วันที่6

 

วันนี้แดดจัดและมีเมฆเป็นบางส่วน

 

ขณะเรากำลังทานอาหารเช้าตามปกติก็สังเกตเห็นบางอย่าง

 

「เฮ้ สัญญาณหายไปแล้ว! 」

 

อาริสะเห็นด้วย”ใช่”

 

「เราเฝ้าอยู่ตลอดโดยไม่พักผ่อนนะ」

 

ไม่มีควันออกมาจากทิศตะวันออกเฉียงเหนือของถ้ำอีกต่อไป

ปกติฐานของพี่น้องสุราเมกิจะควันไฟออกมาตลอดเวลา พวกเขาจะผลัดกันเฝ้าเวรโดยไม่หยุดพัก แต่ตอนนี้มันไม่มีแล้ว

「ในที่สุดพวกเขาก็ยอมแพ้ในการขอความช่วยเหลือ」

 

เป็นไปตามคาด หนึ่งสัปดาห์หลังจากมาที่นี่ พวกเขาก็เปลี่ยนใจ

 

หากเป็นกรณีนี้ พวกเบียคุยะจะแยกทางกัน

 

「มันจะดีเหรอถ้าเรายังไม่รีบหลบไปที่ซ่อน? 」

 

มานะถามด้วยความเป็นห่วง

 

สาวๆคนอื่นเองก็มีสีหน้ามืดมนไปตามๆกัน

 

「ไม่จำเป็นต้องเร่งรีบหรอก แต่เราก็ต้องเร่งความเร็วเผื่อไว้ ตอนนี้เรากำลังจะไปที่ซ่อนเพื่อตรวจสอบ ระหว่างนั้นฉันจะหยุดที่แม่น้ำเพื่อเอากุ้งที่เราขังไว้」

 

เราทานอาหารเช้าเสร็จอย่างรวดเร็วและเตรียมย้ายที่

 

◇

 

เรามาถึงที่แม่น้ำ

 

วันนี้กับดักก็ยังคงทำงานได้ดี มันดักกุ้งได้เยอะมาก

 

มีหลากหลายสายพันธุ์ แต่ที่พบมากที่สุดคือกุ้งน้ำจืด

 

ส่วนก้ามของมันยาวมาก

 

「น่าเสียดายที่แทนที่จะตกปลา นายเลือกใช้กับดัก แต่กุ้งเองก็อร่อยแน่ๆ 」

 

อาริสะเริ่มยิ้มออกเมื่อเห็นกุ้งจำนวนมากอยู่บนภาชนะดินเผา

 

เมื่อคืนเรากินกุ้งกันและทุกคนก็ประทับใจในรสชาติของมัน

 

ปรุงมันง่ายๆ แค่ย่างเบา ๆ แล้วโรยเกลือและก็สมบูรณ์แบบแล้ว

 

 

「ระหว่างนั้น ไปจับปูน้ำจืดกันเถอะ」

 

「ปูน้ำจืด? รู้จักแต่ปูทาราบะ」

 

อาริสาพูดขณะจ้องมองไปที่แม่น้ำ

 

「ที่นี่ไม่มีปู! 」

 

「ไม่ มี ดูเท้าของเธอสิ」

 

ผมชี้ไปที่ปูน้ำจืดตัวหนึ่ง

 

「โว้! นี่มันอะไรเนี่ย มันตัวเล็กเกินไป! 」

 

「นั่นคือปูน้ำจืด」

 

「ปูในหัวของฉันตัวใหญ่กว่านี้」

 

「ปูน้ำจืดก็ประมาณนี้แหละ」

 

ปูในจินตนาการของอาริซะคือปูตัวใหญ่ในทะเล

 

ปูน้ำจืดมีขนาดเล็กขนากที่ว่าคุณสามารถหยิบขึ้นมาได้ด้วยสองนิ้ว

 

ผมเห็นปูน้ำจืดจำนวนมากอยู่รอบๆ ทำไมเราไม่หยิบขึ้นมาล่ะ

 

「กุ้งและปูกำลังแบ่งปันหม้อเดียวกัน นี่มันวิเศษมาก」

 

อาริสามองไปที่ถังที่เธอถืออยู่และยิ้ม

 

ผมแสดงรอยยิ้มบิดเบี้ยวบนบรรทัด “แบ่งปันหม้อเดียวกัน” คารินแก้ไขให้

 

「ฉันคิดว่าเธอหมายถึงการอยู่ร่วมกัน? ไม่ใช้หม้อเดียวกัน」

 

「นั่นแหละ ใช่ๆ」

 

「ไม่ นั่นเป็นวิธีเดียวที่จะอธิบายมันได้!」

 

ผมโต้กลับ อริสาหัวเราะออกมาดังๆ

「พวกเราเอากุ้งเสร็จแล้ว ทำไมเราไม่ไปที่ซ่อนกันล่ะ? 」

 

ผมวางกับดักลงไปที่แม่น้ำอีกครั้ง

 

สิ่งที่ยอดเยี่ยมเกี่ยวกับกับดักนี้คือเราสามารถใช้มันได้เรื่อยๆ

 

เพียงแค่ยึดมันไว้เพื่อไม่ให้ลอยแค่นี้คุณจะสามารถหาอาหารง่าย ๆ ได้

 

ขอให้พรุ่งนี้มันยังคงทำได้ดีแล้วค่อยย้ายที่ใหม่

 

◇

 

「นี่มันทะเล!!!!! 」

 

อาริสะตะโกนเมื่อเห็นทะเลอีกครั้ง

 

「นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอเห็นทะเลจากโลกนี้ เธอเสียงดังเกินไปแล้ว」

 

「ก็ใช่ แต่นี่ไม่ทำให้เธอตื่นเต้นเหรอ? 」

 

「จริงๆแล้วนี่เป็นครั้งแรกของเราเลยนะที่มาที่นี่」

 

เมย์โกะกล่าว ฮินาโกะพยักหน้าอย่างมีความสุข

 

「ว้าว เปลือกหอย」

 

มานะพบเปลือกหอยขณะที่เธอเดินข้ามฝั่ง

 

เป็นหน้าที่ของเธอที่จะต้องเก็บเปลือกหอยเพื่อที่เธอจะได้ทำมันจนติดเป็นนิสัย

 

เธอวิ่งไปรอบๆเพื่อหาเปลือกหอยและเก็บพวกมัน

 

มานะใส่เปลือกหอยที่เธอเก็บมาในถังที่เธอถือไว้

 

ถังนั้นสำหรับเก็บแคลเซียมคาร์บอเนต

 

กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือเปลือกหอยบด

 

หลังจากเก็บเปลือกหอยแล้ว เราจะเผาและทุบให้แตกทีหลัง

 

「ที่นั่น นั่นคือที่ซ่อนของเรา」

 

ที่ซ่อนของถ้ำการกัดเซาะของทะเลที่เรามีขอบเขตขนาดใหญ่เพื่อให้คุณสามารถมองเห็นได้จากฝั่ง

 

「ที่ซ่อน? นี่เป็นเพียงหน้าผา! 」

 

อาริสะพูดหลังจากเห็นที่หลบภัยจากหาดทราย

 

「นั่นคือสิ่งที่มีเสน่ห์ของมัน」

 

ผมยังคิดว่ามันเป็นแค่หน้าผาเมื่อผมเห็นมันในขณะที่มานะใช้มือชักว่าวให้

 

ผมเพิ่งสังเกตว่ามีรูขนาดใหญ่เมื่อผมเก็บสาหร่าย

 

ผมเพิ่งสังเกตว่ามันเป็นถ้ำเมื่อสายตาของผมอยู่ในระดับน้ำทะเล

 

「เธอจะได้เห็นมันเร็วๆนี้」

 

เราเดินไปที่หน้าผา กำแพงชั้นนอกของที่ซ่อนแล้วมุ่งหน้าไปยังทางเข้าถ้ำที่หันหน้าไปทางทะเล

 

ทางเดินหินที่ยื่นออกไปมีขนาดเหมาะกับผู้ใหญ่คนหนึ่ง  

 

「 ดูนั่น? 」

 

ผมพูดเมื่อเรามาถึงทางเข้าที่ซ่อนของเรา

 

「วู้วววว! มันจึ้งมากกกก」

 

อาริสะตื่นเต้น

 

「ที่นี่กว้างมาก นี่มันใหญ่กว่าถ้ำชิโนมิยะขนาดไหนเนี่ย? 」

 

เอริเอามือจับหน้าผากและมองไปที่ด้านหลังของที่ซ่อน

 

ที่ซ่อนไม่มีรอยผุพังมากนัก ทำให้เดินได้ง่าย

 

เป็นเรื่องดีมากเพราะเรากำลังสวมรองเท้าแตะในร่ม

 

รองเท้าแตะสำหรับโถงทางเดินมีพื้นบาง ดังนั้นจึงเป็นเรื่องยากที่จะเดินพื้นที่เป็นหลุมเป็นบ่อ

 

「น้ำทะเลอยู่แค่ข้างหน้าใช่ไหม? 」

 

คารินกล่าว

 

ผมตอบ “ใช่” ด้วยรอยยิ้ม

 

「ถ้ำทะเลหลายแห่งมีน้ำทะเลไหลตลอดทาง แต่ที่นี่ไม่ใช่ ทางเข้ามีเพียงเล็กน้อยและฐานของเราอยู่ที่จุดที่สูงกว่าระดับน้ำ เพราะฉะนั้น  

เราไม่ต้องกังวลเรื่องน้ำขึ้นน้ำลง และเราสามารถใช้เป็นที่จอดเรือได้เมื่อเรามุ่งหน้าไปยังเกาะอื่นในสักวัน」

 

สาวๆ ทุกคนพูดพร้อมกัน

 

ผมบอกพี่น้องอาซากุระเกี่ยวกับเกาะอื่นๆไปแล้ว

 

หลังจากเกร็งอยู่พักหนึ่ง มานะก็พูดในฐานะตัวแทน

 

「นายจำเกาะอื่นได้สินะ」

 

ผมพยักหน้าพร้อมพูดว่า “แน่นอน”

 

「เป้าหมายสุดท้ายของเราคือกลับไปญี่ปุ่น」

 

「ดูเหมือนนายยังไม่ยอมแพ้ 」

 

「ฉันยังไม่เจอหนทางที่จะกลับไปได้เลย」

 

โดยส่วนตัวแล้ว ผมไม่สนใจจริงๆ ว่าจะไม่สามารถกลับไปญี่ปุ่นได้

 

ชีวิตที่นี่ของเราดำเนินไปด้วยดีและผมพอใจกับมันมาก

 

อย่างไรก็ตาม สาวๆต่างออกไป พวกเธอต้องการกลับไปญี่ปุ่น

 

นั่นเป็นเหตุผลที่ผมจะเคารพความหวังนั้นในฐานะผู้นำของพวกเธอ

 

「ฉันเลิกคิดที่จะกลับไปญี่ปุ่นแล้ว」

 

มานะพึมพำ สาวๆก็พูดตาม “ฉันด้วย”

 

「เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเราสามารถกลับบ้านได้หรือไม่เมื่อเราที่เกาะอื่น สัตว์อันตรายและอาจจะมีคนรอเราอยู่ที่นั่น เราจะต้องเตรียมพร้อมสำหรับการเดินทาง ในที่สุดเรื่องนั้จะต้องเกิดขึ้น ต่อให้หาทางกลับญี่ปุ่นไม่ได้ ฉันก็จะไม่ยอมแพ้ที่จะมีชีวิต」

 

「ขอบคุณนะโฮคาเงะ」

 

มานะวางถังลงบนพื้นแล้วต่อยหน้าอกผมด้วยหมัดของเธอ

 

「ฉันเข้าใจ เป็นเรื่องดีที่เราเลือกที่จะอยู่กับนาย」

———–

ติดตามผู้แปลได้ที่  แปลด้วยพลังใบ