ซูติงติงเป็นอาชีพฮันเตอร์ นักธนูส่วนใหญ่เลือกที่จะเป็นชู้ตเตอร์มากกว่าเพราะว่าอาชีพนั้นมีพลังโจมตีกายภาพที่สูงมาก แถมยังมีสกิลจัดการพวกมอนสเตอร์ที่รวดเร็วอีก

นอกจากชู้เตอร์แล้ว นักธนูยังสามารถเปลี่ยนเป็นฮันเตอร์ได้อีกด้วย ถึงแม้ว่าจะมีสกิลและการโจมตีระยะไกลเหมือนกับชู้ตเตอร์ก็จริง แต่ฮันเตอร์จะเน้นไปที่การควบคุมสนามรบและพวกมอนสเตอร์มากกว่า

ฮันเตอร์มีสกิลจับสัตว์ขั้นสูงยิ่งไปกว่านั้นสัตว์ที่จับมายังสามารถช่วยต่อสู้ได้อีกด้วย

พวกเขายังมีสกิลวางกับดักเพื่อจัดการพวกมอนสเตอร์ได้ด้วย และมันจำเป็นมากสำหรับการต่อสู้กับบอส

“มีพวกมอนกระจอกตามทาง บางทีอาจจะเจอบอสเลยก็ได้”

ติงติงชักคันธนูออกมาจัดการทหารกระดูกเลเวล 10

พวกเขาเดินมา 10 นาทีแล้วและไม่รู้ด้วยว่าเพื่อนร่วมทีมของพวกเขาหายไปไหนกัน

มอนสเตอร์ตามทางมีน้อยมาก บางตัวก็แข็งแกร่งจนเสี่ยวเฟิงไม่สามารถสอดแนมมันได้ก็เลยเลี่ยงพวกมันไป

“ที่นี่กว้างมากและมีความเป็นไปได้ว่าน่าจะได้เจอมอนสเตอร์ที่สร้างเอาไว้สำหรับพวกผู้เล่นที่เปลี่ยนคลาสสองแล้ว”

เสี่ยวเฟิงพยักหน้าและพูดขึ้น เพราะพวกเขาพบกับมอนสเตอร์ที่มีเลเวล 30 ทั้งๆที่พวกเขายังมีเลเวลแค่ 10 เอง และผู้เล่นจะสามารถเปลี่ยนอาชีพได้ทุกๆ 20 เลเวล ซึ่งจะเรียกกันว่า คลาสหนึ่ง,คลาสสอง และคลาสสาม

NPCที่อยู่ในเมืองหลักเองก็มีเลเวล 30 เช่นกัน

“นายคิดว่าไงกับเกมนี้?”

ติงติงเก็บคันธนูแล้วถาม

ชายหนุ่มตะลึงและมองเธออย่างสงสัย หรือว่าเธอเองก็จับสัมผัสได้ถึงปรากฎการณ์ประหลาดเมื่อกี้?

เสี่ยวเฟิงยังคงคิดวนเวียนถึงปีศาจแห่งความเกลียดและสกิลฝันร้ายไร้สิ้นสุดกับเด็กสาวเมื่อกี้

แต่กลับกลายเป็นว่าเขาดันคิดมากไปเสียงั้น ติงติงแค่อยากจะชวนเขาคุยเท่านั้นเอง

“จริงๆแล้วฉันเกลียดเกมนี้ตั้งแต่แรกแล้ว ฉันสนใจการแข่งขันระดับโลกมากกว่า หวังว่าเธอจะเคยได้ยินนะ แต่จากนั้นทุกเกมก็ต้องปิดตัวลงเพราะมิท นั่นรวมไปถึงการแข่งเกมออนไลน์ต่างๆด้วย”

“ก่อนหน้านั้นฉันไม่สนใจเกมนี้เลยด้วยซ้ำ จนกระทั่งได้ลองเล่นมัน”

“มันไม่ใช่เกมธรรมดา แต่มันเป็นถึงชีวิตที่สอง”

“ฉันรู้จักผู้ป่วยบางคนที่เกิดมาพิการในหลายๆส่วน แต่พอพวกเขาเข้ามาเล่นในเกมนี้ได้ทำอะไรหลายๆอย่างที่ในชีวิตจริงพวกเขาทำไม่ได้นั่นแหละ”

“พวกคนแก่เองก็ไปนักตกปลาเล่นหมากรุกที่ริมแม่น้ำ,นักผจญภัยที่ออกไปท้าทายตัวเองตลอดเวลาถึงแม้ว่ามันจะตายไปบ้างก็เถอะ”

“ฉันชอบเกมออนไลน์ น่าจะเรียกว่าเด็กติดเกมได้เลย หลายๆคนคิดว่าพวกผู้หญิงน่ะไม่ควรเล่นเกมออนไลน์หรอก และคิดว่าพวกเธอน่ะควรจะใช้ร่างกายเก็บเลเวลกับพวกผู้ชายมากกว่า แต่ฉันไม่ใช่คนพวกนั้น ฉันจะแข็งแกร่งกว่าพวกผู้ชายให้ได้เลย!”

“ดังนั้นฉันจึงเกลียดเกมที่ไม่ยอมเปลี่ยนแปลงนี่แหละ แม้ว่าฉันจะพยายามแค่ไหนก็ตามแต่ทุกคนก็ยังคิดว่าพวกผู้เล่นหญิงน่ะไม่จำเป็นสำหรับเกมนี้”

“และถึงแม้ว่าบางคนที่เป็นผู้ชายในทีมฉันจะพยายามบังคับให้ฉันเป็นแฟนกับเขาก็เถอะ ถ้าไม่ตอบรับก็จะออกจากทีมด้วย ฉันก็เลยตบหน้าหมอนั่นไป ฮ่าๆ”

“ก็ตามนั้นแหละ ฉันชอบเกมนี้แต่ก็เกลียดโลกของเกม” ติงติงย้ำอีกครั้งและคิดว่าเสี่ยวเฟิงคือเด็กร้านเน็ตที่เธอเจอ

“โทษทีนะ ไม่รู้ว่าทำไมวันนี้ฉันถึงพูดมากขนาดนี้ พอดีนายทำให้ฉันนึกถึงเพื่อนเก่าน่ะ”

ติงติงยิ้มออกมา ดวงตาอันสวยงามของเธอจ้องไปยังหน้ากากของเสี่ยวเฟิงราวกับว่ากำลังหาอะไรบางอย่าง

“ไม่เป็นไร” ชายหนุ่มส่ายหัวแต่ก็ไม่ยอมปลดหน้ากากออก นั่นทำให้เธอผิดหวัง

“พูดง่ายๆก็ฉันหลงรักเกมนี้แหละ แต่ก็ยังไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงต่อจากนี้น่ะแหละ ฉันก็เลยคิดว่าพวกเราควรจะจบเควสนี้ให้เร็วที่สุด! ใช่ไหมล่ะเสี่ยวเฟิง!” ติงติงถอดหน้ากากของเธอออก

“ใช่แล้ว… หา?” เสี่ยวเฟิงพยักหน้าก่อนที่จะรู้สึกประหลาดใจ เขาหันไปมองติงติงทันที

“จำฉันได้ยังไงน่ะ?”

ชายหนุ่มประหลาดใจสุดๆและไม่คิดว่าจะถูกจับได้

“นายจำฉันได้แล้วทำไมฉันจะจำนายไม่ได้ล่ะ? ถอดหน้ากากเถอะ”

ติงติงกอดอกและพูดออกมา

เสี่ยวเฟิงถอดหน้ากากออก แต่ก็ยังตะลึงอยู่ดีว่าสกิลการหลอกล่อผู้คนของเขาดัยถูกมองออกได้จากคนที่คุ้นชินกันแบบนี้

“ตาของนาย”

ติงติวอธิบายในสิ่งที่เขากำลังสงสัย

“ฉันชอบดวงตาของนายน่ะ แม้ว่าจะดูนิ่งสงบแต่มันก็ไม่ปกติ ฉันคิดว่านายน่าจะไม่ใส่ใจอะไรในโลกนี้เลยสินะ”

“นายเป็นคนเดียวที่มีสายตาแบบนั้นที่ร้านเน็ตโกลด์เมดัล อันที่จริงฉันเองก็สวยจนหนุ่มๆหลงไหลน่ะแหละ”

“แต่นายน่ะต่างออกไป ดวงตาของนายรวมไปถึงรอยยิ้มนั่นมันเอาไว้หลอกลวงคนชัดๆ ดังนั้นฉันจึงชอบไปเล่นที่ร้านนั่นไงล่ะ แม้กระทั่งฉันจะลองเอาร่างกายเข้าแลกหาข้อมูลเกี่ยวกับนายแต่นายก็ไม่แม้แต่จะเหลียวแลฉันเลย!” ติงติงพูดด้วยความหงุดหงิด

“นั่นทำให้ฉันไม่อาจลืมสายตาของนายได้เลย ตั้งแต่ที่เราเจอกันที่เมืองซันเซต ถึงตอนนั้นฉันจะยังไม่แน่ใจก็จริงแต่ตอนนี้ฉันก็จำนายได้แล้วล่ะ! ถึงบางทีฉันจะไปตามหานายที่ร้านเน็ตแล้วก็ไม่เจอตัวนายเพราะว่าร้านมันปิดไปแล้วก็เถอะ”

“แล้วเธอตามหาฉันทำไม?” ชายหนุ่มถามด้วยความสงสัย

“อย่าคิดอะไรแปลกๆน่า ฉันไม่ได้ตกหลุมรักนายหรอก!” ติงติงกลอกตาด้วยความไม่พอใจ

“นายเป็นผู้เล่นมือโปรแล้วสินะ? นายเลเวล 15 แล้วด้วย! ยอดผู้เล่นแห่งเขตฮัวเซียกว่าร้อยล้านคน! ฉันเชื่อว่านายจะต้องทำสิ่งสำคัญได้แน่ๆเลย”

“ใช่” ชายหนุ่มส่ายหัวและไม่รู้ว่าทำไมตัวเขาเองถึงได้เล่นเกมนี้

ตอนแรกเขาเล่นเกมนี้เพราะหาเงินเลี้ยงเสี่ยวหลิงแล้วก็ติดเกมนี้ไปโดยปริยาย

แต่ตอนนี้เขาต้องตามหาคนที่อยู่เบื้องหลังโรสซะก่อน

“เสี่ยวเฟิง ฉันอยากจะแนะนำใครบางคนให้นายรู้จักหลังจากจบเควสนี้น่ะ!” ติงติงบอกด้วยความตื่นเต้น

“ไม่ล่ะ ฉันไม่ค่อยว่าง” ชายหนุ่มส่ายหัว

“เธอสวยกว่าฉันอีกนะ” ติงติงบอกกับเขา

“อืม ว่างก็ได้” เสี่ยวเฟิงลูบคางก่อนจะตอบกลับไป

“เปลี่ยนความคิดโคตรเร็วเลย!”

“นายเปลี่ยนไปเยอะนะ ตั้งแต่วันแรกที่เราเจอกันนายดูเหมือนคนตายเลย ดีที่ยังเดินได้อยู่ไม่งั้นน่าจะคิดว่าตายไปแล้ว”

เสี่ยวเฟิงตะลึง นี่หมายความว่าเขาปลดปล่อยตัวเองจากพันธนาการได้แล้วงั้นเหรอ?

แต่เขาเองก็นึกขึ้นมได้เหมือนกันว่าตั้งแต่ที่เขาเข้ามาในเกมนี้เขาก็เปลี่ยนไปมากจริงๆ จนแทบจะลบภาพเมื่อ 5 ปีก่อนไปจนหมดสิ้น

กลายเป็นว่าโลกของเกมนั้นคือสถานที่สำหรับเขาไปแล้ว

“แต่ก็ดีกว่าเดิมแล้วล่ะนะ นายดูมีชีวิตชีวาขึ้นเยอะ” ติงติงพูดต่อพร้อมมองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า

เสียงใบหญ้าสั่นไหวอีกครั้ง

ก่อนที่จะปรากฎเป็นฝูงชอมป์เปอร์ม่วงเข้ามาหาพวกเขา

“ระวังนะ!”

ติงติงตะโกนแล้วหยิบธนูออกมา แต่เสี่ยวเฟิงกลับถอยเท้าออก

นี่คือชอมป์เปอร์ม่วงตัวใหญ่กว่าช้างอีก มันซ่อนตัวเป็นดอกไม้ในเงามืดมานานและโผล่ออกมาเมื่อเสี่ยวเฟิงและติงติงเข้ามาใกล้

“ที่นี่อันตรายมากเราต้องรีบออกไปให้เร็วที่สุด” เสี่ยวเฟิงส่ายหัวและหลบการโจมตีของมัน

“นี่มันบอสเลเวล 15! พวกเราโชคดีจริงๆ!” แต่ติงติงไม่ได้ฟังเขาเลยแม้แต่น้อย ดวงตาของเธอจ้องมองไปยังชอมป์เปอร์ตัวนี้