โน้ต: เปลี่ยนสัญลักษณ์แสดงคำพูดจาก [?] เป็น “?” 

——

รู้ตัวอีกทีฤดูใบไม้ผลิก็มาถึงแล้ว

ในหัวเห็นแค่ตัวเองที่หมกมุ่นอยู่กับการทำอาหารตลอดช่วงฤดูหนาว

ในความเป็นจริงเองก็คงไม่ต่างจากภาพในหัวหรอก

ฝีมือการทำอาหารน่าจะพัฒนาขึ้นพอสมควร

หวังว่าน่ะนะ

ลูและคนอื่น ๆ นั้นไม่ว่าจะทานอะไรก็แสดงท่าทีชื่นชมว่าอร่อยให้เห็นเสมอ ๆ เรื่องจริงเป็นอย่างไรนั้น…

ถ้ามันไม่อร่อยก็อยากให้พูดออกมาตามตรง

“ก็เพราะว่าอร่อยถึงได้เอ่ยปากว่าอร่อยไงล่ะ”

“เชื่อมั่นในฝีมือตัวเองเถอะค่ะ

มันอร่อยจริง ๆ นะคะ”

–

แล้วสถาณการณ์ฉุกเฉินก็เข้ามาเยือนอย่างกระทันหัน

ซาบุตงเคาะเสียงส่งสัญญาณเตือนมาจากต้นไม้ อิงจากความดังของเสียงแล้ว คาดการณ์ได้ว่าเป็นสถานการณ์ในแง่ลบ

ผมจะออกตัววิ่งมุ่งหน้าไปในทิศตามที่ซาบุตงแจ้ง ทว่าเท้าของลูก็พลันหยุดลง

“ด้านบน”

บนอากาศในทิศทางที่ลูชี้ไปนั้น มีสิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่กำลังบินอยู่

เป็นสิ่งมีชีวิตที่มีรูปลักษณ์คล้ายกิ้งก่าตัวอ้วนพร้อมกับปีกค้างคาว

ถึงแม้จะระบุขนาดได้ยากจากระยะไกล แต่ลำตัวน่าจะยาวราว 20 เมตร

“มังกร?”

“ไม่ใช่ นั่นไวเวิร์นค่ะ!

คุณลูคะ ป้องกัน!”

ระหว่างแก้ความเข้าใจผิดของผม เทียร์ก็ร่ายเวทมนตร์บางอย่างไปด้วย

ลูเองก็ทำเช่นเดียวกัน

แล้วไวเวิร์นตัวนั้นก็รีบพุ่งถลาเข้ามาในทันที ในชั่วพริบตาหลังจากที่คิดว่ามันหยุดลงแล้ว มันก็พ่นลูกบอลเพลิงเข้ามาทางนี้

ลูกบอลเพลิงลูกนั้น มีขนาดใหญ่เอามาก ๆ  

เส้นผ่าศูนย์กลางน่าจะราว 10 เมตร

ในทันทีหลังจากที่ลูกบอลเพลิงถูกพ่นออกมาความร้อนก็พุ่งสูงขึ้น สภาพแวดล้อมโดยรอบก็บิดเบี้ยวจากความร้อน

เป้าหมายคือต้นไม้ขนาดใหญ่อันเป็นที่พักอาศัยของซาบุตง

ทันทีหลังจากที่ผมเข้าใจเช่นนั้นแล้วตะโกนบอกซาบุตง ลูกบอลเพลิงปะทะเข้ากับอะไรบางอย่างแล้วแตกกระจายออก

ลูบอลเพลิงที่แตกกระจายนั้นก็ตกลงไปยังบ้านกับไร่

“ดับไฟค่ะ!”

เรียและเอลฟ์ตนอื่น ๆ ต่างวิ่งวุ่นวนหาบน้ำมาดับไฟ

……

ทั้งลูและเทียร์มีสีหน้าร้อนรนพร้อมจ้องมองไปยังไวเวิร์นตัวดังกล่าว

การที่จะไม่ให้เกิดความเสียหายกับที่นี่เป็นเรื่องตึงมือพอสมควร

พวกเธอทำสีหน้าแบบนั้น

ผมรู้สึกดีใจนะ ที่พวกเธอมองที่นี่ในฐานะสิ่งสำคัญ

ในชั่วขณะเดียวกัน ภายในร่างกายของผมนั้น ความพิโรธอันเด่นชัดก็ถือกำเนิดขึ้น

ทำไมกัน?

ทำไมถึงหมายตาที่นี่?

อารมณ์ชั่ววูบเหรอ?

หรือว่า เป็นคำสั่งของใครสักคน?

……

[อุปกรณ์เกษตรสารพัดประโยชน์] ในมือแปรเปลี่ยนเป็นหอก

ผมขว้างมันออกไปยังไวเวิร์นตัวนั้นสุดแรง

เป็นระยะทางที่ไม่มีทางไปถึงด้วยกำลังแขนของผมในยามปกติ

ทว่ารูปแบบหอกของ [อุปกรณ์เกษตรสารพัดประโยชน์] ที่ผมขว้างออกไปนั้น พุ่งไปเป็นเส้นตรงแล้วฉีกกระชากปีกข้างหนึ่งของไวเวิร์นจนขาดกระจุย

ไวเวิร์นแสดงสีหน้าสับสนให้เห็นระหว่างที่กำลังร่วงหล่นจากท้องฟ้า

พลาดที่จะสังหารงั้นเหรอ

แล้วรูปแบบหอกของ [อุปกรณ์เกษตรสารพัดประโยชน์] ที่ขว้างออกไปก็กลับมาอยู่ในมืออีกครั้ง

ผมขว้างหอกออกไปอีกครั้ง ก่อนที่มันจะล่วงลงถึงพื้น

คราวนี้เองก็พุ่งออกไปเส้นตรง ทะลุผ่านลำตัวไปเลย

เสียงโหยหวนลอยมาเข้าหู

เสียงนั้นช่างยาวนาน

แต่อีกสักเดี๋ยวก็คงเงียบลงแล้วล่ะมั้ง

ผมออกคำสั่งกับพวกคุโระที่เคยหลบอยู่ด้านหลังตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

“ไปปิดฉากที”

พวกคุโระออกตัววิ่งแยกกันไปทันทีหลังจากได้ยินสิ่งที่ผมกล่าว

ไปยังจุดที่ไวเวิร์นตก

–

ผมทำใจให้เย็นลง ระหว่างมองดูพวกคุโระที่วิ่งออกไป 

สถานการณ์ปัจจุบัน….

“เรื่องไฟเป็นยังไงบ้าง”

“เรียบร้อยดีค่ะ

ดับไฟทั้งหมดแล้ว”

“ความเสียหายล่ะ”

“ตัวบ้านไม่เสียหายค่ะ

แปลงมะเขือเทศบางส่วนเสียหายจนใช้การไม่ได้

แล้วก็ ใยของคุณซาบุตง…”

ใยที่ชักเอาไว้เหนือตัวไร่คงจะไหม้ล่ะนะ

“งั้นเหรอ

….ลู เทียร์

ช่วยได้มากเลย เรื่องที่ป้องกันการโจมตีครั้งแรกเอาไว้”

“อะ อื้ม”

“เต็มที่เลยค่ะ”

……ดู ๆ เหินห่างกันไปสักหน่อยแฮะ หรือว่าเมื่อสักครู่นี้ผมทำหน้าตาหน้ากลัวอย่างนั้นเหรอ

ไม่ได้การ

นึกถึงการโจมทีอันไร้เหตุไร้ผลนั้น ความโกรธก็พวยพุ่งขึ้นมาอีกหน

“นั่นเป็นฝีมือของจอมมารงั้นเหรอ”

“เอ๊ะ?

จอมมาร?

ไม่น่าจะเกี่ยวอะไรกันนะ”

“งั้นเหรอ?”

“คิดว่าน่าจะเป็นไวเวิร์นป่านะคะ

ถ้าอยู่ภายใต้การควมคุมของใครล่ะก็ การที่เอามาโจมตีเดี่ยว ๆ แบบนี้มันเสียประโยชน์เปล่าค่ะ”

“งั้นเหรอ

ไวเวิร์นป่าเหรอ……ตัวตนแบบนั้นน่ะ….ไวเวิร์นน่ะมีอยู่เยอะงั้นเหรอ”

“ถ้าเป็นที่ที่มีมันก็มีแหละนะ แต่เป็นตัวตนที่หาค่อนข้างยากน่ะนะ”

“นั่นสินะคะ

อีกอย่าง ยิ่งเป็นไวเวิร์นที่พ่นลูกบอลเพลิงขนาดใหญ่แบบนั้นได้ ถ้าไม่ใช่มังกรคงไม่ได้เห็น”

“งั้นเหรอ เป็นเรื่องพันปีจะเจอสักหนสินะ”

“อื้อ คงแบบนั้นแหละนะ”

แค่ดวงซวยเหรอ

……

ใจเย็น 

คิดซะว่าเป็นภัยร้ายโดยธรรมชาติไป แล้วเลิกคิดมากดีกว่า

“อะ พวกคุณคุโระกลับกันมาแล้วค่ะ

กำลังเรียกคุณอยู่น่ะค่ะ”

ผมไปยังจุดที่ไวเวิร์นตก แล้วก็ตกใจกับร่างขนาดมหึมาของมัน

ใหญ่กว่าวาฬสเปิร์มที่เคยเห็นในรายการโทรทัศน์อีกล่ะมั้งเนี่ย?

เท่าที่เห็น คงอยู่ในสภาพใกล้กลับบ้านเก่าตั้งแต่ตอนที่ตกลงมาแล้ว เรื่องที่ให้พวกคุโระมาปิดฉากคงไม่ได้จำเป็นสินะ

ถึงอย่างนั้น ทำไมถึงได้ไปยืนด้านบนศพของไวเวิร์นด้วยท่าทางภูมิอกภูมิใจล่ะนั้น

อ่อ เฝ้ายามสินะ

เพื่อไม่ให้สัตว์ร้ายเข้ามาใกล้

เก่งมาก เก่งมาก

แต่ก็นะ ใหญ่ชะมัดเลย

ทานได้ไหมเนี่ย

“ว่ากันว่าเนื้อไวเวิร์น มีรสชาติล้ำเลิศนะคะ”

……

สุดท้ายแล้วก็นำมาทานกันอย่างเอร็ดอร่อย

การชำแหละแล้วนำกลับมาค่อนข้างเป็นงานหนักเอาเรื่อง แต่ความอร่อยของเรื่องนั้นก็อร่อยสมคำล่ำลือ

ประกอบกับเครื่องปรุงที่วิจัยเอาไว้ในระหว่างฤดูหนาว ก็ยิ่งเลิศไปใหญ่

แล้วก็กลายเป็นงานเลี้ยงไป

–

ผมไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่า  เหมือนการโจมตีทางอากาศของไวเวิร์จะสร้างความเสียหายกับหลายพื้นที่

ที่ใกล้ ๆ ตัว อย่างลูกับเทียร์

“เทียร์

การโจมตีของคุณสามีที่ขว้างใส่ไวเวิร์นน่ะ……ป้องกันได้ไหม”

“ไม่ไหวหรอกค่ะ

คุณลูล่ะ?”

“แน่นอนล่ะ ไม่ไหวหรอก”

“คงงั้นสินะคะ

นอกจากจะสามารถทะลวงผ่านม่านพลังสามชั้นที่ไวเวิร์นกางไว้ได้แล้ว  ยังไม่ได้แค่ปักคาเอาไว้แต่คว้านเอาลำตัวไปด้วยนี่นะคะ”

“….ตอนแรกที่ถูกพวกคุโระจู่โจม คงจะเป็นโชคดีแหละนะ”

“อาจจะเป็นแบบนั้นก็ได้แหละนะคะ

ถ้าในตอนแรกตั้งตัวเป็นศัตรูกับคุณสามีล่ะก็……”

“แค่คิดก็สยองแล้ว”

“ความขอบคุณแด่การพบเจอแห่งโชคชะตา”

“ต้องขอบคุณพวกคุโระด้วยนะ”

“ถึงจะน่าเจ็บใจก็เถอะ”

–

ปราสาทของจอมมาร

“ไวเวิร์นแห่งป่าเหล็กกล้าเสียท่าแล้ว?

อย่ามาล้อเล่นน่า”

“ก็บอกว่าเรื่องจริงไง

เห็นมากับตาตอนออกไปลาดตระเวน

ตอนที่ไวเวิร์นแห่งป่าเหล็กกล้าพ่นลูกบอลเพลิงออกไป ก็ถูกการโจมตีที่ไม่รู้ที่มาสอยร่วง”

“…เอาจริงดิ”

“อือ

รายงานเบื้องบนไปแล้ว วุ่นวายกันใหญ่เลย”

“คงงั้นแหละนะ

เพราะแค่เจ้านั้นเข้ามาใกล้ ก็ต้องวุ่นวายกันยกใหญ่ และต้องเคลื่อนกำลังรบเต็มรูปแบบด้วย

เรื่องที่ที่นั้นมีอะไรสักอย่างที่สอยมันร่วงได้อยู่……”

“เวรล่ะ

ถ้าจะลาออกก็ต้องตอนนี้ใช่ไหมเนี่ย?”

“อย่างเพิ่งรีบร้อนเลย

ยังไม่มีอะไรบ่งชี้ว่าเจ้านั่นเป็นศัตรูแน่นอนสักหน่อย”

“งะ งั้นเหรอ”

“มีความเป็นไปได้ที่จะเป็นฝีมือของหนึ่งในสี่จตุรเทพด้วย มาลองดูลาดเลากันไปก่อนดีกว่า”

“อะ อื้ม”

–

มังกรซึ่งอาศัยอยู่ ณ ภูเขาทางตะวันตก

“บางทีสายตาของข้าคงจะผิดเพี้ยนไปก็เป็นได้”

“ไม่หรอกครับ

ปกติดีครับ”

“จริงงั้นเหรอ”

“ครับ

เพราะผมเองก็เห็นเหมือนกันครับ”

“งั้นเหรอ”

“ครับ”

“ถ้าสิ่งนั้นหันมาทางข้า คิดว่าจะเป็นยังไง”

“คงจะทะลวงผ่านไปอย่างงดงามเลยล่ะมั้งครับ”

“นั่นสินะ

……ทำไงดีล่ะ”

“ผู้ที่จะต้องตัดสินใจเรื่องคือนายท่านครับ”

“อย่าพูดงั้นเลย เสนออะไรสักอย่างมาที

ขอล่ะ”

“ถ้าอย่างนั้น โดยส่วนตัวนะครับ……

ก่อนที่ปลายหอกจะหันเข้าใส่ การผูกมิตรไว้ก่อนคงเป็นการณ์ดีที่สุด

คิดว่าการตั้งตัวเป็นศัตรูเป็นเรื่องโง่เขลาครับ”

“อะ อือ”

–

ผลกระทบเกิดขึ้นมากมายหลากหลายอย่าง ทว่ากว่ามันจะส่งผลมาถึงตัวผมนั้น ล้วนเป็นเรื่องในอนาคต

——

 

สวัสดีท้ายตอนครับ

ปั่นตอนเที่ยงคืน กว่าจะเสร็จล่อไปเกือบตีสอง (อะฮะฮะฮะ)

แล้วก็ เรื่องนี้มีผลงาน ASMR วางขายด้วยนะครับ รู้สึกว่าจะเป็น Exclusive ของ DLsite 

มีทั้งหมด 11 แทรค โดยให้เสียงโดยนักพากษ์ลูและเทียร์ครับ 

ตอนแรก คือเหตุการณ์ที่ลูกับเทียร์พยายามมาปลุกฮิราคุในตอนเช้า พี่แกเนียนไม่ยอมตื่นแล้วคอยดูปฏิกิริยาของทั้งคู่ น่ารักกกกกกกกกกกกกกกก

และที่สำคัญคือ น่าจะอิงจากเนื้อหานิยาย ไม่ใช่อนิเม เพราะเทียร์เรียกฮิราคุว่า ‘คุณสามี’ อย่างชัดเจน 

มันน่ารักกกกกกกกกมากกกกกกกกกกครับ ไปอุดหนุนกันนะครับ 

ผมโดนมาสี่ร้อยนิด ๆ ฟังแล้วชอบเลยมาบอกต่อครับ

สนใจลองศึกษาเพิ่มเติมได้ที่บัญชีทางการของอนิเม 

@nonbiri_nouka

หรือลองค้นหาด้วย 異世界のんびり農家 ASMR ดูนะครับ 

ยังไงก็ไว้เจอกันตอนหน้าครับ