คารินอยากจะมีเซ็กส์กับผม

ไม่ใช่การนวดกะปู๋ BJ เธอต้องการมีเพศสัมพันธ์กับผมจริงๆ

“ร-เรามีถุงยางไหม?”

เหลือจะเชื่อ ผมพูดติดอ่าง

 

“ไม่มี นายก็ไม่มีเหมือนกันเหรอ โฮคาเงะคุง?”

“ตามนั้นแหละ แล้วตอนที่เรามีเซ็กส์กัน…”

 

คารินพูดออกมาตรงๆ

 

“เราต้อง เย็*สด!”

 

เปิดซิงครั้งแรกแบบไม่มีถุงยาง…

การข้ามขั้นแบบนี้ทำหัวผมโล่งไปหมด

 

“โฮคาเงะ นายยังเวอร์จิ้นรึเปล่า?”

“ไม่เชิงหรอก”

“ไม่งั้นเหรอ?”

 “ล้อเล่น ฉันยังเวอร์จิ้นอยู่”

“ถ้าอย่างนั้น นายอยากจะมีเซ็กส์ใช่ไหม?”

“ใช่”

“งั้นเรามาทำกันเถอะ”

เธอช่างก้าวร้าวจริงๆ

ค*ยของผมตอบรับคำพูดของคาริน

มันพร้อมที่จะใส่เข้าไปแล้ว

“ไม่ เรามีเซ็กส์กันไม่ได้…”

 

อย่างไรก็ตาม ผมไม่สามารถตอบรับมันได้

 

“ทำไมล่ะ?”

“การเย็*สดมันเสี่ยงเกินไป เธออาจท้องได้”

 

ผมไม่ใช่นักบุญ

ถ้าถามผม ผมคงเป็นขยะซะมากกว่า

อันที่จริง การขอให้ผมเย็*สดนั้น ผมต้องกระโดดใส่มันแบบไม่คิดเลยด้วยซ้ำ

ผมไม่ต้องกังวลด้วยว่าผู้หญิงคนนั้นอาจจะท้องได้

นั่นอยู่ในความหัวของพวกเวอร์จิ้น

 

แต่ตอนนี้นั้น มันเป็นไปไม่ได้

เราไม่สามารถมีอะไรกันโดยไม่ป้องกันได้

“ตอนนี้เรายังขาดคนอยู่ การมีคนมากไปก็เกิดปัญหา แต่เจ็ดคนที่เรามีอยู่เองนั้นก็น้อยเกินไป อย่างไรก็ตาม ถ้าคารินท้องขึ้นมา ขอพูดตรงๆเลยว่ามันจะกลายเป็นภาระ มันจะทำให้ลำบากใจขึ้นไปอีก นั่นคือเหตุผลว่าทำไมเราถึงมีเซ็กส์กันโดยไม่มีถุงยางไม่ได้”

 

ถ้าเป็นไปได้ ผมเองก็อยากมีเซ็กส์ 

ใครจะสนใจเรื่องถุงยาง ผมแค่อยากสละซิง

 

สอดค*ยของผมเข้าไปในห*ของคาริน และแตกออกมาอย่างมีความสุข

 

แต่ผมทำไม่ได้

 

ผมเป็นผู้นำ ผมไม่สามารถปล่อยให้ความเงี่ยนครอบงำได้

 

“เข้าใจแล้วล่ะ…..นั่นสินะ”

 

คารินเงียบไปครู่นึงแล้วตอบรับ

 

ผมไม่เคยนึกฝันว่าจะมีสาวน่ารักชวนไปมีอะไรด้วย

เป็นครั้งแรกตั้งแต่มาที่นี่ ที่ผมคิดว่า “ถ้าเราอยู่ที่ญี่ปุ่น”

 

“เหมือนว่าโฮคาเงะจะใหญ่ขึ้นจากการสนทนาของเรานะ”

 

คารินลูบค*ยของผมผ่านกางเกง

 

“อยากให้ฉันใช้มือหรือใช้ปากเหรอ?”

“……………………”

 

ผมถึงกับกลืนน้ำลาย ผมครุ่นคิดอยู่พักนึงแล้วจึงตอบเธอ

“กรุณาใช้ปากของเธอด้วยเถอะ”

“แน่นอน รู้ไหม…เราไปที่ถ้ำอาซากุระกันเถอะ”

“จัดไป”

 

จากนั้น เราก็ไปที่ถ้ำอาซากุระ

จากนั้นคารินก็ทำให้ผมแตกออกมาด้วยปากของเธอ

◇

ตอนเย็น

เราทานอาหารกันในฐานของเรา

ท่ามกลางกองไฟและมหาสมุทรอันงดงามข้างหน้า

 

“นั่นมันเนื้อ!!!!!!”

อาริสะกรีดร้องออกมาเมื่อเธอได้กินเนื้อมื้อแรกในโลกนี้

 

ผมกับสาวๆต่างน้ำลายสอ

“ต่อไป เราขอนำเข้าสู่อาหารจานเนื้อ”

“โฮคาเงะ นายเก่งที่สุด นายมันอัจฉริยะจริงๆ”

อาริสะเติมเต็มช่องว่างในปากของเธอด้วยเนื้อหมูป่าและแสดงรอยยิ้มออกมา

 

“การล่าสัตว์ฟังดูเป็นเรื่องยาก แต่จริงๆมันไม่เป็นแบบนั้นหรอก”

 

มานะกินเนื้อกระต่ายอย่างเอร็ดอร่อย

 

“เพราะโฮคาเงะคุงเก่งยังไงล่ะ”

เอริดูภูมิใจ

“อีกไม่นานพวกเธอก็ทำได้เหมือนกันแหละนา ฉันสอนวิธีทำและวางกับดักแล้ว ดังนั้นพวกเธอไปถามคารินได้”

 

“มันง่ายขนาดที่เราเองก็ทำได้เลยเหรอ?”

เอริถาม คารินตอบกลับ

“ง่ายนิดเดียว คล้ายๆกับดักกุ้งแม่น้ำนั่นแหละ มันคือภูมิปัญญาของมนุษย์ที่พัฒนาให้ล่าได้ง่ายขึ้น มันช่วยให้ง่ายกว่าการไล่จับเยอะเลย”

ผมยืนยัน

 

“ฟุวะ อิ่มสุดๆไปเลย กินต่อม่ายหวายแล้ว”

อาริสะยืดแขนขาของเธอ

พุงของเธอถึงกับป่องออกมา

“อย่างที่คิด เนื้อนี่มันสุดยอดไปเลย”

 

อาริสะชันขาของเธอ

จนมันกลายเป็นรูปตัว M

ตอนแรกผมไม่รู้ว่าเธอใส่กางเกงในสีอะไร ตอนนี้ผมรู้แล้วล่ะ

 

โอะโอ มีสายทิ่มแทงมาที่ผม

 

“โฮคาเงะคุง”

“โฮคาเงะ….”

 

เอริ,มานะ และสาวๆคนอื่นมองมาที่ผม

 

“เฮนไต”

มานะพูดแทนทุกคน

 

พวกเธอรู้ว่าผมกำลังมองกางเกงในของอาริสะ

 

“ช-ช่วยไม่ได้ อย่าลืมนะว่าชั้นเป็นผู้ชาย”

ผมปฏิเสธด้วยใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นสีแดง

 

จากนั้นเรากลับมาที่หัวข้ออาหารเย็น

 

“ดังนั้น พวกเธอกินเนื้อกันพอแล้วใช่ไหม? ชั้นจะเอาที่เหลือไปจัดการ ถ้าเราไม่จัดการ มันจะเน่า”

 

กระต่าย5ตัวและหมูป่า2ตัว

 

ยากที่จะกินมันให้หมดในมื้อเดียว 

นอกจากนี้ เราไม่จำเป็นต้องฝืนตัวเอง

 

เอาสามารถเอาอาหารที่เหลือไปทำเนื้อแห้งได้

 

ด้วยวิธีนี้ เราสามารถถนอมมันไว้ได้นานและมันเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด

“เหมือนว่าจะไม่มีใครคัดค้านนะ”

 

ทุกคนอิ่มท้องและกำลังสนุกกับการเล่นมุก

 

งานนี้มันง่ายมาก ง่ายพอจะให้ผมสอนทุกคน

 

“อย่างแรก ต้องเอาไขมันของมันออก”

ผมใช้มันกรีดไขมันออก

“แต่ไขมันก็อร่อยนะ”

อาริสะดูไม่พอใจ

“ไขมันเต็มไปด้วยความชื้น มันเน่าง่าย”

หลังจากเอาไขมันออก ผมก็แล่มันเป็นชิ้นนบางๆ

ผมรีบอธิบายก่อนมีใครถามอะไร

 

“ถ้าเนื้อใหญ่เกินไป มันจะแห้งยากและทำให้เน่าได้ นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมต้องตัดให้บางๆ”

“นี่คือสาเหตุว่าทำไมเนื้อแห้งตามซุปเปอร์ถึงเป็นแบบนั้น”

 

เมย์โกะพึมพำ

ฮินาโกะทำห้าตกใจและอุทาน “โอเฮะ”

“จากนั้นพวกเธอก็เอามันไปแช่ในน้ำเค็มหนึ่งคืนแล้วซับให้แห้ง”

 

“ “ “ “โอ้สสสสส” “ “ “

ผมใส่เนื้อลงไปในน้ำเค็ม

มีเนื้อมากเกินไปและมีถังไม่พอ เราจึงรีบเอาถังใส่ปลาตักน้ำทะเลมาใช้งานก่อน

ทะเลอยู่แค่ตรงหน้า ทำให้มันสะดวกมากๆในเวลาแบบนี้

 

เนื้อแห้งสามารถเก็บได้เป็นเดือนๆในอุณหภูมิปกติ

จุดอ่อนของมันคือมันเค็ม แต่มันมีประสิทธิภาพสุดในแง่การถนอมอาหาร

 

ดังนั้นระดับอาหารของเราถึงเพิ่มขึ้น

 

“หลังจากจัดการเสร็จแล้วของรบกวนนายหน่อยได้ไหม?”

 

เมย์โกะมาหาผมหลังจากเราจัดการเนื้อแห้งเสร็จแล้ว

 

“ในที่สุดทุกคนก็จะได้เปลี่ยนเสื้อผ้า นายมาลองหน่อยได้ไหม ถ้านายต้องการ”

 

“ “ “ “อู้หู” “ “ “

ทุกคนอุทานขึ้น

 

ฮินาโกะประหลาดใจกับเสียงของพวกเราและไปหลบหลังเมย์โกะอย่างรวดเร็ว

 

นั่นไม่ได้ทำให้เราเงียบลงแต่อย่างใด

ใส่ที่สุด หลังจากเราใส่ชุดนักเรียนติดต่อกันมาหนึ่งสัปดาห์ เราก็เอามันไปซักได้!