มัธยมปลายปีสาม รอคอยที่จะสอบ

ผมกำลังจะดื่มด่ำกับช่วงหยุดฤดูร้อนที่จะมาถึง

(ช่วงหยุดฤดูร้อนผมจะไปเอาชีวิตรอดในเกาะร้าง)

ในยุคที่ทุกคนสนในสมาร์ทโฟน ผม “ชิโนมิยะ โฮคาเงะ ที่สนใจในวิถีดั้งเดิม”

โดยเฉพาะการเอาชีวิตรอด ทั้งการดำน้ำแทงฉมวกใส่ปลา กินเห็ด

นั่นคือชีวิตที่ผมโหยหา

นั่นคือเหตุผลที่ผมฝันถึงชีวิตในอนาคตของผม

ผมจะทำงาน เก็บเงิน และซื้อเกาะไว้สำหรับใช้ชีวิตรอดที่นั่น

มันเป็นความฝันในวัยเด็กของผมและเหตุที่ผมเตรียมตัว

อย่างเช่นในกระเป๋าของผม

คนอื่นๆต้องโมโหแน่ถ้าเค้ารู้ว่าในนั้นมีมีดเอาตัวรอดอยู่

แถมยังมีอุปกรณ์เอาตัวรอดอื่นๆอีกด้วย บอกเลยว่าผมพร้อมแล้วถ้าหากตอนนี้มีภัยพิบัติโผล่ขึ้นมา

ผมพร้อมแล้วสำหรับลงใต้

ผมใช้ความรู้จากหนังสือต่างๆ,อินเทอร์เน็ตและวิดีโอต่างๆ

แถมยังมีประสบการณ์มากมายจากการไปทัวร์เกาะร้าง

ผมยังไม่กล้าเรียกตัวเองว่าผู้เชี่ยวชาญหรอกนะ แต่ผมมั่นใจว่ามีความรู้มากกว่าพวกมือสมัคเล่นแน่นอน

「อุ๊ย(เสียงแบบพี่หนุ่ม)」

มีบางอย่างโดนหลังตอนที่ผมกำลังมีสมาธิขั้นสุด ความรู้สึกมันเหมือนกับยางลบเลยแฮะ

ผมมองไปรอบๆและเห็นว่าพวกโต๊ะด้านหน้ากำลังยิ้มมาทางนี้

「เห้! โฮคาเงะ ใช้คาถานินจาหน่อย คาถาแยกเงา!」

「ใช่, ลองพูดสิ “นิน! นิน!”」

ชื่อผมคือโฮคาเงะ และพวกนั้นก็เล่นกันแบบนั้น

ผมก็ไม่รู้หรอก แต่เหมือนว่านั่นจะเป็นชื่อตัวเอกของมังงะดัง

(นารุโต๊ะ!!นินจาคาถาโอ้โหเฮะ)

นั่นคือสาเหตุว่าทำไมพวกนั้นถึงเรียกผมว่า นินจา ผมไม่แคร์หรอก

「ถ้าชั้นทำได้ชั้นทำไปนานแล้ว」

ชั้นโต้กลับไปแบบไม่เข้าหูพวกนั้น

สำหรับพวกนั้น มันหมายความว่าผมไม่อยากจะคุยกับพวกนั้นต่อ

หากไม่ใช่การตอบกลับที่พวกนั้นต้องการก็หมายความว่าเรื่องล้อเล่นนี่จบลงแล้ว

ผมอยู่ในชนชั้นระดับล่างแต่ก็ไม่ใช่ล่างสุด ต่างจากพวกโอตาคุใส่แว่นพวกนั้น ผมเป็นแค่คนธรรมดา

ถึงพวกนั้นจะล้อผม แต่ก็ไม่แกล้งผม

「อาาาา, ชั้นต้องการวันหยุดฤดูร้อนให้เร็วกว่านี้」

ผมถอนหายใจ หันหน้าไปข้างหน้า นอนลงบนโต๊ะคิดถึงวันหยุดฤดูร้อน

จากนั้น เสียงกระดิ่งก็ดังขึ้น แล้วผมก็ตื่นมาเรียนーหรือมันควรจะเป็นอย่างอื่น

「หืม?」

ตอนที่ผมลืมตาขึ้น ผมอยู่ที่ไหน?

ผมนอนอยู่ตรงทางเข้าถ้ำที่ไหนสักแห่ง

ส่วนรอบๆด้านนอกก็เป็นป่าไม้

「เหมือนฝันไปเลย? แต่รู้สึกได้ว่ามันคือเรื่องจริง. นี่มันเรื่องจริงเหรอ?」

ผมไม่อยากจะเรียกนี่ว่าความฝัน แต่นี่มันห่างจากความเป็นจริงไปมากเลย

แต่ผมอดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่านี่คือความจริง

ปัดสิ่งกีดหวางออก

「นั่นกระเป๋าชั้นหนิ」

กระเป๋าผมตกอยู่ข้างๆผม

ในนี้มีอุปกรณ์เอาชีวิตรอดดีๆอยู่เพียบ

「ชั้นไม่เข้าใจเลย」

แต่ผมไม่รู้เลยว่ามันเกิดอะไรขึ้น

ที่นี่ที่ไหนแล้วทำไมผมถึงมาอยู่ที่นี่

「แต่…」

ไม่รู้หรอกว่าหมายถึงอะไร แต่ผมสัมผัสได้

「นี่แหละคือโอกาส」

ไม่ว่านี่จะเป็นความฝันหรือความจริง แต่นี่คือโอกาสที่จะได้ดื่มด่ำกับเวทมนต์แห่งการอาชีวิตรอดนี้ได้

ผมไม่รู้เกี่ยวกับความสุขนี่หรอก

————————————————–