“แม่ผู้มีทุกอย่าง อย่างที่ลูกสาวเองก็มี”

 

สำหรับซากุนะ ครอบครัวคือทุกสิ่งทุกอย่างของเธอ

 

อาริสะเกิดมาเป็นคนพี่ ส่วนไอนะเกิดเป็นคนน้อง สองคนนี้เป็นเด็กที่น่ารักจริงๆ เธอมีความสุขมากที่ได้คอยดูพวกเธอเติบโตทีละน้อยตั้งแต่ประถม มัธยมต้น ไปจนถึงมัธยมปลาย

 

เป็นเรื่องปกติของซากุนะที่จะคิดแบบนั้น เพราะสามีที่จากไปแล้วก็รักสองคนนี้มากเหมือนกัน

 

หลังจากที่สามีของเธอเสียชีวิตในอุบัติเหตุ มีเพียงลูกสาวของเธอเท่านั้นที่คอยค้ำจุนเธอในตอนที่อ่อนล้า

 

[ใช่แล้ว… จะปล่อยให้อะไรมาทำลายฉันไม่ได้ ฉันมีลูกที่ต้องดูแลถึงสองคน จะให้ลูกๆ มาคอยเป็นห่วงฉันไม่ได้… ฉันจะเลี้ยงให้เติบใหญ่เอง─]

 

ซากุนะเลี้ยงดูพวกเธอมา และปกป้องพวกเธอไว้แทนสามีที่จากไป

 

อาริสะกับไอนะเหมือนจะเติบโตมาได้อย่างงดงามตามที่ซากุนะหวังไว้ ทั้งสองดูแลซากุนะผู้เป็นแม่อย่างดี แล้วไม่ลืมที่จะไปไหว้หลุมศพของพ่อที่จากไป

 

เป็นความเสียใจอย่างถึงที่สุด ไม่เพียงแต่ต้องเสียคนในครอบครัวไป แต่ร่วมไปถึงจิตใจครึ่งหนึ่งของซากุนะด้วย แต่เพราะมีลูกสาวของซากุนะอยู่ด้วยเคียงข้าง เธอเลยไม่เหงาอะไรมาก

 

แต่วันหนึ่ง… มีผู้ชายคนหนึ่งเข้ามาทำลายความสุขที่เธอมี

 

[ฮิฮิฮิ… หุ่นดีอะไรปานนี้ สามีไม่อยู่คุ้มกะลาเหรอ หืม?]

 

เสียงทรามๆ ของเขายังคงดังอยู่ในหูเธอ

 

มือของผู้ชายคนนั้นลูบไล้ไปตามร่างกายของเธอที่ไม่สามารถขัดขืนไปไหนได้เพราะถูดมีดจี้ มือของเขาจับเข้าที่หน้าอกที่ทั้งใหญ่และอ่อนนุ่มของเธอ ถึงขนาดจะแตะลงไปที่หว่างขาเธอด้วยซ้ำ แม้ว่าจะอยากหนีไปเพราะรู้สึกขยะแขยง แต่เธอกลัวมากจนไม่สามารถขยับร่างกายได้

 

[โว้ว! โชคดีชะมัด? ลูกสาวก็แจ่มไม่แพ้กันเลยเว้ย!]

 

พอชายคนนั้นพูดถึงลูกสาวเธอ เธอก็รู้สึกสิ้นหวังสุดๆ

 

‘อย่านะ… อย่าแตะต้องลูกสาวฉัน เอาฉันไปปทนเถอะ…’ แม้ว่าเธอจะอยากพูดแบบนั้น แต่เธออยากมาแช่งตัวเองที่ปากมันไม่ยอมขยับ

 

[… ช่วยด้วยเถอะ…คุณคะ]

 

แต่ต่อให้ขอความช่วยเหลือยังไง สามีของเธอก็ไม่มีวันฟื้นคืนมาช่วยพวกเธอได้อยู่แล้ว

 

พวกเราคงไม่รอดอยู่ดี และถูกใช้เป็นของเล่นของพวกใจทรามนั่น แล้วก็ถูกฆ่าในที่สุด… แต่ท่ามกลางความสิ้นหวังนี้ คำภาวนาของซากุนะคล้ายจะสัมฤทธิ์ผล

 

[…อา]

 

ชายที่สวมหมวกฟักทองปรากฏตัวขึ้น

 

สายตาของเขาเฉียบคมขณะที่มองไปที่ชายคนนั้น เขาที่หันหลังปกป้องซากุนะและลูกสาวของเธอคือคนที่กล้าหาญมากจริงๆ ซากุนะรู้สึกโล่งใจ ที่ได้เห็นแผ่นหลังของชายที่เหมือนสามีอีกครั้ง

 

หลังจากเหตุการณ์นั้นชายคนนั้นก็จากไป เธอไม่รู้แม้แต่ชื่อหรือแม้แต่ใบหน้าของเขาเลย แต่ในที่สุดซากุนะก็รู้ว่าเขาคือ─ ฮายาโตะ

 

[ฟุฟุ… ตอนหลับน่ารักจัง]

 

เขาผล็อยหลับหลังจากที่ดื่มชาไป รู้สึกลำบากนิดหน่อยตอนที่ต้องแหวนหน้ามองเพราะหน้าอกบังไว้อยู่ แต่ยังไงเธอก็เห็นใบหน้าของเขาที่หลับ และเห็นว่าน่ารักเหมือนเด็ก

 

[…]

 

แผ่นหลังที่เธอเห็นในครั้งนั้น นอกจากเสน่ห์ของเขากับสายตาอันเร่าร้อนที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อนเพราะหมวกฟักทอง… ซากุนะรู้สึกได้เลยว่าหัวใจของเธอกำลังเต้นไม่เป็นจังหวะ มันไม่ใช่ความฝันแน่นอน หัวใจของเธอกำลังเต้นระรัวเพราะเขาจริงๆ

 

หัวใจของอาริสะกับไอนะก็เต้นเพราะเขา แค่นั้นก็รู้แล้วว่าชายคนนี้เป็นคนดี รู้ก่อนจะรู้จักกันซะอีก

 

ยิ่งไปกว่านั้น หัวใจของซากุนะยอมรับว่าชายคนนี้คือคนที่เธอสามารถเชื่อใจได้เมื่อคุยกันครั้งแรก

 

[…เป็นผู้ชายที่น่าหลงไหลจริงๆ]

 

เธอพูดว่า ‘ผู้ชายที่น่าหลงไหล’ ไม่ใช่ ‘เด็กที่น่าหลงไหล’

 

ตอนที่ฮายาโตะวางมือลงบนไหล่ของซากุนะแล้วพูดกับเธอแบบนั้น เธอคิดว่าสามีของเธออาจกลับมาแล้วจริงๆ ความโอบอ้อมอารีในดวงตาของเขาทำให้เธอสบายใจ เหมือนกับสามีที่จากไป

 

หลังจากที่ฮายาโตะตื่นขึ้นมา เธอก็คุยกับเขา

 

แล้วพอเขาบอกว่าเธอเหมือนพี่สาวมากกว่าแม่ หัวใจของเธอยิ่งเต้นระรัวหนักเข้าไปอีก

 

กับผู้ชายคนอื่น เธอไม่เคยคิดอะไรแบบนี้เลย แต่กลับฮายาโตะ ส่วนที่เป็นผู้หญิงของเธอที่เคยลืมเลือนไป ตอนนี้เริ่มหวนคืนมาอีกครั้ง

 

เธอจำความรู้สึกจากร่างกายตัวเองได้เมื่อนึกถึงสายตาที่เร่าร้อนและแผ่นหลังของเขา เธอนึกถึงความรักที่มีให้กันในห้องสลัวๆ เสียงของเธอที่ร้องออกมาอย่างน่าอาย… เป็นแบบนี้ทุกครั้งที่จินตนาการถึงเขา แขนของฮายาโตะที่โอบกอดร่างของเธอ แค่นี้ก็ทำเอาเธอตัวสั่นด้วยความปิติ แม้ว่าฮายาโตะจะอยู่ต่อหน้าเธอก็ตาม

 

ซากุระอายุสามสิบปลายๆ แล้ว ดูยังไงก็เหมือนพี่สาวมากกว่าแม่ เธอรู้ว่าการมีความคิดวิตถารแบบนี้ สำหรับหญิงแก่ๆ แบบเธอมีแต่จะทำให้เขาไม่สบายใจ เธอเลยรวบรวมเหตุและผลทั้งหมด ตั้งสติเอาไว้ จนในที่สุดซากุนะก็กลับมาเป็นปกติ

 

แต่แล้ว ในที่สุดซากุนะก็เข้าใจข้อเท็จจริงที่ฮายาโตะเปิดเผยกับเธอ

 

[ผมเสียพ่อกับแม่ไปตั้งแต่ยังเด็ก ผมก็อยู่คนเดียวมาตั้งแต่ตอนนั้น ความอบอุ่นแบบนี้ทำให้ผมนึกถึงขึ้นมาได้เลยล่ะว่าครอบครัวมันเป็นยังไง]

 

ฮายาโตะพูดพร้อมเช็ดน้ำตาที่แก้มออห

 

ชั่วขณะเธอเหมือนจะไม่เข้าใจกับสิ่งที่เขาพูดออกมา แต่เธอก็เข้าใจแล้วว่าฮายาโตะกำลังเผชิญกับอะไรมาจนถึงตอนนี้

 

เมื่อซากุนะเห็นด้านที่อ่อนแอของฮายาโตะที่มีจิตใจแข็งแกร่งมาโดยตลอด หัวใจของซากุนะก็เต็มไปด้วยความรู้สึกของคนเป็นแม่ที่ไม่สามารถยั้งใจได้ และความรู้สึกอันบริสุทธิ์ที่เธอเคยลืมเลือนไป

 

ความต้องการที่อยากจะอยู่เคียงข้างในฐานะผู้หญิงของเขา และเพื่อลบความไม่มั่นใจในฐานะผู้หญิงออกไป จิตใจของซากุนะแข็งแกร่งและพองโตขึ้น

 

เธอนึกบางอย่างขึ้นมาได้จากคำพูดของฮายาโตะ นึกในสิ่งที่ลูกสาวเธอยังไม่ทันได้นึกด้วยซ้ำ

 

[…ขอโทษนะครับที่ทำให้เป็นห่วงกัน]

 

เขาขอโทษที่ทำให้เราบรรยากาศเสีย ถึงจะนิดหน่อย แต่เขาก็ช่างมีน้ำใจ ยิ้มอนึ่งพยายามที่จะเข้มแข็ง ซากุนะลุกขึ้นเดินไปหาเขาแบบไม่ได้ตั้งใจ แล้วคว้าเขาเข้ามากดหน้าลงจมหน้าอกของเธอ

 

[เดี๋ยว!]

 

[ไม่เป็นไร… ให้ ‘แม่’ คนนี้ได้ปลอบเธอสักหน่อยเถอะ]

 

พร้อมทั้งนึกขอโทษพวกลูกๆ อยู่ในใจ พวกเธอเหมือนจะเสียดายที่ไม่นึกให้ไวกว่านี้

 

ซากุนะกอดฮายาโตะไว้แน่นเท่าที่จะกอดไว้ได้ ตอนแรกเขาดูจะไม่สบายใจ แต่พอนึกได้ว่าคงไม่มีประโยชน์ที่จะดื้อดึง เขาก็อยู่เฉยๆ ไป

 

[…โอ๋ โอ๋]

 

ไม่ว่ายังไง เขาก็คงเหมือนกัน

 

เขาคือคนที่เสียใจกับการสูญเสียคนที่รักไป แล้วลุกขึ้นมองไปข้างหน้า ตั้งใจแน่วแน่ว่าจะไม่ล้มเหลวอีก เหมือนที่ซากุนะเป็น

 

แต่ก็ ต่างกันตรงที่ฮายาโตะอยู่คนเดียว พอรู้แบบนี้ ซากุนะรู้สึกว่าเธอไม่สามารถทิ้งฮายาโตะไว้คนเดียวได้มากกว่านี้อีกแล้ว

 

[แม่!!]

 

[…คุณแม่ขี้โกง]

 

เธอเสียดายขึ้นมาเมื่อลูกสาวของเธอดึงเขาออกไป แต่เธอก็ได้รู้เรื่องของฮายาโตะแล้ว งั้นก็ไม่เป็นไร

 

…รอยยิ้มของเธอค่อยๆ หุบลงเมื่อลูกสาวต่างพากันแย่งเขาไปมา

 

ท่าทางที่เขาทำตอนปกป้องพวกเรา ท่าทางตอนเขินอาย ท่าทางที่เหมือนเด็กที่ต้องการความอบอุ่นจากครอบครัว ทุกอย่างดูน่ารักไปหมดสำหรับซากุนะ

 

ใช่แล้ว ในที่สุดซากุนะก็ตัดสินใจได้

 

[ฉันอยากเป็นแม่ของเขา…]

 

ใช่ เธอคิดเธอสามารถเป็นแม่ของฮายาโตะได้

 

ต่อให้จะไม่ได้เป็นแม่แท้ๆ ของเขา แต่เธอก็สามารถมอบความอบอุ่นแบบครอบครัวให้เขาได้ ซึ่งจะช่วยเยียวยาเขาและคลายความเหงาของเขาได้

 

เธอจะไม่ปล่อยให้เขาต้องเสียใจอีกต่อไป เธอหวังว่าตัวเธอเองและลูกสาวของเธอจะเป็นความอบอุ่นให้เขาได้…

 

[…แต่ว่า]

 

ยังไงก็ตาม อย่างที่เคยบอกไว้ก่อนหน้านี้ มีส่วนหนึ่งของซากุนะที่คิดว่าฮายาโตะเป็นผู้ชาย

 

เธอคิดถึงเขาตั้งแต่เขาช่วยชีวิตพวกเธอในวันนั้น

 

วันแล้ววันเล่า เธอเอาแต่จินตนาการถึงเขาแล้วอดทนต่อความร้อนผ่าวที่คอยแผดเผาตัวเธอ

 

ซากุนะคิดว่า─

 

─อยากเป็นแม่ของเขา

 

─อยากเป็นผู้หญิงที่คอยช่วยเหลือเขา

 

─อยากเป็นผู้หญิงที่ท้องลูกของเขา

 

ความต้องการมากมายไหลปะทุออกมาไม่หยุด ทำให้ร่างกายของซากุระรู้สึกร้อนรุ่มขึ้นมา

 

ตอนนี้เธอกำลังสู้อยู่กับความคิดในฐานะแม่และความคิดในฐานะผู้หญิง ซึ่งยากที่จะหายไปแม้ว่าจะใช้เหตุและผลมาข่มไว้แล้วก็ตาม

 

ซากุนะรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าใบหน้าของผู้หญิงที่เธอลืมไปแล้ว กำลังคืบคลานออกมาจากส่วนลึกในจิตใจของตัวเธอเอง

 

* [ครั้งนั้นก็แล้ว มาคราวนี้จะถูกพรากสิ่งสำคัญไปอีกแล้ว งั้นถ้าฉันเป็นคนเอาเขาไปเองล่ะ…]

 

ซากุนะส่ายหัวไปมาเมื่อคิดว่าจะทำยังไงเพื่อไม่ให้สิ่งสำคัญถูกขโมยไป

 

ความคิดแบบนี้ผุดออกมาไม่หยุด โชคดีที่ว่านี่เป็นแค่ความในใจเธอเท่านั้น

 

แต่ความรู้สึกที่เธอแบกรับไว้อยู่ถือเป็นกรรมโดยแท้ เธอไม่คิดเลยว่าลูกสาวของเธอจะได้ทุกอย่างที่เธอเองก็มีไปด้วย เป็นสุขปนเศร้าที่ซับซ้อนจริงๆ

 

───────────────────

 

* สามีซากุนะถูกพรากไปในอุบัติเหตุ แล้วทีนี้ลูกๆ ของเธอก็จะพรากฮายาโตะไปอีก เธอเลยรู้สึกกลัวว่าพวกลูกๆ จะสนใจฮายาโตะกันมากกว่า แล้วทิ้งเธอไปในที่สุด