บทส่งท้าย

 

ไม่กี่วันผ่านไปหลังเริ่มต้นสัปดาห์ วันเลี้ยงฉลองมาถึง

สถานที่ก็คือคาเฟ่·ฟลอร่า ที่ฮิโรกิกับจินัตสึทำงานพิเศษอยู่

หลังจากเลิกเรียน ขึ้นรถไฟที่ใกล้ที่สุดแต่ห่างจากที่หมายสองสถานี เดินเท้ากลับมาอีกหลายนาที

เมื่อฮิโรกิมาถึงร้านแล้วก็พบว่ายังไม่มีใครมา วันนี้ได้ทำการขอผู้จัดการเช่าที่เป็นเวลาสองช่วงโมง ดังนั้นจึงไม่มีลูกค้า ในส่วนของพนักงานมีเพียงผู้จัดการที่เข้าไปอยู่ในครัวเท่านั้น

 

[วันนี้ต้องขอรบกวนด้วยนะครับ]

 

เมื่อทักทายกับผู้จัดการร้านเรียบร้อย ฮิโรกิตรวจสอบสมาร์ทโฟน พบข้อความจากจินัตสึว่าจะถึงแล้วส่งมา

เนื่องจากหน้าที่คนตระเตรียมงานเลี้ยงฉลองนี้เป็นของฮิโรกิกับจินัตสึจึงทำให้ต้องมาก่อนเวลา ส่วนมิยุกับคานอนได้บอกไว้ว่าให้มาหลังจากนี้ครึ่งชั่วโมง

ฮิโรกิเปลี่ยนชุดอย่างรวดเร็วแล้ว จึงเริ่มจัดการตระเตรียมอย่างเงียบ ๆ  

แกร๊ก เสียงประตูเข้ามาดังขึ้น

เมื่อชะโงกหัวออกไปนอกครัว ก็พบจินัตสึที่ผมยุ่งเหยิงอันคาดว่ามาจากความรีบร้อนปรากฏตัวขึ้น

 

[ขอโทษ—นะ มาสายไปหน่อย—!]

[ไม่หรอก ไม่สายเลย อย่างว่าฉันแรงเยอะสุดอยู่คนเดียวด้วยสิ]

[ดูพูดเข้าสิ~ ไม่ตั้งใจจะให้ทำทุกเรื่องสักหน่อย~]

 

ระหว่างที่คุย จินัตสึเข้าไปเปลี่ยนชุดในห้องเปลี่ยนเสื้อเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

พอจินัตสึเพิ่มขึ้นมาการตระเตรียมจึงได้รวดเร็วขึ้น บนโต๊ะในชั้นนี้มีเมนูมากมายเรียงรายเต็มไปหมด วันนี้เป็นงานเลี้ยงสไตล์บุฟเฟ่ต์

มีทั้งพิซซ่า พาสต้า กราแตง สลัด ข้าวอยู่ มีแม้กระทั่งอาหารญี่ปุ่นประเภทต้มถูกวางไว้ด้วย เรียกได้ว่าเกินไปมากเลยทีเดียว  

ที่นี่คือคาเฟ่ที่สามารถมาทานอาหารได้จึงมีเมนูอยู่มาก เหมือนว่าผู้จัดร้านจะชอบหาประสบการณ์ในร้านอาหารต่างประเทศเป็นงานอดิเรก อีกทั้งยังชอบสร้างสรรค์อาหารเพิ่มเติมในระหว่างงานจริงอีกด้วย เพราะเหตุนั้นบางครั้งบางทีพนักงานที่ประจำครัวก็เจอเรื่องลำบากเหมือนกัน

ประมาณครึ่งชั่วโมงหลังจากเริ่มตระเตรียมงาน เสียงประตูเข้ามาดังขึ้นอีกครั้ง

คนที่เข้าร้านมาก็คือมิยุกับคานอน แต่ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้เห็นว่าทั้งสองมีอาการประหม่าเล็กน้อยอยู่

 

[[ยินดีต้อนรับครับ/ค่ะ]]

 

ฮิโรกิกับจินัตสึส่งเสียงออกมาพร้อมกัน ทั้งสองคนแข็งทื่อด้วยความตกใจ ดูท่าทางจะสั่นไหวกับพวกฮิโรกิในเครื่องแบบของร้านอยู่

 

[หะ เห เป็นเครื่องแบบที่เจ๋งดีนะ—]

[ขอบคุณนะ ก็เป็นคาเฟ่นี่เนอะ—]

[รุ่นพี่ฮิโระ เท่เกินไปแล้วค่า…]

[อะฮ่าฮ่า พูดตรงขนาดนี้ก็เขินแย่สิ สำหรับฉันแล้ว คือใส่จนชินน่ะนะ———เอาละ ทั้งสองคนทำตัวตามสบายนะ เดี๋ยวพวกฉันไปเปลี่ยนชุดก่อน]

[เอ๋— แต่งแบบนี้ก็ได้นี่นา]

[จะทำแบบนั้นได้ไงเล่า]

 

ขณะที่คานอนส่งสายตาให้แบบไม่เต็มใจนัก ฮิโรกิกับจินัตสึก็เข้าไปใช้บริการห้องเปลี่ยนเสื้อ

เมื่อพวกฮิโรกิกลับมาจากการเปลี่ยนชุด ก็พบว่าตั้งกล้องสมาร์ทโฟนเอาไว้

 

[หรือว่า จะถ่ายงานเลี้ยงฉลองเราด้วยเหรอ?]

[อ๊ะ ยินดีต้อนรับกลับ แน่นอนว่าตั้งใจจะทำแบบนั้นนะ]

[มิยุเนี่ย จะอะไรก็เอามาเป็นงานได้ตลอดเลยนะ…]

[ไม่ดีเหรอ? อีกอย่างแค่นี้น่ะ เทียบไม่ได้กับสตรีมเมอร์คนอื่นหรอกนะ]

[เป็นงั้นเหรอ…?]

[เอาน่า เอาเป็นว่า มาเริ่มกินกันระหว่างที่ยังร้อน ๆ เถอะ]

 

จินัตสึกล่าวเตือน ฮิโรกิเห็นด้วย

หลังจากนั้น มิยุที่เป็นหัวหน้าก็เริ่มต้นการกล่าวเปิดงาน

 

[ไม่ถนัดอะไรทางการเท่าไหร่ วันนี้ก็ มาสนุกกันเถอะ]

 

เมื่อกล่าวออกมาอย่างเรียบง่ายแล้ว กลายเป็นว่าทุกคนเผลอกลั้นหัวเราะแทน

หลังจากได้เครื่องดื่มในมือพร้อมครบทุกคนแล้ว มิยุจึงพูดต่อ

 

[ถ้างั้น นับหนึ่ง—สองเลยนะ ———หนึ่ง—สองง]

[[[[ชนแก้ว!]]]]

 

ดังนั้น งานเลี้ยงฉลองจึงได้เริ่มต้นขึ้น

โดยตัวงานพื้นฐานแล้วเป็นการพูดคุยอย่างสนุกสนานพร้อมกับกินอาหารไปด้วยโดยไม่สนใจกล้องที่หมุนไปมา มีแต่ฮิโรกิที่ยังกังวลอยู่

 

(เจ้านี่ คงเอาไปตัดต่อหรือตัดออกงั้นสินะ ถ้าไม่งั้นอาจจะไม่ได้อัปลงเลยก็ได้มั้ง)

 

แต่เพื่อหลบเลี่ยงกล้อง ฮิโรกิจึงขยับไปอยู่บริเวณมุมอับบ่อยครั้ง

 

[เดี๋ยวสิฮิโรกิ จะไปหลบมุมทำไม? จะคุยเรื่องแผนต่อไปกันแล้วนะ]

 

มิยุกวักมือเรียกด้วยอาการหงุดหงิด ฮิโรกิขยับออกมาอย่างไม่เต็มใจ

 

[ก็กล้องหมุนไปหมุนมาอยู่นั่นไง ก็ต้องเกรงใจนิดนึงไหม ถ้าเผลอหยุดนิดนึง เดี๋ยวฉันก็ติดเข้าไปในกล้องกันพอดี]

[ไม่—ได้ ถ้าแบบนั้นก็ถ่ายคลิปดี ๆ ออกมาไมได้ไม่ใช่หรือไง]

[ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะ…]

 

จังหวะนั้นคานอนที่เคี้ยวพุดดิ้งพาเฟ่ต์อยู่ก็เข้ามาใกล้

 

[รุ่นพี่ฮิโระ พาเฟ่ต์นี่อร่อยดีนะคะ คือว่า รุ่นพี่ฮิโระเป็นคนทำหรือเปล่าคะ?]

[เปล่า คุณจินัตสึน่ะ]

[อ๊ะ— ว่าแล้วเชียวรสชาติหยาบมากเลยค่ะ]

[เดี๋ยว โหดร้ายไปไหม!? ตั้งใจทำมากแท้ ๆ—!]

[หุหุ ล้อเล่นค่ะ คิดว่าเป็นของดีเลยนะคะ]

[ก็ดีใจอยู่หรอก แต่มองบนทำไมน่ะ…?]

 

เมื่อได้เห็นคานอนกับจินัตสึเป็นดังนั้น ฮิโรกิพลันปล่อยยิ้มออกมา

 

[เห็นไหม น่าถ่ายออก]

 

มิยุที่ยืนข้าง ๆ พูด

 

[อา ก็จริงนะ]

[แล้วก็ไม่ต้องห่วง ไม่ได้กะจะอัปลงที่ไหนหรอก]

[เอ๋ งั้นเหรอ?]

[อื้ม ถ่ายไว้เป็นส่วนตัวน่ะ แต่ก็นะ ถ้าเป็นรูปคงมีลงบ้างน่ะ จะได้ดูสนิทกันไง]

[ฮ่า ๆ วิธีการพูดยังไม่ซื่อตรงเหมือนเคยเลยนะ]

[คนเราน่ะ สิ่งที่อยากจะเปลี่ยนแปลงมากที่สุดมักจะเปลี่ยนแปลงไม่ได้ง่าย ๆ ละนะ]

[คงงั้น]

 

เพียงแต่ฮิโรกิคิดว่าเพราะมันเป็นความเลอค่า ของใครแต่ละคนหรือเปล่า

 

[จะว่าไป ดูกี่ครั้งก็รู้สึกว่าเป็นภาพที่สุดยอดเลยนะ ในที่ทำงานพิเศษของฉัน มีแฟนเก่าเดินไปเดินมาแบบนี้เนี่ย]

[แถมยัง มีแต่สาวสวยทั้งนั้นเลยด้วยเนอะ]

[ถึงจะเป็นเรื่องจริง แต่ปกติตัวเองไม่ควรเป็นคนพูดนะ]

[ก็เพราะแบบนั้น เป็นปกติของแฟนเก่านี่นา]

[นั่นก็ถึงจริงเป็นเรื่องจริง แต่ปกติเจ้าตัวไม่ควรเป็นคนพูดนะ]

[อะฮ่าฮ่า ด้านบ้าตรระกะสมกับเป็นฮิโรกิจริง ๆ นะ]

 

เมื่อมองมิยุที่หัวเราะอยู่ข้าง ๆ แล้ว ฮิโรกิจึงยื่นมือออกไปอย่างเป็นธรรมชาติ

 

[ง่ะ…อะไร มือนี่…?]

 

เผลอลูบหัวไปโดยไม่รู้ตัว

มิยุที่หน้ามองข้างล่างถาม ฮิโรกิรีบดึงมือออกด้วยความตกใจ

 

[ทะ โทษที เผลอไป…]

[คิดว่าเป็นรางวัลซะอีก]

[เอ๊ะ หมายความว่า——]

 

เพี๊ยะ มิยุตบหน้าตัวเองอย่างแรง

เสียงดังก้องไปทั่วทั้งร้าน คานอนกับมิยุที่กำลังเล่นกันอยู่ถึงกับหันมามอง

ฮิโรกิมีท่าทางงุงงง กับมิยุที่เงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับร้อยยิ้ม

 

[ถ้ายังทำอีกละก็ อาจจะหลุดชื่อจริงออกมากลางไลฟ์ก็ได้]

[เป็นอะไรหรือเปล่า จริงจังขนาดนั้น ]

[ก็แบบ…ถ้าถูกทำแบบนั้น ก็จะเผลอนึกถึงขึ้นมาได้นี่นา]

 

มิยุที่พูดแบบนั้น แก้มแดงขึ้นตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่ทราบ

ฮิโรกิจ้องมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเขินอายนั่น  

 

[…พูดอะไรหน่อยสิ]

[อะไรเหรอ…คือ โทษทีนะ]

[อื้ม]

[คือว่า— ลืมไปแล้วไหมคะว่าพวกหนูยังอยู่ตรงนี้น่ะค่ะ?]

 

เมื่อหันไปมองต้นตอของเสียง ก็พบคานอนที่กำลังยิ้มแก้มกระตุกอยู่ พร้อมทั้งจินัตสึที่หัวเราะออกมาด้วยความประหลาดใจ

ขณะที่เริ่มคิดว่าจะแก้ไขสถาการณ์อย่างไรดี มิยุก้าวออกมาข้างหน้า

 

[ขอโทษที ลืมไปแว๊บนึงเลยแหละ]

[เห สมกับเป็นตัวแสบเลยนะคะรุ่นพี่มิว หัดมองรอบ ๆ ให้ดีไม่ได้เหรอคะ?]

[ไม่อยากให้รุ่นน้องตัวร้ายเนี่ยมาพูดแบบนั้นเลยนะ]

[แง่ง…]

[แง่ม…]

 

เมื่อเกิดสถานการณ์ดุเดือดออกมากระทันหัน ฮิโรกิหันไปขอความช่วยเหลือจินัตสึด้วยความลำบากใจ

ทันใดนั้น จินัตสึก็ทำมือเป็นรูปกากบาท

เมื่อไม่มีวิธีการอื่น ฮิโกริที่ห่อเหี่ยวจึงเข้าไปหยุดเอง

การเข้าไปยุ่งวุ่นวายกับปัญหาที่สาเหตุมาจากตัวเองนั้น นับเป็นประสบการณ์ที่ยุ่งยากเหลือเกิน

ระหว่างนั้นเวลาก็ผ่านพ้นไปอย่างรวดเร็ว

ใกล้จะหมดเวลาที่จองไว้ งานเลี้ยงฉลองความสำเร็จของไลฟ์สตรีมได้จบลงแล้ว

มิยุกับคานอนกลับไปก่อน จินัตสึกลับไปหลังจากเก็บกวาดเสร็จ ส่วนฮิโรกิต้องเข้างานพิเศษในกะกลางคืนไปสักพัก

เมื่องานพิเศษจบแล้วจึงออกจากร้าน พบว่าฟ้ามืดลงไปเสียแล้ว

ระหว่างเดินบนเส้นทางกลับยามกลางคืน ฮิโรกิพลันคิดอะไรอยู่คนเดียว

ว่าพวกเธอทั้งหลายนั้นเป็นอะไรสำหรับเขากันแน่

เมื่อก่อนเคยเป็นแฟนกัน แต่ตอนนี้เลิกราไปแล้ว เป็นแฟนเก่าไม่ผิดแน่นอน

คนที่ได้เลิกรากันไปแล้วนั้น ตอนนี้กลับยังต้องมาเกี่ยวข้องกันอยู่

แต่ว่า หากถามว่าเป็นเพื่อนกันหรือไม่ คงต้องตอบว่าไม่รู้สึกอย่างนั้น ถึงจะบอกว่าแค่คนรู้จักยิ่งไม่ใช่ไปใหญ่

เพื่อนสมัยเด็ก รุ่นน้องที่โรงเรียน รุ่นพี่ที่ทำงานพิเศษ —— นี่คือคำเรียกความสัมพันธ์อื่น ๆ ระหว่างเขากับพวกเธอ

แต่เมื่อมองไปที่พวกเธอลึก ๆ แล้ว ตัวเองก็นึกอยากจะมีความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดไปกว่านั้น

เรียกปัด ๆ ไปว่า 「สหายไลฟ์สตรีม」 จะดีไหม เป็นแค่เพื่อนกันจะเพียงพองั้นหรือ ไม่อาจฟันธงได้เลย

แต่อย่างน้อย สิ่งหนึ่งที่พอจะบอกได้เกี่ยวกับแฟนเก่าเหล่านั้น คงเป็นการที่ฮิโรกิรู้สึกว่ามีความหลากหลายจริง ๆ  

 

[ที่มาคิดไม่ตกแบบนี้เนี่ย แปลว่าเรายังไม่ตัดใจหรือเปล่านะ]

 

ท่ามกลางท้องฟ้ายามค่ำคืน สายตาของฮิโรกิพลันมองขึ้นไปอย่างเงียบ ๆ  

เดินต่อไปท่ามกลางความมืดที่มีเพียงดวงจันทร์กลมโตส่องสว่าง เมื่ออยู่ในจุดที่มองเห็นบ้านตัวเองแล้ว จึงสังเกตเห็นว่าไฟในห้องของมิยุยังคงสว่าง ตอนนี้ คงกับดูวิดีโออะไรบางอย่างอยู่แน่นอน

 

「ทำอะไรอยู่ดึกดื่นป่านนี้?」

 

ฮิโรกิส่งข้อความดังกล่าวไปหามิยุ

ทันใดนั้น ข้อความตอบกลับถูกส่งมาทันที

 

「ตัดต่อวิดีโออยู่น่ะ ทางนั้นละ？」

「กลับมาจากงานพิเศษน่ะ เพิ่งมาถึงหน้าบ้านเอง」

 

หลังส่งข้อความ ได้ยินเสียงตึกตึกดังขึ้น ประตูหน้าบ้านของมิยุเปิดออก

ฮิโรกิที่กำลังจะเดินผ่านไปพอดี หยุดด้วยความตกใจ

 

[อ๊ะ อยู่ด้วย!]

[คือ ออกมารับเหรอ?]

[เรื่องนั้นไว้ก่อน คือคลิปของวันนี้น่ะ คิดว่ายังไงก็จะอัปลงน่ะ พรุ่งนี้ด้วย มาช่วยตัดต่อที]

[ตอนนี้เหรอ?]

[ตอนนี้แหละ! ——ต้องเรียกว่า ตอนนี้แบบด่วนจี๋!]

 

ลืมไปเสียแล้ว

ว่าเมื่อก่อนมิยุก็มีนิสัยอย่างนี้

ลากคนอื่นเข้าไปพัวพันโดยไม่สนใคร รู้ตัวอีกทีก็อยู่ด้วยกันเสมอ

เพียงแต่ สนุกมากเหลือเกิน รู้ตัวอีกทีตัวเองก็เผลอยิ้มออกไปแล้ว

และด้วยเหตุนี้ ฮิโรกิจึงไม่อาจต้านทานแรงดึงดูดนี้ได้

 

[นี่ พูดอะไรหน่อยสิ]

[ลากไปทำนู่นนี่บ่อย ๆ เข้า เดี๋ยวก็ตกหลุมรักอีกครั้งหรอก]

[หา!? อยู่ ๆ พูดอะไรออกมาเนี่ย!?]

[ว่าไปนั่น ล้อเล่นหรอกน่า]

[~~~ ง่ะ…กะแล้วว่าคืนนี้ทำเองดีกว่า รู้สึกร่างกายจะไม่ปลอดภัยเอา]

[จะยังไงฉันก็โอเคนะ]

 

ฮิโรกิตอบไปอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาวใด ๆ มิยุจึงมีสีหน้าท่าทีไม่พอใจแล้วพูดต่อ

 

[ละ ล้อเล่นน่า! รีบเข้ามาได้แล้ว!]

[เอาไงแน่เนี่ย]

[มาสิ! วันนี้รู้สึกอยากจะยืมมือแมวมาช่วยน่ะ]

[นี่ฉันเป็นแค่แมวเรอะ]

 

เมื่อยอมพยักหน้าด้วยความประหลาดใจ มิยุกลับจ้องเขม็งมาทางนี้

 

[แล้วก็ ฉันจะเอาเรื่องที่คุยเมื่อกี้ไปบอกสองคนนั้นด้วย]

[เรื่องนั้นขอละอย่าเถอะ! เดี๋ยวก็วุ่นวายกันพอดี!]

[เอายังไงดีน้า~ ดูผลงานของวันนี้ก่อนแล้วกันเนอะ]

[ยัยปีศาจ…]

[พูดอะไรนะ?]

[เปล่านี่ วันนี้จะลุยเต็มที่เลยครับผม!]

[ฝากด้วยนะ งั้นอาบน้ำก่อนก็ได้เดี๋ยวรอ เสร็จแล้วมาที่ห้องเลยนะ แล้วก็ถ้ามีอะไรติดไม้ติดมือมาด้วยจะดีมาก]

[ครับ ๆ ]

 

จังหวะที่ประตูกำลังจะปิดลง มิยุพูดออกมาอย่างตะกุกตะกัก

 

[อีกอย่าง ฉันคอลกลุ่มทิ้งไว้ในห้อง ระวังหลุดพูดอะไรแบบเมื่อกี้ด้วยนะ]

 

 

แกร๊ก ประตูปิดลง ทิ้งไว้แค่ฮิโรกิที่ก้มหน้าที่เป็นสีแดงงุดอยู่

จากนั้นจึงถอนหายใจพร้อมกับเริ่มคิด

 

เพราะแฟนเก่ามารวมตัวกัน ถึงได้เกิดเรื่องวุ่น ๆ ขึ้นเช่นนี้——คิดอย่างนั้น

สักวันหนึ่ง วันที่ความสัมพันธ์กับพวกเธอจะผันเปลี่ยนอีกครั้งอาจจะมาถึงก็เป็นได้ ภาพวาดฝันที่ความสัมพันธ์นี้จะคงอยู่ไปตลอดกาลนั้น ฮิโรกิไม่แม้แต่จะเพ้อฝัน

หากแต่นั่นคือความปรารถนา ที่ประสบการณ์สั่งไว้ว่าให้ปกปิดมันไว้

ถึงจะอย่างนั้น ฮิโรกิก็ยังคงคิด

ว่าอยากจะรักษาช่วงเวลานี้ไว้ดั่งมณีอันเลอค่าต่อไปโดยไม่มีวันใดต้องลืมเลือน

(จบเล่ม 1)

 

 

TL: จบเล่ม 1 แล้วนะครับ ขอบคุณที่ตามอ่านกัน เรื่องนี้เป็นเรื่องที่แปลแล้วสนุกมากเลยครับ ตอนแรกคิดว่าจะเป็นแนวดราม่าหนัก ๆ แต่ดั๊นเป็นแนวปั้นไอดอล(?)ซะงั้น แต่ยังไงก็ว่าน่าสนใจมากเลยครับ

TL:  ส่วนถ้ามีเล่มต่อไปออก ถ้ามีโอกาสจะมาแปลอีกนะครับ

TL: ส่วนตัวผมอยู่เรือมิยุมาตลอด ส่วนใครคิดเห็นยังไงก็มาคุยกันนะครับ อ่านคอมเมนต์แล้วสนุกมาก ๆ เลยครับ ไว้เจอกันในงานต่อไป(หากมี)ครับ

 

 

TL: ผมทราบมาว่ามีคนเอางานแปลผมไปแปะไว้ในเว็บที่มีโฆษณาพนัน ขอความร บกวนหยุดเถอะนะครับ แค่เอางานมาแปลแบบนี้ก็รู้สึกผิดมากอยู่แล้ว แต่อยากจะฝึกฝนและเพิ่มความมั่นใจของตัวเองเท่านั้น ขอบคุณที่ให้ความร่วมมือล่วงหน้านะครับ