ตอนที่​ 489 คู่หมั้น​ของ​จิ้น​อ๋อง​

โจว​กัง​ได้​ฟังดังนั้น​ก็​หน้า​เปลี่ยนสี​ “เช่นนั้น​แล้ว​มีวิธี​รักษา​หรือไม่​”

ไป๋​จื่อ​พยักหน้า​ “มีเจ้าค่ะ​ ต้อง​ใช้สมุนไพร​หลายชนิด​ ข้า​มีสมุนไพร​เกือบ​หมด​แล้ว​ จะขาด​ก็​เพียง​ดีงู​ลาย​ดอก​[1] งูชนิด​นี้​มีพิษ​ร้ายแรง​มาก​ ไม่ได้​หา​ตัว​จับได้​ง่ายๆ​ ตอนนี้​ข้า​เอง​ก็​ไม่รู้​ว่า​จะไปหา​ได้​จาก​ที่ใด​”

โจว​กัง​พลัน​ปีติ​ “มีงูลาย​ดอก​อยู่​ใน​ป่า​นี้​ ปี​ที่แล้ว​สหาย​ใน​ค่ายทหาร​ของ​พวก​ข้า​ก็​ถูก​งูลาย​ดอก​กัด​เข้า​ มัน​มีพิษ​ร้ายแรง​จริงๆ​ ไม่ถึงสามเค่อ​ สหาย​คน​นั้น​ก็​หมด​ลมหายใจ​แล้ว​”

ฟู่เจิงรีบ​กล่าว​ “งูชนิด​นี้​ไม่เพียง​มีพิษร้าย​ ยัง​ดุร้าย​เป็น​อย่างยิ่ง​ เห็น​คน​เข้า​ก็​อยาก​จะจู่โจม พวก​เจ้าอย่า​ไป​เสี่ยงอันตราย​เลย​ ความตาย​ของ​ข้า​ไม่สำคัญ​หรอก​ อย่า​ได้​พา​ให้​ตนเอง​ลำบาก​ไป​ด้วย​เลย​”

ไป๋​จื่อ​พูด​กับ​โจว​กัง​ว่า​ “ท่าน​ไป​ไม่ได้​เช่นกัน​ ตอนนี้​พิษ​ใน​ร่างกาย​ของ​ท่าน​ยัง​ขับ​ออกมา​ไม่หมด​ ออก​ไป​เดิน​เพ่นพ่าน​ไม่ใช่เรื่อง​ดี​ ยิ่ง​ไม่อาจ​ออกแรง​มาก​จน​เกินไป​ได้​ ต้อง​รักษาตัว​อยู่​ที่นี่​อย่าง​สงบ​ หลังจาก​ขับ​พิษ​ออกมา​จน​หมด​ตาม​ธรรมชาติ​แล้ว​ ท่าน​ถึงจะใช้วรยุทธ์​ได้​”

อีก​ฝ่าย​ร้อนใจ​ขึ้น​มา “เป็น​เช่นนั้น​ไม่ได้​แน่​ พิษ​ของ​โจว​กัง​ยัง​ไม่สลาย​ไป​ แล้ว​ข้า​จะนั่ง​อยู่​เฉย​ได้​อย่างไร​”

“ยังมี​ข้า​อยู่​ไม่ใช่หรือ​เจ้าคะ​ ข้า​จะจัดการ​เรื่อง​งูลาย​ดอก​ให้​เอง​ สามวัน​ให้หลัง​ข้า​จะนำ​ยา​ถอนพิษ​นี้​มาให้​ พวก​ท่าน​ไม่จำเป็นต้อง​กังวลใจ​หรอก​เจ้าค่ะ​” ไป๋​จื่อ​กล่าว​พร้อม​รอยยิ้ม​

ระหว่าง​ที่​สนทนา​กัน​ นาง​หยิบ​เนื้อ​ตากแห้ง​ชิ้น​ใหญ่​ออกมา​จาก​ใน​กระเป๋า​ผ้า​หลาย​ชิ้น​ นี่​เป็น​สิ่งที่​นาง​ยัด​ใส่กระเป๋า​มาด้วย​ขณะ​ออกจาก​บ้าน​มา คิด​ว่า​จะนำ​ออกมา​เติม​ท้อง​ยาม​ที่​ต้องการ​ ทว่า​ตลอดเวลา​มานี้​ก็​มีของกิน​อยู่​ตลอด​ คราวนี้​ถึงเวลา​นำ​ออกมา​ใช้แล้ว​

“ข้า​ไม่สามารถ​นำ​ข้าวของ​จาก​ใน​ค่ายทหาร​ออกมา​ได้​ นี่​เป็น​เนื้อ​ตากแห้ง​ที่​ข้า​ทำ​เอง​ พวก​ท่าน​เก็บ​ไว้​กิน​นะ​เจ้าคะ​ ส่วน​นี่​เป็นน้ำ​” นาง​ปลด​กระบอก​น้ำ​ที่​พก​ติด​ตัวส่ง​ให้​พวกเขา​ด้วย​

โจว​กัง​รับ​สิ่งของ​ที่​นาง​ยื่น​ให้​ พลาง​กล่าว​ “แม่นาง​ไป๋​ เจ้าอย่า​ได้​ไป​ตามหา​งูลาย​ดอก​เพียงลำพัง​เชียว​ มัน​ดุร้าย​นัก​ หาก​เจ้าโดน​มัน​กัด​เข้า​ เช่นนั้น​ก็​จบเห่​แล้ว​”

ไป๋​จื่อ​พยักหน้า​ “ข้า​รู้ดี​เจ้าค่ะ​ พวก​ท่าน​วางใจ​เถอะ​ ข้า​รู้จัก​ประมาณตน​ดี​” นาง​หยิบ​ยา​ลด​ไข้​อีก​สอง​เม็ด​ออก​มาจาก​ใน​กระเป๋า​ผ้า​ ยื่น​ใส่ใน​มือ​ของ​โจว​กัง​ “นี่​เป็น​ยา​ลด​ไข้​ ด้วย​อาการ​ของ​ฟู่เจิง เขา​ต้อง​มีไข้​แน่นอน​ ยาม​ที่​หน้าผาก​ของ​เขา​ร้อน​จน​ลวก​มือ​ ก็​ให้​เขา​กิน​เสีย​หนึ่ง​เม็ด​ กิน​ได้​เพียง​หนึ่ง​เม็ด​เท่านั้น​ และ​วันหนึ่ง​กิน​ได้​หนึ่ง​ครั้ง​”

โจว​กัง​รับคำ​ ก่อน​จะส่งไป๋​จื่อ​ออก​ไป​ คอย​มอง​นาง​ใช้กิ่งไม้​ล้อม​ปาก​ถ้ำกิ่ง​แล้ว​กิ่ง​เล่า​ จน​ที่นี่​มีสภาพ​ดังเดิม​

บัดนี้​เขา​แม้กระทั่ง​ลืม​ไป​ว่า​นาง​เป็น​สตรี​ เป็น​เด็กสาว​ที่​เพิ่ง​อายุ​สิบ​สามปี​เต็ม​เท่านั้น​

เขา​มอง​เด็กสาว​แบก​กระเป๋า​ผ้า​อัน​หนักอึ้ง​จาก​ซอก​กิ่งไม้​ตรง​ปาก​ถ้ำ ที่​กำลัง​เดิน​จากไป​ทีละ​ก้าว​ ยาม​ที่​นาง​เดิน​ นาง​ไม่มีท่าทาง​สง่างามเฉกเช่น​สตรี​จาก​ตระกูล​สูงศักดิ์​ แต่​กลัว​มีความเด็ดเดี่ยว​และ​มั่นใจ​จาก​ภายใน​สู่ภายนอก​

ช่างเป็น​เด็กสาว​ที่​พิเศษ​จริงๆ​ หรือว่า​จิ้น​อ๋อง​จะมีใจให้​นาง​

โจว​กัง​หมุน​กาย​กลับ​ไป​ แล้ว​เอ่ย​ถามฟู่เจิงที่นอน​อยู่​บน​กอง​ใบไม้​ด้วย​รอยยิ้ม​ “แม่นาง​ไป๋​เหมาะสม​กับ​จิ้น​อ๋อง​ของ​พวกเรา​หรือไม่​”

“เหมาะสม​เหมือน​สวรรค์​ประทาน​มาเชียว​ละ​!” ฟู่เจิงก็​ยิ้ม​เช่นกัน​

แม้โจว​กัง​จะคิด​เช่นนั้น​ ทว่า​ก็​อด​ถอนใจ​ออกมา​ไม่ได้​ “แม้แม่นาง​ไป๋​ผู้​นี้​จะแสน​ดี​ ทว่า​ก็​ไม่ได้​มีฐานะ​หรือ​ตำแหน่ง​อะไร​ ด้วย​ฐานะ​ของ​จิ้น​อ๋อง​แล้ว​ เกรง​ว่า​ฝ่าบาท​คงจะ​ไม่อนุญาต​แน่​”

ฟู่เจิงไม่ได้​ตอบ​อะไร​ แต่​เขา​ก็​กังวลใจ​ใน​เรื่อง​นี้​ไม่ต่างกัน​

โจว​กัง​กล่าว​อี​กว่า​ “เจ้ายัง​จำได้​หรือไม่​ มีครั้งหนึ่ง​จิ้น​อ๋อง​ดื่ม​สุรา​ไป​หลาย​จอก​ และ​เคย​บอ​กว่า​เขา​มีคู่หมั้น​อยู่แล้ว​คน​หนึ่ง​”

ฟู่เจิงพยักหน้า​ “จำได้​ เขา​บอ​กว่า​ไม่เคย​พบ​คู่หมั้น​ผู้​นี้​มาก่อน​เลย​ ทั้ง​ยัง​บ่นว่า​ฝ่าบาท​ไม่สนใจ​ความยินยอม​ของ​เขา​ ร่วมมือ​กับ​อาจารย์​ของ​เขา​ จัดการ​เรื่อง​หมั้น​หมาย​นี้​อย่าง​ลับ​ๆ เขา​แม้กระทั่ง​ไม่รู้จัก​ชื่อ​ของ​แม่นาง​ผู้​นี้​ หน้าตา​เป็น​อย่างไร​ยิ่ง​ไม่ต้อง​พูดถึง​ อายุ​เท่าไร​ก็​ไม่เคย​บอกกล่าว​”

“ใน​เมื่อ​ฝ่าบาท​กับ​อาจารย์​ของ​จิ้น​อ๋อง​หมั้น​หมาย​ให้​เขา​ เช่นนั้น​ก็​ย่อม​เหมาะ​สมกัน​ใน​ทุก​ด้าน​ เพียงแต่​จิ้น​อ๋อง​หายตัว​ไป​ถึงสามปี​ แม่นาง​ที่​หมั้น​หมาย​กับ​เขา​ตั้งแต่​เด็ก​ผู้​นี้​ ก็​ไม่รู้​ว่า​แต่ง​ให้​ใคร​ไป​แล้ว​หรือยัง​” โจว​กัง​กล่าว​

……….

ตอนที่​ 490 งูลาย​ดอก​

อีก​ด้าน​หนึ่ง​ หลัง​ไป๋​จื่อ​ออกจาก​ถ้ำมา นาง​ก็​หัก​กิ่งไม้​เป็น​รูป​สอง​ง่าม ก่อนหน้านี้​นาง​เคย​ดู​การ​จับ​งูใน​โทรทัศน์​ คน​จับ​งูล้วน​มีอุปกรณ์​ที่​คล้าย​กัน​นี้​ ขอ​เพียง​ลงมือ​ว่องไว​ ก็​สามารถ​ใช้กิ่งไม้​สอง​ง่ามจับ​งูพิษ​ได้​แล้ว​

นาง​ไม่เคย​ลอง​ทำ​มาก่อน​ ใน​ใจจึงรู้สึก​กลัว​อยู่​บ้าง​ แต่​ตอนนี้​นาง​ไม่มีหนทาง​อื่น​อีกแล้ว​

หู​เฟิงอยู่​ใน​ค่ายทหาร​ สถานที่​นี้​ไม่ใช่บอ​กว่า​จะไป​ก็​ไป​ได้​ตามใจชอบ​ แม้ออกมา​กลางค่ำ​กลางคืน​ก็​ใช่ว่า​จะหา​งูลาย​ดอก​พบ​

หลังจาก​เดิน​วน​อยู่​ใน​ป่า​เสีย​ตั้ง​นาน​ นอกจาก​กิ่ง​ไม้ใบ​หญ้า​เป็นกอง​ ไป​จนถึง​กระต่ายป่า​และ​ลูก​กวาง​ที่​วิ่ง​ผ่านหน้า​นาง​ไป​เป็นครั้งคราว​แล้ว​ นาง​ก็​ไม่พบ​อะไร​อีก​

“ไป๋​จื่อ…”​ เสียง​เรียก​ของ​ต้วนเฉิง​ดัง​มาแต่ไกล​ นาง​หันกลับ​ไป​มอง​ เห็น​ต้วนเฉิง​บางสิ่งบางอย่าง​ไว้​ใน​มือ​ข้าง​หนึ่ง​ ส่วน​มือ​อีก​ข้าง​หนึ่ง​ถือ​ตะกร้า​ เขา​โบกมือ​ให้​นาง​ ก่อน​จะวิ่ง​เข้า​มาหา​ด้วย​ความตื่นเต้น​

นาง​ก็​เดิน​ไปหา​เขา​เช่นกัน​ ขณะที่​ระยะห่าง​ระหว่าง​ทั้งสอง​คน​เหลือ​เพียง​ไม่กี่​จั้ง เด็กสาว​ก็​พลัน​เหลือบมอง​กิ่งไม้​เหนือศีรษะ​ต้วนเฉิง​ เห็น​ว่า​มีงูพิษ​พื้น​สีขาว​ ลาย​สีเขียว​พัน​ตัว​กับ​กิ่งไม้​ไว้​ นั่น​ย่อม​เป็น​งูลาย​ดอก​ที่​นาง​ตามหา​มาโดยตลอด​ งูตัว​นั้น​แลบลิ้น​สีแดงสด​ใส่ต้วนเฉิง​ไม่ยอม​หยุด​ ร่างกาย​ยาวเหยียด​เคลื่อน​ลง​จาก​กิ่ง​ไว้​อย่าง​ว่องไว​ ขณะที่​ต้วนเฉิง​กำลังจะ​เดินผ่าน​ไป​ งูลาย​ดอก​ก็​ยก​หัว​ของ​มัน​ขึ้น​ในทันที​ ทำ​ท่าทาง​เตรียม​จะจู่โจม

ไป๋​จื่อ​พลัน​ร้อง​ด้วย​ความตกใจ​ “มีงูพิษ​ ระวัง​…”

ต้วนเฉิง​คิด​เพียง​อยาก​นำ​โสมใน​มือ​ที่​ตนเอง​ขุด​ได้มา​อวด​ไป๋​จื่อ​ จึงไม่ได้​สังเกต​ความเคลื่อนไหว​รอบกาย​โดยสิ้นเชิง​ เมื่อ​นาง​ร้อง​ขึ้น​มา เขา​ถึงจะหันกลับ​ไป​มอง​ด้านหลัง​ ซึ่งขณะนี้​งูพิษ​พุ่ง​เข้า​มาหา​เขา​แล้ว​

เขี้ยว​แหลมคม​ของ​งูพิษ​หมาย​จะฝังลง​ไป​ใน​ลำคอ​ของ​เขา​ แต่​เขา​ยก​มือขึ้น​ปัด​ป้อง​ตาม​สัญชาตญาณ​ งูพิษ​จึงไม่ได้​กัด​คอ​เขา​ แต่​กัด​ถูก​แขน​ของ​เขา​แทน​ เขา​ออกแรง​สะบัด​แขน​ ทำให้​งูลาย​ดอก​ตัว​นั้น​กระเด็น​ออก​ไป​อย่าง​แรง​ ตัว​งูกระแทก​เข้ากับ​ต้นไม้​จนตาย​ ต้วนเฉิง​พลัน​ท​รุก​ลงนั่ง​กับ​พื้น​ พิษงู​ซึมเข้าไป​ใน​แขน​ของ​เขา​แล้ว​ รอบ​ปาก​แผล​จึงเปลี่ยนสี​อย่าง​รวดเร็ว​

ไป๋​จื่อ​ปรี่​เข้า​ไปหา​อีก​ฝ่าย​ หยิบ​เข็ม​และ​ด้าย​ออกมา​อย่าง​เร็ว​รี่​ เย็บ​จุด​ฝังเข็ม​บริเวณ​หัวไหล่​ไว้​ เพื่อ​ตัด​โอกาส​ที่​พิษ​จะลุกลาม​

ใน​กระเป๋า​ผ้า​ของ​นาง​มียา​อยู่​มากมาย​ แต่กลับ​ไม่มีเซรุ่ม​ขจัด​พิษ​นี้​เลย​ และ​พิษ​นี้​สามารถ​ทำลาย​การ​ไหลเวียน​โลหิต​ของ​มนุษย์​ได้​ใน​ระยะเวลา​สั้น​ๆ ก่อให้เกิด​อาการ​บาดเจ็บ​ที่​ไม่อาจ​ย้อน​คืน​ นาง​จำต้อง​ทำ​การรักษา​ในทันที​ ไม่เช่นนั้น​ต้วนเฉิง​ก็​ต้อง​พิการ​แขน​ข้าง​นี้​แล้ว​

นาง​ฉีก​เสื้อ​บน​แขน​ของ​ต้วนเฉิง​ทิ้ง​ แล้ว​ก้มหน้า​ลง​ดูด​ปาก​แผล​ที่​มีสีดำคล้ำ​นั่น​ ไม่นาน​นัก​นาง​ก็​ดูด​เลือด​สีเข้ม​ออกมา​ได้​ หลังจาก​ถ่มมัน​ทิ้ง​ไป​ นาง​ก็​ก้มหน้า​ลง​ดูด​ต่อไป​เรื่อยๆ​ จน​ต้วนเฉิง​ที่​ทีแรก​สติ​ไม่อยู่​กับ​เนื้อ​กับ​ตัว​ เริ่ม​กลับมา​จับ​สถานการณ์​ตรงหน้า​ได้​อย่าง​ชัดเจน​

ครั้น​เลือด​ที่​นาง​ถ่มทิ้ง​มีสีแดงสด​แล้ว​ นาง​ถึงจะหยุด​ แล้ว​ปลด​กระบอก​น้ำ​บน​เอว​ของ​ต้วนเฉิง​ในทันที​ ใช้น้ำ​กลั้ว​ปาก​ ป้องกัน​ไม่ให้​เลือด​พิษ​เข้าสู่​ร่างกาย​

“เจ้าเป็น​อย่างไรบ้าง​” นาง​ถาม

ต้วนเฉิง​หอบ​หายใจ​พลาง​พยักหน้า​ “ดีขึ้น​มาแล้ว​ ขอบคุณ​เจ้ามาก​!”

ไป๋​จื่อ​คลี่​ยิ้ม​ แล้ว​ส่ายหน้า​เบา​ๆ “ขอบคุณ​อะไร​กัน​ หาก​ไม่ใช่เพราะ​ข้า​ เจ้าก็​ไม่ต้อง​มาที่นี่​ ยิ่ง​ไม่ต้อง​ถูก​งูก​พิษ​กัด​เช่นนี้​” นาง​จับชีพจร​ที่​ข้อมือ​ของ​เขา​ พบ​ว่า​ไม่ค่อย​สู้ดี​เท่าไร​ แต่​ก็​พ้นขีดอันตราย​แล้ว​ บน​แขน​ของ​เขา​ยังคง​มีรอย​พิษ​หลง​เหลืออยู่​ เพียง​ใช้วิชา​ฝังเข็ม​ขับ​พิษ​บีบ​พวก​มัน​ออกมา​ทีละ​นิด​ก็​ใช้ได้​แล้ว​

เมื่อ​เห็น​นาง​เริ่ม​นำ​เข็ม​ออกมา​ ต้วนเฉิง​ก็​ถามว่า​ “ยัง​ต้อง​ฝังเข็ม​อีก​หรือ​”

ไป๋​จื่อ​พยักหน้า​ “แม้เลือด​พิษ​ส่วนใหญ่​จะถูก​ดูด​ออกมา​แล้ว​ แต่​ข้างใน​นั้น​ยังคง​มีพิษ​เหลืออยู่​ ต้อง​รีด​พิษ​ออกมา​โดยเร็ว​ที่สุด​ ไม่เช่นนั้น​พิษ​ตกค้าง​ภายใน​ร่างกาย​นาน​วัน​ ก็​ไม่นับว่า​เป็นเรื่อง​ดีแล้ว​”

สีหน้า​ของ​ต้วนเฉิง​ซีดเซียว​ลง​ไป​ถนัดตา​ เขา​ร้อง​อ๋อ​เสียง​หนึ่ง​ ก่อน​จะสูด​ลม​หายใจเข้า​ลึก​ๆ จากนั้น​ก็​หลับตา​ปี๋​ “เอาเถอะ​ ฝังเข็ม​เลย​ ข้า​ไม่กลัว​! ข้า​ไม่กลัว​เลย​สักนิด​!”

………

[1] งูลาย​ดอก​ หรือ​ Red-headed rat snake