โจวซินทำตามที่คนในครอบครัวสั่งกำชับมา เมื่อมาถึงยังที่นัดหมาย เขาถึงขั้นที่ว่ารออยู่บนเรือ
อูเผิงนานมาก เพียงเพื่อรอโอกาสและโชคชะตาที่จะมาถึง แต่ท้ายที่สุดในเวลานั้น เขากลับไม่สามารถยืนหยัดต่อไปได้ ถูกเกลียวคลื่นซัดตกลงไปในทะเลสาบ
พื้นผิวทะเลสาบที่กว้างใหญ่ ดูเหมือนไม่มีข้าวของอะไรอยู่เลย ลมหนาวพัดมา โจวซินรู้สึกหนาวสะท้าน เขารออยู่ในน้ำเงียบๆ โดยหวังว่าจะได้รับโอกาสและโชคชะตาที่น่าเลื่อมใสศรัทธา
เมื่อหยางโปพายเรือมาได้ครึ่งทาง ก็พบกับคนพายเรือที่กำลังใช้มือพายไม้กระดานเรือมา
เขาดึงคนพายเรือขึ้นมาบนเรือ และพลางปลอบโยนไปว่า ” คุณวางใจ เรือเสียไปผมก็จะชดใช้ให้คุณ ! ”
คนพายเรือที่เพิ่งได้รับการช่วยเหลือจากหยางโป รีบเอ่ยออกมาว่า “ เถ้าแก่ คุณเป็นคนดี ผมก็ใช่ว่าจะไม่รู้ดีชั่ว เรือล่มเพราะอุบัติเหตุ ทำเอาคุณเปียกไปทั้งตัว มีเหรอที่ผมยังจะเอาเงินคุณอยู่อีก ! ”
หยางโปโบกมือ “ ถ้าไม่ใช่เพราะผมยืนกรานที่จะไปดู คุณก็คงไม่ได้รับความสูญเสีย คุณไม่ต้องพูดอะไรแล้ว สบายใจได้ ”
คนพายเรือรู้สึกซาบซึ้งในน้ำใจ เขามองไปที่ท้องเรือ เมื่อเห็นผู้หญิงชุดขาวนอนอยู่ในท้องเรือ
ก็ถึงกับตกตะลึงไปทันที “ นี่…นี่คือ ? ”
หยางโปยิ้ม “ เพื่อนของผมเอง เธอเข้ามาเร็วกว่าเรา บอกว่าจะเข้ามาถ่ายรูป ผมเลยรีบตามเข้ามาหาเธอ คิดไม่ถึงว่าเรือของเธอก็จะพลิกคว่ำเหมือนกัน กล้องถ่ายรูปก็หายไปหมดแล้ว ”
“ อัยยะ เด็กผู้หญิงคนนี้เปียกไปหมดแล้ว ทำไมยังนอนหลับอยู่อีกล่ะ ? แบบนี้จะเป็นหวัดเอาได้นะ ! ” คนพายเรือเอ่ยปากทักท้วง
“ ผมคลุมเสื้อผ้าให้เธอแล้วนะ ? ไม่น่าจะเป็นปัญหาใหญ่หรอกมั้ง ? ” หยางโปพูด
คนพายเรือส่ายหัว ” เสื้อผ้าของคุณก็เปียก มันจะไปอุ่นได้ยังไง ? ”
” บนเรือไม่มีเสื้อผ้าแห้งอยู่เลย เรารีบกลับเข้าฝั่งกันเร็วๆดีกว่า ” หยางโปกล่าว
คนพายเรือพยักหน้า ” ถ้าอย่างนั้นก็ดี พวกเราสองคนมาสลับกันพายเรือดีกว่า น่าจะเร็วกว่านี้ เดี๋ยวผมพายไปก่อนสักพัก ”
คนพายเรือเดินเข้ามาหยิบไม้พาย 2 อัน และขยับไม้พายอย่างรวดเร็วและกระฉับกระเฉง
เขาเชี่ยวชาญในการพายเรือมากกว่า ทันใดนั้นความเร็วของเรือก็เพิ่มขึ้นในทันที ลมพัดผ่าน
หูหยางโปถึงกับสัมผัสได้ถึงสายลมอ่อนๆที่หนาวเหน็บที่พัดผ่าน.ไอลีนโนเวล
ทั้งสองสลับไม้พายกัน ต่างคนก็ต่างพยายามกันอย่างเต็มที่ ดังนั้นเรือจึงเร็วขึ้นมาก ไม่นาน
ก็สามารถมองเห็นฝั่งแล้ว
เพราะเรือถูกพัดไปไม่รู้กี่เมตร พอมาถึงฝั่ง หยางโปถึงเพิ่งจะรู้ว่าทิศทางนั้นห่างออกไปไกลจากจุดชมวิวมาก มือถือของหยางโปเสีย เขาจึงจำเป็นที่จะต้องยืมมือถือ เพื่อโทรหาคนขับรถ จากนั้นไม่นานก็มีรถขับเข้ามา
หยางโปอุ้มหญิงชุดขาวเข้าไปในรถ จากนั้นจึงหันไปมองคนพายเรือและพูดว่า “ ทิ้งช่องทางการติดต่อเอาไว้ให้หน่อย ผมจะส่งคนมาชดใช้ค่าเสียหายให้คุณ ”
คนเรือรีบเอ่ยออกมาอย่างสุภาพว่า “ ไม่ต้องแล้ว ไม่ต้อง ”
หยางโปยิ้ม “ รีบเอามาเถอะ ! ผมยังต้องพาเธอไปส่งโรงพยาบาลอยู่ ”
คนพายเรือทิ้งข้อมูลติดต่อไว้ให้ แต่สีหน้ากลับค่อนข้างเขินอายและประหม่า หยางโปยิ้มและหันหลังขึ้นรถจากไป
สั่งให้คนขับรถรีบมุ่งหน้าไปที่โรงพยาบาล หยางโปถึงได้โทรหาหลูตงซิง และขอให้เขาช่วยส่งคนจากบริษัทนำเงินมาให้ เดิมทีเขาก็ไม่มีเงินติดตัวมาก สมุดเช็คก็หายไปแล้ว เงินที่จะไปโรงพยาบาลยังไม่มีเลย
ไม่นาน หยางโปก็มาถึงโรงพยาบาลและนำตัวหญิงสาวชุดขาวไปที่แผนกฉุกเฉิน โดยมีพนักงานของบริษัทหลูตงซิงเป็นคนจ่ายเงินให้ หยางโปให้ข้อมูลติดต่อของคนพายเรือแก่อีกฝ่ายหนึ่งและขอให้อีกฝ่ายเร่งนำเงินไปจ่ายให้ ถึงได้รู้สึกสบายใจ
เวลานี้ หยางโปเพิ่งจะตระหนักได้ว่า เขาก็เปียกโชกไปทั้งตัว และยังไม่มีเวลาไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเลย ในขณะที่กำลังจะออกไปซื้อเสื้อผ้าอยู่นั้น หมอในห้องฉุกเฉินก็เดินออกมาพอดี และกล่าวคำหนึ่งออกมาว่า “ คนไม่เป็นอะไร คุณไปเอาชุดเสื้อผ้าที่สะอาดใหม่มาเปลี่ยนให้เธอหน่อยก็แล้วกัน ”
หยางโปอึ้งไปครู่หนึ่ง “ ครับ ! ครับ ! ”
หยางโปเลยต้องออกไปข้างนอกเพื่อซื้อชุดนอนมาชุดหนึ่ง และขอให้พยาบาลช่วยเปลี่ยนเสื้อผ้าให้หญิงสาว ส่วนตัวเขาเองก็ซื้อชุดกีฬามาชุดหนึ่งมาเปลี่ยน
หญิงสาวคนนั้นไม่มีปัญหาอะไร แต่ไม่รู้ทำไมถึงได้หลับไม่ตื่นสักที หยางโปก็อดทนรอทั้งคืนไม่ไหวเช่นกัน
เช้าวันรุ่งขึ้น หยางโปได้มาที่โรงพยาบาล เพื่อมาตรวจร่างกายอีกครั้ง แต่ก็ยังไม่มีพบปัญหาอะไร เขาไม่อยากอยู่ต่ออีก จึงคิดที่จะเชิญพยาบาลมาดูแล แต่ในขณะที่พูดคุยปรึกษากันเสร็จและกำลังจะจ่ายเงินอยู่นั้น จู่ๆพยาบาลก็ชี้ไปที่ด้านหลังของเขา ” ตื่นแล้ว เธอตื่นแล้ว ! ”
หยางโปหันหลังกลับไปดู ก็เห็นว่าหญิงสาวที่สวมชุดขาวตื่นแล้ว สีหน้าของเธอเรียบเฉย
แววตาค่อนข้างที่จะสับสนและงงงวยมองมาที่หยางโป “ คุณเป็นใคร ? ”
พยาบาลอดไม่ได้ที่จะหันมามองหยางโป “ เธอความจำเสื่อม ? ”
หยางโปส่งยิ้มให้ “ คุณออกไปก่อน ผมขอคุยกับเธอสักหน่อย ”
พยาบาลค่อนข้างที่จะลังเล แต่ก็ยังเดินออกไป
หยางโปหันไปมองที่หญิงสาวชุดขาว “ พวกเราไม่ได้รู้จักกัน ผมช่วยชีวิตคุณมาจากในทะเลสาบซีหู คุณยังจำได้ไหม ทำไมคุณถึงไปอยู่ในทะเลสาบซีหูได้ล่ะ ? ครอบครัวของคุณอยู่ที่ไหน มีช่องทางการติดต่อไหม เดี๋ยวผมช่วยติดต่อให้ ”
หญิงสาวไม่สนใจเขา แต่กลับก้มลงมองเสื้อผ้าตัวเอง จากนั้นก็เหลือบมองไปที่หยางโปอย่างไม่เป็นมิตร
“ พยาบาลเป็นคนเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ ผมไม่ได้เปลี่ยนให้ ” หยางโปเอ่ยขึ้นมา
หญิงสาวหยักคิ้วขึ้นเล็กน้อย และมองไปที่ชุดนอนของตัวเอง “ น่าเกลียดจริงๆ ! ”
หยางโปรู้สึกค่อนข้างที่จะอึดอัดใจ เขามองหญิงสาวตาเขม็ง “ บ้านของคุณอยู่ที่ไหน ? ”
หลังจากเงียบไปนาน หญิงสาวถึงได้เอ่ยปากพูดออกมาว่า “ อยู่ที่ทะเลสาบซีหู ”
หยางโปตอบ “ ทะเลสาบซีหูอยู่ห่างออกไปจากที่นี่ไม่ไกลนัก เดี๋ยวสักครู่ผมจะไปส่งคุณเอง ”
หญิงสาวหันมามองหยางโป และส่งเสียงฮึดฮัดอย่างเย็นชาและเอ่ยออกมาว่า “ คุณช่วยฉันไว้งั้นเหรอ ? ”
หยางโปพยักหน้า แต่กลับรู้สึกว่าอีกฝ่ายเย็นชาเกินไปหน่อย “ ผมเอาข้าวเช้ามาให้แล้ว
เดี๋ยวผมเอามาให้คุณกินหน่อยก็แล้วกัน ”
หยางโปหยิบโจ๊กและซาลาเปาที่ซื้อมาวางไว้ตรงหน้าหญิงสาว “ คุณกินข้าวเช้าก่อนนะ
แล้วเดี๋ยวผมจะไปส่งคุณกลับบ้าน ”
หญิงสาวจ้องมองอาหารเช้า ด้วยใบหน้าที่แปลกใจ ผ่านไปนานสักพักถึงได้เอ่ยปากออกมา
“ ฉันไม่หิว ”
หยางโปมองหน้าหญิงสาวแล้วส่ายหน้าช้าๆ “ งั้นก็ได้ เดี๋ยวผมไปส่ง ”
หญิงสาวส่ายหน้า “ ไม่เป็นไร คุณไม่ต้องไปส่ง ฉันกลับเองได้ ”
หยางโปรู้สึกว่าหญิงสาวดูท่าทางมีพิรุธ เขาจึงเอ่ยปากไปส่งเธอถึงสองรอบแล้ว คิดไม่ถึงว่าเธอจะกลับไม่ตอบรับน้ำใจ แต่หยางโปก็ไม่อยากถามอะไรมาก พยักหน้าให้ “ อืมงั้นก็ได้ ผมยังมีธุระอยู่ ส่วนนี่เป็นใบเสร็จค่ารักษาพยาบาลของที่นี่ ส่วนนี่เป็นเลขบัญชีธนาคาร ถ้าคุณไม่ได้เดือดร้อนเรื่องเงิน ก็กรุณาโอนเข้ามาในบัญชีนี้ก็แล้วกัน ”
หญิงสาวนิ่งอึ้งไปทันที เธอเงยหน้ามองหยางโป และชี้ไปที่กระดาษพวกนี้ ด้วยสีหน้าที่แปลกใจ “ ให้ฉันจ่ายเงินงั้นเหรอ ? ”
หยางโปมองหน้าอีกฝ่าย ค่ารักษาพยาบาลพวกนี้บริษัทหลูตงซิงเป็นคนออกให้ทั้งหมด
เขาไม่สนใจด้วยซ้ำ แต่อีกฝ่ายแสดงกิริยามารยาทแบบนี้ เขาเลยรู้สึกว่าควรเอาค่ารักษาพยาบาลกลับคืนมา !
“ หรือว่าคุณไม่ควรจ่ายเงินหรือยังไง ? ” หยางโปมองหน้าอีกฝ่าย
หญิงสาวมองมาทางหยางโปด้วยสีหน้าที่สับสน “ ฉันไม่มีเงิน ”
“ ไม่เป็นไร คุณสามารถเลื่อนไปชำระเงินช้าหน่อยก็ได้ ” หยางโปกล่าว
หญิงสาวนิ่งอึ้งไปทันที จากนั้นเธอก็พูดออกมาด้วยเสียงที่เย็นชา “ เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน ฉันจะช่วยคุณทำงาน คุณก็ให้เงินเดือนฉันเอามาจ่ายหนี้ก็แล้วกัน ”
แต่หยางโปกลับส่ายหน้า “ ไม่ได้ ”