้ที่เมื่อครู่ ” ขายตัวเป็นพ่อ ” นั้นติดคุกมา ทั้งยังเพิ่งออกมาด้วย ! ดูท่าทางของลูกคนนี้แล้วก็ไม่เหมือนจะไม่ได้อกตัญญูเลยนะ !

 

หยางโปมองพ่อหยาง ” ใครช่วยพ่อลดโทษ ? “

พ่อหยางพลันนิ่งไป ” นี่ฉันทำความดีลดโทษเอง ! “

” อ้อ ? ” หยางโปสงสัย ” ทำความดีอะไรล่ะ ? “

” ฉันช่วยคนเอาไว้ ” พ่อหยางเอ่ยปาก ” พวกเราอยู่ในห้องขังเดียวกัน มีคนเป็นโรคหัวใจ ฉันช่วยปั้มหัวใจให้เขา ทำให้เขามีเวลาส่งไปโรงพยาบาลได้ทัน ! “

หยางโปมองไป ” อื้ม แบบนี้ก็ดีแล้ว “

หยางโปจ้องมองพ่อหยาง ในใจกลับไม่เชื่อเท่าไหร่นัก แต่ว่าเขาก็ไม่ได้พูดเรื่องนี้มาก ” พ่อกลับไปบ้านเก่ารึยัง ? “

” จริงสิ ฉันจะถามแกเรื่องนี้พอดี ? แม่แกไปอยู่ที่ไหน ? ทำไมฉันหาไม่เจอ ? ” พ่อหยางเอ่ยถาม

” ปีที่แล้วแม่ขายบ้านไปแล้วและกลับไปอยู่บ้านเก่าที่ชนบท ต่อมาผมก็ซื้อห้องที่อำเภอให้แม่ห้องหนึ่ง ตอนนี้แม่น่าจะอยู่ที่ตัวอำเภอนะ ” หยางโปเอ่ย

 

ผู้เฒ่านั่งอยู่ด้านข้าง รู้สึกงุนงงขึ้นเรื่อยๆ เขาหันไปมองพ่อหยาง พลางเอ่ยตำหนิ ” นี่นายหมายความว่ายังไงกันแน่ ?​ ลูกชายนายคนนี้ไม่กตัญญูมากหรอกเหรอ ? ทำไมนายถึงทำแบบนี้ได้ ? ถ้าหากทำแบบนี้ต่อไปจริงๆ ต่อให้ลูกชายกตัญญูยิ่งกว่านี้ก็ทำให้เขาเป็นศัตรูได้ ! “

พ่อหยางหัวเราะแกนๆ ” เป็นฉันไม่ดีเอง เป็นฉันไม่ดีเอง “

ผู้เฒ่าพยักหน้า ” ในเมื่อเป็นแบบนี้ ถ้างั้นฉันก็จะไม่รบกวนพวกนายแล้ว “

กล่าวจบ ผู้เฒ่าลุกขึ้นแล้วก็จะเดินออกไป

” คุณรอสักครู่ ” พ่อหยางจู่ๆ ก็เอ่ยปากห้าม

ผู้เฒ่าหันมามอง ถึงขนาดหยางโปก็มองมา

” เสี่ยวโป พี่ชายแกเขายังอยู่อีกครึ่งปีกว่า ฉันรู้ว่าแกมีความสามารถมาก แกช่วยเขาออกมาได้ไหม ? ” พ่อหยางมองหยางโป พลางขอร้องไปด้วย

 

หยางโปขมวดคิ้วแน่น ” เวลาครึ่งปีแป๊บเดียวก็ผ่านไปแล้ว พูดอีกอย่าง เขาเล่นพนันจนชินแล้ว ได้รับบทเรียนอยู่ในคุกหน่อยก็ดี “

” หยางโป อย่าบอกนะว่าแกจะมองพี่ชายตัวเองลำบากแบบนี้ต่อไปได้ ? ” พ่อหยางจู่ๆ ก็เสียงดังขึ้น

“แบบนี้จะนับว่ากตัญญูได้ยังไง ? “

หยางโปไม่ได้เอ่ยปาก ผู้เฒ่าคนนั้นกลับค้านขึ้นมาก่อน ” ลูกชายคนนี้ช่วยซื้อห้องในอำเภอให้นาย ก็นับว่ากตัญญูแล้ว ลูกชายอีกคนติดคุก ก็ต้องมีเหตุผลที่ติดคุก ต่อให้เขามีความสามารถยิ่งกว่านี้ก็ช่วยคนออกมาก่อนกำหนดไม่ได้หรอกนะ ! “

” เขาทำได้ ! หยางโป แกทำได้ ! ” พ่อหยางหันมามอง

 

หยางโปส่ายหน้า ” ผมไม่ได้มีความสามารถมากขนาดนั้น ผมเป็นแค่คนงานในร้านของโบราณร้านหนึ่งเท่านั้น ! “

” แกมันลูกอกตัญญู ! ” พ่อหยางตะโกนลั่น หันหลังแล้วเดินออกไปข้างนอก

ผู้เฒ่ามองทางที่พ่อหยางออกไป ก็อดถอนหายใจออกมาไม่ได้ ” ลำบากนายจริงๆ “

กล่าวจบ ผู้เฒ่าก็เดินออกไป